Ο σάκος με τα δώρα του Αϊ Βασίλη

Καλέ μου Αη-Βασίλη,Δεν ξέρω εάν τώρα πια θα με θυμάσαι, έχει περάσει, άλλωστε, τόσος πολύς καιρός..... που να θυμάσαι τώρα εκείνο το παιδάκι με τα κοντά παντελόνια, το “γουλί” κουρεμένο μαλλί και χωρίς μπροστινά δόντια, που σου ζητούσε πάντα στρατιωτάκια και βιβλία. Α, και μία φορά σου είχε ζητήσει και ένα τραινάκι, αλλά επειδή θα ...έπρεπε να του βάζω πολύ κάρβουνα, συνέχεια, (έτσι μου είχε πει η μαμά μου, τι δικαιολογίες, Θεέ μου, όταν κάποιο δώρο ήταν ακριβό...) δεν σου το ξαναζήτησα...Να με όμως σήμερα, με ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι (“διαρκείας” τα λένε τώρα, τότε δεν είχαμε τέτοια, θυμάσαι ; με μολύβι σου έγραφα, “σκάλιζα” στη πραγματικότητα τα πρώτα μου ορνιθοσκαλίσματα...), να ετοιμάζω μία λίστα επιθυμιών, 10 για την ακρίβεια. Ξέρεις εσύ, όπως λέγαμε και παλιά, ε; “κάνε μου όποιες από αυτές τις επιθυμίες θέλεις, Άγιε Βασίλη...”Να σου ξεκαθαρίσω, Άγιε Βασίλη, ότι θεωρώ τον εαυτό μου πολύυυυυυ πολύυυυυυυ τυχερό. Ιδιαίτερα στον οικογενειακό τομέα. Έχω μία καταπληκτική σύζυγο (θυμάσαι κάποτε που σου είχα ζητήσει να μου φέρεις κάτι για την Αφροδίτη, την πιο ωραία από τις συμμαθήτριές μου στην πρώτη Δημοτικού; Εδώ και χρόνια έχω βρει την “Αφροδίτη” μου, και ας μη σου έχω ζητήσει ποτέ να της φέρεις κάτι. Το έχω αναλάβει προσωπικά αυτό...).Μετά, έχω μία φανταστική κορούλα. Που με ξαφνιάζει κάθε μέρα με τις προόδους που κάνει. Είναι στην ηλικία που ήμουν και εγώ όταν επικοινωνούσα μαζί σου, φοράει και αυτή συχνά κοντά παντελονάκια (“σορτσάκια” τα λένε τώρα), της λείπουν και αυτής τα μπροστινά δοντάκια, αλλά τα δικά της μαλλιά είναι μακριά, μεταξένια και σε μία καταπληκτική, καστανόξανθη, απόχρωση...Για να μην αναφερθώ σε αδέλφια, κουνιάδες, πεθερικά, ανήψια, θείους, φίλους... Αν είχα και τους γονείς μου...Λέγοντας αυτά δεν θέλω να πω ότι η ζωή μου είναι στρωμένη με λουλούδια. Ποιος άλλωστε δεν έχει σήμερα προβλήματα ή κρυφές επιθυμίες στα βάθη της καρδιάς του... Να σου πω λοιπόν κάποιες από αυτές και να σου ζητήσω να εκπληρώσεις “όποιες από αυτές θέλεις, Άγιε Βασίλη...”(1) Θα ήθελα να μη “μπαίνω στην ουρά” κάθε πρωί για να πάω στο μπάνιο. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι οι δύο γυναίκες ξυπνούν επίτηδες νωρίτερα, και με αφήνουν να στέκομαι στο ένα πόδι και διπλωμένος στα δύο, να εκλιπαρώ “να τελειώνουν επιτέλους εκεί μέσα”!!!(2) Εδώ και χρόνια, ακούω όλους να λένε για την Έρρικα “τι καλά που τα φτιάχνει όλα”, “πόσο έξυπνη είναι”, “πόσο πιο προχωρημένη από την ηλικία της μοιάζει” και άλλα διάφορα..... Μα, αν είναι τόσο έξυπνη, τι τις χρειάζεται όλες εκείνες τις ερωτήσεις “γιατί μπαμπά;”, “γιατί μαμά;”, “γιατί γιαγιά;”, “γιατί αυτό;”, “γιατί εκείνο;”... Χριστέ μου!!! Κάνε κάτι Άγιε μου Βασίλη να βρει γρήγορα τις απαντήσεις της και να περιορίσει τον καταιγιστικό ρυθμό που τις κάνει...