Σήμερα έχουμε ωραίο #χρώμα στο πιάτο μας. Εύκολο, νόστιμο και γρήγορο φαγητό .#2021 #στόχος #μακαρόνια #άντεγεια #εύκολο #γρήγορο#ήρθαγιαναμείνω

Άνοιξε το ντουλάπι και το μόνο που βρήκε μέσα, στο βάθος-βάθος του πάνω ραφιού, ήταν ένα πακέτο μακαρόνια παστίτσιου Νο 5. ”Bucatini επιμένει να τα λέει ο πατέρας μου” σκέφθηκε και με μιάς μελαγχόλησε. Έχει αρκετές εβδομάδες να πάει στην Αθήνα, στο πατρικό της, και τα καθημερινά τηλεφωνήματα και το Skype, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν στο ελάχιστο τη τρυφερότητα της αγκαλιάς των γονιών, τη θαλπωρή ενός σπιτικού πιάτου, την απαράμιλλη ευωδιά των πλυμένων από τη μαμά ρούχων… “Να κανονίσω ένα Σαββατοκύριακο να πεταχτώ να τους δω” σκέφθηκε και έκλεισε πίσω την πόρτα.Ευτυχώς έχει λαϊκή σήμερα και εκεί στοχεύει να βρει κάτι νηστίσιμο, κάτι σε χορταρικό ίσως, για να φτιάξει το μεσημεριανό της.Όταν έφθασε της σειράς των πάγκων, έχοντας διασχίσει όλο το πολύχρωμο πλήθος των πραμματειών που ήσαν πάνω τους συνειδητοποίησε ότι όλο και όλο που είχε στην τσάντα της ήταν δύο ματσάκια ρόκας. Ολόφρεσκης, καυτερής σαν δοκίμασε ένα φυλλαράκι της, καταπράσινης, μυρωδάτης, αλλά πάντα …μίας απλής ρόκας. Α, και ένα κεφάλι σκόρδο. Ε, δεν το λες και γεμάτο το καλάθι της.Η φράση αυτή της έφερε ένα χαμόγελο στα χείλη και την αντιστροφή της γνωστής παροιμίας στο μυαλό της “πάμε να φτιάξουμε, με το μικρό καλάθι μας, κάτι για το οποίο θα μπορούμε να πούμε “μεγάλα λόγια”, να το καμαρώσουμε σαν κάτι ξεχωριστό”Απόσπασμα από το βιβλίο του μπαμπά: “ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: Όταν η κόρη μας θα σπουδάζει μακριά από το σπίτι μας”

Τα χ τ έ ν ι α μπορούν να παινεύονται ότι αποτελούν ταυτόχρονα ένα θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ό σ ύ μ β ο λ ο (είναι το σύμβολο του “Δρόμου”, του “El Camino de Santiago”, ενός από τα σπουδαιότερα (μαζί με την Ιερουσαλήν και τη Λούρδη) χριστιανικά προσκυνήματα, (δείτε “Μυστικά” [1]) και ταυτόχρονα είναι συνδεδεμένα άμεσα και με την ο μ ο ρ φ ι ά και τη γ ο ν ι μ ό τ η τ α (εάν δεν θυμάστε τον μύθο της Αφροδίτης που γεννήθηκε μέσα από τον αφρό της θάλασσας, “μέσα από ένα όστρακο χτενιού”, ο περίφημος πίνακας “Η γέννηση της Αφροδίτης”  (The Birth of Venus) του Μποτιτσέλι θα είναι πάντα τριγύρω να το θυμίζει. (δείτε “Μυστικά” [2]).