Η ιδέα είναι απλή. Εάν όλοι λένε ότι ο παρατεταμένος βρασμός καταστρέφει μέρος από τις βιταμίνες των φρούτων σε μία μαρμελάδα, πέραν του ότι αλλοιώνει αισθητά τα ζωντανά χρώματά τους, γιατί να μη μειώσουμε τον χρόνο βρασμού; Θα πρέπει όμως να προλάβουν και να μαλακώσουν τα φρούτα, να προλάβουν να γίνουν μαρμελάδα, όχι απλώς σιροπιασμένα φρούτα. Συνεπώς, τον χρόνο για αυτό δεν τον πειράζουμε (επεμβαίνουμε μόνο με την δυνατή ένταση στην εστία, η οποία θα λιώσει τα φρούτα πολύ πιο γρήγορα, χωρίς να επηρεάζει ουσιαστικά τον ρυθμό καταστροφής των βιταμινών). Τι θα μειώσουμε τότε; Επεμβαίνουμε στον χρόνο που χρειάζονται η ζάχαρη με το νερό να γίνουν σιρόπι. Γιατί πρέπει να είναι και τα φρούτα όλη αυτή την ώρα “ανάμεσα στα πόδια τους” ; Τα προσθέτουμε λοιπόν, αργότερα, στο σχηματισμένο ήδη και βραστό σιρόπι, μέθοδος η οποία μειώνει σημαντικά (κατά 40% περίπου) τον συνολικό χρόνο έκθεσης των φρούτων σε –καταστροφικές για τις βιταμίνες τους– υψηλές θερμοκρασίες. Για πείτε μου, δεν σας φαίνεται σαν να έχω κλείσει μέσα στο βαζάκι ένα μέρος από τον ήλιο του καλοκαιριού ;Λίγα μυστικά ακόμα[1] Μπορείτε πάντα, μέρος ή και όλη την μαρμελάδα να το πολτοποιήσετε, να λιώσουν εντελώς και αυτά ακόμη τα μαλακωμένα κομμάτια που θα έχουν μείνει και να έχει η μαρμελάδα μία πολύ λεπτή υφή. Για παράδειγμα, εάν θέλετε να την χρησιμοποιήσετε πάνω σε πάστα φλώρα ή σαν γέμιση σε μπισκότα (πράγμα που –και στις δύο περιπτώσεις– είναι αμαρτία), με τη βοήθεια ενός mixer χειρός (βυθίσεως). “Αμαρτία” είναι επίσης να την χρησιμοποιήσετε σαν γέμιση σε κρέπες, με κομμάτια φρούτου σε αυτή την περίπτωση. Η καλύτερη επιλογή ; Τρώγεται με το κουτάλι ή απλωμένη πάνω σε μία φέτα ψωμί ή μία φρυγανιά. Η καλύτερη ώρα ; Νωρίς το πρωί, κανένα μισάωρο πριν ξυπνήσουν οι άλλοι στο σπίτι και θέλουν και εκείνοι το “μερίδιό τους”... Μερίδιο; Από πού κι ως που; Μαζί την βράσαμε;[2] Σε όσους αρέσει η γεύση του λεμονιού και οι ξινούτσικες μαρμελάδες, έχω πρόταση πολύ καλή. Την φλούδα του λεμονιού που στύψαμε την θυμάστε; Λοιπόν, θα κάνετε το εξήςΘα αφαιρέσετε πρώτα την φλούδα, πριν στύψετε το λεμόνι (μετά θα είναι πιο δύσκολο). Είτε με τη βοήθεια του εργαλείου που ξεφλουδίζουμε τις πατάτες, είτε κόβοντάς την σε λεπτές λωρίδες (του 1 εκατ.) και στη συνέχεια αφαιρώντας με ένα κοφτερό μαχαιράκι το λευκό και πορώδες εσωτερικό της, παίρνουμε λεπτές “φλοίδες φλούδας”. Αυτές τις φλοίδες τις κόβουμε (και πάλι με κοφτερό μαχαιράκι) σε πολύ πολύ πολύ λεπτά μπαστουνάκια (το 1/4 του πάχους του σπίρτου ή και ακόμη λεπτότερα) και τις προσθέτουμε στην κατσαρόλα μαζί με τα βερύκοκα, στο βήμα 4. Το αποτέλεσμα είναι μία εξαιρετική χροιά ξινού που, ανακατεμένη με την γλυκύτητα της μαρμελάδας, θα δώσουν ένα ανυπέρβλητο γευστικό αποτέλεσμα!!! Η επιλογή να βάλω στη μαρμελάδα μεγάλα κομμάτια βερύκοκου (στα τέσσερα) ήταν καθαρά προσωπική μου επιλογή, μου αρέσει να συναντάω κομμάτια φρούτου μέσα στη μαρμελάδα. Εσείς μπορείτε να τα κόψετε σε μικρότερα (θα μειωθεί και άλλο ο χρόνος βρασμού) ή να κάνετε ένα συνδυασμό, ένα μέρος “στα τέσσερα” και ένα άλλο (λίγο ή πολύ μεγαλύτερο) σε λεπτές φέτες.Μη έχοντας τεστάρει την ίδια αυτή μέθοδο και με άλλα φρούτα, δεν είμαι σε θέση να σας πω εάν και σε ποιο βαθμό έχει και με εκείνα επιτυχία. Εάν (ή “όταν”) το κάνω, θα φροντίσω και να προσθέσω ένα σχόλιο σχετικά.Μπορείτε εάν θέλετε να προσθέσετε και κάποια αρωματικά στη μαρμελάδα, δεν θα σας απογοητεύσουν, αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο το άρωμα των φρούτων της. Και μια και μιλάμε για άρωμα, είναι ανώφελο να περιμένει κανείς από μία μαρμελάδα να είναι γευστική και αρωματική, όταν τα φρούτα που χρησιμοποιεί είναι σαν ...άχυρα. Διαλέγετε, λοιπόν, πολύ αρωματικά και γευστικά φρούτα, όταν προορίζονται για μαρμελάδα αξίζει κανείς να τα πληρώσει λίγο περισσότερο. Για τους “φανατικούς των μπαχαρικών”, τώρα (για να επανέλθουμε σε αυτά), εκτός της σταθερής, της “α β α σ ί λ ε υ τ η ς” αξίας της βανίλιας (γι’ αυτό και στοιχίζει μία περιουσία, πηγαίνει παντού !!), μπορούν να συνδυάσουν στη μαρμελάδα βερύκοκο αρώματα όπως του ginger, του κάρδαμου, του δενδρολίβανου και, φυσικά, της κανέλλας. Διατηρείται σε μέρη δροσερά. Όταν ανοίξει ένα βάζο, η μαρμελάδα πρέπει να φυλάσσεται στο ψυγείο. Για τον λόγο αυτό, είναι καλύτερα να χρησιμοποιούνται σχετικά μικρής χωρητικότητας βάζα (το περιεχόμενό τους καταναλώνεται γρήγορα, συνεπώς δεν προλαβαίνει να αλλοιωθεί αλλά και φυλάσσονται πιο εύκολα μέσα στο ψυγείο. Φαντασθείτε να πρέπει να χωρέσετε εκεί μέσα ένα 2λιτρο βάζο...)

