
Για όλους εκείνους τους μπαμπάδες “θύματα” των "Συνταγών της Παρέας"

Κάποιοι θα τα θυμούνται σίγουρα, εκείνα τα κυριακάτικα μεσημέρια, που το τραπέζι στο σπίτι ήταν “ξεχωριστό”, γιορτινό, αποτύπωνε την διαφορετικότητα της ημέρας και μάζευε όλη την οικογένεια γύρω τουΤραπέζια με κρέας, λιγότερο σύνηθες τότε (αλλά περισσότερο γευστικό από σήμερα). Κρέας από λιγότερο ευγενή κομμάτια (αλλά μαγειρεμένο με πολύ περισσότερη “ευγένεια”, χρόνο και ηρεμία). Κρέας που δεν χρειαζόταν περίτεχνες σάλτσες για να καταφέρει να μείνει η γεύση του στις μνήμες μας για ολόκληρη την εβδομάδα, “υπόσχεση” για μία ίδια repetition, την άλλη Κυριακή. Και την άλλη. Και όλες τις επόμενες... Και από δίπλα, συνήθως, μία γαβάθα μακαρόνια. Θεέ μου!! Από τότε μου άρεσαν οι “στρουμπουλές”; Ούτε που το ‘χα σκεφθεί… Και όσο πιο “στρουμπουλή” και μεγάλη η γαβάθα, τόσο καλύτερες οι προοπτικές που ανοίγονταν για ένα αξέχαστο γεύμα.Και, αν εκείνο το κρέας το θυμούνται και το αναπολούν όλοι, τα μακαρόνια των παιδικών μας Κυριακών, ποιος τα θυμάται; Ποιος αναπολεί εκείνα τα λευκά, χοντρά πολλές φορές, μακαρόνια που μόλις έπεφταν στο σουρωτήρι, τρέχαμε να πλύνουμε στα γρήγορα τα χέρια μας (“...μέχρι ψηλά, με πολύ σαπούνι, μη κλέβεις”....) γιατί “είχε έρθει η ώρα”;Τι το ιδιαίτερο είχαν εκείνα τα μακαρόνια ; Το ότι δεν είχαν τίποτα. Ή, “σχεδόν τίποτα”. Μακαρόνια τσιγαρισμένα με φρέσκο βούτυρο. Αλλά τι βούτυρο !!! Και ίσως και λίγο τυρί από πάνω. Όχι parmigiano, ούτε pecorino και κεφαλογραβιέρες “μικρών κτηνοτρόφων” από τις πεδιάδες της Μακεδονίας. Απλή μυζήθρα, σκληρή και πικάντικη, να μυρίζει βούτυρο και η ίδια.Η συνταγή που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στους μπαμπάδες-συζύγους, “θύματα” των νοστιμότατων, τέλειων, πρωτότυπων, γευστικών, γουάου, άπαικτων, καταπληκτικών, γκουρμέ, εμπνευσμένων συνταγών των Συνταγών της Παρέας (ΣτΠ), που όμως θα ήθελαν πολύ, μία φορά, να βρουν στο τραπέζι τους απλά μ α κ α ρ ό ν ι α με φ ρ έ σ κ ο β ο ύ τ υ ρ ο .....Ευλογημένοι όσοι συνεχίζουν σήμερα να κάθονται γύρω από ένα “κυριακάτικο τραπέζι” !!!