Τα σ τ ρ ε ί δ ι α πάλι, όχι άδικα, θεωρούνται ότι είναι οι “β α σ ί λ ι σ σ ε ς των θ α λ α σ σ ώ ν”. Τα μαργαριτάρια τους, άξια για βασιλικά διαδήματα ή για αλαβάστρινους γυναικίους λαιμούς, είναι από τα πολυτιμότερα γυναικεία στολίδια, ακόμη και για ομορφιές που τα στολίδια δεν τα χρειάζονται !!! Εάν δεν είχαν προλάβει να τον καπαρώσουν τα διαμάντια, η αμίμητη ρήση θα ήταν δική τους υπόθεση; “τα μαργαριτάρια είναι παντοτινά”. Εγώ πάλι θεωρώ τα στρείδια τους πραγματικούς, τους χωρίς ανταγωνισμό, τους μακράν πιο επιτυχείς, αλχημιστές. Από ένα ψήγμα άμμου (συχνά και από ένα κομματάκι φύκι) μπορούν να δημιουργήσουν μία πολύτιμη πέρλα, ένα μαργαριτάρι (δείτε “Μυστικά” [3]).Εάν τα στρείδια είναι οι “βασίλισσες των θαλασσών” (άλλωστε το σχήμα τους παραπέμπει σε γυναικεία .....ύπαρξη), οι “βασιλείς” ή, καλύτερα, οι “Α υ τ ο κ ρ ά τ ο ρ ε ς της θ ά λ α σ σ α ς” είναι ένα άλλο κοχύλι, η π ο ρ φ ύ ρ α. Γνωστό από πολύ-πολύ αρχαίους χρόνους για τις χρωστικές του ιδιότητες, έγινε συνώνυμο του ευγενούς ενδύματος βασιλειάδων αλλά και Θεών. Τόσο που, για αιώνες, το όνομά του να σημαίνει το βαθυκόκκινο χρώμα, χαρακτηριστικό της βασιλικής / αυτοκρατορικής οικογένειας. Ιδοαίτερα στο Βυζάντιο! “Πορφυρογέννητος” (πω πω πόσο με ταξείδευε σαν ήμουν παιδί αυτή η λέξη) ήταν το παιδί που γεννήθηκε όταν ο πατέρας του ήταν αυτοκράτορας. Σύμφωνα, μάλιστα, με την συνήθεια της εποχής, τα παιδιά των αυτοκρατόρων γεννιόντουσαν σε ένα ειδικό δωμάτιο, με πορφυρούς τοίχους και, νεογέννητα, τα ακουμπούσαν σε ύφασμα πορφυρού χρώματος (δείτε “Μυστικά” [4])Μετά από όλα αυτά (και κυρίως όσα ακόμη μπορείτε να βρείτε στα “Μυστικά”), άντε να βρεις κάτι ωραίο για τα μ ύ δ ι α. Ωραία δεν τα λες με τίποτα, με εκείνο το μαύρο όστρακο, το γεμάτο ασβεστολιθικές εκφύσεις, κολλημένα πετραδάκια (δυστυχώς όχι πολύτιμα), και σπασμένα “αδελφάκια” τους που κάποιο χταπόδι τα “περιποιήθηκε” κατάλληλα. Έπειτα, ρίναι και εκείνο το γενάκι που έχουν, που φέρνει κάπως σε λιγδιάρη και παρηκμασμένο ισπανό ζωγράφο. Τίποτα πολύτιμο δεν έχουν να μας προσφέρουν, τίποτα αξιόλογο δεν συμβολίζουν... Μα, τελικά, τι να κάνουμε με δαύτα;Ε, λοιπόν, σκέφθηκα να τα χρησιμοποιήσω στη “κηπουρική”. Να τα μεταμορφώσω σε “ζαρντινιέρες” και μέσα τους να “φυτέψω” κατακόκκινες ντομάτες, πορτοκαλί καρότα, σέλινο σε ζωντανό πράσινο χρώμα, πορφυρόχρωμες πιπεριές, και “πρασινάδα”, στη πιο σκούρα πράσινη απόχρωση του pesto βασιλικού. Ειλικρινά, πιστέψτε με, εκτός από την απαράμιλλη νοστιμιά του, το πιάτο ήταν μία απόλαυση για τα μάτια. Απολαύστε το!Λίγα μυστικά ακόμαΟ χρόνος προετοιμασίας αναφέρεται σχεδόν στο σύνολό του στο πλύσιμο των μυδιών. Εάν αγοράσετε καθαρά μύδια, ο χρόνος αυτό μειώνεται στο 5λεπτο Αντίστοιχα, βέβαια, θα μειωθεί και και ο βαθμός δυσκολίας του πιάτου, σε "εύκολο".