Μία πολύ απλή συνταγή για να φτιάξουμε πιλάφι σκέτο ή με λαχανικά όπως έβαλα αυτή τη φορά. Μπορούμε να συνοδέψουμε κρέας, κοτόπουλο,ψάρι ή να το φάμε σκέτο όπως εμείς σήμερα. Ταιριάζει πολύ και το γιαουρτάκι για συνοδευτικό ή τυρί τριμμένο #Τετάρτη

Μια γρήγορη και απλή συνταγή για πεντανόστιμο ρυζάκι που αποτελεί ένα νόστιμο γεύμα από μόνο του.Ωστόσο μπορεί να συνοδέψει το κρέας μας,το ψάρι μας και το κοτόπουλό μας.Αν θέλουμε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια μικρή συσκευασία (450 γρ.) κατεψυγμένα λαχανικά αντί τα λαχανικά που αναφέρω στη συνταγή.#μιακατσαρόλα

Οι Χανιώτες, -ισσες ξέρουν καλά ότι αυτό το φοβερό πιάτο σερβίρεται σ' ένα μαγαζί στο παλιό λιμάνι...Λίγα μυστικά ακόμαΈψαξα αυτή τη συνταγή εδώ και είδα (απίστευτο!) ότι δεν υπήρχε. Έτσι, τη βρήκα και την παραθέτω απ' το www.in2life.gr. Οφείλω, όμως, να πω ότι δεν είναι αυτούσια, αλλά με μια δική μου, μικρή παραλλαγή. Ούτως ή άλλως, το πιάτο αυτό κάνει από μόνο του και για κυρίως, αλλά συνοδεύει υπέροχα και διάφορα κρεατικά.

Το πιλάφι, είναι ένα πιάτο αποτελούμενο από ρύζι, βρασμένο σε νερό ή σε ζωμό. Είναι βασικό είδος διατροφής και θεωρείτε εθνικό φαγητό σε πολλές χώρες. Πρώτη φορά προσφέρθηκε στον Μέγα Αλέξανδρο, σε βασιλικό συμπόσιο που ακολούθησε μετά την κατάληψη της πρωτεύουσας της Μαρακάνδας. Οι στρατιώτες λοιπόν κατά την επιστροφή τους, έφεραν μαζί και την προετοιμασία του πιλαφιού στην Μακεδονία και από εκεί εξαπλώθηκε σε όλη την Αρχαία Ελλάδα. Σήμερα, χρησιμοποιούμε ακόμα την ίδια βάση προετοιμασίας, αλλά με διαφορετικά υλικά και συνδυασμούς. Παρακάτω, θα σας δείξω τον ποιο απλό τρόπο για να φτιάχνουμε πιλάφι με ρύζι νυχάκι.

Βαρέθηκα πια να συνοδεύουμε τα περισσότερα φαγητά με πατάτες τηγανιτές. Είναι η περίοδος του ρυζιού λοιπόν!#2020

Κλασικό κι αγαπημένο Ατζέμ Πιλάφι,στη γλυκιά του βερσιόν αυτή τη φορά,που συνοδεύει στην πλούσια λαογραφική μας παράδοση άλλοτε τις χαρές και άλλοτε τις λύπες του λαού μας.Εμείς πάντως, όποτε κι αν το φάμε πετάμε από τη χαρά μας με τη νοστιμιά του 😋🤸!