(3) Θα ήθελα και ένα δικτυωτό χώρισμα για το αυτοκίνητο, σαν εκείνο που έχουν τα ταξί της Νέας Υόρκης (αλήθεια, εσύ τους το δώρισες;) να χωρίζει τα πίσω καθίσματα από εκείνο του οδηγού, με την ελπίδα να σταματήσουν, μπαλόνια και Barbie Rapunzel, να “περνούν λαθραία τα σύνορα” προς τη περιοχή μου... Όχι, δεν χρειάζεται να είναι γυάλινο, νερό δεν πετούσε ποτέ...(4) Θα ήθελα και έναν άνδρα στον οποίο να μπορώ να πιστέψω. Ναι, έναν άνδρα... Δεν περιμένατε σίγουρα μία τέτοια εξομολόγηση από μέρους μου, έτσι; Έναν άνδρα που να μου συνεπαίρνει την καρδιά όταν μιλάει... έναν άνδρα τίμιο και ειλικρινή, όχι σαν όλους τους άλλους στο παρελθόν... Θα ήθελα έναν “πατέρα” για αυτή την υπέροχη όσο και δύσμοιρη χώρα... Έναν πολιτικό που να είναι όχι απλά “πιστευτός” αλλά να εμπνέει, που δεν θα ζητάει θυσίες αλλά θα θυσιάζεται πρώτος, που θα μας συμπαρασύρει να απαρνηθούμε πολλά για να σταθεί όρθιος αυτός ο τόπος, απαρνούμενος ο ίδιος κάθε προνόμιο...(5) Θα ήθελα να είναι σεβαστό και εξασφαλισμένο το δικαίωμα σε ένα κράτος πρόνοιας και δικαίου, με πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά από όλους. Πραγματικά από όλους. Μα ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά και για τους ηλικιωμένους. Στα πρώτα το χρωστάμε, γιατί είναι αμφίβολο εάν μπορούν να ζήσουν στον κόσμο που εμείς τους αφήνουμε, και στους δεύτερους το χρωστάμε για όσα εκείνοι έκαναν για εμάς...(6) Θα ήθελα το παιδί μου να μπορέσει, αν όχι να παίξει στους δρόμους (τα κλειδιά αυτού του “παιδότοπου” τα πετάξαμε εμείς, στερώντας τους για πάντα αυτό το δικαίωμα και τη δυνατότητα), τουλάχιστον να μπορεί να κινηθεί ελεύθερα μέσα σε αυτούς, μακριά από τους φόβους και τις φοβίες του “μοντέρνου κόσμου”...(7) Θα ήθελα η Μαίρη να φέρει στον κόσμο ένα υγιές και γελαστό παιδάκι και να υπάρξουν όλες εκείνες οι συνθήκες που θα του επιτρέψουν να μεγαλώσει καλά.(8) Θα ήθελα η Χριστίνα να πιρουνιάζεται συχνότερα, φαίνεται να της αρέσει πολύ αυτό το “παιχνίδι” (ίσως πάρεις και από εκείνη μία ανάλογη ευχή, την δική μου θέλω να ικανοποιήσεις, παπούλη, εντάξει;).(9) Θα ήθελα να εκπληρώσεις (ξέρεις εσύ, όπως πάντα, “όσες μπορείς...” ) από τις ευχές που θα πάρεις από άτομα αυτού του site. Άνθρωποι που αγαπούν να μοιράζονται κάτι που φτιάχνουν για τον εαυτό τους, δεν μπορεί να είναι κακοί. Καλά, μπορεί να υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά τέτοιες μέρες που είναι...(10) Θα ήθελα να μπορούσα να ξαναγίνω παιδί..... για να πιστεύω ότι πράγματι, Αι Βασίλη μου, μπορείς να πραγματοποιήσεις αυτές τις ευχές μου... Ναι, ναι, ξέρω... “κάποιες από αυτές”...Και εγώ, όπως και τότε, παλιά, θα σου αφήσω λίγο γαλατάκι, ένα μελομακάρονο, ένα κουραμπιέ. Εάν θέλεις, σου λέω και τη συνταγή για αυτούς τους τελευταίους. Είναι δική μου παραλλαγή δύο συνταγών γνωστών “σκούφων” των ημερών μας. Στέλιος Παρλιάρος (από τον “γαστρονόμο”) και Αργυρώ Μπαρμπαρήγου (από τον ANT1 Web TV), σε .....