Είναι μία συνταγή που είχα βρει αλλά την άλλαξα κατά πολύ. Πιστεύω να σάς αρέσει. Είναι η πρώτη μου συνταγή που γράφω εδώ.Λίγα μυστικά ακόμαΆντι για pummaro μπορείτε να βάλετε φρέσκια ντοματούλα...θα αλλάξει πάρα πολύ η γεύση...!!! Ευχαριστούμε την ANGOLINA για τις φωτογραφίες βήμα βήμα,

Ένα πολύ νόστιμο φαγάκι και ένα από τα αγαπημένα μου!!!Λίγα μυστικά ακόμαΜπορείτε προαιρετικά να προσθέσεται και λίγη κανέλα. Το φαγάκι αυτό το κάνω και με λουκάνικο στην θέση του μοσχαριού βάζοντας 2 λουκάνικα κομμένα και τηγανισμένα, βράζοντας μόνο τις πατάτες και στο τέλος προσθέτω το λουκάνικο με τις μελιτζάνες.

Σούπα της μανούλας, με δικές μου παραλλαγές το πράσο και το μπούκοβο..Θερμαντική, μαλακτική.. αυτό που λέμε comfort food!Αξίζει να τη δοκιμάσετε ένα κρύο μεσημέρι Κυριακής..

Είχα ένα φίλο, που μου έλεγε να μάθω να εκτιμώ το κάθε τι. Δεν ήμουν από τους ανθρώπους εκείνους, βλέπετε, που χαίρονταν με την ανατολή του ηλίου, που γλύκαινε η ματιά τους στη θέα ενός λουλουδιού ή που μακάριζαν την τύχη τους για το ότι είναι γεροί και δυνατοί. Ούτε από εκείνους που έβλεπαν το δείλι και Τον ευχαριστούσαν για ό,τι αντίκριζαν τα μάτια τους. Ήμουν από εκείνους, τους πιο θρασείς, που τα θεωρούσαν όλα δεδομένα. Που θεωρούσαν ότι η ζωή τούς χρωστά τα καλύτερα. Κι αν δεν τα είχαν αλλοίμονο ! Έστρεφαν τα βέλη τους προς κάθε κατεύθυνση. Κι εκεί είναι που έρχεται η σοφία της ζωής (το πατρικό εκείνο χτυπηματάκι, προς συμμόρφωση, από ψηλά…) και δίνει ένα μικρό ή μεγαλύτερο χαστουκάκι, που σε κάνει να στραφείς προς τον εαυτό σου. Να παρατήσεις όλους τους άλλους και να δεις εσένα και μόνο. Κατάματα. Κι αν το καταφέρεις, αν καταφέρεις να δεις με επιείκεια το τι είσαι (και συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι και ό,τι καλύτερο…) αρχίζεις να αγαπάς και τα πάντα γύρω. Την ανατολή, τη δύση, τα λουλούδια, τη θάλασσα, το ελαφρύ κυματάκι που σκάει στην αμμουδιά…Γίνεσαι, με άλλα λόγια, ένας ggr !! Που για το κάθε τι έχει να πει μια καλή κουβέντα. Που ακόμα και στο ταπεινό σκόρδο αυτός θα προσδώσει το πιο όμορφο κοσμητικό. Κι όλα αυτά γιατί χαίρεται τη ζωή. Την χρωματίζει, μέσα στο γκρίζο της, όπως αυτός γνωρίζει καλύτερα. Και για να δικαιολογηθεί η αναφορά στο όνομά του, να ευχηθώ, με μια συνταγή, στον κύριο αυτόν που γεννήθηκε στις 05-05, χρόνια πολλά !! Καλά, τυχερά κι ευτυχισμένα...