Ένα πολύ νόστιμο, “κυριακάτικο” φαγητό, πλούσιο σε γεύση όσο εύκολο σε εκτέλεση.Λίγα μυστικά ακόμαΟικονομικό πιάτο, εύκολο (κι ας έχει τόσα υλικά, κιμάς και ζυμαρικό είναι στην ουσία) και… «και γίνεται αμέσως γιορτή», που λέει και μία κάποια διαφήμιση!!![1] Το μείγμα των τυριών μπορεί να είναι οτιδήποτε, ό,τι υπάρχει στο ψυγείο. Όσο πιο γευστικά, βέβαια, τόσο πιο γευστικό θα είναι και το αποτέλεσμα στο πιάτο μας. Γι’ αυτό το λόγο και εγώ προσέθεσα, εκτός από τα τριμμένα, και μία ποσότητα gorgonzola (θεϊκό αλήθεια τυρί) καθώς και μπλε τυρί Δανίας που, με τη δυνατή γεύση του έδωσε έναν άλλο τόνο στο πιάτο.[2] Εκτός από τα …πληθωρικά rigatoni θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και άλλοι τύποι μικρών ζυμαρικών, αλλά τα rigatoni συνδυάζουν το βολικό μέγεθος (μικρό μεν αλλά όχι πολύ, το κοφτό μακαρόνι, για παράδειγμα ή οι μίνι πένες δεν θα έκαναν, θα χανόντουσαν στη σάλτσα κιμά) και την πολύ βολική τρύπα (όπου τρουπώνει η σάλτσα και τα νοστιμίζει ονειρικά)

Η σαλτσούλα που συνοδεύει αυτό το πιάτο, γνωστή και σαν “τριπλό βούτυρο”, βασίζεται σε υλικά απλά, που πρέπει να είναι πολύ φρέσκα και πολύ καλής ποιότητας και που... μπα, τίποτα άλλο.Είναι μία πολύ εύκολη συνταγή, ελαφριά παραλλαγμένη από την παραδοσιακή (με την προσθήκη και κρέμας γάλακτος), που όμως θα σας κάνει να “επιστρέψετε” πίσω στη Ρώμη και στα στενά σοκάκια του ιστορικού της κέντρου, για να “ξαναγευθείτε” εκεί, στη via della Scrofa και στην “Trattoria Alfredo”  το πεντανόστιμο αυτό πιάτο.Πως ; Δεν έχετε πάει ποτέ στη Ρώμη ; Ή δεν έχετε δοκιμάσει αυτά τα ζυμαρικά ; Ευκαιρία να το κάνετε, με αυτά σαν αφορμή προγραμματίστε ένα ταξείδι και απολαύστε, μεταξύ άλλων εξαιρετικών πιάτων και αυτές τις εξαιρετικές, σπιτικές, φετουτσίνε. Ένα πιάτο “άξιο για Δούκισσες”, όπως μπορείτε να δείτε στη συνέχεια, στα “Μυστικά”. Και, θυμηθείτε, μη κάνετε το λάθος των πολλών και τις ζητήσετε σαν Fetuccini (φετουτσίνι), στο αρσενικό τους..... “Κορδελίτσες” είναι, θηλυκού γένους, ακόμη και στα ελληνικά.....Εάν θέλετε να τις φτιάξετε μόνοι σας, μπορείτε να βρείτε τη συνταγή για σπιτικές φετουτσίνε με αυγά στα“Tα “Μεγάλα Μεγέθη”Tagliatelle και Fettuccine” .Λίγα μυστικά ακόμα[1] Ελλείψει τριμμένου parmigiano, ψιλόκοψα (σε πολύ-πολύ μικρά κυβάκια, για να διευκολύνω το λιώσιμο) μία πολύ καλή γραβιέρα που είχαμε σπίτι. Έλιωσε πολύ ωραία και έδωσε και μία ωραία γεύση στο φαγητό, ελπίζω ισάξια (ή περίπου) με εκείνη που θα έδινε το parmigiano. Εσείς επιδιώξτε να την κάνετε τη συνταγή με την κλασσική επιλογή.[2] Η ποσότητα του βούτυρου, για τα δικά μου τα γούστα, πιστεύω ότι είναι αρκετά μεγάλη. Όχι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, απλά ένα μέρος της παραμένει αναπορρόφητο από τις φετουτσίνε. Οα μπορούσε κάλλιστα να είναι 120-150 γρ, αντί για 200. Αλλά ίσως είναι προσωπικό το θέμα. Πρέπει όμως να το σημειώσω, όπως πρέπει και να αναφέρω την ποσότητα της αυθεντικής συνταγής.Οι φετουτσίνε (fettuccine) είναι ένα φρέσκο ζυμαρικό (φτιαγμένο με αλεύρι, αυγά, νερό και λίγο αλάτι) που μοιάζει με μικρές κορδέλες (αυτό σημαίνει και το όνομά τους, κορδελίτσες), τυπικό της περιοχής της κουζίνας της Ρώμης, πολύ κοντά σε εμφάνιση, αν και φαρδύτερο, από τις πιο γνωστές ταλιατέλες (tagliatelle) που (προ)έρχονται από την περιοχή της Μπολόνια.