Ε, λοιπόν, ναι, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα φαγητά μου, από εκείνα που, από μόνο τους, μπορούν να ομορφύνουν ένα μεσημέρι Κυριακής. Κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες !!! Δεν έχουν ανάγκη ούτε από “πρώτα πιάτα”, από συνοδευτικές σαλάτες, ούτε και από γλυκά στο τέλος. Μπορεί να είναι από μόνο του η αρχή και το τέλος ενός υπέροχου γεύματος. Αρκεί, βέβαια, να είναι καλοφτιαγμένο. Εδώ είναι και η δυσκολία του εγχειρήματος. Πως θα το πετύχει κανείς να είναι καλοψημένο, με τραγανή πετσούλα αλλά και να μη στεγνώσει εσωτερικά. Πάντα αναρωτιόμουν ποιο είναι το μυστικό για να πετύχει κανείς να φτιάξει στο σπίτι κοτόπουλο όπως αυτό της ψησταριά. Οι ά θ λ ι ο ι, καταφέρνουν να διατηρούν το λευκό κρέας του κοτόπουλου μαλακό και ζουμερό, την ίδια ώρα που η πετσούλα του “σκάει” στα δόντια με ένα υπέροχο ήχο, είναι τραγανή αλλά ταυτόχρονα γευστική και όλο ζουμί. Τι διάολο κάνουν !!! Για μεγάλη μου τύχη, σε κάποια από τις “βόλτες” μου στο internet, βρέθηκα μπροστά σε μία συνταγή που μου “εμπιστεύθηκε” το μυστικό για ένα τέτοιο σπιτικό κοτόπουλο. Τραγανό και ζουμερό, ταυτόχρονα. Με μια γευστική και τραγανή πετσούλα που να “εκρήγνυται” στην κυριολεξία στο στόμα και ένα ζουμερό λευκό κρεατάκι με α λ η θ ι ν ή γ ε ύ σ η, και όχι την ανοστιά των πουλερικών, να λιώνει στο στόμα και να ελευθερώνει αρώματα στον ουρανίσκο.Λίγα μυστικά ακόμαΞέρω ήδη τι σκέφτεστε..... Πως με το βούτυρο (πόσο μάλλον με το λαρδί !) αυτό το φαγητό δεν μπορεί να θεωρηθεί διαιτητικό. Οι εγγεγραμμένοι, μάλιστα, στο “club” των τριγλυκεριδίων θα βρουν ίσως αυτή τη συνταγή .....πάνω “από τις δυνατότητές τους”. Και θα το αντικαταστήσουν το λαρδί (ή το βούτυρο) με ελαιόλαδο. Μπορείτε να το κάνετε και το κοτοπουλάκι θα είναι επίσης πολύ νόστιμο..... Δεν θα είναι όμως σαν τα σουβλιστά του ψητοπωλείου ! Περίπου τα 2/3 του χρόνου ψησίματος (όχι όμως μονοκόμματα, 40 λεπτά στην αρχή και άλλα 30 στο τέλος), το κοτόπουλο βρίσκεται στο ταψί με το στήθος προς τα πάνω. Είναι και το μέρος εκείνο που θέλει το περισσότερο ψήσιμο. Εάν έχετε λοιπόν ένα μικρότερο κοτόπουλο, του 1,5 κιλού ο συνολικός χρόνος ψησίματος θα είναι γύρω στα 90 λεπτά, κατανεμημένος σε 35, 25, 30 σε στήθος, πλάτη, στήθος. Εγώ έβαλα τις πατάτες από την αρχή του ψησίματος και τις αφαίρεσα λίγο μετά αφ’ ότου γύρισα για πρώτη φορά το κοτόπουλο (λίγο μετά τα 40 λεπτά. Ήσαν έτοιμες). Ίσως είναι ακόμη καλύτερα να τις προσθέσετε προς το τέλος, με το δεύτερο γύρισμα, με τον τρόπο αυτό, και τον χρόνο θα έχουν να ψηούν καλά (γύρω στα 30 λεπτά), και δεν θα έχετε “βάλε-βγάλε”, και θα τελειώσει όλο το φαγητό ταυτόχρονα και θα τις σερβίρετε ζεστές-ζεστές, μαζί με το κοτόπουλο. Δεν ξέρω πως το σκέφτεστε εσείς, εμένα όμως το να τρως κοτόπουλο φούρνου χωρίς τις ψητές πατατούλες του, είναι σαν ...να διαβάζεις εφημερίδα από τον τύπο που κάθεται στο Μετρό απέναντί σου. Μισή ευχαρίστηση !!! Εάν θέλετε να αποφύγετε με κάθε τρόπο τα παραπανίσια λίπη, θυμηθείτε πως η πετσούλα, όταν είναι τραγανή-τραγανή, έχει ήδη χάσει ένα μεγάλο μέρος από το λίπος της. Σε αυτή τη περίπτωση, ξεχάστε τη συζήτηση σχετικά με τη σαλτσούλα (βήμα 26) και βγάλτε τις πατάτες από το ταψί με τρυπητή κουτάλα, αφήνοντας να στραγγίσει καλά το λίπος. Ορίστε, δεν νοιώθετε ήδη καλύτερα ? Α, παραλίγο να το ξεχνούσα... Φάτε το με τα χέρια... θα γλύφετε και τα δάκτυλά σας!!!

