Μοσχαράκι - καραμελωμένο - με αρακά και κανέλα…

Είναι μία συνταγή που είχα βρει αλλά την άλλαξα κατά πολύ. Πιστεύω να σάς αρέσει. Είναι η πρώτη μου συνταγή που γράφω εδώ.Λίγα μυστικά ακόμαΆντι για pummaro μπορείτε να βάλετε φρέσκια ντοματούλα...θα αλλάξει πάρα πολύ η γεύση...!!! Ευχαριστούμε την ANGOLINA για τις φωτογραφίες βήμα βήμα,

Ένα πολύ νόστιμο φαγάκι και ένα από τα αγαπημένα μου!!!Λίγα μυστικά ακόμαΜπορείτε προαιρετικά να προσθέσεται και λίγη κανέλα. Το φαγάκι αυτό το κάνω και με λουκάνικο στην θέση του μοσχαριού βάζοντας 2 λουκάνικα κομμένα και τηγανισμένα, βράζοντας μόνο τις πατάτες και στο τέλος προσθέτω το λουκάνικο με τις μελιτζάνες.

Σούπα της μανούλας, με δικές μου παραλλαγές το πράσο και το μπούκοβο..Θερμαντική, μαλακτική.. αυτό που λέμε comfort food!Αξίζει να τη δοκιμάσετε ένα κρύο μεσημέρι Κυριακής..

Είχα ένα φίλο, που μου έλεγε να μάθω να εκτιμώ το κάθε τι. Δεν ήμουν από τους ανθρώπους εκείνους, βλέπετε, που χαίρονταν με την ανατολή του ηλίου, που γλύκαινε η ματιά τους στη θέα ενός λουλουδιού ή που μακάριζαν την τύχη τους για το ότι είναι γεροί και δυνατοί. Ούτε από εκείνους που έβλεπαν το δείλι και Τον ευχαριστούσαν για ό,τι αντίκριζαν τα μάτια τους. Ήμουν από εκείνους, τους πιο θρασείς, που τα θεωρούσαν όλα δεδομένα. Που θεωρούσαν ότι η ζωή τούς χρωστά τα καλύτερα. Κι αν δεν τα είχαν αλλοίμονο ! Έστρεφαν τα βέλη τους προς κάθε κατεύθυνση. Κι εκεί είναι που έρχεται η σοφία της ζωής (το πατρικό εκείνο χτυπηματάκι, προς συμμόρφωση, από ψηλά…) και δίνει ένα μικρό ή μεγαλύτερο χαστουκάκι, που σε κάνει να στραφείς προς τον εαυτό σου. Να παρατήσεις όλους τους άλλους και να δεις εσένα και μόνο. Κατάματα. Κι αν το καταφέρεις, αν καταφέρεις να δεις με επιείκεια το τι είσαι (και συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι και ό,τι καλύτερο…) αρχίζεις να αγαπάς και τα πάντα γύρω. Την ανατολή, τη δύση, τα λουλούδια, τη θάλασσα, το ελαφρύ κυματάκι που σκάει στην αμμουδιά…Γίνεσαι, με άλλα λόγια, ένας ggr !! Που για το κάθε τι έχει να πει μια καλή κουβέντα. Που ακόμα και στο ταπεινό σκόρδο αυτός θα προσδώσει το πιο όμορφο κοσμητικό. Κι όλα αυτά γιατί χαίρεται τη ζωή. Την χρωματίζει, μέσα στο γκρίζο της, όπως αυτός γνωρίζει καλύτερα. Και για να δικαιολογηθεί η αναφορά στο όνομά του, να ευχηθώ, με μια συνταγή, στον κύριο αυτόν που γεννήθηκε στις 05-05, χρόνια πολλά !! Καλά, τυχερά κι ευτυχισμένα...

Το μοσχαράκι λεμονάτο με πατάτες ελαφρύ όμως, είναι ένα από τα αγαπημένα μαμαδίστικα φαγητά. Με αυτό μεγαλώσαμε τις Κυριακές και γιατί να μην το καθιερώσουμε κι εμείς στα τραπέζια μας.