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Πιο σωστά, θα έπρεπε να πω ένα κουταλάκι του γλυκού για κάθε 80 γραμμάρια μακαρονιών. Αυτή (λένε σήμερα ότι) είναι η ενδεδειγμένη ποσότητα μακαρονιών ανά μερίδα. Ξέχασα ότι “τότε” θέλαμε δυό συσκευασίες... “Ακάκιε, τα μακαρόνια να ‘ναι…” για μία οικογένεια 4 ατόμων. Ένα κουταλάκι του γλυκού για κάθε 80 γραμμάρια, λοιπόν.[2] Τα βούτυρα σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με το βούτυρο που ακόμη νοιώθετε την ευωδιά του να τρυπάει τα ρουθούνια σας. Ακριβώς για να “δυναμώσετε” την υφή του, να το κάνετε πιο “γεμάτο”, για αυτόν τον λόγο προσθέστε λίγο κρέμα γάλακτος. Όσο για το άρωμα, την γεύση, ξεχάστε το... Εκτός και εάν μένετε πάνω στα Άγραφα. Ή στην πίσω μεριά τσι Ίτης[3] Εκείνα τα “αθώα” (εμένα μου λες...) χρόνια δεν υπήρχε άλλος περιορισμός στο τυρί από.... την αντοχή της τσέπης του πάτερ-φαμίλια. Σήμερα, οι μεν τσέπες αντέχουν περισσότερο (και πάλιεμένα μου λες...), οι “δείκτες” όμως επιβάλλουν τους δικούς τους περιορισμούς (ποιος ξεχνάει εκείνο το λυτρωτικό“Να βάλει; Βάλε Frina, βάλε Frina”!!! ). Άσε που ο πάτερ-φαμίλια είναι πλέον...“είδος υπό εξαφάνιση”.[4] Παραφράζοντας μία παροιμία, σας θέτω το θεμελιώδες ερώτημα“Τα ζυμαρικά είναι μία απόλαυση. Εάν δεν είναι τα “αγαπημένα” σας, τι σόι απόλαυση είναι;”Μία παραλλαγή, για πιο κρεμώδες αποτέλεσμα, θα ήταν να ανακατέψετε μαζί με το βούτυρο και την κρέμα γάλακτος ΚΑΙ το τριμμένο τυρί. Δημιουργείτε μία ωραία κρεμούλα που ρέει ανάμεσα στα μακαρόνια, τα τυλίγει, και… Ξέρετε τι λέω; Πάω γραμμή στην κουζίνα!!!
Για όλους εκείνους τους μπαμπάδες “θύματα” των "Συνταγών της Παρέας"
Κάποιοι θα τα θυμούνται σίγουρα, εκείνα τα κυριακάτικα μεσημέρια, που το τραπέζι στο σπίτι ήταν “ξεχωριστό”, γιορτινό, αποτύπωνε την διαφορετικότητα της ημέρας και μάζευε όλη την οικογένεια γύρω τουΤραπέζια με κρέας, λιγότερο σύνηθες τότε (αλλά περισσότερο γευστικό από σήμερα). Κρέας από λιγότερο ευγενή κομμάτια (αλλά μαγειρεμένο με πολύ περισσότερη “ευγένεια”, χρόνο και ηρεμία). Κρέας που δεν χρειαζόταν περίτεχνες σάλτσες για να καταφέρει να μείνει η γεύση του στις μνήμες μας για ολόκληρη την εβδομάδα, “υπόσχεση” για μία ίδια repetition, την άλλη Κυριακή. Και την άλλη. Και όλες τις επόμενες... Και από δίπλα, συνήθως, μία γαβάθα μακαρόνια. Θεέ μου!! Από τότε μου άρεσαν οι “στρουμπουλές”; Ούτε που το ‘χα σκεφθεί… Και όσο πιο “στρουμπουλή” και μεγάλη η γαβάθα, τόσο καλύτερες οι προοπτικές που ανοίγονταν για ένα αξέχαστο γεύμα.Και, αν εκείνο το κρέας το θυμούνται και το αναπολούν όλοι, τα μακαρόνια των παιδικών μας Κυριακών, ποιος τα θυμάται; Ποιος αναπολεί εκείνα τα λευκά, χοντρά πολλές φορές, μακαρόνια που μόλις έπεφταν στο σουρωτήρι, τρέχαμε να πλύνουμε στα γρήγορα τα χέρια μας (“...μέχρι ψηλά, με πολύ σαπούνι, μη κλέβεις”....) γιατί “είχε έρθει η ώρα”;Τι το ιδιαίτερο είχαν εκείνα τα μακαρόνια ; Το ότι δεν είχαν τίποτα. Ή, “σχεδόν τίποτα”. Μακαρόνια τσιγαρισμένα με φρέσκο βούτυρο. Αλλά τι βούτυρο !!! Και ίσως και λίγο τυρί από πάνω. Όχι parmigiano, ούτε pecorino και κεφαλογραβιέρες “μικρών κτηνοτρόφων” από τις πεδιάδες της Μακεδονίας. Απλή μυζήθρα, σκληρή και πικάντικη, να μυρίζει βούτυρο και η ίδια.Η συνταγή που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στους μπαμπάδες-συζύγους, “θύματα” των νοστιμότατων, τέλειων, πρωτότυπων, γευστικών, γουάου, άπαικτων, καταπληκτικών, γκουρμέ, εμπνευσμένων συνταγών των Συνταγών της Παρέας (ΣτΠ), που όμως θα ήθελαν πολύ, μία φορά, να βρουν στο τραπέζι τους απλά μ α κ α ρ ό ν ι α με φ ρ έ σ κ ο β ο ύ τ υ ρ ο .....Ευλογημένοι όσοι συνεχίζουν σήμερα να κάθονται γύρω από ένα “κυριακάτικο τραπέζι” !!!