Αυτή η σημερινή είναι μία συνταγή που θα κάνει πάταγο!!! Εντυπωσιακή στην εμφάνιση όσο και απολαυστικά νόστιμη, θα ξετρελλάνει τους συνδαιτυμόνες σας. Είτε αυτοί είναι επισκέπτες που τραπεζώνετε, είτε, απλά, οι δικοί σας άνθρωποι. Μόνο που με αυτούς τους τελευταίους θα ανοίξετε μεγάλους μπελάδες, αφού θα σας ζητούν με κάθε ευκαιρία να τους ξαναφτιάξετε το φαγητό…Η συνταγή (διαβάζω) είναι ανατολίτικη στην προέλευσή της. Συνηθίζεται στη Νότια Τουρκία, στην περιοχή της Αντιόχεια, κοντά στα σύνορα με την Συρία. Παραπλήσια τη συναντά κανείς και σε αυτή την ίδια τη Συρία, στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και αλλού.Εγώ όμως την βρήκα σε ένα ευρωπαϊκό site, δίγλωσσο (ελληνικά και ιταλικά), το “il laboratorio di mm_skg” και από εκεί είναι που την αντέγραψα, με κάποιες αναπόφευκτες αλλαγές (με έλειπαν υλικά και εγώ ήθελα να την κάνω “εδώ και τώρα”). Εξαιρετική συνταγή, πολύ σωστές οι οδηγίες που τη συνόδευαν, για άλλη μία φορά ένοιωσα δικαιωμένος που εμπιστεύθηκα το blog της “mm”, της Μαρίνας Μαυρομάτη δηλαδή. Εάν σας τραβάει το ενδιαφέρον, εδώ είναι για να την ακολουθήσετε…Λίγα μυστικά ακόμα[1] Όπως γράφω στην αρχή, έκανα κάποιες τροποποιήσεις στα υλικά (στα μπαχαρικά, αποκλειστικά) επειδή δεν είχα κάποια από αυτά. Έτσι, αντικατέστησα το pul biber (που στην πραγματικότητα είναι ψιλο-θρυμματισμένη καυτερή πιπεριά), με σκόνη καυτερής κόκκινης πιπεριάς αλλά και λίγο μπούκοβο, άλλαξα την παραδοσιακή πάστα κόκκινης πιπεριάς με μία πάστα mix, από πιπεριές φλωρίνης με μία νότα καυτερής πιπερίτσας, δικής μας… παραγωγής, και δεν έβαλα νιφάδες ντομάτας (αν και είναι πολύ-πολύ εύκολες στην ετοιμασία τους, θέλουν όμως τον χρόνο τους και εγώ δεν τον είχα).Μία αλλαγή την έκανα και στη χρήση της μαρινάδας. Όπως θα δείτε στα βήματα της συνταγής και στις φωτογραφίες τους, η πρώτη στρώση στην κατσαρόλα είναι καθαρό κρέας, καθαρισμένο από τη μαρινάδα του (ξέπλυνα τα κομματάκια μέσα στο ζωμό που θα χρησιμοποιούσα στη συνέχεια) και χωρίς σάλτσα. Έτσι, μου έμεινε μεγάλη ποσότητα μαρινάδας, την οποία διέλυσα με μία ποσότητα από το ζωμό και την χρησιμοποίησα στο τέλος, μαζί με το ζωμό, για το μαγείρεμα του ρυζιού (βήματα 28 και 29). Του έδωσε μία υπέροχη νοστιμιά, και ας του άλλαξε το χρώμα (στις φωτογραφίες της mm φαίνεται ολόλευκο…). Δεν πειράζει, ας δώσω και ένα δικό μου στοιχείο στο πιάτο, από αντιγραφή σε αντιγραφή το πάω…Το φαγητό της original, ανατολίτικης, συνταγής (ÇEVİRME PİLAV το όνομά της), γίνεται με αρνί ή και με κοτόπουλο. Ενίοτε και με μοσχαράκι. Επίσης, μπορεί να περιλαμβάνει και άλλα λαχανικά, όπως κολοκυθάκια, πιπεριές, ίσως και ντομάτες, πάντα τηγανισμένα ελαφρά (σε βούτυρο ή ελαιόλαδο ή και μείγμα των δύο αυτών λιπαρών ουσιών) και πάντα σε στρώσεις.Οι στρώσεις αυτές, εκτός από το πολύ ωραίο οπτικό αποτέλεσμα, καταλαβαίνω ότι έχουν και ένα άλλο σκοπόΣτρωμένες έτσι ώστε τα υλικά να επικαλύπτονται ελαφρά μεταξύ τους και έτσι να δημιουργούν η κάθε μία τους μία αδιαπέραστη επιφάνεια, εμποδίζουν το ρύζι να “βουλιάξει” ανάμεσά τους και να φθάσει στον πάτο του μαγειρικού σκεύους. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται το ωραίο οπτικό αποτέλεσμα με το ρύζι αλλά και τα λαχανικά και το κρέας σε διαδοχικές στρώσεις, διακριτές μεταξύ τους.Ένα πολύ νόστιμο και εντυπωσιακό πιάτο, που σας προσκαλεί να το δοκιμάσετε με την πρώτη ευκαιρία!!!Όσον αφορά στην αξιολόγηση της βαθμολογίας και στους χρόνους, εάν υπήρχε τέτοιο πεδίο, θα έλεγα πως είναι “ελαφρά μπελαλίδικο” (έχει τέσσερα διαφορετικά σοταρίσματα/τηγανίσματα –κρέας, κρεμμύδι, μελιτζάνες, πατάτες). Επειδή μάλιστα τόσον οι μελιτζάνες όσο και οι πατάτες βγαίνουν αρκετές, θα πρέπει είτε να χρησιμοποιήσετε φαρδύ τηγάνι, είτε να τις τηγανίσετε σε 2 δόσεις. Πέραν αυτού όμως δεν έχει καμία δυσκολία, είναι ένα πιάτο που μπορεί να φτιάξει και αρχάρια στην κουζίνα. Όσο για τους χρόνους, με τη φωτογράφιση τόσων βημάτων …έχασα τον λογαριασμό. Έτσι, οι χρόνοι που δίνω είναι στο περίπου, όσο θυμάμαι να έκανα.Καλή σας επιτυχία, αξίζει να το δοκιμάσετε!Συνταγή αφιερωμένη σε εκείνους που τρελλαίνονται με “συνταγές-σήριαλ”. Παρά μία τεσσαράκοντα, παίδες!!!