Να και μία «συνταγή sequel»....Μα ήταν φυσικό, σχεδόν αναπόφευκτο, ένας φανατικός λάτρης των ζυμαρικών και, ταυτόχρονα, αθεράπευτα μαγεμένος από την γοητεία των σοταρισμένων μανιταριών (funghi trifolati), κάποια στιγμή να αναζητήσει να συνδυάσει αυτές τις δύο αγάπες, σε μία προσπάθεια για το «πιάτο της χρονιάς».Η δεύτερη αυτή συνέχεια των funghi trifolati είναι εύκολη και γρήγορη στην υλοποίηση και το αποτέλεσμά της λαζάνια μιάς εξαιρετικά νόστιμης και λεπτής γεύσης.Δοκιμάστε τα, συγκρίνετέ τα με τα κλασσικά λαζάνια με κιμά και απολαύστε την διαφορετικότητά τους.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Η μπεσαμέλ της συνταγής πρόκειται για μία μάλλον μέτριας πυκνότητας (αυτό που τα βιβλία λένε “κανονική”) σάλτσα μπεσαμέλ, σαν αυτές που χρησιμοποιούμε στα παστίτσια και τους μουσακάδες. Φυσικά και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τη δική σας συνταγή για μπεσαμέλ, ή και κάποια από τις συνταγές του site)[2] Υπολογισμός ποσοτήτων (α)Μετά την πρώτη ποσότητα μπεσαμέλ που θα στρώσουμε στον πάτο του πυρίμαχου, κρατάμε άλλη μία (γερή, τουλάχιστον διπλάσια) ποσότητα σάλτσας για την τελευταία, την επιφανειακή, στρώση, πάνω από τα τελευταία φύλλα λαζάνια, και όλη την υπόλοιπη την χωρίζουμε στα δύο ή στα τρία (ανάλογα με το εάν στρώσουμε 3 ή 4 σειρές από λαζάνια, αντίστοιχα)[3] Υπολογισμός ποσοτήτων (β)Στα δύο ή στα τρία χωρίζουμε και την ποσότητα των σοταρισμένων μανιταριών, και πάλι ανάλογα με τον αριθμό (3 ή 4) των στρώσεων των λαζανιών.[4] Υπολογισμός ποσοτήτων (γ)Πριν ξεκινήσει η διαδικασία της...διαστρωμάτωσης, "προβάρουμε" πόσα λαζάνια απαιτούνται για την κάθε στρώση (εξαρτάται από το μέγεθος του σκεύους μας). Έτσι, γνωρίζουμε πόσες στρώσεις θα βγουν και, κυρίως, στα πόσα θα πρέπει να μοιράσουμε τα υλικά της γέμισης.[5] Μία ενδιαφέρουσα παραλλαγή θα ήταν αντί για απλή σάλτσα μπεσαμέλ να χρησιμοποιήσει κανείς σάλτσα Mornay.[6] Αυτό το πιάτο αυτό μπορούμε να το ετοιμάσουμε και 1-2 ημέρες πριν από το ψήσιμό του. Σε αυτή τη περίπτωση, το διατηρούμε στο ψυγείο σκεπασμένο με μεμβράνη κουζίνας και, όταν πια μπει στον φούρνο, ο χρόνος ψησίματος επιμηκύνεται κατά ένα δεκάλεπτο, περίπου.[7] Συνταγές με λαζάνια με χορταρικά υπάρχουν και άλλες στο site, κάποιες από τις οποίες τις θεωρώ πολύ καλές και ενδιαφέρουσες, όπως αυτή εδώ του greg97, ή αυτή εδώ της malena, ή τέλος εδώ, από τον ggr.