Η σχέση μου με τα χταπόδια είναι πολύ ιδιαίτερη. Και ας μη το ξέρουν τα χταπόδια... Τα αναζητώ παντού. Σε μικρά, ταπεινά, ταβερνάκια, στα πιο μακρινά, ξεχασμένα, νησιά. Σε παραδοσιακά... θαλασσινο - στέκια, Αττικής και περιχώρων. Σε μεσαία έως και μεγάλα βάθη (εκεί, γύρω στα... δυόμιση μέτρα κάτω από την επιφάνεια (τι “ποιαν επιφάνεια ;”, τι “ποιαν επιφάνεια ;”, μωρέ!!!) με το ψαροντούφεκο στο χέρι. Σε σπίτια συναδέλφων με νησιώτισσες μητέρες. Στο κτήμα της θείας Θοδώρας, στην Ερμιόνη, όπου “γνωρίστηκα” με το –με διαφορά– νοστιμότερο χταπόδι στα κάρβουνα. Παντού. Το χταπόδι, όμως, που βρήκα στο site της Antonella, δεν έχει όμοιό του. Όχι επειδή τάχα είναι το πιο νόστιμο που έχω δοκιμάσει. Όχι. Έχω φάει και άλλα, σπουδαία χταπόδια. Αλλά επειδή είναι, πράγματι, πολύ νόστιμο, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό!!! Ο τρόπος με τον οποίο καραμελώνουν οι χορταστικές μπουκιές του χταποδιού, ο τρόπος με τον οποίο “δένουν” μαζί του οι...”μεταλλαγμένες” πατατούλες, οι τόσο διαφορετικές και νόστιμες, τα αρώματα του δενδρολίβανου και της μαντζουράνας που αναδύονται από το ταψί, η διακριτική αλλά συνάμα διακριτή γεύση του κρασιού, συνθέτουν ένα εξαιρετικό πιάτο, όχι μόνο για να φάτε αλλά για να απολαύσετε τρώγοντας!!! Είναι μία ακόμη επιλογή, για κάποιον που θα θελήσει κάτι διαφορετικό από το γνωστό (και, ασφαλώς, πολύ νόστιμο) “χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι” στη κατσαρόλα. Αλλά μία πολύ-πολύ-πολύ νόστιμη επιλογή. Την αρχική μου επιφυλακτικότητα “μα δεν θα παραμείνει σκληρό, εάν δεν βράσει προηγούμενα;” διαδέχθηκε η ικανοποίηση και ο θαυμασμός για ένα πιάτο που τα αξίζει και με το παραπάνω. Δοκιμάστε το και θα το διαπιστώσετε. Και θα πείτε μαζί μου“Ευχαριστώ, Antonella”Λίγα μυστικά ακόμα[1] Όπως είδατε, το χταπόδι δεν βράζει καθόλου προηγουμένως, μαγειρεύεται εξ’ ολοκλήρου στον φούρνο. Ο χρόνος ψησίματος και τα υγρά (κρασί+λάδι+υγρά χταποδιού) είναι αρκετά για να μαλακώσει, να μελώσει και μαζί με τις πατάτες να φτιάξουν ένα “αχτύπητο δίδυμο”. [2] Υπάρχει όμως κόσμος που δεν τρώει την πέτσα (την βρίσκουν –λένε– γλιτσερή) και τις βεντούζες του (μη σας πω καλύτερα πως τις βρίσκουν αυτές...). Άλλες φορές, πάλι, εάν το χταπόδι είναι πραγματικά μεγάλο, ο χρόνος της μίας ώρας δεν είναι αρκετός για να μαγειρευθεί και αν τον αυξήσετε θα διαλυθούν οι πατάτες (που αν, πάλι, τις προσθέσετε, όχι από την αρχή αλλά αργότερα, δεν θα μελώσουν από τα υγρά του χταποδιού, που θα έχουν εξατμισθεί). Μέγα μπέρδεμα!!! Σε αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, μπορούμε να.... αφαιρέσουμε την πέτσα. Και αν όχι όλη, ειδικά από την κουκούλα, όπου είναι και πιο σκληρή. Το χταπόδι θα μαγειρευθεί πολύ πιο εύκολα/γρήγορα.[3] Να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Το χταπόδι ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ από την πέτσα του. Σε αντίθετη περίπτωση, ένα πολύ μεγάλο μέρος από την μοναδική νοστιμιά του θα χαθεί. Εάν όμως... επιμένετε να θέλετε το χταπόδι λευκό ή εάν έχετε να μαγειρέψετε κάποιο πραγματικά μεγάλο, μπορείτε να δείτε πώς θα αφαιρείτε αυτή την πέτσα του στα βήματα 15 έως 21. Δεν την αφαιρούμε, λοιπόν, την πετσούλα του. Είναι αμαρτία μεγάλη. Εάν όμως, όπως είδαμε, υπάρχουν λόγοι να αφαιρεθεί, τότε να τη χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστον. Πως θα γίνει αυτό; Την ρίχνουμε, μαζί με τα πλοκάμια στο μίξερ, μαζί και με ένα-δυό κομμάτια από το χταπόδι (από την κουκούλα ή το σώμα του, για παράδειγμα), φτιάχνουμε μία πικάντικη σαλτσούλα με λίγο σκορδάκι αλλά και θρυμματισμένη καυτερή πιπερίτσα, προσθέτουμε τα θρυμματισμένα βεντούζες και πέτσα, σβήνουμε με λίγο κρασί και προσθέτουμε και λίγο πολτό ντομάτας. Προσθέτουμε λίγο από το νερό όπου βουτήξαμε μέσα το χταπόδι, λίγο μαϊντανό, και η πολύ νόστιμη χταποδο-σαλτσούλα είναι έτοιμη. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί αμέσως, με το χταπόδι φούρνου (ή όποιο άλλο πιάτο έχουμε φτιάξει) αλλά μπορεί να διατηρηθεί κάλλιστα σε ένα βαζάκι που να κλείνει αεροστεγώς, για επόμενες συνταγές με ψάρι/ψαρικά. Και μια και είμαστε στο θέμα, έχετε σκεφθεί ποτέ ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το νερό μέσα στο οποίο βράζει (όταν το βράζετε) το χταπόδι; Λοιπόν, αυτό το πλούσιο σε γεύση και αρώματα νερό δεν πετιέται. Το αφήνουμε να κρυώσει, το περνούμε σε θήκες για παγάκια, σε μπουκάλια, σε τάπερ, σε οτιδήποτε εν πάση περιπτώσει μπορεί να μπει στη κατάψυξη, και καταψύχεται έως ότου χρειασθούμε ζωμό ψαριού. Καλύτερο και φθηνότερο (αφού θα πετιόταν...) δεν θα βρείτε. Η επιλογή δύο (ή και τριών) μικρότερων χταποδιών (στα 700-800 γραμμ.) αντί ενός μεγαλύτερου (του 1,5 κιλού) επιδρά θετικά στον χρόνο μαγειρέματος. Και το κόψιμο σε μικρότερα κομμάτια (αντί για το μαγείρεμά του ολόκληρου, ατεμάχιστου) το κάνει να δέσει καλύτερα με τις πατάτες αλλά και να αρωματισθεί καλύτερα με τα βότανα και τα καρυκεύματα που βάζουμε στο ταψί. Αφιερωμένο στη φίλη ΝΙΚΟΛ που “ταλαιπωρείται” τέτοια εποχή από τα χταπόδια που κουβαλάει στο σπίτι αυτός ο αθεόφοβος ο άνδρας της ! ! !

