Πολύ παλιά, είχα βρει σε ένα περιοδικό τη συνταγή αυτή. Την είχα κόψει και κρατήσει. Σήμερα ήρθε η ώρα της! Φυσικά έκανα τις αλλαγές μου...Είναι μια συνταγή αφιερωμένη στη Σοφία τη φίλη μου, γιατί τα δυο βασικά υλικά μου τα έχει δώσει εκείνη!!! Τη μαρμελάδα πορτοκαλι και τη σάλτσα καυτερής πιπεριάς.Η σάλτσα αυτή είναι ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ καυτερή και έβγαλα λίγο φωτιές από τα αυτιά!!! Εσείς μπορείτε να βάλετε μπουκοβο ή ότι άλλο καυτερό έχετε.#χρυσόπιρούνι

#δεθέλωνατοφάωΕύκολο και απλό φαγητό, που το μυρίζω, το γεύομαι και με πάει πίσω στο χρόνο, όταν προσπαθούσε να με πείσει η μητέρα μου να το φάω, με τις θεωρίες της, για το πόσο υγιεινό και θρεπτικό είναι το πράσο...Τις περισσότερες φορές, κατέληγα με ένα πιάτο λαχταριστές, τηγανητές πατάτες σκέτες με τυράκι ή συνοδευόμενες από δυο υπέροχα αυγά μάτια...Όταν απέκτησα τα παιδιά μου, προσπάθησα να το εντάξω στη μαγειρική μου, έτσι ώστε να το αγαπήσουν. Τελικά....ΤΟ ΑΓΑΠΗΣΑ κι εγώ! Το τονίζω γιατί τώρα πια, θεωρώ ότι το πράσο πάει παντού...και κάνει τα πάντα ακόμη πιο νόστιμα!Τώρα πλέον το φαγητό της μαμάς, έγινε και φαγητό της κόρης!Το προτιμώ λεμονάτο, αλλά αυτή τη φορά το έκανα με ντομάτα και έγινε πεντανόστιμο!

Στις λαϊκές αυτή την εποχή θα βρούμε φρέσκα και ολόδροσα πράσα.Τι πιο απλό και εύκολο από ένα κοκκινιστό πρασόρυζο?#Τετάρτη#μηντοπετάς#WorldFoodDay

Τα πράσα είναι στην καλύτερη εποχή τους, έχουν γλυκάνει και είναι ό,τι πρέπει για ένα χειμωνιάτικο πρασόρυζο παρέα με το ταίρι #μετοταίρι

Κάθε φορά που επιθυμούσα να απολαύσω νόστιμο πρασόρυζο, κατέφευγα στη φανταστική συνταγή της xaroula. Δυστυχώς όμως , δεν υπάρχει πια στο site. 😞 Προσπάθησα, λοιπόν, να την αναπαράγω από μνήμης όσο καλύτερα μπορούσα και την αφιερώνω στη δημιουργό της και σε όλους τους λάτρεις της απλής, παραδοσιακής Ελληνικής κουζίνας 💖.#ΧρυσόΠιρούνι

Απόλυτα χειμερινό φαγητό μιας και τα πράσα τώρα είναι στην εποχή τους. Τα πράσα έχουν μια ιδιαιτερότητα στο πλύσιμο, επειδή συνήθως κρατάνε χώμα στο εσωτερικό, καλό είναι να τα κόψουμε κι έπειτα να τα πλύνουμε σχολαστικά αρκετές φορές. Το λουκάνικο που χρησιμοποίησα είναι βοδινό δηλαδή πολύ νόστιμο χωρίς λιπαρά.

Ένα υπέροχο, έυκολο και γρήγορο φαγητό με τα πράσα που είχα στην κατάψυξη. Είχα βρει πριν κάποιες μέρες πολύ ωραία πράσα στη λαϊκή, τα μισά τα έκανα με χοιρινό και τα άλλα τα έβαλα κατάψυξη. Και να που σήμερα ήρθε η στιγμή να τα μαγειρέψω. #μήναςδιατροφής #ΜηνΤοΠετάς #νηστίσιμα #λαδερά

Ένα νηστίσιμο φαγάκι με υπέροχη γεύση, έτοιμο μόνο σε μισή ώρα! Η ιστορία του δικού μου πρασόρυζου έχει να κάνει με το σπανακόρυζο (!) που μου έφτιαχνε η γιαγιά μου. Δεν το ήθελα καθόλου, διότι το σπανάκι δεν μου αρέσει. Έτρωγα λοιπόν μόνο το ρύζι και για να κάνω αυτόν τον διαχωρισμό, το μεσημεριανό μου γεύμα διαρκούσε πολλή ώρα. Και πάλι πεινασμένη έμενα...Η γιαγιά μου γκρίνιαζε:"Φάτο όλο κυρά μου. Τί το ψειρίζεις;" Με έλεγε "κυρά" της, καθότι ήταν από την Ιθάκη και έτσι αποκαλούν χαϊδευτικά τα κορίτσια εκεί. Πόσο μου έχει λείψει η γιαγιά μου και η αγάπη της... Το σπανακόρυζό της, πάλι, καθόλου! Ήξερα όμως, ότι αν βγάλω το σπανάκι και βάλω κάτι που δεν με ενοχλεί η γεύση του, θα ήταν ωραίο. Έτσι, με το πράσο λοιπόν στην θέση του σπανακιού, και με ωραία υλικά για συνοδεία, πέτυχα ένα φαγητό σούπερ! Πού είσαι νόνα Μάγδα να δοκιμάσεις;!!!...#2020