“ενορχήστρωση” ggr. Και είναι παραδοσιακοί, σαν αυτούς που πάντα σου αφήναμε.Λίγα μυστικά ακόμαIN BRIEFΓια τον καλό τον κουραμπιέ- πρέπει το βούτυρο με την άχνη να κτυπηθούν πολύ καλά (και για πολύ ώρα), να ασπρίσουν και να γίνουν σαν κρέμα, αφράτη και ρευστή, σαν σαντιγύ (βήμα 3).– πρέπει η ζύμη, μετά την προσθήκη του αλευριού και το συνεχιζόμενο κτύπημα, να είναι αφράτη και μαλακή, βουτυράτη. Δεν πρέπει να είναι σφικτή (βήμα 4)– πρέπει ψηθούν καλά. Αυτό σημαίνει σε χαμηλή θερμοκρασία και γρήγορα (για να μην αρπάξουν και σκληρύνουν). Είναι έτοιμοι σαν ροδίσουν και σκάσουν επιφανειακά στο πάνω μέρος τους (βήμα 9)– πρέπει να τους αφήσουμε να κρυώσουν πολύ καλά πριν τους πασπαλίσουμε με την άχνη. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν το κάνουμε όσο ακόμη είναι ζεστοί, θα νοτίσει η άχνη και δεν θα φαίνονται ωραίοιΗ συγκεκριμένη συνταγή δίνει γύρω στους 45 με 50 κουραμπιέδες, αν τους πλάσουμε έτσι ώστε να έχουν βάρος περίπου 35 γρ ο καθένας. Αν θέλουμε να φτιάξουμε τη διπλή δόση, διπλασιάζουμε όλα τα υλικά.Οι κουραμπιέδες πρέπει να ψήνονται σε χαμηλές θερμοκρασίες και όχι για πολλή ώρα. Σε διαφορετική περίπτωση, αποκτούν τραχιά και σκληρή υφή, πέραν του ότι βγαίνουν σχεδόν λευκοί.Πρέπει να τους σκεπάζουμε καλά γιατί απορροφούν πολύ εύκολα υγρασία, νοτίζουν και χάνουν την τραγανή υφή τους.Εάν σκοπεύετε να τους διατηρήσετε πολύ καιρό, ΜΗΝ τους προσθέσετε εξ’ αρχής άχνη, παρά μόνο σε όσους θα χρησιμοποιήσετε άμεσα. Έτσι σκέτους μπορούμε να τους διατηρήσουμε ακόμη και για 3 μήνες, κλεισμένους σε μεταλλικά κουτιά. Κάθε φορά που θα βγάζουμε μία ποσότητα να ετοιμάσουμε, θα τους πασπαλίζουμε με άχνη.Μπορούμε να ανοίξουμε τη ζύμη του κουραμπιέ σε παχύ φύλλο και να «κόψουμε» μπισκότα με κουπ-πατ διαφόρων σχημάτων όπως. αστέρια, καρδιές κτλ.Για άρωμα, μπορούμε επίσης να προσθέσουμε ξύσμα από ακέρωτο λεμόνι ή πορτοκάλι ή τα σποράκια από 1 φασόλι βανίλιας.Η άχνη ζάχαρη περιέχει ένα μικρό ποσοστό κορν φλάουρ, που συμβάλλει ώστε να μην υγρασιάζει. Για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα νοτίσουν οι κουραμπιέδες μπορούμε να ρίξουμε επιπλέον κορν φλάουρ (περίπου 1 κουταλιά) στην άχνη που χρησιμοποιούμε στο πασπάλισμα.Εάν θέλουμε να αρωματίσουμε τους κουραμπιέδες με ανθόνερο ή ροδόνερο, τους ραντίζουμε μόλις τους βγάλουμε από το φούρνο.

Αυτό το ψάρι το φτιάχνει ο εκλεκτός συνάδελφος μου, ο Βασίλης, και είναι σούπερ σε γεύση!Αν θέλετε να ξεφύγετε από το συνηθισμένο λεμονάτο ψάρι, δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε το πλακί!#βιβλίο#1συνταγή1δέντρο#OneRecipeOneTree

Νόστιμη,απλή , πικάντικη σάλτσα για ριζότο ή μακαρονάδα !Τρώγεται ευχάριστα από όλους ,συνοδεύει πολύ όμορφα το κοτόπουλο!* Μπορούμε να προσθέσουμε την σάλτσα στην κατσαρόλα με το ρύζι ,να ανακατέψουμε και να σερβίρουμε με έξτρα τυράκι.**Επίσης μπορούμε να συνοδεύσουμε τα μακαρόνια μας.