Η συνταγή είναι από μια φίλη στην Κωνσταντινούπολη!!Μας την είχε φτιάξει με μοσχαρίσιο κιμά,λόγω του ότι δεν τα πάμε πολύ καλά με το αρνίσιο κρέας,τουλάχιστον όχι σαν κοκκινιστό όπως οι ίδιοι το κάνουν πολύ συχνά.Την είχα ξεχάσει μέσα στα βιβλία μου και μετά από μια κουβέντα που είχαμε για το πως να φτιάξω το ρύζι,την βρήκα πάλι...ψάχνοντας..😳Και λίγα λόγια έτσι για την ιστορία της συνταγής!Το ατζέμ, το περσικό πιλάφι, αφού ατζέμ έλεγαν παλιά οι Τούρκοι τους Πέρσες, και το ιτς, από την τουρκική λέξη που σημαίνει γέμιση. Αβυσσος μπαχαρικών-κάρδαμο, κανέλα και γαρύφαλλο για το ατζέμ.Εκατό είδη πιλαφιού είχε η παλατιανή κουζίνα των σουλτάνων. Ένα για κάθε περίσταση.Γράφουν οι περιηγητές τον 16ο αιώνα, «τρώνε κάθε μέρα ένα φαγητό με ρύζι που λέγεται πιλάφι, ένα ρύζι σπυρωτό και όχι νερουλό. Μαγειρεύεται με ζουμί από πρόβειο κρέας και αγελαδινό βούτυρο, ορισμένες φορές, προσθέτουν μικρούτσικες σταφίδες.Πιλάφι με κοκκινιστό κρέας, κεφτέδες,κιμά,φιστίκια,κόλιανδρο, ρόδια,αμύγδαλα.Πάνω από όλα, όμως, το ατζέμ,είναι δείγμα πλούτου και εξωτισμού στις αυτοκρατορικές αυλές αφού το ρύζι ήταν είδος πολυτελείας λόγω της υψηλής τιμής του.Τον 18ο αιώνα που η παραγωγή αυξήθηκε, μειώθηκε και η τιμή και το ρύζι μπήκε στις καθημερινές κουζίνες της Κωνσταντινούπολης. Από εκεί έγινε σήμα κατατεθέν της πολίτικης κουζίνας και σε πολλές και διαφορετικές παραλλαγές!!#Ημερολόγιο2023#ρύζι #Ανατολίτικη #μπαχαρικά #κιμάς #πιλαφι#Ατζέμ #πολίτικηκουζίνα

Το Κρητικό πιλάφι είναι πασίγνωστο..Αλλά η εκδοχή του με το κοτόπουλο είναι από τις πολύυυυυ αγαπημένες μου...Το πιλάφι είναι το πρώτο φαγητό στην Κρήτη σε αρραβώνες, γάμους και βαφτίσια, δεν παύει όμως να είναι απαραίτητο στο εορταστικό τραπέζι και σε κάθε εκδήλωση χαράς.Όλη τη νοστιμιά αυτής της παραδοσιακής συνταγής θα την απολαύσετε τη στιγμή που το πιλάφι είναι ζεστό... Το ρύζι συμβολίζει μέχρι και σήμερα τις βαθιές ρίζες του γάμου, τη γονιμότητα του ζευγαριού και την ευχή να είναι γεμάτη αγαθά η κοινή τους ζωή.Η παρουσία του ρυζιού στους γάμους είναι ένα έθιμο που συναντάται από τα αρχαία χρόνια στην Ελλάδα. Σήμερα άνθρωποι σε όλες τις χώρες του πλανήτη ρίχνουν ρύζι στο ζευγάρι κατά την έξοδό του από την εκκλησία ή το δημαρχείο.Το γαμοπίλαφο πρωτομαγειρεύτηκε στη Δυτική Κρήτη αλλά με τα χρόνια έγινε το πιο διάσημο γαμήλιο πιάτο σε όλο το νησί... Σύμφωνα με την παράδοση προετοιμαζόταν πάντα από άντρες, όχι γυναίκες. Πηγή: web

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και αρνάκι. Ένα ωραίο Κυριακάτικο, οικογενειακό φαγητό!Στο πάρακάτω λίνκ του προσωπικού μου μπλόγκ, θα βρείτε πολλές ακόμα συνταγές και tipshttps://potsandpanos.blogspot.com/

Από μικρή άκουγα γι αυτό το φαγητό από την γιαγιά μου πόσο νόστιμο είναι μέχρι που σήμερα με αφορμή το μήνα χορτοφαγίας αποφάσισα να το δοκιμάσω. Και όντως ήταν μια ευχάριστη γευστική έκπληξη αρωματική και νόστιμη που την απολαύσαμε ευχάριστα.#day5 μήνας χορτοφαγίας.