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Πιο σωστά, θα έπρεπε να πω ένα κουταλάκι του γλυκού για κάθε 80 γραμμάρια μακαρονιών. Αυτή (λένε σήμερα ότι) είναι η ενδεδειγμένη ποσότητα μακαρονιών ανά μερίδα. Ξέχασα ότι “τότε” θέλαμε δυό συσκευασίες... “Ακάκιε, τα μακαρόνια να ‘ναι…” για μία οικογένεια 4 ατόμων. Ένα κουταλάκι του γλυκού για κάθε 80 γραμμάρια, λοιπόν.[2] Τα βούτυρα σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με το βούτυρο που ακόμη νοιώθετε την ευωδιά του να τρυπάει τα ρουθούνια σας. Ακριβώς για να “δυναμώσετε” την υφή του, να το κάνετε πιο “γεμάτο”, για αυτόν τον λόγο προσθέστε λίγο κρέμα γάλακτος. Όσο για το άρωμα, την γεύση, ξεχάστε το... Εκτός και εάν μένετε πάνω στα Άγραφα. Ή στην πίσω μεριά τσι Ίτης[3] Εκείνα τα “αθώα” (εμένα μου λες...) χρόνια δεν υπήρχε άλλος περιορισμός στο τυρί από.... την αντοχή της τσέπης του πάτερ-φαμίλια. Σήμερα, οι μεν τσέπες αντέχουν περισσότερο (και πάλιεμένα μου λες...), οι “δείκτες” όμως επιβάλλουν τους δικούς τους περιορισμούς (ποιος ξεχνάει εκείνο το λυτρωτικό“Να βάλει; Βάλε Frina, βάλε Frina”!!! ). Άσε που ο πάτερ-φαμίλια είναι πλέον...“είδος υπό εξαφάνιση”.[4] Παραφράζοντας μία παροιμία, σας θέτω το θεμελιώδες ερώτημα“Τα ζυμαρικά είναι μία απόλαυση. Εάν δεν είναι τα “αγαπημένα” σας, τι σόι απόλαυση είναι;”Μία παραλλαγή, για πιο κρεμώδες αποτέλεσμα, θα ήταν να ανακατέψετε μαζί με το βούτυρο και την κρέμα γάλακτος ΚΑΙ το τριμμένο τυρί. Δημιουργείτε μία ωραία κρεμούλα που ρέει ανάμεσα στα μακαρόνια, τα τυλίγει, και… Ξέρετε τι λέω; Πάω γραμμή στην κουζίνα!!!
Οδηγίες μαγειρέματος
- 1
Φωνάξτε τα παιδιά σας και βάλτε τα να ανακατέψουν εκείνα τα υλικά, με σύρμα ή ξύλινο κουτάλι, μέσα σε κατσαρολάκι, και πάνω από χλιαρό μάτι. Ίσα να λιώνει αργά το βούτυρο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσετε να καεί το βούτυρο, ούτε και τα παιδιά από την εστία. Χαμηλό λοιπόν το μάτι.
- 2
Το βούτυρο θα αρχίσει να λιώνει αργά και θα αναμειγνύεται με την κρέμα γάλακτος, ενώ την ίδια ώρα θα αποτυπώνονται στη μνήμη των παιδιών σας η εικόνα των μακαρονιών με φρέσκο βούτυρο
- 3
Σε άφθονο και αλατισμένο νερό, βράστε τα μακαρόνια για όσο χρόνο αναφέρεται στη συσκευασία τους. Ξεχάστε εδώ τα “al dente”, μήπως τα ξέραμε και τότε ?
- 4
Μόλις τα σουρώσετε (εσείς), ζητήστε τους να τα περάσουν κάτω από την μπαταρία του νεροχύτη για να τα βρέξουν και να απομακρύνουν το πολύ άμυλο.
- 5
Στείλτε τα να καθίσουν στο τραπέζι και εσείς τσιγαρίστε τα μακαρόνια, ρίχνοντάς τα μέσα στην κατσαρόλα όπου έχουν ανακατευθεί βούτυρο και κρέμα γάλακτος.
- 6
Εμφανίστε τα στο τραπέζι σε μία γαβάθα (τα διατηρεί πιο ζεστά από την φαρδιά πιατέλα) και όταν τα σερβίρετε δώστε το σύνθημα να βάλουν όλοι από το τυρί που θα έχετε φροντίσει να τρίψετε, και το ελεύθερο να το κάνουν χωρίς.... φειδώ. Όσο θέλει ο καθένας.