Spaghetti του …καροτσέρη (“spaghetti alla carrettiera”). Αυτό είναι ένα πιάτο πραγματικά (μα, πραγ-μα-τι-κά) πανεύκολο. Χαρακτηριστικό του ότι έχει όλα τα υλικά του (πέραν, φυσικά, των spaghetti) αμαγείρευτα, ωμά, όπως είναι στα ντουλάπια μας. Η αποφλοιωμένη ντομάτα, ο ψιλοκομμένος μαϊντανός, το μυρωδάτο σκόρδο, όλα. Και μη μου πει καμία σας ότι δεν αντέχει το ωμό σκόρδο… Δεν το μπορείτε, δεν το αντέχετε ωμό; Ε, τότε μην κάνετε αυτήν τη συνταγή!Η συνταγή είναι σιτσιλιάνικη και το όνομά της παραπέμπει στους παλιούς καροτσέρηδες, τους αμαξάδες μιάς άλλης εποχής, που κάποτε εκτελούσαν με τα μικρά τους κάρα που τα έσερναν άλογα ή και γαϊδουράκια, όλο το …μεταφορικό έργο της εποχής. Δουλειά δύσκολη, κουραστική, που τους είχε –κυριολεκτικά– στο δρόμο όλη τη μέρα για μια δεκάρα από εδώ, δύο από εκεί, τρεις αν μετέφεραν ανθρώπους. Όταν πια εύρισκαν λίγο χρόνο να φάνε, το φαγητό έπρεπε να είναι πολύ εύκολο, πολύ γρήγορο και να τους κρατήσει για πολλές ώρες, μιας και δεν ήξεραν πότε θα ξαναμπορέσουν να φάνε. Βλέπετε, δεν είχαν αυτοκινητόδρομους και “rest areas” εκείνα τα χρόνια…Και, βέβαια, μιας και τα λίγα χρήματα που είχαν βγάλει (πολλές φορές πληρώνονταν σε είδος, λίγες πατάτες ή καρότα, καμία αντσούγια) δεν έφθαναν για να αγοράσουν τις πρώτες ύλες, έπρεπε να ετοιμάσουν το φαγητό τους με υλικά που μπορούσαν να έχουν και να κουβαλούν εύκολα μαζί τους από το σπίτι. Κανένα spaghetto (που γεμίζει την κοιλιά και είναι ζεστό), ένα μικρό ματσάκι μαϊντανό, λίγο σκόρδο, λίγο ελαιόλαδο, απαραίτητη και η καυτερή πιπερίτσα (με το σκόρδο φτιάχνουν ένα δίδυμο που το λατρεύουν σε εκείνα τα μέρη ίσα με σήμερα), λίγο μπαγιάτικο ψωμί, ένα κατσαρόλι, έναν τρίφτη.Όπως επίσης, είναι σίγουρο ότι δεν είχαν ξεχωριστά μπολ για να φτιάζουν τη σάλτσα. Αυτή η δουλειά γινόταν απευθείας μέσα στο πιάτο τους. Στο κατσαρολάκι έβραζαν λίγα spaghetti, με τον τρίφτη έτριβαν το μπαγιάτικο ψωμί και έστρωναν ένα λεπτό στρώμα ψίχουλων στον πάτο του πιάτου, έριχναν από πάνω τα αρωματικά, έτοιμο! Σήμερα το μπαγιάτικο ψωμί έχει αντικατασταθεί από τριμμένο πικάντικο τυρί, pecorino στα μέρη τους, κάποια αλμυρή μυζήθρα εμείς.Έτσι, βέβαια, γίνεται σαφές ότι οι αποφλοιωμένες ντομάτες που υπάρχουν στη σύγχρονη εκδοχή της συνταγής δεν πρέπει να υπήρχαν στην αυθεντική, την αρχική συνταγή. Δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι αμαξάδες κουβαλούσαν μαζί τους και κονσέρβες ντομάτας (ακόμη και αν υπήρχαν τα χρόνια εκείνα!!!). Όχι, είναι προσθήκη των επόμενων χρόνων, ακόμη και στις ημέρες μας τις βρίσκουμε σε κάποιες μόνο από τις περιοχές της Σικελίας, σε άλλες τις εξορκίζουν ακόμη και σήμερα.Ε, αυτές τις δύο “παρεκτροπές” (τριμμένο τυρί και προσθήκη ντομάτας) θα μου τις επιτρέψετε… Ας πούμε ότι, ακόμη και αν δεν τις είχαν, θα τις …ονειρευόντουσαν, θα τις επιθυμούσαν σφόδρα, τις ντομάτες. Και το τυρί, ε, αυτό είναι παράδοση στις φτωχικές συνταγές εκείνης εποχής, δεν ήταν κάτι ξένο από τις συνήθειές τους.