Στη συνοικία του Τζιχάνγκιρ (στο Πέρα), για πολλά – πολλά χρόνια, η Ρωμέισα Κυβέλη έφτιαχνε αυτούς τους κιοφτέδες. Φορούσε το τουλπάνι της (μη τυχόν και πέσει καμιά τρίχα στο φαγητό – και πόσο, Χριστέ μου, τις πρόσεχε αυτές τις λεπτομέρειες, μα πόσο τις πρόσεχε !!!) και την παστρικιά μπροστέλα της. Σε πολύ λίγο η κουζίνα είχε αρχίσει ήδη να ευωδιάζει. Οι κιοφτέδες είχαν πέσει στο τηγάνι. Το ευωδιαστό (τότε) ψιλοκομμένο κρέας, τ΄ άρωμα του τηγανισμένου κρεμμυδιού, η μοσχοβολιά απ΄ το τερεότι (άνηθο), διατρυπούσαν τις μύτες όλων. Και πρώτα απ΄ όλα, των δυο παιδιών της. Του Κυριάκου και της μεγαλύτερης αδερφής του…Σήμερα, αρκετές δεκαετίες μετά και εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπέρα, η γειτονιά μου ξαναστενάζει, κάθε φορά που προσπαθώ να επαναλάβω το “κατόρθωμά” της.  Για να προσφέρω στον Κυριάκο – κοτζάμ άντρα, τώρα πια – κάτι απ΄ αυτό που η μητέρα του τού πρόσφερε, σ΄ άλλους τόπους και σ΄ άλλα χρόνια…Μέχρι στιγμής, μου λέει ότι τα καταφέρνω μια χαρά. Μα η νοσταλγία στα μάτια του, με κάνει να πιστεύω ότι οι κιοφτέδες στο Τζιχάνγκιρ, είχαν άλλη γλύκα. Άλλη… Και σάμπως αλήθεια δεν είναι αυτό; Σαν τον τόπο μας…τίποτα…Λίγα μυστικά ακόμα(1) Στην Πόλη, οι νοικοκυρές έφτιαχναν τους κιοφτέδες μόνο με μοσχάρι. Το χοιρινό είναι μια προσθήκη που η πεθερά μου εδώ στην Ελλάδα επιχείρησε για πρώτη φορά και έκτοτε την υιοθέτησε. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Πολλοί υποστηρίζουν μάλιστα, ότι στις μίξεις τον κιμάδων το χοιρινό “μπαίνει” για να προσθέσει λίπος (μιας και το μοσχάρι είναι πιο άπαχο κρέας). Και αυτό το λίπος το χρειαζόμαστε, αν θέλουμε αφράτους και ζουμερούς κιοφτέδες. Πέρα απ΄ αυτό όμως, το χοιρινό δίνει και “γλύκα” (και την “εκμεταλλευόμαστε”, κατά το δοκούν…).(2) Εάν δεν σας φτάνει το μπαγιάτικο ψωμί, μπορείτε κάλλιστα να προσθέσετε μερικές φρυγανιές (4 με 5, ας πούμε), που θα τις “τρίψετε” ολόκληρες, με τα χεράκια σας. Εγώ προσωπικά, προτιμώ να θρυμματίζω τις φρυγανιές παρά να τις προμηθεύομαι σε “σκόνη”.(3) Τ΄ αυγά, προτού τα βάλετε στο μίγμα, “σπάστε τα” σε μια κούπα (ένα – ένα) για να βεβαιωθείτε για τη φρεσκάδα τους. Ακόμα κι αν ξέρετε ότι είναι φρέσκα…μην το “διακινδυνεύσετε”.(4) Εάν πάρετε ένα ματσάκι άνηθο (όχι απ΄ αυτά τα τεράστια, που κυκλοφορούν…), ψιλοκόψτε μόνο το “επάνω μέρος”. Κόψτε, δηλαδή, το ματσάκι “στη μέση” και χρησιμοποιήστε το πάνω μέρος (χωρίς το “κάτω”, που είναι μόνο το κοτσάνια – ψιλοκόψτε το κι αυτό και έχετέ το έτοιμο, στο ψυγείο σας, γι΄ άλλη χρήση), που ΄χει φυλλαράκια και κοτσανάκια μαζί. Να πω σ΄ αυτό το σημείο ότι αν δεν έχετε άνηθο, μην χρησιμοποιήσετε, επ΄ ουδενί, μάραθο. Το αποτέλεσμα δεν θα ΄ναι το ίδιο. Όπως δεν είναι ίδια κι αυτά τα δυο (άσχετα που πολύ υποστηρίζουν το αντίθετο, και επιμένουν…).