Μύδια που θα βρείτε ανοικτά, ή με σπασμένα κελύφη που να αποκαλύπτουν το εσωτερικό τους, ή όσα από τα ανοικτά δεν κλείνουν μόλις τα κτυπήσετε ελαφριά με το χέρι, ή τα πάρετε στο χέρι κατά τη διαδικασία του καθαρισμού τους, δεν είναι χρησιμοποιήσιμα. Πετάξτε τα, ούτε στη γάτα σας. Το ίδιο και μύδια που θα παραμείνουν κλειστά μετά το 10λεπτο μαγείρεμα.Θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε το pesto του βασιλικού με pesto λιαστής ντομάτας.Το ανακάτεμα των μυδιών στο μέσον του μαγειρέματος, εκτός από το να βοηθήσετε τη σάλτσα να απλωθεί ομοιόμορφα σε όλα, θα επιτρέψει στα μύδια να ανοίξουν ομοιόμορφα, σε κοντινούς χρόνους (να μη χρειασθούν άλλα 8 και άλλα ...12 λεπτά).Σερβίρουμε τα μύδια μας πάντα πολύ ζεστά. Αυτός είναι και ο λόγος που προθερμαίνουμε τα πιάτα. Ή τα σερβίρουμε σε μεταλλικά μπολ που, σαν καλοί αγωγοί της θερμότητας, θα κρατήσουν θερμότητα και θα την αποδίδουν σιγά-σιγά πίσω στο πιάτο. Να γιατί οι “μετρ του μυδιού” Βέλγοι τα σερβίρουν στην –καπακωμένη πάντα– κατσαρόλα μέσα στην οποία μαγειρεύθηκαν. Δεν είναι (μόνο) φολκλόρ. Το δε καπάκι, χρησιμεύει στο να ρίχνουμε εκεί τα κελύφη από τα αδειασμένα μύδια.ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, Α Σ Χ Ε Τ Α ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ1] Το χτένι, πράγματι, έχει αποκτήσει ένα θρισκευτικό σύμβολισμό. Είναι το σύμβολο του “Δρόμου”, του “El Camino de Santiago” ("Way of Saint James"), του προσκυνήματος, του πνευματικού ταξειδιού, που ακολούθούν προσκυνητές, ήδη από τον Μεσαίωνα, από τα γαλλοισπανικά σύνορα μέχρι τον Καθεδρικό Ναό στο Santiago de Compostela της βόρειοδυτικής Ισπανίας (Γαλικίας). Σύμφωνα με τη παράδοση, εκεί είναι θαμμένα τα λείψανα του Αγίου Ιάκωβου (δείτε μία ενδιαφέρουσα αναφορά εδώ), από εκεί δε πήραν τα χτένια την ονομασία που έχουν στα Γαλλικά (coquilles Saint Jacques – κοχύλια του Αγίου Ιακώβου). Πράγματι, ο Άγιος Ιάκωβος, είναι Santiago (Σαντιάγο) στα ισπανικά και Saint Jacques (Σεν Ζακ) στα Γαλλικά.2] Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πολύ πριν από τον Δία, κουμάντο στους ουρανούς έκανε ο ...Ουρανός. Ο Πρώτος, ο Μέγας, ο πανίερος και Θεοπάτωρ Θεός. Που όμως είχε ένα γιο ...”ο Ουρανός να σε φυλάει”, τον Κρόνο. Ο Κρόνος, λοιπόν, του έκλεψε όχι μόνο την βασιλεία αλλά και ... τον ανδρισμό του. Του έκοψε (με ένα δρεπάνι φτιαγμένο από τα δάκρυα της μητέρας του, και συζύγου του Ουρανού, τη Γαία) τα γεννητικά του όργανα, και τα πέταξε στη θάλασσα. “Πλααααφ” τα όργανα πέφτοντας στη θάλασσα, σήκωσαν κυματισμό και από τους αφρούς της θάλασσας, αποτέλεσμα του σπέρματος του Ουρανού που “διέφυγε” μέσα στη θάλασσα, αναδύθηκε κοντά στην Κύπρο, η Αφροδίτη.