Παρόμοιες συνταγές
-
Σάντουιτς “Monte Cristo Benedict”. Για τη γιορτή σας μπαμπάδες Σάντουιτς “Monte Cristo Benedict”. Για τη γιορτή σας μπαμπάδες
Θέλετε μία ιδέα για να γιορτάσετε την γιορτή του πατέρα; Γιατί, μπορεί “μάνα να είναι μόνο μία”, αλλά και ο πατέρας ένας είναι και αυτός. Η μόνη διαφορά είναι ότι, ενίοτε, αυτός ο δεύτερος δεν είναι απολύτως καθαρό… ποιος είναι! Πέραν αυτού, ουδέν! Η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου δεν είναι μακριά!Πιτσιρικαρία του site, αναλάβατε δράση! Φτιάξε στους πατεράδες σας ένα ωραίο πρωινό, που θα του μείνει αξέχαστο. Όχι, δεν χρειάζονται mousse σοκολάτας, χρωματιστά κέικς με δεκαπέντε στρώσεις, φράουλες με σαντιγύ (ή σαντιγύ με φράουλες, ανάλογα με το… πόσο βαθειά μέσα στην αμαρτία είναι…) και φιλετάκια με sauce σαμπάνιας, που “ξετρελλαίνουν” τις μαμάδες… Ο μπαμπάς είναι αλλιώς.Φαντασθείτε λοιπόν να του φτιάχνατε ένα συνδυασμό του καλύτερου γαλλικού τόστ που έχει φάει ποτέ, με το νοστιμότερο σάντουιτς ζαμπόν-τυρί που, επίσης, είχε ποτέ… Και, από πάνω του, περιχυμένο με τα πιο πετυχημένα αυγά ποσέ που έχει ποτέ ονειρευθεί!!!Πως; Τι σας ψιθυρίζει από δίπλα η μαμά; Ότι δεν θα ήταν άσχημη και μία ωραία σαλτσούλα; Είναι σας λέει απαραίτητη μία sauce hollandaise στα αυγά Benedict; ΌΧΙ! Όχι, δεν την χρειάζεστε! Ο κρόκος του αυγού από μόνος του, είναι μία εξαιρετική “σάλτσα”.Δοκιμάστε να του τα φτιάξετε και πείτε μου μετά…Λίγα μυστικά ακόμα[1] Για να μη βρεθείτε προ εκπλήξεως, οι πρώτες φέτες να έχουν “πιεί” το περισσότερο από το αυγο-μείγμα και να μην υπάρχει αρκετό για την τελευταία σας, μπορείτε αυτά τα περάσματα να είναι πολλαπλά (δύο ή και τρία). Περνούμε τη μία φέτα, απορροφά λίγο μείγμα (δεν την αφήνουμε δηλαδή να απορροφήσει πολύ), την γυρίζουμε από την άλλη και κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Την αφαιρούμε και την ακουμπούμε σε ένα πιάτο (χωρίς χαρτιά από κάτω). Επαναλαμβάνουμε το ίδιο και με τις επόμενες φέτες ψωμιού. Όταν τελειώσουν όλες, τους κάνουμε ένα δεύτερο “πέρασμα”, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Επαναλαμβάνουμε και τρίτη φορά την ίδια διαδικασία. Εάν εξακολουθήσει να έχει μείνει κάποια ποσότητα αυγο-μείγματος στο μπολ, περνούμε τις φέτες από εκεί μέσα και μία τέταρτη φορά. Πάντως η ποσότητα του μείγματος στο μπολ δεν είναι καθόλου λίγη, συνεπώς οι φέτες μας θα πρέπει να απορροφήσουν μία καλή ποσότητα υγρού η κάθε μια τους και να έχουν μουσκέψει για τα καλά.Με τον όρο “Monte Cristo” είναι γνωστό ακριβώς αυτό το σάντουιτς, το φτιαγμένο με φέτες ψωμιού βουτηγμένες σε αυγό και τηγανισμένες, που μέσα του έχει φέτες ζαμπόν και τυρί. Με την προσθήκη και των αυγών “Benedict” (αυγών ποσέ με σάλτσα hollandaise), γίνεται “Monte Cristo Benedict”. Μόνο που εδώ έχει παραλειφθεί η sauce hollandaise (Benedict), που θα έκανε το πιάτο πολύ πιο απαιτητικό στην ετοιμασία του και, βέβαια, αρκετά πιο βαρύ.