Οι fettuccine Alfredo, τώρα, είναι ένα πιάτο εμπνευσμένο, κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, στο –διάσιμο πια– εστιατόριο “Da Alfredo” (από το όνομα του αρχικού του ιδιοκτήτη, Alfredo di Lelio, ο οποίος θέλησε να φτιάξει ένα πιάτο για την έγκυο γυναίκα του, το 1914), στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης, σαν μία παραλλαγή (προσθήκη τριμμένου parmigiano, σε αρκετή ποσότητα) του ήδη γνωστού από τότε φετουτσίνε με βούτυρο (“fettuccine al burro”), και είναι φτιαγμένες με μία απλή κρέμα τυριού και βούτυρου.Η γεύση των “fettuccine Alfredo” (και ακόμη περισσότερο εκεί των “προγόνων” τους, “fettuccine al burro”, θα θυμίσουν στους παλαιότερους γνωστές από παλιά γεύσεις και αρώματα, την εποχή που στα σπίτια φτιάχνανε συχνά λευκές μακαρονάδες, με μόνο καυτό βούτυρο πάνω τους.Το πιάτο έγινε διάσημο –λέει η παράδοση– όταν το ερωτεύθηκαν ο Ντάγκλας Φέϊρμπανκς (Douglas Fairbanks), γνωστός αμερικανός ηθοποιός της εποχής (“Ο κλέφτης της Βαγδάτης”, “Ρομπεν των Δασών”, “το Σημάδι του Ζορό”, κ.α.) και η Μαίρη Πίκφορντ (Mary Pickford), διάσημη ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου και “κρυφός” δεσμός, αρχικά, του Φέϊρμπανκς και σύζυγός του κατόπιν, σε ένα πέρασμά τους από την Ευρώπη και τη Ρώμη, με την ευκαιρία του μήνα του μέλιτός τους, το 1929.Αμερικανοί τουρίστες στη Ρώμη μετέφεραν, μαζί με τις εντυπώσεις και τις αναμνήσεις τους από την ιταλική πρωτεύουσα, και τη συνταγή για αυτό το νόστιμο πιάτο “πίσω στην πατρίδα”, και έτσι σήμερα είναι ένα πολύ διαδεδομένο πιάτο στην Αμερική, στα Στέιτς..... Με τις αλλαγές και τις προσθήκες, βέβαια, που η δική τους κουζίνα επιβάλει. Έτσι, πέραν της προσθήκης της κρέμας γάλακτος –που πρέπει να είναι ιταλικής εμπνεύσεως– βρίσκουμε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (αχ, πόσο καλό μας κάνει αυτός ο Ατλαντικός, να ήξερε.....), Φετουτσίνε Αλφρέντο με γαρίδες, με κοτόπουλο, με σκόρδο, με μαϊντανό, με μπρόκολο… !!! Αλλά και με προσθήκη αλευριού ή και r o u x (το μείγμα αλεύρι-βούτυρο στο αρχικό στάδιο της παρασκευής της μπεσαμέλας), για “να πήζει πιο εύκολα”, λένε οι αθεόφοβοι !!!Εάν θέλετε να μείνετε στις αυθεντικές “fettuccine Alfredo”, αφαιρέστε από τα υλικά την κρέμα γάλακτος, διπλασιάστε το βούτυρο και φτάξτε την κρεμούλα μόνο με αυτό και το τυρί parmigiano. Απλώστε σε ένα ζεσταμένο πιάτο το βούτυρο σε κομματάκια, ρίξτε από πάνω τους τις φετουτσίνε, σκεπάστε τες με το τυρί parmigiano και αρχίστε να ανακατεύετε με προσεκτικές αλλά γρήγορες κινήσεις, να λιώσουν και να ομογενοποιηθούν βούτυρο και parmigiano και να καλύψουν τα ζυμαρικά με ένα λεπτό στρώμα κρεμούλας. Δείτε στα γρήγορα με πόση τέχνη την φτιάχνουν, ακόμη και σήμερα στην “Trattoria Alfredo”. Σας φαίνεται πιο δύσκολο ; Ε, γι’ αυτό και προστίθεται η κρέμα γάλακτος, που βοηθάει στην εύκολη δημιουργία της κρέμας...Θέλετε να εκνευρίσετε για τα καλά ένα κάτοικο της Ρώμης ; Πείτε του ότι το διάσημο πιάτο τους ΔΕΝ είναι και τόσο δικό τους, αλλά έχει ρίζες στον ιταλικό βορρά. Υπάρχει λοιπόν μία ιστορία (μπορείτε να τη βρείτε δημοσιευμένη στους New Work Times) που θέλει τη συνταγή αυτή, με τις κίτρινες (από την ύπαρξη των αυγών) “κορδελίτσες”, να σερβιρίσθηκε για πρώτη φορά στο παλάτι Δούκα της Φεράρα, το μακρινό-μακρινό 1501, όταν η Λουκρητία Βοργία, αδελφή του Πάπα Αλέξανδρου του VI, έκανε την πρώτη εμφάνισή της σαν σύζυγος του Δούκα της Φεράρα, Alfonso d'Este. Το χρυσαφί χρώμα, αλλά και το σχήμα των ζυμαρικών παρέπεμπε, λέει η ιστορία, ακριβώς στα μαλλιά της πανέμορφης (όσο και δολοπλόκας) Λουκρητίας. (Κάθε ομοιότητα με κάθε άλλη .....ΛΟΥΚΡΗΤΙΑ πρέπει να θεωρηθεί εντελώς τυχαία)