Το θέμα, λοιπόν, του πίνακα του Botticelli, είναι η θεά Αφροδίτη που αναδύεται από το νερό, ακριβώς μέσα σε ένα όστρακο που ο Ζέφυρος και η Αύρα το φυσούν προς την ακτή της Κύπρου (ή μήπως είναι των Κυθήρων;), όπου την υποδέχεται μια από τις Ώρες, που της προσφέρει έναν μανδύα.Ο Κρόνος μπορεί να τον ξέκανε τον πατέρα του, τον Ουρανό (στη συνέχεια είχε και αυτός άσχημο τέλος, όταν ο γιός του ο Δίας και η παρέα του τον καθαίρεσαν και τον φυλάκισαν στα Τάρταρα), αλλά η “αιώνια ομοφριά” της Αφροδίτης επέζησε μέχρι σήμερα. Και όχι μόνο μέσα από αυτόν τον πίνακα του Botticelli...3] Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα τέτοιο πλούσιο και όμορφο στολίδι όπως το φυσικό μαργαριτάρι έχει μία τόσο ταπεινή καταγωγή. Και όμως, τα φυσικά μαργαριτάρια στη “γέννησή” τους, αρχικά, ήσαν ένας κόκκος άμμου που μπήκε μέσα σε ένα στρείδι και εκείνο δεν μπόρεσε να το αποβάλει. Και μη μπορόντας να απαλλαγεί από αυτό, για να προστατεύσει το μαλακό σώμα του, το στρείδι απελευθέρωσε μια σκληρή κρυσταλλική ουσία που ονομάζεται μάργαρο. Τα διαδοχικά στρώματα μάργαρου καλύπτουν το ξένο αντικείμενο σκληραίνουν, και τελικά δημιουργείτε ένα μαργαριτάρι. Όσο πιο παχύ είναι το στρώμα του μάργαρου, τόσο πλουσιότερη είναι και η λάμψη του μαργαριταριού, κάτι που ενισχύει σημαντικά την αξία της.Και δεν είναι μόνο η οικονομική αξία του που κάνει πολύτιμα τα μαργαριτάρια. Πάντα ήσαν συνδεδεμένα με τη σοφία, τον πλούτο, την καθαρότητα, τον ρομαντισμό και το μυστήριο.. Οι αρχαίοι Έλληνες τα εκτιμούσαν για την ομορφιά τους και τα θεωρούσαν σύμβολα της αγάπης και του γάμου. Στη Ρώμη, τα μαργαριτάρια θεωρήθηκαν το απόλυτο σύμβολο του πλούτου και του καθεστώτος. Οι Μεσαιωνικοί ιππότες φορούσαν το μαργαριτάρι στη μάχη ως φυλαχτό από τον τραυματισμό. Και κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες απαγόρευαν σε όλους εκτός των ευγενών το δικαίωμα να τα φορούν.4] Πορφύρα, η βασιλική βαφή της αρχαιότητας Η ωραιό¬τερη και ακριβότερη βαφή για πολλούς πολλούς αιώνες, από την “ανατολή των πολιτισμών”, στην Ανατολή, μέχρι και τη ...”δύση” τους, τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα.Γεγονός είναι ότι αυτή, η πλέον ακριβή βαφή της αρχαιότητας (κατά τον Αισχύλο ισάξια του χρυσού και του ασημιού) προερχόταν από την επεξεργασία ενός αδένα που βρίσκεται στο σώμα του ομώνυμου κοχυλιού, της “πορφύρας”. Ιδιαιτερότητα; Οι ποσότητες χρώματος στον κάθε αδένα του κάθε κοχυλιού, είναι ελάχιστες και χρειάζονταν δεκάδες χιλιάδες κοχύλια για να βαφεί ένας και μόνο χιτώνας (υπολογίσθηκε ότι απαιτούνταν π’ανω από 17.000 όστρακα για την παραγωγή μόλις 2 γραμμαρίων βαφής!). Πώς να μην είναι πανάκριβη, λοιπόν, και πώς να μη γράψουν για αυτήν ο Αριστοτέλης, ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφώντας, ο Πλούταρχος και, φυσικά, ο ένας και μοναδικός Όμηρος...