Ένας εντυπωσιακός τρόπος για να σερβίρουμε μια σαλάτα. Μια συνταγή για να γεμίσουμε ένα απλό καρβέλι ψωμιού και να του δώσουμε άλλη οπτική και προπάντων γευστική διάσταση. Μια νόστιμη σαλάτα με τρυφερή ρόκα, μοτσαρέλα, ντοματίνια και σάλτσα βασιλικού. Έχει μια καταπληκτική γεύση που είναι τόσο ολοκληρωμένη, που δεν χρειάζεται να προσθέσουμε ούτε αλάτι. Αν μπορούσα να περιγράψω την γεύση και το άρωμά της θα έλεγα οτι είναι γλυκιά απο τις λιαστές ντομάτες, που πάντα... σε συνδυασμό με την οξύτητα του balsamico και το φίνο άρωμα του ελαιόλαδου μαζί με το βασιλικό, δίνουν μια ένταση και απογειώνει τη γεύση . #EatSmartChallenge Χωρίς μαγείρεμα

Μια εναλλακτική λύση με ψάρι του γλυκού νερού μαγειρεμένο με μια νέα νεροτερίστικη ματιά.

Σήμερα φάγαμε γιουβαρλάκια με παχύρρευστη σάλτσα αυγολέμονο και άρωμα βασιλικού, το πείραμα με τον βασιλικό έγινε διότι είχα στη κατάψυξη ψιλοκομμένο και είπα να ρίξω λίγο στον κιμά, έδωσε τρομερή γεύση και πάει πολύ.Την σως μου στο τέλος την έπηξα με λίγο αραρούτι (arrowroot starch) αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αλεύρι πατάτας ή κορν φλάουρ.Πάμε να το φτιάξουμε 🤩Ακολουθήστε με στο Ίνσταγκραμ ->ambrosiaflavours https://instagram.com/ambrosiaflavours?igshid=n26m8lkw8li3

Τα χ τ έ ν ι α μπορούν να παινεύονται ότι αποτελούν ταυτόχρονα ένα θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ό σ ύ μ β ο λ ο (είναι το σύμβολο του “Δρόμου”, του “El Camino de Santiago”, ενός από τα σπουδαιότερα (μαζί με την Ιερουσαλήν και τη Λούρδη) χριστιανικά προσκυνήματα, (δείτε “Μυστικά” [1]) και ταυτόχρονα είναι συνδεδεμένα άμεσα και με την ο μ ο ρ φ ι ά και τη γ ο ν ι μ ό τ η τ α (εάν δεν θυμάστε τον μύθο της Αφροδίτης που γεννήθηκε μέσα από τον αφρό της θάλασσας, “μέσα από ένα όστρακο χτενιού”, ο περίφημος πίνακας “Η γέννηση της Αφροδίτης”  (The Birth of Venus) του Μποτιτσέλι θα είναι πάντα τριγύρω να το θυμίζει. (δείτε “Μυστικά” [2]).Τα σ τ ρ ε ί δ ι α πάλι, όχι άδικα, θεωρούνται ότι είναι οι “β α σ ί λ ι σ σ ε ς των θ α λ α σ σ ώ ν”. Τα μαργαριτάρια τους, άξια για βασιλικά διαδήματα ή για αλαβάστρινους γυναικίους λαιμούς, είναι από τα πολυτιμότερα γυναικεία στολίδια, ακόμη και για ομορφιές που τα στολίδια δεν τα χρειάζονται !!! Εάν δεν είχαν προλάβει να τον καπαρώσουν τα διαμάντια, η αμίμητη ρήση θα ήταν δική τους υπόθεση; “τα μαργαριτάρια είναι παντοτινά”. Εγώ πάλι θεωρώ τα στρείδια τους πραγματικούς, τους χωρίς ανταγωνισμό, τους μακράν πιο επιτυχείς, αλχημιστές. Από ένα ψήγμα άμμου (συχνά και από ένα κομματάκι φύκι) μπορούν να δημιουργήσουν μία πολύτιμη πέρλα, ένα μαργαριτάρι (δείτε “Μυστικά” [3]).Εάν τα στρείδια είναι οι “βασίλισσες των θαλασσών” (άλλωστε το σχήμα τους παραπέμπει σε γυναικεία .....