Στη συνοικία του Τζιχάνγκιρ (στο Πέρα), για πολλά – πολλά χρόνια, η Ρωμέισα Κυβέλη έφτιαχνε αυτούς τους κιοφτέδες. Φορούσε το τουλπάνι της (μη τυχόν και πέσει καμιά τρίχα στο φαγητό – και πόσο, Χριστέ μου, τις πρόσεχε αυτές τις λεπτομέρειες, μα πόσο τις πρόσεχε !!!) και την παστρικιά μπροστέλα της. Σε πολύ λίγο η κουζίνα είχε αρχίσει ήδη να ευωδιάζει. Οι κιοφτέδες είχαν πέσει στο τηγάνι. Το ευωδιαστό (τότε) ψιλοκομμένο κρέας, τ΄ άρωμα του τηγανισμένου κρεμμυδιού, η μοσχοβολιά απ΄ το τερεότι (άνηθο), διατρυπούσαν τις μύτες όλων. Και πρώτα απ΄ όλα, των δυο παιδιών της. Του Κυριάκου και της μεγαλύτερης αδερφής του…Σήμερα, αρκετές δεκαετίες μετά και εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπέρα, η γειτονιά μου ξαναστενάζει, κάθε φορά που προσπαθώ να επαναλάβω το “κατόρθωμά” της.  Για να προσφέρω στον Κυριάκο – κοτζάμ άντρα, τώρα πια – κάτι απ΄ αυτό που η μητέρα του τού πρόσφερε, σ΄ άλλους τόπους και σ΄ άλλα χρόνια…Μέχρι στιγμής, μου λέει ότι τα καταφέρνω μια χαρά. Μα η νοσταλγία στα μάτια του, με κάνει να πιστεύω ότι οι κιοφτέδες στο Τζιχάνγκιρ, είχαν άλλη γλύκα. Άλλη… Και σάμπως αλήθεια δεν είναι αυτό; Σαν τον τόπο μας…τίποτα…Λίγα μυστικά ακόμα(1) Στην Πόλη, οι νοικοκυρές έφτιαχναν τους κιοφτέδες μόνο με μοσχάρι. Το χοιρινό είναι μια προσθήκη που η πεθερά μου εδώ στην Ελλάδα επιχείρησε για πρώτη φορά και έκτοτε την υιοθέτησε. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Πολλοί υποστηρίζουν μάλιστα, ότι στις μίξεις τον κιμάδων το χοιρινό “μπαίνει” για να προσθέσει λίπος (μιας και το μοσχάρι είναι πιο άπαχο κρέας). Και αυτό το λίπος το χρειαζόμαστε, αν θέλουμε αφράτους και ζουμερούς κιοφτέδες. Πέρα απ΄ αυτό όμως, το χοιρινό δίνει και “γλύκα” (και την “εκμεταλλευόμαστε”, κατά το δοκούν…).(2) Εάν δεν σας φτάνει το μπαγιάτικο ψωμί, μπορείτε κάλλιστα να προσθέσετε μερικές φρυγανιές (4 με 5, ας πούμε), που θα τις “τρίψετε” ολόκληρες, με τα χεράκια σας. Εγώ προσωπικά, προτιμώ να θρυμματίζω τις φρυγανιές παρά να τις προμηθεύομαι σε “σκόνη”.(3) Τ΄ αυγά, προτού τα βάλετε στο μίγμα, “σπάστε τα” σε μια κούπα (ένα – ένα) για να βεβαιωθείτε για τη φρεσκάδα τους. Ακόμα κι αν ξέρετε ότι είναι φρέσκα…μην το “διακινδυνεύσετε”.(4) Εάν πάρετε ένα ματσάκι άνηθο (όχι απ΄ αυτά τα τεράστια, που κυκλοφορούν…), ψιλοκόψτε μόνο το “επάνω μέρος”. Κόψτε, δηλαδή, το ματσάκι “στη μέση” και χρησιμοποιήστε το πάνω μέρος (χωρίς το “κάτω”, που είναι μόνο το κοτσάνια – ψιλοκόψτε το κι αυτό και έχετέ το έτοιμο, στο ψυγείο σας, γι΄ άλλη χρήση), που ΄χει φυλλαράκια και κοτσανάκια μαζί. Να πω σ΄ αυτό το σημείο ότι αν δεν έχετε άνηθο, μην χρησιμοποιήσετε, επ΄ ουδενί, μάραθο. Το αποτέλεσμα δεν θα ΄ναι το ίδιο. Όπως δεν είναι ίδια κι αυτά τα δυο (άσχετα που πολύ υποστηρίζουν το αντίθετο, και επιμένουν…).(5) Το αλάτι καλό θα είναι να ΄ναι “χοντρό”. Ειδικά γι΄ αυτή την ποσότητα του κιμά. Σ΄ αυτή την περίπτωση, θα χρειαστείτε δυο με τρεις “γενναίες” πρέζες (“τσιμπιές”) αλάτι. Μα και το “ψιλό” κάνει μια χαρά. Ειδικά γι΄ αυτούς που δεν έχουν συνηθίσει το προηγούμενο. Απλά, θα πρέπει ν΄ αλατίσετε αρκετά (και με προσοχή, φυσικά…). Όσοι “αντέχετε” (και το εννοώ αυτό που λέω…), βάλτε το χεράκι σας και δοκιμάστε το μίγμα. Είπαμε…όσοι αντέχετε…όσοι δεν αντέχετε (στην ιδέα και μόνο αυτού που σας προτείνω…), μην το λάβετε καν υπόψιν σας.(6) Το πιπέρι, που θα χρησιμοποιήσετε, καλό θα είναι να ΄ναι το “κλασσικό” μαύρο πιπέρι. Μην χρησιμοποιήσετε μίγματα πιπεριών. Μα αν επιμένετε, εντάξει. Μην ξεχνάτε, όμως, ότι οι κιοφτέδες είναι ήδη “πικάντικοι” (και αρκετό κρεμμύδι και μπόλικος άνηθος…).Οι κιοφτέδες που θα “βγουν”, θα ΄ναι αρκετοί. Είναι “ικανοί” να "ευχαριστήσουν" μέχρι και πέντε άτομα. Και μπορούν να συνοδευτούν, κάλλιστα, μ΄ ένα ωραίο πιλάφι…Αν θέλετε να φτιάξετε τους κιοφτέδες της Κυβέλης, μη βάλετε τίποτα άλλο στη συνταγή. Ούτε ξύδι, ούτε μαϊντανό, ούτε λάδι και προπαντός… ούτε σκόρδο. Κυρίως το τελευταίο. Το αποτέλεσμα θα είναι τελείως διαφορετικό. Είπαμε, δεν είναι σαν τους άλλους. Δεν έχουν τα υλικά που άλλοι κιοφτέδες έχουν. Αυτό όμως, σε τίποτα δεν τους στερεί…τη νοστιμιά τους. Δοκιμάστε τους και θα δείτε. Ή θα συμφωνήσετε…ή θα διαφωνήσετε. Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση δική σας είναι…Να σας πω ότι όση ώρα έγραφα την παραπάνω συνταγή, άκουγα αυτό το τραγούδι http//www.youtube.com/watch?v=fV6CQbxSZns&feature=related που, για μένα προσωπικά, “λέει πολλά”. Και “ταξίδευα” μαζί του. Αν θέλετε, λοιπόν, να “ταξιδέψετε” κι εσείς, απλά ακούστε το…και εύχομαι να το ευχαριστηθείτε, όπως κι εγώ...Ευχαριστούμε την ΑNGOLINA για τις φωτογραφίες βήμα βήμα.