Πολλά τα εργαστήρια παρασκευής της πολύτιμης βαφής στο Αιγαίο, σε παραλιακές τοποθεσίες και νησιά, φυσικά, όπως τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, η Φώκαια, η Λυδία και η Φρυγία, οι αντικρινές τους Ρόδος, Κως, Χίος και Νίσυρος, η Αμοργός, η Κρήτη, (που είχε και το αρχαίο όνο-μα Πορφυρίς), στις δε αμνατολικές ακτές, στη Πελοπόννησο, η Λακωνία, η Κόρινθος και η Ερμιόνη. Θα σας δώσω και μία διεύθυνση όπου μπορείτε να βρείτε κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την ερμιονική πορφύρα. Εάν αναρωτιέστε πως και κατάφεραν να διασωθούν κοχύλια πορφύρες μέχρι τις ημέρες μας, η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι, “όταν την χρησιμοποιούσαν, ήταν τόσο ακριβή και ελεζητημένη, που προοριζόταν αποκλειστικά για βασιλικά χρήση, και σήμερα που ο καθ’ ένας μας θέλει (και μπορεί) να έχει πρόσβαση σε ...χλιδάτα, αυτοκρατορικά, πράγματα (αρκεί να έχει το απαραίτητο χρήμα), έχει χαθεί η μέθοδος παρασκευής της (και έχουν βγει άλλες πολύ πιο απλές και γρήγορες)” Γιατί όμως χάθηκε η μέθοδος παρασκευής; Για δείτε κάτι πλάκες που παίζει η ζωή… Για να μπορέσει η βαφή που έπαιρναν από τα κοχύλια, να “πιάσει” πάνω στα ρούχα και να τα βάψει, χρειαζόταν, μεταξύ άλλων, α μ μ ω ν ί α. Για τη δημιουργία α μ μ ω ν ί α ς, εκείνες τις εποχές, χρησιμοποιούνταν ...πα¬λιά ούρα. Έλα όμως που με την πτώση του Βυζαντίου, οι Τούρκοι, σαν καλοί Μωαμεθανοί, θεωρούσαν τα ούρα α κ ά θ α ρ τ ο πράγμα και απαγόρευσαν ολοκληρωτικά τη χρήση τους, με συνέπεια να τελειώσει και η βασιλεία της πορφύρας. Πέραν δηλαδή από το γεγονός ότι “οικιοποιήθηκαν” τον μουσακά και τον μπακλαβά μας και τα γεμιστά κληματόφυλλα τα κάναν ...γιαλαντζί ντολμάδες, πέρα από το ότι ισχυρίζονται πως οι ...πρόγονοί τους Εφέσιοι έφτιαξαν τον ναό της Αρτέμιδος, το ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου (κάποιοι “βάζουν χέρι” και σε ένα δεύτερο, το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, μας “εξαφάνισαν” και την τεχνολογία παρασκευής πορφυρού χρώματος...

Μια νόστιμη και γρήγορη συνταγή ... Ιδανική ακόμα και φοιτητές !!!

Εύκολα και Πεντανόστιμα ζυμαρικά με PESTO 💚

Προέρχεται από την περιοχή liguria με πρωτεύουσα τη Genoa. Η συνταγή είναι από τον Άκη πετρετζίκη. Όταν δεν έχω κουκουνάρι βάζω καρύδι

Στο τσάκα τσάκα, ένα χορταστικό και νόστιμο πιάτο..Low Carb/Keto friendly/Gluten free

Μια πεντανόστιμη και γρήγορη συνταγή της φίλης μου Λιας !!!