Όσο για τα αυγά ποσέ, αυτά μπορούμε να τα φτιάξουμε και την προηγούμενη ημέρα, να τα αφήσουμε στο ψυγείο για την ώρα που θα ετοιμάσουμε τα γαλλικά τόστς και να τα ξαναζεστάνουμε, όπως αναλυτικά περιγράφεται στη συνταγή“Αυγά ποσέ …αναβαθμισμένα! Σαν αυτά, άλλο κανένα!”.Στους χρόνους της συνταγής δεν περιλαμβάνεται ο χρόνος ετοιμασίας των αυγών ποσέ. Υπολογίστε αυτόν τον επιπλέον χρόνο μαγειρέματος για την ετοιμασία τους στα 10 λεπτά και άλλα 3-4 λεπτά για την προετοιμασία.Και γιατί πρέπει να μπαίνει κανείς σε μία τέτοια διαδικασία για να φτιάξει δύο απλά μελάτα αυγουλάκια με αυτόν τον τρόπο; Διότι με τον τρόπο αυτό πετυχαίνει το καλύτερο αποτέλεσμα, είναι η απάντηση. Δεν θέλετε να κάνετε όλη αυτή τη φασαρία με το ζέσταινε, μετά πάγωνε, κατόπιν ξαναζέσταινε, ζέστανε και τα πιάτα και ούτω καθεξής; Τότε ακολουθήστε τον απλό τρόπο (υπάρχει συνταγή στο site) και θα έχετε τα αυγά που …αξίζουν σ’ αυτόν. ggr -
Τα ντόνατς της παρέας Τα ντόνατς της παρέας
Τα ντόνατς της παρέας, είναι τα ντόνατς που έκανε σήμερα ο Master Chef Άκης Περτζίκης στο Πρωινό μου! Είναι εύκολη συνταγή, καθόλου χρονοβόρα, πεντανόστιμη και πολύ οικονομική αφού τα υλικά όλοι μας τα έχουμε στο σπίτι!Λίγα μυστικά ακόμαΤο γάλα θα πρέπει να είναι χλιαρό καί οχι να καίει, δίοτι η μαγιά θα μας καεί.Οσο για τον πουρέ πατάτας δεν θέλουμε τη γεύση της που στα ντόνατς ειναι ανύπαρκτη απλά θέλουμε το αμυλό της (ξερουμε οτι το άμυλο που περιέχει η πατάτα το χρησιμοποιούμε για να "δένουμε" τις όποιες γεύσεις).Επίσης μπορείτε να διακοσμήσετε τα ντόνατς με ότι εσείς θέλετε (χρωματιστή τρούφα, με λευκά γλάσα , με άχνη, με σοκολατα γάλακτος κ.λ.π).Η συνταγή αυτή είναι από τις πιο διάσημες στο google.. Την δημοσιεύσε κάποιος Άγγλος νομίζω που ήταν συνταγη του πατέρα του, σύμφωνα πάντα με τον Άκη Πετρετζίκη που παρουσίασε τη συνταγή αυτή.. Το πρωί την είδα , το απόγευμα την εκανα και τώρα μείνανε 4 ντόνατς απο τα 13!Εαν τα θέλετε πιο γλυκά προσθέστε περισσότερη ζάχαρη! Ευχαριστούμε την pinalaki για τις φωτογραφίες βήμα βήμα. pinalaki -
Σαλάτα της παρέας Σαλάτα της παρέας
#eatsmartchallenge Σήμερα μαζί με τα σουβλάκια που έφερε η παρέα, έφτιαξα για συνοδεία αυτήν την σαλάτα τούρμπο Ναυσικά -
Τα αμέλωτα της παρέας Τα αμέλωτα της παρέας
Επετειακή αυτή η συνταγή αφού είναι συνταγή που είχα κρατήσει από το site "οι συνταγές της παρέας" και συγκεκριμένα για μελομακάρονα. Κόβοντας το τελευταίο στάδιο του μελώματος γίνεται εξαιρετικό κουλουράκι που παραμένει τραγανό σαν την πρώτη μέρα, ακόμα και μετά από 2 βδομάδες!! Τα φτιάχνω κάθε χρόνο στις περιόδους νηστείας (Χριστούγεννα -Πασχα- Δεκαπενταύγουστο) γιατί ο καφές όταν νηστεύεις θέλει το κουλουράκι του!!! #νηστίσιμακουλουράκια Χρυσή -
Η τονοσαλάτα της παρέας Η τονοσαλάτα της παρέας
