Αφιερωμένη στη Sitronella αλλά και στον GreekLoverBoy, δύο διαφορετικές σχολές «λικεροποιών». Τα βερύκοκα πρέπει να είναι ώριμα αλλά γερά, σε καλή κατάσταση.

Λίγα μυστικά ακόμα

(1). Επειδή τα βερύκοκα πρέπει να είναι σε πλήρη ωρίμανση, για να μη τα καταστρέψουμε πλένοντάς τα, τα καθαρίζουμε με τη βοήθεια του νοτισμένου πανιού που το περνάμε ελαφρυά πάνω από την επιφάνειά τους. Τα αφήνουμε να στεγνώσουν, χωρίς να τα σκουπίσουμε με κάποιο πανί, ακριβώς για τον ίδιο λόγο. (2). Κρατάμε τα κουκούτσια όρθια, μεταξύ δείκτη και αντίχειρα. Το κουκούτσι του βερύκοκου, όρθιο, έχει τη μία πλευρά του πιο καμπύλη και την άλλη πιο αιχμηρή, κάτι σαν ... “λοφίο περικεφαλαίας” (μου άρεσε να το λέω έτσι μικρός). Αυτή η μεριά, λοιπόν, πρέπει να είναι προς τα πάνω και να προεξέχει από τα δάκτυλά μας. Με τη βοήθεια ενός μικρού σφυριού και με μία αποφασιστική σφυριά πάνω σε αυτό το... “λοφίο” (μπορεί να χρειασθεί και δεύτερη ή και τρίτη), το κουκούτσι σπάει και ελευθερώνει ακέραιο το αμυγδαλάκι του. (3). Η συνταγή γίνεται με οποιοδήποτε ποτό δεν έχει έντονη γεύση, από μόνο του. Για τον λόγο αυτό δεν θέλουμε αρωματισμένο τσίπουρο. Κάνει όμως και μία βότκα, μία σκέτη (όχι αρωματισμένη) γκράπα, ίσως-ίσως ένα τζίν. Φυσικά κάνει και αλκοόλ ζαχαροπλαστικής (καθαρό, 90ο), αλλά σε αυτή τη περίπτωση η ποσότητά του περιορίζεται στη μισή (ένα λίτρο) και χρησιμοποιείται και ίση ποσότητα (άλλο ένα λίτρο) νερού. (4). Παράδοση αιώνων θέλει αυτό το συγκεκριμένο λικέρ να ζυμώνεται στον ήλιο. Η ζάχαρη μπορεί να προστεθεί, είτε αδιάλυτη στην αρχή και να λιώσει και ενσωματωθεί στο αλκοόλ κατά τη διάρκεια της έκθεσης στον ήλιο, είτε να προστεθεί στο τέλος αυτής της περιόδου, σαν σιρόπι, όπως περιγράφεται στη συνταγή. (5). Το λικέρ αυτό, η αρχική παραλλαγή του οποίου, με χρήση βύσσινου όπου –ενίοτε– προστίθενται και πικρ-αμυγδαλάκια από βερύκοκο ή γλυκά αμύγδαλα ή συνδυασμός των δύο, και με κόκκινο κρασί στη θέση του –όποιου– αλκοολούχου, φτιάχνεται εδώ και αιώνες σε όλες τις γωνιές της χώρας, δεν είναι (αναγκαστικά) και δική μας, ελληνική ..... πατέντα. Το συναντά κανείς με το όνομα “Ratafia” στη γειτονική Ιταλία (και ποιος ξέρει και σε πόσες άλλες περιοχές και γωνιές του κόσμου) όπου, μάλιστα, σε κείμενο του προ-περασμένου αιώνα («Μνήμες από τις μεθόδους παρασκευής κρασιών και λικέρ», Teramo, 1868, Alessio de Berardinis) αναφέρεται ότι “όσον αφορά στο όνομα Ratafia, οι αρχαίοι ιστορικοί συμφωνούν ότι δόθηκε στο λικέρ από τη χρήση που του έκαναν οι πρεσβευτές εμπόλεμων δυνάμεων κατά την αρχαιότητα, όταν διαπραγματευόντουσαν την ειρήνη σε κάποιο ευχάριστο γεύμα, (Σ. ggrαπό τότε γνώριζαν μερικοί να ... την περνούν καλά!!!) πίνοντας αυτό το λικέρ και προφέροντας εκείνες τις απλές κουβέντες στα λατινικά«Pax rata fiat» (Σ. ggr«ας γίνει ειρήνη», αν μαντεύω σωστά)”. (ΠηγήΆτλαντας των παραδοσειακών προιόντων του Αμπρούτσο - ARSSA Περιφέρεια του Abruzzo, 2004).