Αυτή τη φορά το γλυκό μας δεν είναι “με κλεμμένα”. Όχι ότι έχασα το …χούι, απλά φέτος ο κήπος μας έβγαλε τόσα πολλά κορόμηλα που δεν χρειάσθηκε να …ξενοκοιτάξω.Όταν έφτιαξα το γλυκό για τη γιορτή της γυναίκας μου, εκείνη υπέθεσε ότι το είχα αγοράσει από τον Paul, το γνωστό ζαχαροπλαστείο, με μαγαζιά σε διάφορα μέρη της Αθήνας. Είχε κάτι το …”γαλλοπρεπές” είναι αλήθεια, και αυτό εξηγεί γιατί εγώ από τη μεριά μου το βρήκα μάλλον έξω από τα γούστα μου.Εσείς εάν θέλετε, μπορείτε να το δοκιμάσετε και να μου πείτε ποιόν δικαιώνετε..Λίγα μυστικά ακόμαΒρίσκω τα 150 γραμμάρια ζάχαρης μάλλον υπερβολικά. Ακόμη και τα 100, εδώ που τα λέμε… Αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Εγώ λοιπόν, χρησιμοποίησα μόνο 100 γραμμάρια (τα μισά από τα οποία ήταν καστανή ζάχαρη, εκεί οφείλεται και το σκούρο (και όχι λευκό) χρώμα των κτυπημένων αυγών με τη ζάχαρη). Ειλικρινά, και δεν βρήκα να του λείπει του γλυκού η ζάχαρη. Εάν μάλιστα τα κορόμηλα είναι πολύ ώριμα (άρα και γλυκά) σκέπτομαι ότι θα μπορούσε η ποσότητα της ζάχαρης να είναι ακόμη πιο μικρή (ακόμη και στα 80 γραμμάρια ίσως).Επίσης, έχω την εντύπωση ότι είναι λίγο πιο στεγνό απ’ ότι ένα παραδοσιακό flan, χωρίς όμως να είναι με τίποτα στεγνό. Δοκιμάστε το και πείτε μου πως θα το λέγατε.Μία ωραία παραλλαγή είναι να κάνετε το γλυκό με βερύκκοκα, όχι μόνο με φρέσκα (ό,τι πρέπει αυτήν την εποχή) αλλά και αποξηραμένα, που θα τα μουλιάσετε για κάποια ώρα μέσα σε …πράσινο τσάι.Τόσο το flan όσο και το clafoutis έχουν τη δική τους φόρμα που τα ετοιμάζουμε. Στρογγυλή και κάπως βαθιά (όχι για τάρτες, δηλαδή).

 Το “vitello tonnato” είναι ένα κλασσικό πιάτο της ιταλικής κουζίνας, με ειδικότερα εκείνης της βόρειο-δυτικής άκρης της χώρας, δίπλα στη Γαλλία, του Πιεμόντε (Piemonte). Πρόκειται για ένα πιάτο πολύ απλό στη παρασκευή του, φτιάχνεται με ένα κομμάτι μοσχαρίσιο κρέας μαγειρεμένο στη κατσαρόλα σε ένα ζωμό χορταρικών, που στη συνέχεια κόβεται σε λεπτές φέτες και σκεπάζεται από μία σάλτσα με βάση τον τόνο (salsa tonnata). Συνηθίζεται σαν ορεκτικό, μπορεί όμως θαυμάσια να προσφερθεί και σαν πρώτο πιάτο, αλλά και σαν κυρίως εάν συνοδευθεί με ρυζάκι ή λαχανικά (ψητά ή βρασμένα). Είναι ένα πολύ νόστιμο, ξεχωριστό, πιάτο, που σερβίρεται αυστηρά κρύο (δένουν οι γεύσεις και τα αρώματα)Λίγα μυστικά ακόμα [1] Η πρώτη επιλογή για το κρέας που θα χρησιμοποιήσουμε στο vitello tonnato είναι το ν ο υ ά, (το magatello ή girello, που λένε και οι φίλοι μας), το κομμάτι που είναι στο πίσω μέρος του ζώου, στο πίσω μέρος και του μηρού του, ακριβώς κάτω από την ουρά του, πιο πίσω από το στρογγυλό αλλά και το τρανς, και πιο πάνω από την ουρά και το κότσι..... (τι να πω, οι οδηγίες για τα κομμάτια του μοσχαριού   αλλά και του χοιρινού που υπάρχουν στο site, μάλλον θέλουν μία μικρή ενημέρωση / βελτίωση / επέκταση... Το ν ο υ ά, λοιπόν, είναι ιδανικό για μαγείρεμα στην κατσαρόλα επειδή αντέχει με μαγειρέματα μακράς διάρκειας, δεν χάνει εύκολα τα υγρά του και, μετά το μαγείρεμα, μπορεί να κοπεί εύκολα σε λεπτές φέτες. Σαν δεύτερες επιλογές μπορούν να χρησιμοποιηθούν το νουά της σπάλας, η σπάλα (έχουμε πάει τώρα στο μπροστινό πόδι) ή και το κιλότο.  Το πιάτο αυτό έχει το πλεονέκτημα να μπορεί να γίνει εκ των προτέρων και να είναι έτοιμο για ένα πιο επίσημο γεύμα, χωρίς να σας δεσμεύσει χρόνο την τελευταία στιγμή. Το πιάτο, ιταλικής παράδοσης όπως είπαμε, ΔΕΝ πρέπει να συγχέεται με το “Vitel Tonnè”, μία συνταγή με γαλλικές ρίζες (από την Σαβοΐα). Αυτό το τελευταίο, πιάτο με πολλά χρόνια ιστορίας πίσω του (εμφανίζεται ήδη από τον 17ο – 18ο αιώνα) παίρνει το όνομά του από τη γαλλική λέξη “ tannè ”, “μαυρισμένο”, “σκούρο”, ένα “μοσχαράκι σε σκούρα σάλτσα”, δηλαδή... Που είναι, πράγματι, το χρώμα της σάλτσας αυτού του δεύτερου πιάτου (εξαιτίας της έντονης παρουσίας σε αυτό φιλέτων αντσούγιας). Αντίθετα, η σάλτσα tonnata της δικής μας συνταγής είναι ανοικτόχρωμη. Οι δύο συνταγές σε κάθε περίπτωση έχουν κοινά στοιχεία, δεν πρόκειται όμως για την ίδια συνταγή. Είναι όμως μία χαρακτηριστική περίπτωση πως, αυτό που εύκολα μπορεί να θεωρηθεί ως “παραλλαγή” μίας συνταγής (“ε, και, εγώ πρόσθεσα άλλες δέκα αντσούγιες, μου αρέσει πολύ η γεύση τους...” τελικά οδηγεί σε μία άλλη συνταγή. Θυμηθείτε το την επόμενη φορά που θα πάτε να βάλετε κρέμα γάλακτος στην Carbonara σας !!!!! Ιερόσυλες !! Η συνταγή έχει επιτυχία (ίσως μάλιστα να είναι και πιο γευστική) εάν χρησιμοποιήσουμε χοιρινό κρέας και μάλιστα το φιλέτο, το ψαρονέφρι του. Αλλά και με ψαχνό, με στήθος κοτόπουλου ή γαλοπούλας είναι νοστιμότατο... Στα αρωματικά που μπαίνουν στον ζωμό θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και λίγα φύλλα δάφνης, μερικές σκελίδες σκόρδο, καρφάκια γαρύφαλλο ή κόκκους κέδρου (εάν δεν τους ξέρετε, δοκιμάστε τους, είναι εξαιρετικό αρωματικό !!! ), ακόμη και φέτες λεμονιού. Ή, μπορούμε να μη μαγειρέψουμε το κρέας με λαχανικά, αλλά να το κάνουμε ψητό, ψήνοντάς το στους 55 βαθμούς, υπολογίζοντας τον χρόνο στη 1 ώρα για κάθε 600 γραμμάρια (1 ώρα και 40 λεπτά για το 1 κιλό )

Ένα ξεχωριστό, καλοκαιρινό και θαλασσινό πιάτοSpaghetti με αχιβάδες. Κλείνει μέσα του αρώματα της θάλασσας αλλά και της στεριάς, ένα πιάτο που θα πρέπει οπωσδήποτε κάποια στιγμή να δοκιμάσετε.Τώρα, εάν έχετε την τύχη να έχετε πρόσβαση σε αχιβάδες “ελεύθερης βοσκής”, ψαρεμένες από εσάς, εκτός από την νοστιμιά του πιάτου θα σας μείνει και η χαρά του ψαρέματος (ή του “μαζέματος”, εάν είναι στα πολύ ρηχά). Όπως και να ‘χει, είναι από εκείνες τις γεύσεις που δεν θα πρέπει να αφήσετε να σας ξεφύγουνΕίχα και πέρισυ ανεβάσει μία συνταγή, τέτοια εποχή ήταν, για “Spaghetti με “άγριες” αχιβάδες”. Αυτή εδώ η σημερινή, αν και με τον ίδιο τύπο αχιβάδας (μαζεμένες μάλιστα από το ίδιο μέρος, την ίδια παραλία) και με τα ίδια υλικά, είναι διαφορετική στην ετοιμασία της. Το αποτέλεσμα είναι και αυτό διαφορετικό, πρέπει όμως να έχεις φάει το πιάτο αρκετές φορές για να γίνει αντιληπτή η διαφορά αυτή. Αισθάνεσαι περισσότερο θάλασσα, διακρίνεις πιο “καθαρά” τη γεύση της αχιβάδας. Οι φετεινές, μάλιστα, κρύβουν και ένα ...”μυστικό”, θα το βρείτε στο τέλος.Υπάρχει άλλη μία νόστιμη συνταγή στο site, για όποιον θέλει να φτιάξει τις αχιβάδες του στη ...λαδόκολλα«Spaghetti με αχιβάδες, στη λαδόκολλα»Καλό καλοκαίρι !!!!!Λίγα μυστικά ακόμαΚαι το “μικρό Μυστικό” που είναι ; Χα, αυτό είναι στο τελευταίο από τα υλικά της συνταγής, το “προαιρετικό”. Ξύσματα, φλοίδες, flakes, όπως θέλετε πείτε τα, από α υ γ ο τ ά ρ α χ ο. Εάν σας ...βρίσκεται (στις κυρίες από Μεσσολόγγι, Πρέβεζα, Πάργα, Σύβοτα μεριά, απευθύνομαι κυρίως), ή εάν αγοράσετε, ξύστε λίγο αυγοτάραχο πάνω από το έτοιμο, σερβιρισμένο, πιάτο και αυτό από μία νόστιμη αλλά απλή καλοκαιρινή μακαρονάδα, θα έχει μετατραπεί μία ...”θεσπέσιο” δημιουργία!!!Αυτή τη φορά δεν έβαλα καθόλου σκορδάκι στο φαγητό (δεν πρόσθεσα, δηλαδή, εκείνες τις 3 σκελίδες στο βήμα 2, να τσιγαρισθούν μαζί με την καυτερή πιπερίτσα), θέλοντας να μην επικαλύψει η μυρωδιά του τη γεύση των αχιβάδων. Και να μην έχω και την μουρμούρα της Λουίζας... Αν και μου έλειψε το υπέροχο και πολύ ταιριαστό με αυτό το πιάτο άρωμά του, πρέπει να παραδεχθώ ότι ένοιωσα πολύ πιο καθαρά τη γεύση της θάλασσας. Πρέπει όμως να παραδεχθώ επίσης, ότι την επόμενη φορά θα ... επιστρέψω στο σκοδάκι μου. Ό,τι και να πει η γυναίκα μου!!! Εσείς, αποφασίστε πως το προτιμάτε.