Να και μία «συνταγή sequel»....Μα ήταν φυσικό, σχεδόν αναπόφευκτο, ένας φανατικός λάτρης των ζυμαρικών και, ταυτόχρονα, αθεράπευτα μαγεμένος από την γοητεία των σοταρισμένων μανιταριών (funghi trifolati), κάποια στιγμή να αναζητήσει να συνδυάσει αυτές τις δύο αγάπες, σε μία προσπάθεια για το «πιάτο της χρονιάς».Η δεύτερη αυτή συνέχεια των funghi trifolati είναι εύκολη και γρήγορη στην υλοποίηση και το αποτέλεσμά της λαζάνια μιάς εξαιρετικά νόστιμης και λεπτής γεύσης.Δοκιμάστε τα, συγκρίνετέ τα με τα κλασσικά λαζάνια με κιμά και απολαύστε την διαφορετικότητά τους.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Η μπεσαμέλ της συνταγής πρόκειται για μία μάλλον μέτριας πυκνότητας (αυτό που τα βιβλία λένε “κανονική”) σάλτσα μπεσαμέλ, σαν αυτές που χρησιμοποιούμε στα παστίτσια και τους μουσακάδες. Φυσικά και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τη δική σας συνταγή για μπεσαμέλ, ή και κάποια από τις συνταγές του site)[2] Υπολογισμός ποσοτήτων (α)Μετά την πρώτη ποσότητα μπεσαμέλ που θα στρώσουμε στον πάτο του πυρίμαχου, κρατάμε άλλη μία (γερή, τουλάχιστον διπλάσια) ποσότητα σάλτσας για την τελευταία, την επιφανειακή, στρώση, πάνω από τα τελευταία φύλλα λαζάνια, και όλη την υπόλοιπη την χωρίζουμε στα δύο ή στα τρία (ανάλογα με το εάν στρώσουμε 3 ή 4 σειρές από λαζάνια, αντίστοιχα)[3] Υπολογισμός ποσοτήτων (β)Στα δύο ή στα τρία χωρίζουμε και την ποσότητα των σοταρισμένων μανιταριών, και πάλι ανάλογα με τον αριθμό (3 ή 4) των στρώσεων των λαζανιών.[4] Υπολογισμός ποσοτήτων (γ)Πριν ξεκινήσει η διαδικασία της...διαστρωμάτωσης, "προβάρουμε" πόσα λαζάνια απαιτούνται για την κάθε στρώση (εξαρτάται από το μέγεθος του σκεύους μας). Έτσι, γνωρίζουμε πόσες στρώσεις θα βγουν και, κυρίως, στα πόσα θα πρέπει να μοιράσουμε τα υλικά της γέμισης.[5] Μία ενδιαφέρουσα παραλλαγή θα ήταν αντί για απλή σάλτσα μπεσαμέλ να χρησιμοποιήσει κανείς σάλτσα Mornay.[6] Αυτό το πιάτο αυτό μπορούμε να το ετοιμάσουμε και 1-2 ημέρες πριν από το ψήσιμό του. Σε αυτή τη περίπτωση, το διατηρούμε στο ψυγείο σκεπασμένο με μεμβράνη κουζίνας και, όταν πια μπει στον φούρνο, ο χρόνος ψησίματος επιμηκύνεται κατά ένα δεκάλεπτο, περίπου.[7] Συνταγές με λαζάνια με χορταρικά υπάρχουν και άλλες στο site, κάποιες από τις οποίες τις θεωρώ πολύ καλές και ενδιαφέρουσες, όπως αυτή εδώ του greg97, ή αυτή εδώ της malena, ή τέλος εδώ, από τον ggr.