Η pizza με pesto βασιλικού, πατάτες και λουκάνικα είναι ασφαλώς μία pizza με “γεμάτη” γεύση, κατάλληλη κυρίως για κρύες φθινοπωρινές και χειμωνιάτικες νύκτες. “- Και γιατί μας την προτείνεις τώρα, ρε φίλε, δεν βλέπεις ότι έξω σκάει ο τζίτζικας; Δεν την αφήνεις για τον Δεκέμβριο, να μας πεις καμιά συνταγή για γρανίτα τώρα; ”, θα μου πει κάποιος. Εύλογη η αντίδραση αλλά και η απάντηση εύκολη. Για να προλάβετε να κάνετε εξάσκηση μέχρι τα πρώτα χιόνια, αλλά και για να προλάβετε να την απολαύστε μιά-δυό φορές, τις βραδιές που παίζει ο Ολυμπιακός Champions League. Δεν βλέπω να κρατάει και πολύ το ”ταξίδι” του…Είναι pizza εύκολη, με βασικά υλικά που εύκολα βρίσκει κανείς σπίτι του, μπορείτε συνεπώς να τη φτιάξετε εύκολα και σε λίγο χρόνο.Α, και όσο για τη συνταγή της γρανίτας, κάτι θα γίνει και με αυτή...Λίγα μυστικά ακόμαΌπως θα δείτε, πολλά βασικά στοιχεία της διαδικασίας για μία επιτυχημένη pizza τα έχω συμπεριλάβει στα “Μυστικά” και σαν προαιρετικές ενέργειες μόνο. Με τον τρόπο αυτό θέλησα να αποφύγω να σας δημιουργηθεί η αίσθηση ότι πρόκειται για μία δύσκολη ή χρονοβόρα συνταγή, αλλά νοιώθω ότι πρέπει να κάνω σαφές ότι, εάν θέλετε μία “διαφορετική”, μία “ξεχωριστή”, μία “ανυπέρβλητη στη γεύση” pizza, η μέθοδος ετοιμασίας της είναι εξ’ ίσου απλή αλλά πιο απαιτητική, προ χρονοβόρα. Αυτό χρειάζεται μόνοΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ. Αυτό δεν διαφέρει και πολύ από την προετοιμασία ενός σωστού ριζότο που σε θέλει από πάνω του να ανακατεύεις και να προσθέτεις ζωμό, όσο τελειώνει ο διαθέσιμος. Αλλά ούτε και από τη δική μας φασολάδα, που θέλει να χάνουμε ένα ολόκληρο βράδυ για να δώσουμε στα φασόλια τον χρόνο να μαλακώσουν μουλιάζοντάς τα. Ή στα βερύκοκα που, προορίζοντάς τα για γλυκό, τα αφήνουμε ένα βράδυ σε ασβέστη για να σφίξουν. Πρέπει, λοιπόν, και την pizza, την ΣΩΣΤΗ pizza, να μη τη βλέπουμε σαν ένα φαγητό που θα το ξεπετάξουμε στα γρήγορα, αλλά θέλει και αυτή τον ...Ιταλό της, για να γίνει ξεχωριστή. Οι αμετανόητοι...ελληναράδες, μπορούν να αποφύγουν αυτές τις συμβουλές.[1] Όπως περιγράφεται στα βήματα 1 έως 7, για να ετοιμάσουμε τη ζύμη μας, χωρίζουμε σε δύο περίπου ίσες ποσότητες το αλεύρι και τις δουλεύουμε ξεχωριστά και διαδοχικά στον χρόνο.Στην πρώτη ποσότητα είναι που προσθέτουμε τη μαγιά, και στη δεύτερη το αλάτι. Με τον τρόπο αυτό ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΣΕ ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΦΗ ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει αυτή η δεύτερη να ενεργεί. Και αυτό γιατί η παρουσία του αλατιού εμποδίζει τη μαγιά να δράσει.