ύπαρξη), οι “βασιλείς” ή, καλύτερα, οι “Α υ τ ο κ ρ ά τ ο ρ ε ς της θ ά λ α σ σ α ς” είναι ένα άλλο κοχύλι, η π ο ρ φ ύ ρ α. Γνωστό από πολύ-πολύ αρχαίους χρόνους για τις χρωστικές του ιδιότητες, έγινε συνώνυμο του ευγενούς ενδύματος βασιλειάδων αλλά και Θεών. Τόσο που, για αιώνες, το όνομά του να σημαίνει το βαθυκόκκινο χρώμα, χαρακτηριστικό της βασιλικής / αυτοκρατορικής οικογένειας. Ιδοαίτερα στο Βυζάντιο! “Πορφυρογέννητος” (πω πω πόσο με ταξείδευε σαν ήμουν παιδί αυτή η λέξη) ήταν το παιδί που γεννήθηκε όταν ο πατέρας του ήταν αυτοκράτορας. Σύμφωνα, μάλιστα, με την συνήθεια της εποχής, τα παιδιά των αυτοκρατόρων γεννιόντουσαν σε ένα ειδικό δωμάτιο, με πορφυρούς τοίχους και, νεογέννητα, τα ακουμπούσαν σε ύφασμα πορφυρού χρώματος (δείτε “Μυστικά” [4])Μετά από όλα αυτά (και κυρίως όσα ακόμη μπορείτε να βρείτε στα “Μυστικά”), άντε να βρεις κάτι ωραίο για τα μ ύ δ ι α. Ωραία δεν τα λες με τίποτα, με εκείνο το μαύρο όστρακο, το γεμάτο ασβεστολιθικές εκφύσεις, κολλημένα πετραδάκια (δυστυχώς όχι πολύτιμα), και σπασμένα “αδελφάκια” τους που κάποιο χταπόδι τα “περιποιήθηκε” κατάλληλα. Έπειτα, ρίναι και εκείνο το γενάκι που έχουν, που φέρνει κάπως σε λιγδιάρη και παρηκμασμένο ισπανό ζωγράφο. Τίποτα πολύτιμο δεν έχουν να μας προσφέρουν, τίποτα αξιόλογο δεν συμβολίζουν... Μα, τελικά, τι να κάνουμε με δαύτα;Ε, λοιπόν, σκέφθηκα να τα χρησιμοποιήσω στη “κηπουρική”. Να τα μεταμορφώσω σε “ζαρντινιέρες” και μέσα τους να “φυτέψω” κατακόκκινες ντομάτες, πορτοκαλί καρότα, σέλινο σε ζωντανό πράσινο χρώμα, πορφυρόχρωμες πιπεριές, και “πρασινάδα”, στη πιο σκούρα πράσινη απόχρωση του pesto βασιλικού. Ειλικρινά, πιστέψτε με, εκτός από την απαράμιλλη νοστιμιά του, το πιάτο ήταν μία απόλαυση για τα μάτια. Απολαύστε το!Λίγα μυστικά ακόμαΟ χρόνος προετοιμασίας αναφέρεται σχεδόν στο σύνολό του στο πλύσιμο των μυδιών. Εάν αγοράσετε καθαρά μύδια, ο χρόνος αυτό μειώνεται στο 5λεπτο Αντίστοιχα, βέβαια, θα μειωθεί και και ο βαθμός δυσκολίας του πιάτου, σε "εύκολο".Μύδια που θα βρείτε ανοικτά, ή με σπασμένα κελύφη που να αποκαλύπτουν το εσωτερικό τους, ή όσα από τα ανοικτά δεν κλείνουν μόλις τα κτυπήσετε ελαφριά με το χέρι, ή τα πάρετε στο χέρι κατά τη διαδικασία του καθαρισμού τους, δεν είναι χρησιμοποιήσιμα. Πετάξτε τα, ούτε στη γάτα σας. Το ίδιο και μύδια που θα παραμείνουν κλειστά μετά το 10λεπτο μαγείρεμα.Θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε το pesto του βασιλικού με pesto λιαστής ντομάτας.Το ανακάτεμα των μυδιών στο μέσον του μαγειρέματος, εκτός από το να βοηθήσετε τη σάλτσα να απλωθεί ομοιόμορφα σε όλα, θα επιτρέψει στα μύδια να ανοίξουν ομοιόμορφα, σε κοντινούς χρόνους (να μη χρειασθούν άλλα 8 και άλλα ...12 λεπτά).