Spaghetti alla vesuviana, η πρωτοξάδελφη των spaghetti alla puttanesca, είναι ένα πρώτο πιάτο γρήγορο, απλό και μπορεί να σας βγάλει ασπροπρόσωπες σε κάθε περίπτωση που θα βρεθείτε με “ξαφνικούς επισκέπτες της τελευταίας στιγμής”.Τα υλικά της συνταγής είναι από εκείνα που συνήθως δεν λείπουν από ένα σπίτι και …ιδού! Μέχρι να πείτε κύμινο τους έχετε όλους μαζεμένους στο τραπέζι να περιμένουν να ευχαριστηθούν αυτό το πιάτο που …“η μυρωδιά του τους σπάει τα ρουθούνια”.ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ για παιδιά και νέους/νέες που δεν έχουν συνηθίσει τα καυτερά.

Μία τυροσαλάτα με ιδιαίτερη, πολύ νόστιμη γεύση, χάρις στην παρουσία της κάπαρης αλλά και της ψητής μελιτζάνας.Εάν προσθέσετε και λίγο mascarpone, θα …πετάει!!!Λίγα μυστικά ακόμαΤο “μυστικό” είναι η παρουσία της ψητής πιπεριάς και -ΚΥΡΙΩΣ- της μελιτζάνας. Ιδιαίτερα αυτές οι “ψηλόλιγνες” λευκές μελιτζάνες που βρήκα προχθές στη λαϊκή (διακρίνεται μία στη φωτογραφία στο βήμα 3), είναι υπέροχες!! Άστε που τρώγονται και απ’ ευθείας από τα κάρβουνα, χωρίς καν ξεφλούδισμα…Αυτές, και η παρουσία του mascarpone. Αυτό, λοιπόν, το κρεμώδες τυρί, όπου και να το βάλεις, από γλυκά επιδόρπια (tiramisu), μέχρι αλμυρά κύρια πιάτα (risotti) αλλά και πολύ αλμυρά ορεκτικά (όπως αυτή η τυροσαλάτα), απογειώνει τη γεύση τους!!!Βέβαια, η παρουσία του mascarpone και του γιαουρτιού (ή του τυριού φιλαδέλφεια) είναι προαιρετική. Εάν σας αρέσουν. Κάνουν την τυροσαλάτα πιο ήπια.Υπάρχει όμως περίπτωση που μπορεί να τα θεωρήσετε (τουλάχιστον το γιαούρτι ή το τυρί φιλαδέλφεια) απαραίτητα, εάν η φέτα και οι ελιές κάνουν τη τυροσαλάτα πολύ αλμυρή. Η προσθήκη τους θα κάνει τη γεύση του ντιπ πιο ήπιαΗ συνταγή είναι "μηδενικού χρόνου προετοιμασίας", εάν και εφ' όσον έχετε έτοιμες, ψημένες, την πιπεριά και τη μελιτζάνα. Διαφορετικά, υπολογίστε και τον χρόνο (αλλά και το κόστος) ψησίματος.

Το ότι το Ιμάμ μπαϊλτί είναι ένα εξαιρετικό πιάτο, το γνωρίζετε όλες. Και στο site υπάρχουν ήδη 4-5 συνταγές, για πολύ νόστιμες εκδοχές του. Τί παραπάνω να προσφέρει μία ακόμη συνταγή;Ετούτη εδώ λοιπόν η συνταγή φτιάχνει ένα φαγάκι  πολύ υγιεινό (τα λαχανικά μαλακώνουν αργά και απαλά στο τηγάνι), με μόνο καλό ελαιόλαδο (συνεπώς το λάδι δεν καταστρέφεται σε τόσο ήπιες θερμοκρασίες και διατηρεί τις ευεργετικές του ιδιότητες) και το φαγητό ολοκληρώνεται στο φούρνο, (αποφεύγουμε λοιπόν και πάλι τα τσιγαρίσματα της μελιτζάνας), φτιάχνεται μόνο με λαχανικά αλλά η γεύση του παραπέμπει σε πιάτα υψηλής γαστρονομίαςκαι είναι και πολύ εύκολο και σχετικά γρήγορο φαγητό.Η συνταγή είναι (σε μεγάλο βαθμό, αν και έχω προσθέσει και αρκετές δικές μου “πινελιές” που θέλω να πιστεύω ότι έχουν κάνει τη δουλειά τους…) από την εκπομπή Eat & Fit της τηλεόρασης του ΣΚΑΙΛίγα μυστικά ακόμαΟι “υποδείξεις” της συνταγής που παρακολούθησα ανέφεραν ότι ψήνουμε “στο γκρι”, χωρίς να λένε για πόση ώρα, απλά να μαλακώσουν εξωτερικά. Μπορεί να φταίει ο φούρνος μου, μπορεί και οι οδηγίες, εμένα πάντως σχεδόν στο φουλ της θερμοκρασίας (220 βαθμοί), μετά από 20 λεπτά στο γκριλ, οι μελιτζάνες τις πίεζες και ήσαν τόσο …ντούρες όσο και όταν τις πρωτοέβαλα στο φούρνο. Έτσι, τον γύρισα και εγώ σε “γκριλ και αέρα” και τις άφησα άλλα 20 λεπτά και μόνο έτσι μαλάκωσαν. Πιστεύω ότι θα είχα αποφύγει το αρχικό 20λεπτο (και το κόστος του) εάν τον είχα βάλει στη σωστή λειτουργία ευθύς εξ’ αρχής. Μην την πατήσετε και εσείς…