Το μοσχαράκι λεμονάτο με πατάτες ελαφρύ όμως, είναι ένα από τα αγαπημένα μαμαδίστικα φαγητά. Με αυτό μεγαλώσαμε τις Κυριακές και γιατί να μην το καθιερώσουμε κι εμείς στα τραπέζια μας.

Γιατί όλοι #μπορούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας ως ένδειξη αγάπης και συμπαράστασης για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που αντιμετωπίζουν δυσκολίες !!!!

Η συνταγή είναι της Flavia Giordano... από την Iταλία και την έφτιαξε σε live μαζί με τη δική μας kimwlos. Γιατί και οι vegetarian πρέπει να απολαμβάνουν την καρμπονάρα τους! Ανάλογα με τα λαχανικά της εποχής μπορεί να φτιαχτεί και με σπαράγγια ή φρέσκα μανιτάρια.

Γι' αυτό το μελωμένο και αρωματικό κολοκυθόρυζο χρειάζομαι τρυφερά κολοκυθάκια, ρύζι, άνηθο, δυόσμο και ντομάτα.Λίγα μυστικά ακόμαΤο κολοκυθόρυζο όσο στέκεται θα τραβάει τα υγρά του γι’ αυτό αν δω ότι σφίγγει πολύ προσθέτω και πάλι λίγο βραστό νερό από τον βραστήρα.Κι αν σας άρεσε αυτή η συνταγή μπορείτε να βρείτε κι άλλες απλές και καθημερινές συνταγές στο προσωπικό μου μπλογκ Dailycious.gr!

Το μπριάμ γενικά δεν το τρώω. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το μαγείρευαν η μαμά και γιαγιά μου=> Μελιτζάνες και πατάτες σε φέτες με τοματοχυμό στο φούρνο. Επειδή, ωστόσο, αρέσει στην αδερφή μου προσπάθησα να φτιάξω κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ιδέα ήρθε από συνταγή του εξωτερικού και προσαρμογή της στα υπερτέλεια ελληνικά υλικά μας και γενικότερα στο κονσεπτ του "μπριάμ". Τα λαχανικά βγάζουν τόση νοστιμιά, γλύκα και άρωμα που πραγματικά το οποιοδήποτε μυρωδικό είναι ΠΕΡΙΤΤΟ. Εγώ έβαλα μόνο ελάχιστη ρίγανη. Είναι σκέτη καραμέλα σας λεεεεω😱