Σερβίρουμε τα μύδια μας πάντα πολύ ζεστά. Αυτός είναι και ο λόγος που προθερμαίνουμε τα πιάτα. Ή τα σερβίρουμε σε μεταλλικά μπολ που, σαν καλοί αγωγοί της θερμότητας, θα κρατήσουν θερμότητα και θα την αποδίδουν σιγά-σιγά πίσω στο πιάτο. Να γιατί οι “μετρ του μυδιού” Βέλγοι τα σερβίρουν στην –καπακωμένη πάντα– κατσαρόλα μέσα στην οποία μαγειρεύθηκαν. Δεν είναι (μόνο) φολκλόρ. Το δε καπάκι, χρησιμεύει στο να ρίχνουμε εκεί τα κελύφη από τα αδειασμένα μύδια.ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, Α Σ Χ Ε Τ Α ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ1] Το χτένι, πράγματι, έχει αποκτήσει ένα θρισκευτικό σύμβολισμό. Είναι το σύμβολο του “Δρόμου”, του “El Camino de Santiago” ("Way of Saint James"), του προσκυνήματος, του πνευματικού ταξειδιού, που ακολούθούν προσκυνητές, ήδη από τον Μεσαίωνα, από τα γαλλοισπανικά σύνορα μέχρι τον Καθεδρικό Ναό στο Santiago de Compostela της βόρειοδυτικής Ισπανίας (Γαλικίας). Σύμφωνα με τη παράδοση, εκεί είναι θαμμένα τα λείψανα του Αγίου Ιάκωβου (δείτε μία ενδιαφέρουσα αναφορά εδώ), από εκεί δε πήραν τα χτένια την ονομασία που έχουν στα Γαλλικά (coquilles Saint Jacques – κοχύλια του Αγίου Ιακώβου). Πράγματι, ο Άγιος Ιάκωβος, είναι Santiago (Σαντιάγο) στα ισπανικά και Saint Jacques (Σεν Ζακ) στα Γαλλικά.2] Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πολύ πριν από τον Δία, κουμάντο στους ουρανούς έκανε ο ...Ουρανός. Ο Πρώτος, ο Μέγας, ο πανίερος και Θεοπάτωρ Θεός. Που όμως είχε ένα γιο ...”ο Ουρανός να σε φυλάει”, τον Κρόνο. Ο Κρόνος, λοιπόν, του έκλεψε όχι μόνο την βασιλεία αλλά και ... τον ανδρισμό του. Του έκοψε (με ένα δρεπάνι φτιαγμένο από τα δάκρυα της μητέρας του, και συζύγου του Ουρανού, τη Γαία) τα γεννητικά του όργανα, και τα πέταξε στη θάλασσα. “Πλααααφ” τα όργανα πέφτοντας στη θάλασσα, σήκωσαν κυματισμό και από τους αφρούς της θάλασσας, αποτέλεσμα του σπέρματος του Ουρανού που “διέφυγε” μέσα στη θάλασσα, αναδύθηκε κοντά στην Κύπρο, η Αφροδίτη.Το θέμα, λοιπόν, του πίνακα του Botticelli, είναι η θεά Αφροδίτη που αναδύεται από το νερό, ακριβώς μέσα σε ένα όστρακο που ο Ζέφυρος και η Αύρα το φυσούν προς την ακτή της Κύπρου (ή μήπως είναι των Κυθήρων;), όπου την υποδέχεται μια από τις Ώρες, που της προσφέρει έναν μανδύα.Ο Κρόνος μπορεί να τον ξέκανε τον πατέρα του, τον Ουρανό (στη συνέχεια είχε και αυτός άσχημο τέλος, όταν ο γιός του ο Δίας και η παρέα του τον καθαίρεσαν και τον φυλάκισαν στα Τάρταρα), αλλά η “αιώνια ομοφριά” της Αφροδίτης επέζησε μέχρι σήμερα. Και όχι μόνο μέσα από αυτόν τον πίνακα του Botticelli...3] Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα τέτοιο πλούσιο και όμορφο στολίδι όπως το φυσικό μαργαριτάρι έχει μία τόσο ταπεινή καταγωγή. Και όμως, τα φυσικά μαργαριτάρια στη “γέννησή” τους, αρχικά, ήσαν ένας κόκκος άμμου που μπήκε μέσα σε ένα στρείδι και εκείνο δεν