Για τον λόγο αυτό, τα φέρνουμε τα δυό τους σε επαφή μόνο αφού η μαγιά έχει ενεργήσει (φουσκώνοντας τη μισή ζύμη).[2] Την ποσότητα του νερού (των περίπου 60ml) που προσθέτουμε όταν ενώνουμε τη δεύτερη ποσότητα του αλευριού στο φουσκωμένο ζυμάρι, την προσθέτουμε σιγά σιγά και όσο πάρει, ανάλογα με την υφή της ζύμης (πρακτικά, ανάλογα με το είδος του αλευριού που θα χρησιμοποιήσουμε. Για αυτόν τον λόγο, καλό θα είναι να έχουμε δίπλα μας λίγο ακόμη χλιαρό νερό, μήπως και η ζύμη “ζητάει” και άλλο.[3] Για το φούσκωμα τώρα, τόσον της προζύμης (τουλάχιστον 20 λεπτά) όσον και της τελικής ζύμης (τουλάχιστον 1 ώρα), αυτό γίνεται σε ένα βαθύ σκεύος (μη ξεχνάτε ότι, φουσκώνοντας, θα αυξηθεί το μέγεθός της στο διπλάσιο ή και περισσότερο), σκεπασμένο με μία πετσέτα ή άλλο καθαρό πανί. Και στις δύο περιπτώσεις, αφήνουμε τη ζύμη να ξεκουρασθεί σε θερμοκρασία περιβάλλοντος (20° - 23°) και μακριά από ρεύματα. Ο (σβηστός, προσοχή!!!) φούρνος είναι ένα καλό τέτοιο μέρος.[4] Πριν από τη διαδικασία του φουσκώματος, θα μπορούσε να προηγηθεί (δεν είναι απαραίτητο, είναι όμως ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΟ) το στάδιο της “ΩΡΙΜΑΝΣΗΣ” της ζύμης. Η “ωρίμανση” θέλει κρύο περιβάλλον και εμείς έχουμε .....το ψυγείο μας. Βάζουμε, λοιπόν, την ζύμη μας στο ψυγείο για ένα καθόλου ευκαταφρόνητο διάστημα (από 6 με 8 έως και 24 ώρες) για να “ωριμάσει” Η διαδικασία της “ωρίμανσης” είναι σαφώς πιο υποτιμημένη από εκείνη του "φουσκώματος" και όμως δεν είναι μικρότερης σημασίας. Μία καλά “ωριμασμένη” ζύμη είναι πολύ πιο ε λ α φ ρ ι ά, πολύ πιο ε ύ π ε π τ η, πολύ πιο “ε κ λ ε π τ υ σ μ έ ν η” στη γεύση της.Κατά την “ωρίμανση”, τα σύνθετα οργανικά μόρια που υπάρχουν στη ζύμη μετατρέπονται σε πιο απλά. Οι πρωτεΐνες μετατρέπονται σε γλουτένη. Αυτή η μετατροπή γίνεται σε χαμηλές θερμοκρασίες (από +1°C έως το πολύ +4°C, να γιατί χρειάζεται το ψυγείο...).Είναι αργή (η διάρκειά της είναι συνάρτηση του πόσο δυνατό είναι το αλεύρι, για ένα “ελαφρύ” αλεύρι θα αφήσετε το ζυμάρι 3 με 8 ώρες στο ψυγείο, για τα “φορτσαρισμένα” αλεύρια που πουλάνε για πίτσα θα χρειασθούν 24!) και σε αυτές τις χαμηλές θερμοκρασίες η δράση της μαγιάς, και το προκαλούμενο “φούσκωμα”, σχεδόν σταματούν. Εγγυάται, όμως, ΑΜΕΣΗ και ΕΥΚΟΛΗ χώνεψη της πίτσας και ειλικρινή συγχαρητήρια από πλευράς συνδαιτυμόνων σας. Όσο πιο καλά “ωριμάσει” η ζύμη μας, τόσοι περισσότερα γευστικά στοιχεία θα περιέχει από την μετατροπή των πρωτεϊνών. Μία πίτσα καλά “ωριμασμένη”, στην κυριολεξία “λιώνει στο στόμα”. Αξίζει να το δοκιμάσετε.