Ή, αλλιώς, μια “Βελούδινη σούπα τραχανά με τραγανούς κύβους φέτας” σε Βυζαντινό στυλ, με πολύ παρασκήνιο και μηχανοραφίες.“ –Θα σου πω, λοιπόν, μια ιστορία. Και ξέρω πόσο σ’ αρέσουν οι ιστορίες (μα κι αν όχι, ας μην το αναλύσουμε τώρα...)”. Η αρχή δεν προμήνυε καλή συνέχεια. Καθόλου καλή μάλιστα ...“ –Χθες απόγευμα, λοιπόν, σαν πήγα σπίτι ένιωθα αρκετά κουρασμένη. Πέρασα από τον χασάπη και πήρα ένα κοτόπουλο και ετοιμαζόμουν να πάω να φτιάξω μια σουπίτσα. Έφτασα στο σπίτι...είδα τους άνδρες (με είδαν κι αυτοί και με καμάρωσαν) και πέρασε έτσι καμιά ώρα και. Πού μετά...να σηκωθώ...να "πιάσω" κατσαρόλα στα χέρια μου. Που...νύσταζα και αισθανόμουν πολύ κουρασμένη (από τα ξενύχτια της δουλειάς τις προηγούμενες ημέρες). Και λέω... «μωρέ, Παρασκευή είναι αύριο, δεν το κάνω αύριο το κοτόπουλο, με μια σουπίτσα, και να καθίσω να ξεκουραστώ λίγο σήμερα και να μην μπλέξω με την κουζίνα ;» Αλλά τί να ’φτιαχνα ; Τί να ’φτιαχνα να μας ζέσταινε λίγο... μα να ’ταν και θρεπτικό ; ” Σαν να “ισιώνει” τώρα, αλλά ομολογώ ότι εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω ...)“ –Και τότε το μυαλό μου πήγε στον τραχανά. Που εγώ προσωπικά μ’ αυτόν και τις χυλοπίτες "μεγάλωσα" (ενώ ο Παρασκευάς, ο άνδρας μου, με το πληγούρι...). Έλα όμως που δεν τον τρώει ο Στέλιος..... Απ’ τα ελάχιστα πράγματα που δεν τρώει. Παίρνει μια κουταλιά...τόσο βαριεστημένα...και μοιάζει η έκφραση στο πρόσωπό του σαν αυτή που ΄χει σαν του λέω να φτιάξει το δωμάτιό του...”“ –Παίρνω, λοιπόν, μια κατσαρόλα...και τον ετοιμάζω. Δέκα λεπτά..."πήρε" να γίνει. Ακριβώς δέκα λεπτά. Είχα και ξινό τραχανά απ΄ το χωριό. Άσε...άλλη γεύση, άλλο πράγμα. Ο μικρός γυρνούσε στην κουζίνα και έτρωγε τα καρότα που του ’χα καθαρίσει. Με ρώτησε τί ετοίμαζα. Του ’πα (τάχα μου...) να βγάλει το φρέσκο β ο ύ τ υ ρ ο απ’ το ψυγείο... τάχα ότι θα το χρειαστώ –σιγά μην έβαζα στον τραχανά βούτυρο... σιγά… αγνό παρθένο θα ’βαζα). Ο μικρός συνέχιζε να τρώει τα καρότα του και ξεφύλλιζε ένα καινούριο βιβλίο που του ’χα πάρει. Δεν με πολυκοίταζε... και εγώ "έπαιζα" ελεύθερη. Έκανα, λοιπόν, "τα δικά μου" (τον τραχανά όπως ξέρω... δηλαδή). Εν συνεχεία του είπα αν μπορεί να μου βγάλει και το π ε κ ο ρ ί ν ο και τη φέτα απ΄ το ψυγείο. Με ρώτησε τότε τί φτιάχνω. Και του είπα...πώς ήταν...έκπληξη...”“ –Και ποιά έκπληξη” μου λέει... “ –έχει τραχανά μέσα της ; Αυτό δεν είναι έκπληξη... κ α τ α δ ί κ η σκέτη, είναι. Εγώ δεν θα φάω...να το ξέρεις...”“ –Εντάξει, Στελάκο, εγώ θα φτιάξω τη συνταγή του ggr και εσύ μην τον τρως. Εσύ χάνεις”“–Του κύριου που ανεβάζει συνταγές στο site που μπαίνεις είναι ο τραχανάς ; Και γιατί δεν μου το ΄πες ; Ίσως να δοκιμάσω λίγο. Μα λίγο... Και αν δεν μου αρέσει, δεν θα φάω"...“(–μωρέ θα φας και θα πεις κι ένα τραγούδι...)”“ –Ε, λοιπόν, σε πληροφορώ...ότι όχι μόνο έφαγε...ότι όχι μόνο ήταν “ο πιο Ω Ρ Α Ι Ο Σ τραχανάς που ’χει φάει μέχρι τώρα”, αλλά μου ’πε να σου δώσω και πολλά πιρουνάκια... και πολλά συγχαρητήρια και να σου ζητήσω να μου δώσεις και άλλες τέτοιες συνταγές. Α, και να με μάθεις και εμένα μερικά πράγματα !!! ”“ –Είδες ; Άκουσες ; Ακούω να λες...ακούω... Και τί έκανα ; Τον παραμύθιασα απλώς ότι έβαλα β ο ύ τ υ ρ ο και π ε κ ο ρ ί ν ο... ”Και εμένα η ιστορία μου άνοιξε την όρεξη για τραχανά ..... Για ένα τραχανά, όμως, διαφορετικό, ξεχωριστό, που να αξίζει τα καλά λόγια του μικρού της φίλης μας. Που, βέβαια, δεν τον λένε Στέλιο, αλλά είμαι σίγουρος ότι η μαμά του θα ήθελε να προστατέψει την ανωνυμία του.Λίγα μυστικά ακόμαΕίναι μια συνταγή της Νένας Ισμυρνόγλου, για την ηλεκτρονικής έκδοση της “Καθημερινής”.[1] Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα μυστικό ... Οι αναλογίες νερού – τραχανά δεν είναι αυτές της πηκτής σούπας τραχανά (1 φλυτζάνι τραχανάς, 3 (ή και 4) φλυτζάνια νερό) αλλά .... 17 !!! Εδώ το νερό είναι αρκετά περισσότερο, πράγμα που εξηγείται τόσο από τον επιπλέον χρόνο βρασμού, όσο και από την πολτοποίησή του, που χρειάζεται το περισσότερο νερό για να παραμείνει σούπα (βελουτέ, αλλά πάντα σούπα) και να μη γίνει μία σφικτή μάζα ο τραχανάς)[2] Η διαδικασία με τους κύβους φέτας μπορεί (και είναι προτιμότερο) να γίνει κατά τη διάρκεια που βράζουμε τον τραχανά. Έτσι δεν θα υπάρξει καθυστέρηση, δεν θα κρυώσει καθόλου ο έτοιμος τραχανάς, και τα σερβιρισμένα πιάτα θα είναι στην ιδανική θερμοκρασία.