μπόρεσε να το αποβάλει. Και μη μπορόντας να απαλλαγεί από αυτό, για να προστατεύσει το μαλακό σώμα του, το στρείδι απελευθέρωσε μια σκληρή κρυσταλλική ουσία που ονομάζεται μάργαρο. Τα διαδοχικά στρώματα μάργαρου καλύπτουν το ξένο αντικείμενο σκληραίνουν, και τελικά δημιουργείτε ένα μαργαριτάρι. Όσο πιο παχύ είναι το στρώμα του μάργαρου, τόσο πλουσιότερη είναι και η λάμψη του μαργαριταριού, κάτι που ενισχύει σημαντικά την αξία της.Και δεν είναι μόνο η οικονομική αξία του που κάνει πολύτιμα τα μαργαριτάρια. Πάντα ήσαν συνδεδεμένα με τη σοφία, τον πλούτο, την καθαρότητα, τον ρομαντισμό και το μυστήριο.. Οι αρχαίοι Έλληνες τα εκτιμούσαν για την ομορφιά τους και τα θεωρούσαν σύμβολα της αγάπης και του γάμου. Στη Ρώμη, τα μαργαριτάρια θεωρήθηκαν το απόλυτο σύμβολο του πλούτου και του καθεστώτος. Οι Μεσαιωνικοί ιππότες φορούσαν το μαργαριτάρι στη μάχη ως φυλαχτό από τον τραυματισμό. Και κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες απαγόρευαν σε όλους εκτός των ευγενών το δικαίωμα να τα φορούν.4] Πορφύρα, η βασιλική βαφή της αρχαιότητας Η ωραιό¬τερη και ακριβότερη βαφή για πολλούς πολλούς αιώνες, από την “ανατολή των πολιτισμών”, στην Ανατολή, μέχρι και τη ...”δύση” τους, τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα.Γεγονός είναι ότι αυτή, η πλέον ακριβή βαφή της αρχαιότητας (κατά τον Αισχύλο ισάξια του χρυσού και του ασημιού) προερχόταν από την επεξεργασία ενός αδένα που βρίσκεται στο σώμα του ομώνυμου κοχυλιού, της “πορφύρας”. Ιδιαιτερότητα; Οι ποσότητες χρώματος στον κάθε αδένα του κάθε κοχυλιού, είναι ελάχιστες και χρειάζονταν δεκάδες χιλιάδες κοχύλια για να βαφεί ένας και μόνο χιτώνας (υπολογίσθηκε ότι απαιτούνταν π’ανω από 17.000 όστρακα για την παραγωγή μόλις 2 γραμμαρίων βαφής!). Πώς να μην είναι πανάκριβη, λοιπόν, και πώς να μη γράψουν για αυτήν ο Αριστοτέλης, ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφώντας, ο Πλούταρχος και, φυσικά, ο ένας και μοναδικός Όμηρος...Πολλά τα εργαστήρια παρασκευής της πολύτιμης βαφής στο Αιγαίο, σε παραλιακές τοποθεσίες και νησιά, φυσικά, όπως τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, η Φώκαια, η Λυδία και η Φρυγία, οι αντικρινές τους Ρόδος, Κως, Χίος και Νίσυρος, η Αμοργός, η Κρήτη, (που είχε και το αρχαίο όνο-μα Πορφυρίς), στις δε αμνατολικές ακτές, στη Πελοπόννησο, η Λακωνία, η Κόρινθος και η Ερμιόνη. Θα σας δώσω και μία διεύθυνση όπου μπορείτε να βρείτε κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την ερμιονική πορφύρα. Εάν αναρωτιέστε πως και κατάφεραν να διασωθούν κοχύλια πορφύρες μέχρι τις ημέρες μας, η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι, “όταν την χρησιμοποιούσαν, ήταν τόσο ακριβή και ελεζητημένη, που προοριζόταν αποκλειστικά για βασιλικά χρήση, και σήμερα που ο καθ’ ένας μας θέλει (και μπορεί) να έχει πρόσβαση σε ...