Με λένε ας πούμε Λάουρα (Άννα με λένε) και είμαι καλά! Γιατί Λάουρα τότε ε; Χμ...
Πολύ μικρή τα πρωινά, πριν με πάει η τζία (θεία) μου για περίπατο, καθόμουν στην κουζίνα με την μητέρα μου να μαγειρεύει, την γιαγιά να πλέκει βελονάκι και την τζία να καθαρίζει φασολάκια φρέσκα ή ό'τι άλλο χρειαζόταν για να βοηθήσει.
Μεγάλη κουζίνα με νάπα για απορροφητήρα. Πιατοθήκη με την βιτρίνα της πάνω, το ντουλάπι κάτω και το κενό στη μέση με τα κολωνάκια δεξιά - αριστερά. Κι εκεί στο κενό, ένα σύγχρονο τότε, παλιό τώρα, ραδιόφωνο εξαφάνιζε κάθε κενότητα. Μέσα της δεκαετίας του '60 γέμιζε η φαντασία μας με τους ήχους του ανάρπαστου ραδιοφωνικού σήριαλ "ΛΑΟΥΡΑ".
Λάουρα... και γεμίζουν οι αναμνήσεις μου με μυρωδιές κουζίνας και ψυχικής ζεστασιάς. Το Κορφιάτα, το λέει κι από μόνο του. Είμαι μια Κερκυραία. 🙂
Έχω σταματήσει εδώ κι επτά έτη φωτός να τρώω κρέας. Και πέντε τα ψαρικά κι όλα τα μαλάκια. Της θάλασσας, να εξηγούμαστε! 😆
Με το που έγινα χορτοφάγος αναστεναζονιαουρίζουν βαθιά η οικογένεια μου και τα οκτώ γατάκια μας. Πώς αντέχεις ε; Ζωή χωρίς κρέας και νιαρψάρ;
Κουβέντα όμως, κιχ δεν βγάζω, γιατί δεν μ' αρέσει να επηρεάζω τους γύρω μου και να δημιουργώ ενοχές. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο στο μονοπάτι της ζωής κι ας πηγαίνουμε δίπλα - δίπλα. Αρκεί έστω να μην ζηλέψουμε και την γίδα του γείτονα κι όλα καλά.❤️
Μαγειρεύω συνήθως κάτι που μπορεί να είναι γρήγορο και διαφορετικό από την διπλανή πινιάτα (κατσαρόλα) ή παραλλαγή του κυρίως φαγητού. Π.χ. ένα σοφρίτο με κρέας που κοχλάζει και φυσικά δεν δοκιμάζω, με δίπλα ένα σοφρίτο με μανιτάρια που κοχλάζουν.
Μην με περάσετε για καμμιά δεινή μαγείρισσα. Μπα! Με τη ζωγραφική ανακατεύομαι και τα χρώματα τα γνωρίζω πιο καλά. Μα μου ενθουσίασαν την φαντασία και τον ουρανίσκο, οι τόσες νόστιμες συνταγές σας. Έτσι είπα να μοιραστώ μαζί σας και τα δικά μου κατορθώματα. Γιατί και η μαγειρική, τέχνη είναι...
...κι η ΛΑΟΥΡΑ θα ακούγετε στο βάθος μιας ανάμνησης...