Δεν θα παρασυρθώ και θα αποφύγω πολλές άλλες παραλλαγές, που βάζουν μανιτάρια(!!!), τόνο(!!!), αντσούγιες(!!!), δεν μπορώ να φαντασθώ τους ανθρώπους αυτούς να κουβαλούν τέτοια πράγματα μαζί τους, δεν ταιριάζουν με την ανάγκη για χωρίς προβλήματα διατήρηση των υλικών που είχαν μαζί τους στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπιζαν. Οι ντομάτες όμως που θα χρησιμοποιήσω θα είναι φρέσκες (μπορεί και να είχαν καμία τέτοια στα δισάκια τους, ποιος ξέρει…) Όσο για το τυρί, που ξέρετε; μπορεί και να τους έδινε κανένα κομμάτι κάποιος τσομπάνος που θα εξυπηρετούσαν…Δυσκολία πιάτου: πολύ-πολύ χαμηλή. Το κόστος του: πολύ-πολύ χαμηλό. Χρόνοι προετοιμασίας: 8-10 λεπτά και μαγειρέματος: 7-8 λεπτά.Δείτε εδώ https://cookpad.wasmer.app/gr/sintages/3072829-pos-ksephloudizoume-mia-ntomata πώς ξεφλουδίζουμε την ντομάτα, θα σας χρειαστεί!

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνταγή για γέμιση χριστουγεννιάτικης γαλοπούλας (αλλά και χήνας, πάπιας, κόκκορα). Και είναι ενδιαφέρουσα διότι, πέραν από τα πλούσια (και γευστικά) υλικά, περιέχει και ένα ριζότο λαχανικών με κουρκουμά, που την κάνει εξόχως νόστιμη και αρωματική.Η βασική συνταγή είναι η “Κλασική γέμιση γαλοπούλας” της Sitronella, στην οποία έκανα μία σειρά από αλλαγές, άλλες μεγαλύτερες και σημαντικότερες και άλλες μικρότερες. Το αποτέλεσμα ήταν μία πολύ χορταστική και πολύ νόστιμη γέμιση, που έβγαλε τα καλύτερά της όταν το λίπος της γαλοπούλας που ψηνόταν παρέσυρε μαζί του στο ταψί με τις πατάτες χρώματα και αρώματα και έφτιαξαν ένα υπέροχο υγρό μέσα στο οποίο σιγομαγειρεύτηκαν οι πατατούλες και έγιναν θεϊκά νόστιμες!!!Αυτό βέβαια είχε σαν συνέπεια η προσοχή όλων όσων θα καθίσουν γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι να συγκεντρωθεί πάνω της, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα κάθε άλλη ετοιμασία της νοικοκυράς. Και αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο για μία οικοδεσπότισσα... Αυτό έγινε και στο δικός τραπέζι... Η φετινή γαλοπούλα ήταν ο ...Δούρειος Ίππος που, τελικά, κέρδισε τις καρδιές όλων! Γι’ αυτό και λέω να τις φοβάστε εκείνες τις γαλοπούλες που έχουν μία τέτοια γέμιση μέσα τους. Επισκιάζουν κάθε άλλη προσπάθεια!!!

Είναι ένα κυρίως πιάτο με ψάρι που, εάν τα παιδιά σας δεν ξετρελλαίνονται για ψάρι, θα σας δώσει μία εύκολη, γρήγορη, αλλά και υγιεινή λύση.Απαιτεί ελάχιστη προετοιμασία, σας αποδεσμεύει από την κουζίνα (το αφήνετε στο φούρνο να γίνεται), είναι υγιεινό γιατί αποφεύγετε τα τηγάνια, είναι πλήρες, μιας και έχει τις συνοδευτικές ψητές πατατούλες του, είναι και εύκολα αποδεκτό από τα παιδιά, αφού δεν μπλέκουν με κοκκαλάκια, πετσούλες,κεφάλια, ουρές, κλπΝαι, αλλά μήπως τότε δεν είναι για μεγάλους; Λάθος, είναι τόσο υπέροχα αρωματισμένο το ψάρι, έχει τόσο ωραία γκρατιναρισθεί, που προβλέπω οι μαμάδες να παρακολουθούν τα παιδιά να το τρώνε, με την κρυφή ελπίδα να αφήσουν κάτι, έστω και λίγο.Δεν είναι καλύτερα όμως να φτιάξετε μεγαλύτερη ποσότητα, να φθάσει και για τον μπαμπά που θα επιστρέψει σε λίγο από τη δουλειά;Λίγα μυστικά ακόμαΤο πιάτο μπορεί να γίνει και με οποιοδήποτε άλλο “άσπρο” ψάρι.Οι χρόνοι ψησίματος ανάμεσα σε μενταγιόν και φιλέτο φρέσκου μπακαλιάρου διαφέρουν λόγω του σημαντικά μεγαλύτερου πάχους των κομματιών στην πρώτη περίπτωση.Μία ιδέα, εάν θέλετε να το μαγειρέψετε για την παρέα σας (ή τα παιδιά της παρέας σας…) είναι να το ετοιμάσετε σε ατομικά πυρίμαχα σκεύη. Είναι εξ’ ίσου νόστιμο, εύκολο και υγιεινό και με τον τρόπο αυτό θα σερβίρετε κάθε έναν στο τραπέζι, χωρίς να χαλάσετε την εικόνα του ψημένου και γκρατιναρισμένου ψαριού που, πιστέψτε με, είναι πολύ πολύ όμορφη.