Προχθές, Κυριακή, είχαμε στο σπίτι ένα γεύμα “αναπόλησης” αλλά και “θεμελίωσης” συνάμα. Ένας μπαμπάς και μία μαμά που ανακάλεσαν στις μνήμες τους αρώματα από κανέλα, από μπαχάρι, κάτι ίχνη μοσχοκάρυδου και, πάνω απ’ όλα τσιγαρισμένου βούτυρου (γάλακτος παρακαλώ) που για κάποιες ώρες πλημμύριζαν το πατρικό τους σπίτι, επιμένοντας να ξεφεύγουν από τις κλειστές πόρτες της κουζίνας. Και μία κόρη που έχτιζε τις δικές εικόνες για τις δικές της, επερχόμενες, οικογενειακές στιγμές, για στιγμές που εκείνη με τη σειρά της θα κάνει τους δικούς της ανθρώπους να τρέχουν να πάρουν θέση στο οικογενειακό τραπέζι… Όσο πιο κοντά στην πιατέλα με το σερβιρισμένο φαγητό γίνεται…Τι κι αν τότε δεν θα υπάρχουν (αλλά ποιος ξέρει πάλι…) το …“Σπίτι των Ανέμων” με τη διαπεραστική φωνή του Βύρωνα Πάλλη ή η “Μικρή, πικρή μου αγάπη” του Ληναίου και της Φωτίου, το μακροβιότερο ραδιοφωνικό σήριαλ όλων των εποχών στην Ελλάδα. Θα έχει σίγουρα κάτι άλλο να την συντροφεύει την ώρα που θα τσιγαρίζει τα κομμάτια του κρέατος, που θα δένει τη σάλτσα ή θα κόβει το μαρούλι και τα φρέσκα κρεμμυδάκια για τη συνοδευτική σαλάτα.Τι κι αν τότε δεν θα της το σερβίρουν “Chez Georges et Luise” (η σειρά έχει να κάνει αποκλειστικά με τον ρυθμό στην ανάγνωση), θα έχει την ευχαρίστηση να προσκαλεί εκείνη τους ανθρώπους της να μαζευτούν να δοκιμάσουν το “Τας Κεμπάπ της Έρρικας”. Το φορτωμένο με τις δικές, σχεδόν σβησμένες αλλά σίγουρα πάντα γλυκές, αναμνήσεις…Η συνταγή που ακολουθεί συνοδεύεται από ρύζι (το αρωματικό, Ταυλανδέζικο ρύζι είναι το αγαπημένο της Έρρικας και άντε να της χαλάσεις τώρα χατήρι… Είπαμε, “θεμελιώνουμε” δικαιώματα και θέση στις μελλοντικές αναμνήσεις της…). Μπορεί όμως να γίνει (και είναι και ε-ξαι-ρε-τι-κό) με πουρέ πατάτας, με σπιτικές τηγανιτές πατατούλες, με χοντρό μακαρόνι (αυτό πάλι είναι ο-νει-ρι-κό), με γιουβετσάκι, ή και με πουρέ μελιτζάνας. Αυτό το τελευταίο, το περιβόητο χουνκιάρ μπεγεντί (hünkâr beğendi) είναι τόσο νόστιμο, τόσο ορεκτικό, τόσο μεγαλειώδες, που είναι από μόνο του μία ξεχωριστή συνταγή.Και επειδή ένα νόστιμο, πετυχημένο φαγητό δεν μπορεί να γίνει με αναμνήσεις, όσο ζωντανές και αν είναι αυτές, πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κουζίνα του carouse και στα μυστικά που κάθε τόσο μου μαθαίνει, αλλά και στον Dario Bressanini για το ανεπανάληπτο “πάντρεμα” που κάνει ανάμεσα σε μαγειρική και χημεία.Δυσκολία φαγητού: Χαμηλή αλλά, το καλό που σας θέλω, θα ακολουθήσετε σχολαστικά τις οδηγίες. Κόστος: μέτριο. Χρόνος προετοιμασίας: 20 λεπτά (μαζί με το κόψιμο του κρέατος σε κυβάκια. Χρόνος μαγειρέματος: 1:50’ (με το τσιγάρισμα του κρέατος σε πολλές δόσεις (τουλάχιστον ένα 15λεπτο) + 25 λεπτά με το ζωμό + 45 λεπτά με τη σάλτσα του).