χλιδάτα, αυτοκρατορικά, πράγματα (αρκεί να έχει το απαραίτητο χρήμα), έχει χαθεί η μέθοδος παρασκευής της (και έχουν βγει άλλες πολύ πιο απλές και γρήγορες)” Γιατί όμως χάθηκε η μέθοδος παρασκευής; Για δείτε κάτι πλάκες που παίζει η ζωή… Για να μπορέσει η βαφή που έπαιρναν από τα κοχύλια, να “πιάσει” πάνω στα ρούχα και να τα βάψει, χρειαζόταν, μεταξύ άλλων, α μ μ ω ν ί α. Για τη δημιουργία α μ μ ω ν ί α ς, εκείνες τις εποχές, χρησιμοποιούνταν ...πα¬λιά ούρα. Έλα όμως που με την πτώση του Βυζαντίου, οι Τούρκοι, σαν καλοί Μωαμεθανοί, θεωρούσαν τα ούρα α κ ά θ α ρ τ ο πράγμα και απαγόρευσαν ολοκληρωτικά τη χρήση τους, με συνέπεια να τελειώσει και η βασιλεία της πορφύρας. Πέραν δηλαδή από το γεγονός ότι “οικιοποιήθηκαν” τον μουσακά και τον μπακλαβά μας και τα γεμιστά κληματόφυλλα τα κάναν ...γιαλαντζί ντολμάδες, πέρα από το ότι ισχυρίζονται πως οι ...πρόγονοί τους Εφέσιοι έφτιαξαν τον ναό της Αρτέμιδος, το ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου (κάποιοι “βάζουν χέρι” και σε ένα δεύτερο, το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, μας “εξαφάνισαν” και την τεχνολογία παρασκευής πορφυρού χρώματος...

Ένα υπέροχο πιάτο, γρήγορο και πεντανοστιμο!!!

Σίγουρα θα έχετε οι περισσότεροι δοκιμάσει η θα έχετε φτιάξει αυτό το φαγητό εάν είστε λάτρεις της μελιτζάνας. Εγώ σήμερα Ήθελα να μαγειρέψω κάτι γρήγορο αλλά όχι πρόχειρο και σας καταθέτω τη δική μου πρόταση.

Αυτή η quiche είναι το πιάτο που ο Βασιλιάς Κάρολος και η Καμίλλα επέλεξαν για το “μεγάλο γεύμα” με αφορμή τον εορτασμό της Στέψης στο παλάτι του Buckingham.Είναι μία βαθιά quiche, με μια πολύ τραγανή ζύμη και επίσης πολύ λεπτή γεύση από την γέμιση λαχανικών (σπανάκι, φρέσκα κουκιά (αρακά εδώ) και ψιλοκομμένο φρέσκο εστραγκόν.Δεν ξέρω εάν είναι γεύση άξια μίας βασιλικής στέψης η επιλογή αυτή του βασιλικού chef Mark Flanagan (αυτό μόνον οι παρευρισκόμενοι θα μπορούσαν να μας το πουν), για το φτωχικό μας το τσαρδί, όμως, ήταν πραγματικά νοστιμότατη! Πρόκειται για μία εύκολη συνταγή που, μια και δεν πρόκειται εμείς να στεφθούμε ποτέ βασιλείς, μπορούμε να την ετοιμάσουμε για ένα μπουφέ ή ένα πικ-νικ και να την απολαύσουμε ζεστή (όπως οι βασιλικοί καλεσμένοι), ή και κρύα (όπως αυτοί δεν τη δοκίμασαν αλλά εγώ ξέρω ότι είναι επίσης ε-ξαι-ρε-τι-κή (ίσως και καλύτερη).Εάν βρεθείτε στο Λονδίνο, θα τη βρείτε να σερβίρεται (σχεδόν) παντού.#ΧρυσήΠοδιά23

Συνταγή- Εκτέλεση - Φώτο: Ματούλα Γιασιράνη #ΔιεθνήςΠοδιά24 #Πρωταπριλιά #εύκολο #σαλάτες #βοτανα #στέβια #Χωριςζαχαρη #οικογένεια #οικονομικό #εύκολο #υγιεινό #μαρούλι #κυριακή #Νηστίσιμο #Ημερολόγιο2025 #καλοκαιρινό

Συνταγή - Εκτέλεση - Φώτο: Ματούλα Γιασιράνη #Ημερολογιο2025 #Πέμπτη #κριθαράκι