Τα καρότα στο βούτυρο είναι ένα απλό πιάτο, ίσως η πιο εύκολη και γρήγορη συνταγή για να μαγειρέψουμε τα καρότα ως συνοδευτικό, που μπορεί ικανοποιήσει ακόμα και εκείνους που τα καρότα δεν τους αρέσουν και ιδιαίτερα. Ίσως επειδή με αυτόν τον τρόπο καρότα μαγειρεύονται στο βούτυρο και παραμένουν τραγανά και όχι μουσκεμένα και μαλακά, όπως συμβαίνει όταν βράζονται ή μαγειρεύονται σε λίγο νερό.Κόβουμε τα καρότα σε ροδέλες μέτριου πάχους, ούτε πολύ λεπτές γιατί θα καίγονταν εύκολα, ούτε πολύ χοντρές, γιατί θα δυσκόλευαν το μαγείρεμα. Το ιδανικό είναι, εάν υπάρχει, να χρησιμοποιήσουμε ένα μαντολίνο ή έναν κοφτή λαχανικών, που μας επιτρέψει να κόβουμε τα καρότα στο ίδιο πάχος –γύρω στα 8 χιλιοστά– και γρήγορα. Μπορούν να γίνουν χρησιμοποιώντας μόνο βούτυρο ή –όπως θα δείτε πιο κάτω– ανακατεύοντας βούτυρο και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, για να έχουμε ένα ελαφρώς πιο ελαφρύ πιάτο αλλά και για να ανεβάσουμε το “σημείο καπνού” του βουτύρου (από τους 163-190 βαθμούς στους 193-210), για να μη μας καεί και μαυρίσει τα καρότα.#ΧρυσήΠοδιά23

Η συνταγή είναι για τη γνήσια ιταλική πίτσα και θέλει πολύ μεράκι για να αντέξει κάποιος την ταλαιπωρία. Είναι απλά η πίτσα που σπάνια θα βρείτε σε πιτσαρία και θα αναγκαστείτε να την κάνετε μόνοι ή να πάτε στη Νάπολη ταξιδάκι.... Biga είναι μια αρκετά κοινή τεχνική στις ζύμες, τη χαρακτηρίζουν σαν indirect (έμμεση) λόγω του τύπου της τεχνικής αυτής. Η συνταγή είναι του pizzaiolo Roberto Susta τροποποιημένη ελάχιστα. Υπάρχει σε βίντεο στο YouTube από τον master ζύμης Vito Iacopelli. Αν υπάρχει ξυλόφουρνος τότε θα το απογειώσετε, εναλλακτικά στο σπίτι με μια μεταλλική πλάκα ψησίματος ή πέτρα θα έχετε αξιοπρεπές αποτέλεσμα.

Ένα καλωσόρισμα του Φθινόπωρου που έρχεται, μία υπόσχεση ότι θα είμαστε εδώ, όταν το καλοκαίρι θα επιστρέψει και πάλι. Είναι μία από τις τόσες εκδοχές σάλτσας “Mari e Monti” που συνδυάζει γεύσεις θαλασσινές με εκείνες το βουνού, του βυθού με του δάσους.Εκδοχές αυτής της σάλτσας υπάρχουν χιλιάδες, αυτή όμως η συγκεκριμένη είναι από τις λίγες που τη στεριά, το ζωικό βασίλειο, το εκπροσωπεί ...κυνήγι !! Πράγματι, στη πρωτότυπη συνταγή, στην ” ομάδα των θαλασσινών” παίζουν οι γαρίδες, η δε “ομάδα των στεριανών” εκπροσωπείται από τον λαγό. Που μπορεί να την έπαθε από τη χελώνα, που τον πέρασε στον αγώνα δρόμου (τουλάχιστον έτσι μας μεταφέρει ο Αίσωπος...) αλλά σε αυτή τη συνταγή τα καταφέρνει πολύ καλά.Είναι μία συνταγή που παραπέμπει σε χ ω ρ ι ά τ ι κ ο πιάτο (όπου ο λαγός είναι από τους εκλεκτούς τους πρωταγωνιστές), αλλά που θα την ήθελαν στο μενού τους και πολλά εστιατόρια “πρώτης γραμμής”, χάρις στο ασυνήθιστο, όσο και γευστικό, “πάντρεμά” του με μία δική τους πρωταγωνίστρια, την πάντα απολαυστική γαρίδα !!! Είναι μία ιδιαίτερη συνταγή, που μπορεί να σας αναδείξει σε chef υψηλών προδιαγραφών χωρίς να ξοδέψετε μία περιουσία !Δείτε στο τέλος της συνταγής για κάποια επιπλέον «Μυστικά»