Στην πραγματικότητα είναι μια απλή τονοσαλάτα που ταιριάζει με τα πάντα και όταν λέω με τα πάντα το εννοώ😁 εγώ μέχρι και στο τοστ την βάζω!!. Με ενέπνευσε η μητέρα μου καθώς μας την έφτιαχνε όταν ήμασταν μικρά . Πιστεύω να σας αρέσει και να ταιριάζει στα γούστα σας! konstantina Niforatou -
Τυροπιτάκια βουτύρου για την παρέα Τυροπιτάκια βουτύρου για την παρέα
#μεφίλουςΑυτή τη συνταγή τη βρήκα στο bostanistas.gr (τυροπιτάκια του εργένη) πριν από κάμποσα χρόνια και αποφάσισα επιτέλους να τη δοκιμάσω. Είναι μια παραλλαγή σε εύκολα τυροπιτάκια με ζύμη κουρού, με γάλα και φρέσκο βούτυρο. Το φρέσκο βουτυράκι δίνει απίθανο άρωμα και συμφωνεί σε αυτό όλη η παρέα! Saucypan -
Σαλάτα της παρέας Σαλάτα της παρέας
#2020Μια δροσερή σαλάτα,για ένα βραδινό φαγητό στην βεράντα. Σας δίνω τα συστατικά ενδεικτικά για μια σαλάτα και αναλόγως την προτίμηση σας, αυξομειώνετε τα υλικά όπως θέλετε.Στο πάρακάτω λίνκ του προσωπικού μου μπλόγκ, θα βρείτε πολλές ακόμα συνταγές και tips.https://potsandpanos.blogspot.com/ Παναγιώτης Λ. -
Σαλάτα της παρέας Σαλάτα της παρέας
Σαλάτα με μαρούλι, τόνο, πιπεριές, ντομάτα, καλαμπόκι, σως καίσαρα της Hellmanns, και κρουτόν. Είμαι σίγουρη πως θα την λατρέψετε! Τυχαία δημιουργία! Και έτυχε και πέτυχε!Λίγα μυστικά ακόμαΤα κρουτόν τα βάζουμε πάντα λίγο πριν φάμε τη σαλάτα για να είναι τραγανά και να μην μουλιάσουν με τη σως. smagie_3 -
Τα αφράτα μπισκότα της παρέας! Τα αφράτα μπισκότα της παρέας!
Είπαμε να μαζευτούμε φίλες, να πιούμε καφεδάκι και να κάνουμε χαβαλέ και προέκυψαν αυτά τα αφράτα και νόστιμα μπισκότα! Αφήστε που είναι ό,τι πρέπει και για νηστεία! #παιδί #νηστίσιμοτραπέζι#ΧρυσόΠιρούνι Ismini -
Το χοιρινό της παρέας Το χοιρινό της παρέας
Είναι η συνταγή για το χοιρινό που έφτιαξα στην κόπη της πίτας μας. ναντιν -
Παιδικά Whoopie pies: “Ο Mickey και η παρέα του” Παιδικά Whoopie pies: “Ο Mickey και η παρέα του”
Πριν από καιρό είχα δει, εδώ μέσα, μία συνταγή της Phoebe για Whoopie Pies που μου τράβηξε την προσοχή. Πολύ πρόσφατα αναρτήθηκε άλλη μία, από την ritahlias αυτή τη φορά, για whoopies . Έτσι και έγινε η πρώτη επαφή μου με αυτά τα αφράτα σοκολατένια γλυκάκια με το άρωμα βανίλιας, που θυμίζουν κεκάκια στη γεύση και... hamburger στην εμφάνιση.Πρόσφατα είδα και μία συνταγή σε ένα ξένο site στο internet που προσέθετε και μία χαρούμενη νότα στο γλυκό, “μεταμφιέζοντάς” τα σε ένα αγαπημένο ζευγάρι των παιδιών (Mickey και Minnie) και κάνοντάς τα ακόμη πιο επιθυμητά από τους μικρούς και αγαπημένους μας φίλους (όχι ότι χρειαζόταν και ιδιαίτερη προσπάθεια για αυτό) αλλά και μία ωραία και εύκολη λύση για το γλυκό του παιδικού αποκριάτικου πάρτυ.