Są przepisy, które mają w mojej rodzinie swoją historię. I tak jest właśnie z rejbakiem (nigdy nie używaliśmy innej nazwy, choć znane są również kugel i kugiel).

Kiedy Mój Tata został po raz pierwszy zaproszony do rodziców Mojej Mamy, zapowiedziano, że na stole pojawi się potrawa zwana rejbakiem. Tata, nie wiedząc jeszcze co to będzie i że stanie się to jednym z dań, które Jego Przyszła Żona będzie w przyszłości przyrządzać specjalnie dla niego – myślał, że to coś związanego z koniną.. Okazało się, że to tradycyjna, kurpiowska babka ziemniaczana :) Jak byłam mała nie było to moje ulubione danie, polubiłam je z czasem – kojarzy mi się z domem. Najbardziej lubię wersję odgrzewaną z przypieczonymi boczkami 🙂

Na Kurpiach wszystkie gospodynie wiedzą jak przygotować to danie i na prawdę nie ma w tym jakiejś wielkiej filozofii. Zapytane o przepis najczęściej odpowiadają: “No trzeba utrzeć ziemniaki, dać.. o taką garstkę mąki ziemniaczanej, kiełbaskę lub boczek lub inne mięsko, najlepiej różne, jajko, przyprawy, wymieszać i upiec” oczywiście po kurpiowsku akcentując swoją wypowiedź. I tak to właśnie mniej więcej wygląda ;)

Do babki ziemniaczanej używamy starych ziemniaków, to znaczy nie młodych, które są bardzo wodniste. Im brdziej wodniste – tym więcej musimy dać mąki aby zagęścić masę, a nie o to nam chodzi.

Mój rejbak dziś jest w wersji bardzo mięsnej, zazwyczaj daje się mniej kiełbaski czy boczku.. Ale to już zależy od preferencji.