Οι τηγανητές πατάτες όπως τις ξέρουμε και τις αγαπάμε δεν είναι από την Γαλλία (french fries) που δεν γνωρίζω καν πως τους κόλλησε αυτή η ρεστινιά, οι τηγανιτές πατάτες μας έρχονται από το Βέλγιο. Πωλούνται σε κάθε γειτονιά του Βελγίου και η ιδιαιτερότητά τους είναι πως ειναι διπλοτηγανισμένες. Με αυτό τον τρόπο είναι τραγανές από έξω και μαλακές από μέσα... Είναι απλά ακαταμάχητες! Στο Βέλγιο συνηθίζουν να τις πωλούν με κάθε είδους σάλτσα από μια απλή κέτσαπ μέχρι ότι βάζει ο νούς σας.Τις οδηγίες για την διδιακασία του πιάτου αυτού τις βρήκα στο εξαιρετικό site: http://caruso.grΝα σας πω βέβαια πως εγώ τηγάνισα σε αγνό παρθένο ελαιόλαδο.Πληροφορίες για την καταγωγή του πιάτου εδώ: https://www.clickatlife.gr/geusi/story/87773Κόστος πιάτου: μέτριο, Δυσκολία: μέτρια, Χρόνος προετοιμασίας: 15 λεπτά Χρόνος μαγειρέματος: 30 λεπτά#τελικός2018

Τραγανές έξω, μαλακές στο εσωτερικό τους, αυτές οι πατάτες θα σας ξετρελλάνουν! Μπορεί να μην καταφέρετε να προφέρετε ποτέ σωστά το όνομά τους, είμαι όμως σίγουρος ότι, εάν θα τις δοκιμάσετε, θα τις λατρέψετε και θα καθιερωθούν σαν ένας από τους αγαπημένους σας τρόπους να φτιάχνετε πατάτες για ένα γιορτινό τραπέζι. Τα παιδιά να δείτε!!!Είναι ένα από τα πιο νόστιμα γερμανικά και αυστριακά πιάτα και το …“δύστροπο” όνομά τους δεν σημαίνει άλλο από “πατάτες σοταρισμένες”, ακριβώς επειδή το μαγείρεμά τους ολοκληρώνεται σοτάροντάς τες σε τηγάνι.Είναι πεντανόστιμες ακόμη και σκέτες (θυμάμαι ακόμη και τώρα έναν μαγαζάτορα σε ένα χωριουδάκι μια ώρα έξω από τη Βιέννη, να με κοιτά απορημένος σαν παράγγελνα το τρίτο “συνοδευτικό” πιάτο με αυτές τις εξαίσιες πατατούλες, με την μερίδα των λουκάνικων (και τί λουκάνικων!!!) να είναι ακόμη σχεδόν άθικτη), αλλά βρίσκουν την αποκορύφωσή τους με λουκάνικα αλλά και άλλα κρέατα (και όχι μόνο).Έχουν και αυτές τα μικρά μυστικά τους, δεν είναι “κόψε-ρίξε στο τηγάνι”, αλλά όπως θα δείτε, το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που αξίζει τον κόπο να περάσετε από τα διάφορα στάδια της ετοιμασίας τους. Και, ναι, είναι πανεύκολες, μην αφήσετε κανέναν να σας τρομάξει με το αντίθετο!!!Εκείνο που θα πρέπει να προσέξετε, είναι η ποιότητα της πατάτας. Εκεί, ναι, θέλει προσοχή, πρέπει να κάνουν για ψητές, συνεπώς επιλέξτε πατάτες με σφικτή σάρκα και αποφύγετε τις πολύ αμυλώδεις. Εάν γνωρίζετε τις κόκκινες πατάτες και έχετε πρόσβαση σε τέτοιες, προτιμήστε τες. Και όχι μόνο για αυτή τη συνταγή αλλά γενικότερα για τις ψητές πατάτες σας, στο φούρνο ή σε τηγάνι, με τον πιο απλό ή τον πιο εξεζητημένο και περίπλοκο τρόπο.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Εάν θέλετε μία πιο …“ενδιαφέρουσα” παρουσίαση, μπορείτε το κρεμμύδι να μην το κόψετε σε κυβάκια αλλά σε μακρόστενα κομμάτια. Έτσι όπως είναι μακριά σε σχήμα και μαλακά και με ωραίο χρώμα από το τηγάνι, δείχνουν πολύ όμορφα ανάμεσα στις ρόδινες, τραγανές πατάτες.Η κατσαρόλα όπου θα βράσουν οι πατάτες πρέπει να είναι από την αρχή σκεπασμένη με το καπάκι της, και να μένει μόλις ένα μικρό άνοιγμα από το οποίο να βγαίνουν οι ατμοί. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνοι θα επιταγχύνουμε σημαντικά τον χρόνο που θα περάσει μέχρι να πάρει μπρος ο βρασμός αλλά και οι πατάτες δεν θα μείνουν πολύ ώρα στο νερό, πριν αρχίσουμε να υπολογίζουμε το χρόνο βρασμού τους. Γιατί, μη νομίζετε, και όση ώρα θερμαίνεται το νερό, ακόμη και αν δεν κοχλάζει, οι πατάτες βράζουν και μαλακώνουν.Α, και για να μη ξεχνιόμαστε, δεν διαφέρουν και πολύ από τις “πατάτες arrosto”, απλές ή με φασκόμηλο που μπορείτε να βρείτε στο site.