Ανοίξτε το link και ακούστε το “Makin’ Whoopee” από τον Franc Sinatra, φτιάχνοντάς τα –γιατί όχι– μαζί με τα παιδιά σας. Εάν, πάλι, “τα παιδιά... έχουν βγει”, προτιμήστε αυτή την εκτέλεση, με την Ruby Valentine, είναι πολύ πιο κοντά στο χαρούμενο κλίμα του καρναβαλιούΛίγα μυστικά ακόμα[1] Στη συνταγή της, η Phoebe προτείνει αυτή η “εναλλάξ” προσθήκη στερεών και ρευστών υλικών στο μπολ με το βούτυρο να γίνει σε τρεις δόσεις, αρχίζοντας και τελειώνοντας με τα στερεά υλικά. Δεν ξέρω εάν έχει πράγματι σημασία, εμείς “δυστυχώς” (;;;) έπρεπε να την κάνουμε σιγά-σιγά και λίγο-λίγο αυτή τη προσθήκη και έτσι δεν μπορώ να έχω άποψη. Ή, καλύτερα, με τις (πολύ) περισσότερες προσθήκες, το μείγμα βγήκε πολύ-πολύ αφράτο και λείο. Οπότε, ..... είμαστε εντάξει.[2] Εάν χρησιμοποιήσετε χωνί ζαχαροπλαστικής, μη κάνετε το λάθος που έκανα εγώ και άφησα επάνω το εξάρτημα που κάνει σχέδια. Θέλουμε η ποσότητα να βγεί όσο πιο ομαλή γίνεται, για ομοιόμορφο σφαιρικό σχήμα στα whoopies αλλά και για να διευκολυνθούμε στη διακόσμηση (ζωγραφική) τους αργότερα.[3] Με λίγη προσοχή θα μπορέσετε να χωρέσετε –το πολύ– τέσσερις (4) σειρές των τριών (3) σε ένα φυσιολογικό ταψί κουζίνας (έχουν διαστάσεις περίπου 32 x 40 εκατ..) Αυτό σημαίνει ότι, σε κάθε περίπτωση, θα χρειασθείτε δύο φουρνίσματα, ένα με δύο ταψιά μέσα και ένα με ένα (γιατί για τα 15 γεμιστά whoopee, θα χρειασθούμε 30 μονά μπισκότα).[4] Ενδεχομένως, γεμιστά να γίνονται πιο ενδιαφέροντα με την γέμιση της Phoebe. Δοκιμάστε τα κι’ έτσι.Για γενιές ολόκληρες (στην αμερικάνικη ιστορία ΔΕΝ μπορεί κανείς εύκολα να αναφερθεί σε αιώνες, το περιορίζουμε λοιπόν σε “πολλές γενιές”) οι παραθεριστές στο Μέϊν (Maine) αλλά και οι επισκέπτες της Πενσυλβάνια (Pennsylvania) βρισκόντουσαν μπροστά σε κάτι ασπρόμαυρα, πολύ απλά, γλυκάκια, που όμως τους άρεσαν ιδιαίτερα σαν γεύση. Τα whoopie pies.Άρεσαν μάλιστα τόσο πολύ που σύντομα ξέσπασε “ιερός πόλεμος” ανάμεσα σε Maine και Pennsylvania αναφορικά με τις ρίζες του γλυκού. Το νομοθετικό σώμα της Πολιτείας του Maine αναζωπύρωσε τα πάθη στις αρχές της περσινής χρονιάς, όταν θέλησε με νόμο να ονομάσει τα whoopie pies σαν το επίσημο κέρασμα (official treat) της Πολιτείας του Maine. Μη μου πει κανείς ότι“ λάθος μας τα λες, είναι οι blueberry pies” (φτιαγμένες μάλιστα με ντόπια φρουτάκια, με blueberries του Maine)... Αυτά είναι το επίσημο γλυκό (official dessert), ενώ τα whoopie pies ανακηρύχτηκαν το επίσημο κέρασμα (official treat).”Ανοησίες”, ήταν η απάντηση από την Pennsylvania, της οποίας οι κάτοικοι ισχυρίζονται ότι αυτά τα στρογγυλά βουναλάκια από κέικ προέρχονται από τις κουζίνες των οικογενειών των Amish (Οι Amish ήσαν γερμανικής και ολλανδικής καταγωγής οπαδοί αίρεσης, των Μεννονιτών, μιάς επιμέρους ομάδας των Αναβαπτιστών, που έφθασαν και κατοίκησαν στην Πενσυλβάνια, γενιές και γενιές πίσω στον χρόνο).Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ισχυρίζονται πως οι ρίζες του των whoopie pies είναι πολύ πιο παλιές, ότι προϋπήρχαν σαν γλυκό στην Γερμανία και έφθασαν στον Νέο Κόσμο με τους Γερμανούς αποίκους, παραμένοντας σχετικά άγνωστα για πολλά χρόνια ακριβώς επειδή ήταν μέρος της διατροφής “κλειστών” θρησκευτικών ομάδων, όπως οι Αναβαπτιστές.