Ένα νόστιμο και υγιεινό φαγητό για να αποφύγουμε λίγο το κρέας.Φαγητό δικής μου έμπνευσης.#tupperware_lab #all_about_kitchen_food_and_more #πρασορυζο_με_λουκανικο

Δεν έμεινε τίποτα για να το βγάλω φωτογραφία. Όπως το κατέβασα φαγώθηκε από την κατσαρόλα. παιδιά δεν υπάρχει.Χρόνια μαγειρεύω και σε κουζίνες και σπίτι μου. Ένα πράγμα να αλλάξεις σε ένα φαγητό βγαίνει άλλη συνταγή. Είναι τέλειοοοοο #νηστίσιμο #vegan

( το συγκεκριμένο το είχα πάρει από το ψαρά μου όταν ήταν η εποχή του σε πολύ καλη τιμή. Αξίζει να αγοράζεις όταν έχει καλη τιμή και το χρησιμοποιείς κάποια στιγμή που το έχεις ανάγκη).

”Οίνος ευφραίνει καρδίαν”, έτσι τουλάχιστον ήξερα μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Χα,,, Το ρύζι με το πράσο να δείτε πως τα .... ευφραίνει!!!Πάνε 39 χρόνια τώρα..... Ήταν το ακαδημαϊκό έτος 1973, τέτοια εποχή, όταν ο πατέρας μας ανακοίνωνε ότι με το τέλος του σχολικού έτους, μετακομίζαμε. Ούτε που θυμόμουν πόσες φορές είχαμε ξαναζήσει μία τέτοια στιγμή, γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι. Και όμως, ήταν τέτοιο το σοκ που δεν άκουγα πια τίποτα άλλο. Το μυαλό έτρεχε σε φίλους που δεν θα έβλεπα ξανά, σε καθηγητές που γνώριζα και με γνώριζαν, που εκτιμούσα και με εκτιμούσαν, σε δύο μάτια που είχα παιδευθεί να κάνω να μου χαμογελάσουν και που τώρα θα τα έχανα...Ξαναφέρνοντας σήμερα εκείνες τις στιγμές στο μυαλό, θυμάμαι με τρυφερότητα τη μικρή μου αδερφή, “πρωτάκι” τότε στο Καζούλειο, να με σκουντάει με το χέρι και να μου λέει πειρακτικά“χαιρέτα τη Μαριάννα σου, τώρα...” Πως ήξερε που να κτυπήσει!!! Που να ‘ξερα τότε ότι εκείνο το περίεργο σφίξιμο στο στομάχι, που πίστευα πως δεν θα περάσει ποτέ, θα ερχόταν και θα έφευγε πολλές φορές ακόμη στο μέλλον..... Τότε μου φαινόταν τόσο επώδυνο, τόσο άδικο, τόσο προσωπικό...Ήταν τέτοια η ένταση των στιγμών, που θυμάμαι ακόμη τι είχαμε στο τραπέζι“Πρασόρυζο αλά ..γιαγιά Αγγελική”. Ναι, τότε ζούσε και η γιαγιά... Τα καλύτερα μας χρόνια!!! Και ας υπήρχε “τριπλός” έλεγχος στο σπίτι !!! Όταν όμως είσαι 15 χρονών, και αυτό ακόμη δεν σε σκιάζει... υπάρχουν πάντα τρόποι να ξεφεύγεις από τον έλεγχο, υπάρχουν πάντα δικαιολογίες για όλα. Τι χρόνια!!!Κάθε πρωί, κτυπώντας τη μπάλα του μπάσκετ με το ένα χέρι και κρατώντας πακέτο τα βιβλία στο άλλο (που τσάντες τότε, ήταν μέρος της “επανάστασής” μας και αυτό), ανηφόριζα προς το σχολείο. Κάθε πενήντα μέτρα και ένας φίλος προσθέτονταν στη παρέα, δεν υπήρχαν κινητά τότε, έφθανε ο ήχος της μπάλας που “μπιστούσε” για να τους ειδοποιήσει όλους και, όταν πια φθάναμε στο γυμνάσιο, ήμασταν μία πλήρης δεκάδα... Μια κανονική ομάδα μπάσκετ !! Και από τις καλύτερες μάλιστα, για τα δεδομένα ενός επαρχιακού σχολείου.