Η pizza με pesto βασιλικού, πατάτες και λουκάνικα είναι ασφαλώς μία pizza με “γεμάτη” γεύση, κατάλληλη κυρίως για κρύες φθινοπωρινές και χειμωνιάτικες νύκτες. “- Και γιατί μας την προτείνεις τώρα, ρε φίλε, δεν βλέπεις ότι έξω σκάει ο τζίτζικας; Δεν την αφήνεις για τον Δεκέμβριο, να μας πεις καμιά συνταγή για γρανίτα τώρα; ”, θα μου πει κάποιος. Εύλογη η αντίδραση αλλά και η απάντηση εύκολη. Για να προλάβετε να κάνετε εξάσκηση μέχρι τα πρώτα χιόνια, αλλά και για να προλάβετε να την απολαύστε μιά-δυό φορές, τις βραδιές που παίζει ο Ολυμπιακός Champions League. Δεν βλέπω να κρατάει και πολύ το ”ταξίδι” του…Είναι pizza εύκολη, με βασικά υλικά που εύκολα βρίσκει κανείς σπίτι του, μπορείτε συνεπώς να τη φτιάξετε εύκολα και σε λίγο χρόνο.Α, και όσο για τη συνταγή της γρανίτας, κάτι θα γίνει και με αυτή...Λίγα μυστικά ακόμαΌπως θα δείτε, πολλά βασικά στοιχεία της διαδικασίας για μία επιτυχημένη pizza τα έχω συμπεριλάβει στα “Μυστικά” και σαν προαιρετικές ενέργειες μόνο. Με τον τρόπο αυτό θέλησα να αποφύγω να σας δημιουργηθεί η αίσθηση ότι πρόκειται για μία δύσκολη ή χρονοβόρα συνταγή, αλλά νοιώθω ότι πρέπει να κάνω σαφές ότι, εάν θέλετε μία “διαφορετική”, μία “ξεχωριστή”, μία “ανυπέρβλητη στη γεύση” pizza, η μέθοδος ετοιμασίας της είναι εξ’ ίσου απλή αλλά πιο απαιτητική, προ χρονοβόρα. Αυτό χρειάζεται μόνοΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ. Αυτό δεν διαφέρει και πολύ από την προετοιμασία ενός σωστού ριζότο που σε θέλει από πάνω του να ανακατεύεις και να προσθέτεις ζωμό, όσο τελειώνει ο διαθέσιμος. Αλλά ούτε και από τη δική μας φασολάδα, που θέλει να χάνουμε ένα ολόκληρο βράδυ για να δώσουμε στα φασόλια τον χρόνο να μαλακώσουν μουλιάζοντάς τα. Ή στα βερύκοκα που, προορίζοντάς τα για γλυκό, τα αφήνουμε ένα βράδυ σε ασβέστη για να σφίξουν. Πρέπει, λοιπόν, και την pizza, την ΣΩΣΤΗ pizza, να μη τη βλέπουμε σαν ένα φαγητό που θα το ξεπετάξουμε στα γρήγορα, αλλά θέλει και αυτή τον ...Ιταλό της, για να γίνει ξεχωριστή. Οι αμετανόητοι...ελληναράδες, μπορούν να αποφύγουν αυτές τις συμβουλές.[1] Όπως περιγράφεται στα βήματα 1 έως 7, για να ετοιμάσουμε τη ζύμη μας, χωρίζουμε σε δύο περίπου ίσες ποσότητες το αλεύρι και τις δουλεύουμε ξεχωριστά και διαδοχικά στον χρόνο.Στην πρώτη ποσότητα είναι που προσθέτουμε τη μαγιά, και στη δεύτερη το αλάτι. Με τον τρόπο αυτό ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΣΕ ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΦΗ ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει αυτή η δεύτερη να ενεργεί. Και αυτό γιατί η παρουσία του αλατιού εμποδίζει τη μαγιά να δράσει.Για τον λόγο αυτό, τα φέρνουμε τα δυό τους σε επαφή μόνο αφού η μαγιά έχει ενεργήσει (φουσκώνοντας τη μισή ζύμη).[2] Την ποσότητα του νερού (των περίπου 60ml) που προσθέτουμε όταν ενώνουμε τη δεύτερη ποσότητα του αλευριού στο φουσκωμένο ζυμάρι, την προσθέτουμε σιγά σιγά και όσο πάρει, ανάλογα με την υφή της ζύμης (πρακτικά, ανάλογα με το είδος του αλευριού που θα χρησιμοποιήσουμε. Για αυτόν τον λόγο, καλό θα είναι να έχουμε δίπλα μας λίγο ακόμη χλιαρό νερό, μήπως και η ζύμη “ζητάει” και άλλο.[3] Για το φούσκωμα τώρα, τόσον της προζύμης (τουλάχιστον 20 λεπτά) όσον και της τελικής ζύμης (τουλάχιστον 1 ώρα), αυτό γίνεται σε ένα βαθύ σκεύος (μη ξεχνάτε ότι, φουσκώνοντας, θα αυξηθεί το μέγεθός της στο διπλάσιο ή και περισσότερο), σκεπασμένο με μία πετσέτα ή άλλο καθαρό πανί. Και στις δύο περιπτώσεις, αφήνουμε τη ζύμη να ξεκουρασθεί σε θερμοκρασία περιβάλλοντος (20° - 23°) και μακριά από ρεύματα. Ο (σβηστός, προσοχή!!!) φούρνος είναι ένα καλό τέτοιο μέρος.[4] Πριν από τη διαδικασία του φουσκώματος, θα μπορούσε να προηγηθεί (δεν είναι απαραίτητο, είναι όμως ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΟ) το στάδιο της “ΩΡΙΜΑΝΣΗΣ” της ζύμης. Η “ωρίμανση” θέλει κρύο περιβάλλον και εμείς έχουμε .....