[5] Οι ποσότητες των υλικών δίνονται για ένα ταψάκι 30 x 35 εκατοστά. Εάν θέλετε να φτιάξετε για το –μεγαλύτερο– στάνταρντ ταψάκι του φούρνου, θα αυξήσετε όλες τις ποσότητες κατά, περίπου, 35 με 40%.[6] Αφού απλώσουμε τα κομματάκια της ντομάτας πάνω στη ζύμη και τα αλατίσουμε, θα ήταν σκόπιμο (αν και χρονοβόρο) να αφήσουμε την pizza να ξεκουρασθεί για μία (1) ώρα τουλάχιστον πριν την ψήσουμε. Με τον τρόπο αυτό, πριν μπει στον φούρνο, που θα ψήσει τη ζύμη και θα “κλείσει τα περάσματα”, εμείς έχουμε επιτρέψει στους χυμούς της ντομάτας να “τρυπώσουν” και να τη νοστιμέψουν μέχρι τα “μύχια της ύπαρξής της”.[7] Με τον τρόπο αυτό του ψησίματος, η ζύμη ήταν αφράτη, μαλακιά, σαν λεπτό ψωμάκι. Γιατί έτσι την τρώει πιο εύκολα η κόρη μας. Εάν όμως θέλουμε τραγανή ζύμη στη pizza σας, πρέπει να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο ψησίματος. Κατ’ αρχήν, την ανοίγουμε λίγο πιο λεπτή από το 1/2 εκατοστό που αναφέρεται πιο πάνω (αλλά πολύ λίγο λεπτότερη, στα 4 mm είναι καλά, μην την ανοίξετε άλλο και σας τρυπήσει –εκτός και εάν είσαστε πολύ έμπειρες στο άνοιγμα φύλλου !! ). Το παιχνίδι γίνεται αλλού, στον τ ρ ό π ο ψ η σ ί μ α τ ο ςΨήνουμε αρχικά την pizza ΜΟΝΟ με τη ντομάτα και το τυρί της, για περίπου ένα 15λεπτο. Την αποσύρουμε και προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά, την ξαναβάζουμε στον φούρνο και ψήνουμε για άλλα 5 λεπτά. Ειδικά για αυτή τη pizza, το γεγονός ότι έχει και ωμές πατάτες (για τις οποίες δεν είναι αρκετό το 5λεπτο του δεύτερου ψησίματος, θα τις βάλετε και αυτές από την αρχή, μαζί με τη ντομάτα και το τυρί, δίνοντάς της τον χρόνο να προλάβει να ψηθεί.

Ένα #γρήγορο και #απολαυστικό #πιάτο με ελάχιστα υλικά. Τα #Tορτελίνι με Tυριά αναδεικνύονται απίστευτα συνοδεύοντάς ότι μας κάνει κέφι. Μια εύκολη λύση μετά τη δουλειά όταν είμαστε κουρασμένοι και δεν έχουμε πολύ όρεξη για κάτι περίπλοκο.#καλαμπόκι #μακαρόνια #κοτόπολο #απλό #οικονομικό #εύκολο #pesto

Κάτι που μου ταίριαξε γευστικά. Δεν είναι νηστίσιμη η μελιτζανοσαλάτα γιατί έβαλα λάδι και πάστα πιπερόριζας και σκόρδου, που έχει επίσης λάδι. Έχω προσθέσει στο συνολικό χρόνο 20 λεπτά για την προετοιμασία των υλικών, αλλά όχι τον χρόνο που μαρινάρισα το χταπόδι στο ξύδι (2 ημέρες σε κόκκινο ξύδι καλυμμένο μέσα στο ψυγείο). Ο φούρνος του χρησιμοποιώ σε όλες τις συνταγές μου είναι αέρος.