[3] Όσο και να στραγγίσουν τα κυβάκια που βγάζουμε με την τρυπητή κουτάλα, έχω την εντύπωση ότι εάν τα ρίξουμε όλα μαζί στο αλεύρι, θα το βρέξουν, θα λασπιάσει, και δύσκολα θα μπορέσουμε να τα αλευρώσουμε καλά. Για τον λόγο αυτό αντικατέστησα αυτόν τον τρόπο, που πρότεινε η πρωτότυπη συνταγή με τον λίγο πιο “μπελαλίδικο” (αλλά πάντα εύκολο και απλό) του να ρίχνω ένα ένα τα κυβάκια στο αλεύρι, και “κράτησα” και λίγο αλεύρι για να τους το ρίξω στο τέλος και από πάνω. Εσείς κάντε ότι νομίζετε. Δικό σας είναι το παιδί που πάτε να “παραμυθιάσετε”..... (λέμε τώρα)[3] Η πρωτότυπη συνταγή ήθελε τον ζωμό φτιαγμένο με “βιολογικούς κύβους” λαχανικών. Πιστεύω ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα σπιτικό ζωμό, φτιαγμένο από τα χέρια σας. Τώρα, εάν θα είναι ζωμός λαχανικών , από κοτόπουλο , ή από κρέας, ακόμη και από σπιτικού κύβους , μικρή σημασία έχει.Την επόμενη φορά που θα την φτιάξουμε την σούπα (γιατί θα την ξανακάνουμε, είναι μακρύς ο χειμώνας ...) θα πολτοποιήσω τον μισό από τον τραχανά και τον άλλο μισό θα τον αφήσω ατόφιο. Πιστεύω ότι έτσι θα μου αρέσει περισσότερο. Είναι πολύ ωραία η βελούδινη υφή της σούπας, αλλά είναι ωραίο να νοιώθεις και τον τραχανά στο στόμα ...Δείτε στις εικόνες 15 έως 17 πως μόνο με την πέτσα και τα κόκκαλα (το καράβι) ενός κοτόπουλου (που να είχατε και κότα ...), μπορείτε εύκολα και γρήγορα να φτιάξετε έναν εξαιρετικό σπιτικό ζωμό. Που με τη σειρά του θα μετατρέψει μία απλή σούπα τραχανά σε ένα πεντανόστιμο πιάτο (όσο για θρεπτικό ..... )

Ένας απλός και γρήγορος τρόπος για να μετατρέψετε ένα όχι πολύ αγαπησιάρικο αλλά με “σπουδαίο βιογραφικό” λαχανικό, σε πολύ πολύ εύγεστο συνοδευτικό ψητών (κυρίως) κρεατικών.Είναι τόσο σπουδαίες οι ιδιότητες του μπρόκολου, που θα πρέπει να βρείτε, πάση θυσία, τρόπο να το καθιερώσετε στο τραπέζι σας. Σε πείσμα όσων (όπως και εγώ) δεν αρνούνται πεισματικά να το φάνε.Και αφού το καταφέρετε, θα μπορέσετε πιο εύκολα να “το γυρίσετε”, να “το πλασάρετε”, σε πιο υγιεινές εκδοχές μαγειρέματος.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Χρησιμοποιήστε το φρέσκο βούτυρο εάν το πιάτο προορίζεται για τραπέζι ενηλίκων. Για τα παιδάκια, αποφύγετέ το, δεν υπάρχει λόγος να τα επιβαρύνετε ...

Το μοσχαράκι μπουργκινιόν (boeuf bourguignon) είναι ένα από τα κλασσικά πιάτα της γαλλικής κουζίνας. Με προέλευση από τη γαλλική εξοχή, κατέκτησε τα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας χάρις στο διάσημο chef Auguste Escoffier που περιέλαβε τη συνταγή στα βιβλία του. Εκείνη όμως που την “άνοιξε” στον κόσμο και την έκανε διάσημε, ήταν η συγγραφέας και μαγείρισσα Julia Child, που έμαθε, μέσα από τα βιβλία της, αρχικά στους αμερικανούς και κατόπιν σε όλον τον κόσμο, τις τεχνικές της γαλλικής κουζίνας.Η συνταγή γεννήθηκε στα ανατολικά της Γαλλίας, στη Βουργουνδία, πατρίδα του ομώνυμου περίφημου κόκκινου κρασιού. Μέσα σε αυτό το κρασί σιγομαγειρεύεται το κρέας και αυτό το πολύ αργό μαγείρεμα είναι που επέτρεπε να μαλακώσουν ακόμη και τα όχι “ευγενή” κομμάτια κρέατος που, συνήθως, είχαν στη διάθεσή τους οι φτωχότερες οικογένειες.Σήμερα η συνταγή είναι γνωστή με το όνομα μοσχαράκι μπουργκινιόν, το αρχικό της όνομα όμως ήταν “κομμάτι βοδινού μπουργκινιόν”. Το έφτιαχναν πράγματι με ένα ενιαίο κομμάτι από το μπούτι ή την σπάλα του βοδιού, το οποίο το μαγείρευαν ολόκληρο. Η συνήθεια να κόβουμε το κρέας σε μικρά κομμάτια γεννήθηκε πολύ αργότερα, από την ανάγκη να μειωθούν οι χρόνοι μαγειρέματος.(δείτε τη συνέχεια της περιγραφής στα 4 πρώτα βήματα της συνταγής)