το ψυγείο μας. Βάζουμε, λοιπόν, την ζύμη μας στο ψυγείο για ένα καθόλου ευκαταφρόνητο διάστημα (από 6 με 8 έως και 24 ώρες) για να “ωριμάσει” Η διαδικασία της “ωρίμανσης” είναι σαφώς πιο υποτιμημένη από εκείνη του "φουσκώματος" και όμως δεν είναι μικρότερης σημασίας. Μία καλά “ωριμασμένη” ζύμη είναι πολύ πιο ε λ α φ ρ ι ά, πολύ πιο ε ύ π ε π τ η, πολύ πιο “ε κ λ ε π τ υ σ μ έ ν η” στη γεύση της.Κατά την “ωρίμανση”, τα σύνθετα οργανικά μόρια που υπάρχουν στη ζύμη μετατρέπονται σε πιο απλά. Οι πρωτεΐνες μετατρέπονται σε γλουτένη. Αυτή η μετατροπή γίνεται σε χαμηλές θερμοκρασίες (από +1°C έως το πολύ +4°C, να γιατί χρειάζεται το ψυγείο...).Είναι αργή (η διάρκειά της είναι συνάρτηση του πόσο δυνατό είναι το αλεύρι, για ένα “ελαφρύ” αλεύρι θα αφήσετε το ζυμάρι 3 με 8 ώρες στο ψυγείο, για τα “φορτσαρισμένα” αλεύρια που πουλάνε για πίτσα θα χρειασθούν 24!) και σε αυτές τις χαμηλές θερμοκρασίες η δράση της μαγιάς, και το προκαλούμενο “φούσκωμα”, σχεδόν σταματούν. Εγγυάται, όμως, ΑΜΕΣΗ και ΕΥΚΟΛΗ χώνεψη της πίτσας και ειλικρινή συγχαρητήρια από πλευράς συνδαιτυμόνων σας. Όσο πιο καλά “ωριμάσει” η ζύμη μας, τόσοι περισσότερα γευστικά στοιχεία θα περιέχει από την μετατροπή των πρωτεϊνών. Μία πίτσα καλά “ωριμασμένη”, στην κυριολεξία “λιώνει στο στόμα”. Αξίζει να το δοκιμάσετε.[5] Οι ποσότητες των υλικών δίνονται για ένα ταψάκι 30 x 35 εκατοστά. Εάν θέλετε να φτιάξετε για το –μεγαλύτερο– στάνταρντ ταψάκι του φούρνου, θα αυξήσετε όλες τις ποσότητες κατά, περίπου, 35 με 40%.[6] Αφού απλώσουμε τα κομματάκια της ντομάτας πάνω στη ζύμη και τα αλατίσουμε, θα ήταν σκόπιμο (αν και χρονοβόρο) να αφήσουμε την pizza να ξεκουρασθεί για μία (1) ώρα τουλάχιστον πριν την ψήσουμε. Με τον τρόπο αυτό, πριν μπει στον φούρνο, που θα ψήσει τη ζύμη και θα “κλείσει τα περάσματα”, εμείς έχουμε επιτρέψει στους χυμούς της ντομάτας να “τρυπώσουν” και να τη νοστιμέψουν μέχρι τα “μύχια της ύπαρξής της”.[7] Με τον τρόπο αυτό του ψησίματος, η ζύμη ήταν αφράτη, μαλακιά, σαν λεπτό ψωμάκι. Γιατί έτσι την τρώει πιο εύκολα η κόρη μας. Εάν όμως θέλουμε τραγανή ζύμη στη pizza σας, πρέπει να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο ψησίματος. Κατ’ αρχήν, την ανοίγουμε λίγο πιο λεπτή από το 1/2 εκατοστό που αναφέρεται πιο πάνω (αλλά πολύ λίγο λεπτότερη, στα 4 mm είναι καλά, μην την ανοίξετε άλλο και σας τρυπήσει –εκτός και εάν είσαστε πολύ έμπειρες στο άνοιγμα φύλλου !! ). Το παιχνίδι γίνεται αλλού, στον τ ρ ό π ο ψ η σ ί μ α τ ο ςΨήνουμε αρχικά την pizza ΜΟΝΟ με τη ντομάτα και το τυρί της, για περίπου ένα 15λεπτο. Την αποσύρουμε και προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά, την ξαναβάζουμε στον φούρνο και ψήνουμε για άλλα 5 λεπτά. Ειδικά για αυτή τη pizza, το γεγονός ότι έχει και ωμές πατάτες (για τις οποίες δεν είναι αρκετό το 5λεπτο του δεύτερου ψησίματος, θα τις βάλετε και αυτές από την αρχή, μαζί με τη ντομάτα και το τυρί, δίνοντάς της τον χρόνο να προλάβει να ψηθεί.

Πατάτες φούρνου που θα τους μπερδέψουν όλους γιατί θυμίζουν τηγανιτές. Με τη διαφορά ότι δεν περνούν από τηγάνια, δεν έχουν λάδια, δεν θα σας επιβαρύνουν με μερικές (κακές) θερμίδες. Όλα αυτά χάρις σε ένα μικρό μυστικό.Τραγανές και χρυσοκάστανες εξωτερικά, μαλακές στο εσωτερικό τους και με μία ιδιαίτερη γεύση που θα ενθουσιάσει όποιον τις δοκιμάσει.Πατατούλες στο φούρνο με κλαδάκια δενδρολίβανου που κατά την ώρα του ψησίματος αρωματίζουν τη σάρκα τους, δίνοντάς τους ένα υπέροχο άρωμα αλλά και γεύση. Ουσιαστικά τις “καπνίζουν”, δημιουργώντας ένα ξεχωριστής νοστιμιάς συνοδευτικό για μία ατελείωτη σειρά από πιάτα, αλλά και ένα κυρίως πιάτο που θα λατρέψει η πιτσιρικαρία του σπιτιού!#πατάτα ΚΑΙ #Chara