Το μεσημέρι, η αντίθετη διαδρομή. Οι μανάδες μας, νέες γυναίκες τότε, έβαζαν το φαγητό να ζεσταίνεται με το που άκουγαν τον ήχο από τη μπάλα να πλησιάζει. Το μονότονο αυτό “νταπ - νταπ” της πορτοκαλί μπάλας έκρυβε από πίσω φιλίες που είχαν δεθεί και δοκιμασθεί μέσα σε ανοικτά τσιμεντένια γήπεδα, δίπλα στη χωροφυλακή, ή δίπλα στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, εκεί όπου οι “άξεστοι” συμμαθητές μας, την μπάλα την κλωτσούσαν με τα πόδια... Αν είναι δυνατόν!!!Έκρυβε και εμπειρίες, που μοιράζονταν στα περίφημα “πάρτυ μας”, εκεί όπου –επιτέλους- μπορούσαμε να συναντηθούμε με τις ”κοπέλες του Θηλέων” (α, δεν σας το είπα αυτό ; την πόρτα του σχολείου μας, οι μόνες φούστες που την περνούσαν, τις φορούσαν...καθηγήτριες. Και εκείνες ήσαν μέχρι το γόνατο... Και ας ήταν τα “θρυλικά χρόνια των ...αβυσσαλέων μίνι” !!! Αν πήγαινες σε γυμνάσιο Αρρένων..... (αυτό σήμαινε εκείνο το “Α” στα αρχικά ΒΓΑΡ), κοριτσίστικο λαιμουδάκι έβλεπες μετά το σχόλασμα.... Σε αυτά τα “πάρτυ” λοιπόν, σκοταδιού επιτρέποντος και βερμούτ βοηθούντος, υπήρχαν “σοβαρές πιθανότητες” η βραδιά να πήγαινε καλά. Διάολε, ήμασταν στα χρόνια του μπλουζ, στα χρόνια του νέου κύματος, στα χρόνια της απελευθέρωσης... Ασταμάτητα γέλια, αναρίθμητοι ψίθυροι, εκλέρ και κορμός σοκολάτας, κλεφτές ματιές στο μισοσκόταδο, φλερτ με τη ντάμα του καλύτερου φίλου μας, πανίνο και γαριδάκια, ίσως κανα δυό τσιγάρα στα κρυφά, το τασάκι στο πάτωμα, κρυμμένο από το κάλυμμα της πολυθρόνας… Γιατί γινόντουσαν και “έφοδοι” από τις μανάδες που ξεροστάλιαζαν ανήσυχες στη κουζίνα... Και εγώ θα έπρεπε να φύγω ; Και που θα τα άφηνα όλα αυτά;Γέλια, αγώνες, χαρές, οι αγαπημένοι καθηγητές, αγωνίες, φόβοι, μπάνια στην εσχατιά του Αιγαίου, φίλοι, το σώμα των αεροπροσκόπων, η πρώτη φορά, η σημαία (του χρόνου, στην έκτη), όνειρα, απογοητεύσεις. Τρία γεμάτα χρόνια...Ευτυχώς είχαμε άλλους έξι ολόκληρους μήνες μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς και τη μετακόμιση !!! Ας φάω λοιπόν το πρασόρυζό μου με την ησυχία μου, το απόγευμα έχει εμφιάλωση σαμπάνιας στην CAIR και αυτό σημαίνει έξτρα γλέντι με τον Αλέκο!!!Η συνταγή που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στο πρασόρυζο εκείνου του χειμωνιάτικου μεσημεριανού. Και σε εκείνα τα τρία υπέροχα χρόνια. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου...Λίγα μυστικά ακόμαΤο “μέγα μυστικό” είναι να μη παραβράσουν τα καρότα. Αυτές οι πορτοκαλί ροδελίτσες, εάν μείνουν στη κατσαρόλα 30 με 35 λεπτά (τόσο “αθροίζουν” όλοι οι χρόνοι του φαγητού), με μόνο το ελαιόλαδο ένα μεγάλο μέρος του χρόνου και με λίγο μόνο νερό στον υπόλοιπο, θα μαλακώσουν μεν αλλά θα διατηρηθούν τραγανά, θα “κρατάνε” στο δόντι και η αίσθηση αυτή θα είναι εξαιρετική.Το κρασί είναι το δεύτερο μυστικό του και η καυτερή πιπερίτσα το τρίτο. Μαζί, κάνουν το φαγητό να έχει “φύγει μίλια μακριά”, να μην έχει καμία σχέση με τα άγευστα πιάτα που έχω κατά καιρούς δοκιμάσει δεξιά – αριστερά.