Εκτός από αυτούς τους δύο “διεκδικητές” της πατρότητας της συνταγής και ανεξάρτητα από το ποιά από τις δύο θέσεις είναι και η σωστή, τα γλυκάκια έγιναν γνωστά σε όλες τις πολιτείες της Αμερικής και από εκεί πέρασαν στον υπόλοιπο κόσμο.Πρόκειται όμως πράγματι για μία “pie”, για μία “πίτα”; Μάλλον δεν έχει καμία σχέση, με την ιδέα τουλάχιστον που έχουμε εμείς της γηραιάς ηπείρου για τις πίτες. Κάποιοι τα χαρακτηρίζουν σαν “μπισκότα” (cookies), αλλά ούτε και αυτός ο όρος φαίνεται να ταιριάζει και πολύ. Έτσι αφράτα που είναι, μάλλον σε κεκάκια φέρνουν, σύμφωνα πάντα με τη δική μας άποψη για τα γλυκά. Ή, όπως διάβασα κάπου, μοιάζουν με “σάντουιτς με την μορφή κέικ” ή ακόμη καλύτερα με “κέικς με τη μορφή σάντουιτς”.Εγώ πάλι, προτιμώ μία άλλη περιγραφή τους, λιγότερο προσδιοριστική αλλά σαφώς πιο εύηχη“Αγνή, βρώσιμη, νοσταλγία”. Ναι, ναι, σαφώς το προτιμώ!!! Μία περιγραφή που φέρνει στο μυαλό μου την εικόνα του αγρότη που μετά από μία κουραστική ημέρα ανοίγει το δισάκι του και ανακαλύπτει μέσα την γλυκιά απόλαυση που έχει φροντίσει να του βάλει η γυναίκα του και να αναφωνεί “Whoopie!!!” στη θέα του μικρού, αφράτου, γλυκού.Υπάρχει και η εκδοχή, αυτή η κραυγή ικανοποίησης και επιδοκιμασίας να βγαίνει από το στόμα ενός ανθρακωρύχου, στα ανθρακωρυχεία του Maine και της Pennsylvania. Και ίσως από εκεί να προέρχεται και η ονομασία “Gob” με την οποία είναι επίσης γνωστό το γλυκό. Με τον όρο αυτό (“gob piles”) ονομάζονταν οι στοίβες των απορριμμάτων του κάρβουνου στα ανθρακωρυχεία.Παραδοσιακά, τα whoopie pies παρασκευάζονταν με φυτικά λίπη και όχι με βούτυρο, που έχει επικρατήσει σήμερα. Επίσης, τα παραδοσιακά whoopie pies είναι με σοκολάτα, σοκολατένια (εξωτερικά, η γέμιση είναι πάντα λευκή). Με την μανία όμως που έχουν οι μάγειροι και οι ζαχαροπλάστες όλου του κόσμου να πειραματίζονται με νέα υλικά, σήμερα μπορεί κανείς να βρεί whoopie pies και από... κολοκύθα!!! Περί ορέξεως...Στην εκτέλεση της βασικής συνταγής (πριν την διακόσμηση) φρόντισα να προσαρμόσω όσο μπορούσα τις ποσότητες σε εκείνες της συνταγής της Phoebe, αντικαθιστώντας τον στιγμιαίο καφέ με περισσότερο γάλα (και λίγο γιαούρτι) και αποφεύγοντας την γλυκόζη στη γέμιση (είπαμε, παιδική συνταγή είναι... ) ΠηγέςThe New York TimesWhoopie! Cookie, Pie, ή Cake, έφθασε η ώρα του Τα whoopie pies υποδαυλίζουν διατροφικό καυγά ανάμεσα σε Pennsylvania και MaineAmish Whoopie pies di Topolino e Minni Whoopie Pie - History of Whoopie PiesWhoopie pie ggr -
Οι Συνταγές της Παρέας Οι Συνταγές της Παρέας
Ψάχνετε μήπως τις Συνταγές της Παρέας; Εμείς είμαστε!Από τον Αύγουστο του 2017 μπήκαμε στη μεγάλη παρέα της Cookpad. Όχι μόνο οι ίδιοι άνθρωποι και οι ίδιες συνταγές, αλλά ακόμα περισσότεροι! Αν θέλετε να βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες επισκεφθείτε το μπλογκ μας https://cookpad-greece.blog ή στείλτε μας ένα μήνυμα. Cookpad Greece
Περισσότερες συνταγές
Σχόλια (16)