(5) Το αλάτι καλό θα είναι να ΄ναι “χοντρό”. Ειδικά γι΄ αυτή την ποσότητα του κιμά. Σ΄ αυτή την περίπτωση, θα χρειαστείτε δυο με τρεις “γενναίες” πρέζες (“τσιμπιές”) αλάτι. Μα και το “ψιλό” κάνει μια χαρά. Ειδικά γι΄ αυτούς που δεν έχουν συνηθίσει το προηγούμενο. Απλά, θα πρέπει ν΄ αλατίσετε αρκετά (και με προσοχή, φυσικά…). Όσοι “αντέχετε” (και το εννοώ αυτό που λέω…), βάλτε το χεράκι σας και δοκιμάστε το μίγμα. Είπαμε…όσοι αντέχετε…όσοι δεν αντέχετε (στην ιδέα και μόνο αυτού που σας προτείνω…), μην το λάβετε καν υπόψιν σας.(6) Το πιπέρι, που θα χρησιμοποιήσετε, καλό θα είναι να ΄ναι το “κλασσικό” μαύρο πιπέρι. Μην χρησιμοποιήσετε μίγματα πιπεριών. Μα αν επιμένετε, εντάξει. Μην ξεχνάτε, όμως, ότι οι κιοφτέδες είναι ήδη “πικάντικοι” (και αρκετό κρεμμύδι και μπόλικος άνηθος…).Οι κιοφτέδες που θα “βγουν”, θα ΄ναι αρκετοί. Είναι “ικανοί” να "ευχαριστήσουν" μέχρι και πέντε άτομα. Και μπορούν να συνοδευτούν, κάλλιστα, μ΄ ένα ωραίο πιλάφι…Αν θέλετε να φτιάξετε τους κιοφτέδες της Κυβέλης, μη βάλετε τίποτα άλλο στη συνταγή. Ούτε ξύδι, ούτε μαϊντανό, ούτε λάδι και προπαντός… ούτε σκόρδο. Κυρίως το τελευταίο. Το αποτέλεσμα θα είναι τελείως διαφορετικό. Είπαμε, δεν είναι σαν τους άλλους. Δεν έχουν τα υλικά που άλλοι κιοφτέδες έχουν. Αυτό όμως, σε τίποτα δεν τους στερεί…τη νοστιμιά τους. Δοκιμάστε τους και θα δείτε. Ή θα συμφωνήσετε…ή θα διαφωνήσετε. Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση δική σας είναι…Να σας πω ότι όση ώρα έγραφα την παραπάνω συνταγή, άκουγα αυτό το τραγούδι http//www.youtube.com/watch?v=fV6CQbxSZns&feature=related που, για μένα προσωπικά, “λέει πολλά”. Και “ταξίδευα” μαζί του. Αν θέλετε, λοιπόν, να “ταξιδέψετε” κι εσείς, απλά ακούστε το…και εύχομαι να το ευχαριστηθείτε, όπως κι εγώ...Ευχαριστούμε την ΑNGOLINA για τις φωτογραφίες βήμα βήμα.

Γιατί όλοι #μπορούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας ως ένδειξη αγάπης και συμπαράστασης για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που αντιμετωπίζουν δυσκολίες !!!!

Το μπριάμ γενικά δεν το τρώω. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το μαγείρευαν η μαμά και γιαγιά μου=> Μελιτζάνες και πατάτες σε φέτες με τοματοχυμό στο φούρνο. Επειδή, ωστόσο, αρέσει στην αδερφή μου προσπάθησα να φτιάξω κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ιδέα ήρθε από συνταγή του εξωτερικού και προσαρμογή της στα υπερτέλεια ελληνικά υλικά μας και γενικότερα στο κονσεπτ του "μπριάμ". Τα λαχανικά βγάζουν τόση νοστιμιά, γλύκα και άρωμα που πραγματικά το οποιοδήποτε μυρωδικό είναι ΠΕΡΙΤΤΟ. Εγώ έβαλα μόνο ελάχιστη ρίγανη. Είναι σκέτη καραμέλα σας λεεεεω😱

Η συνταγή είναι της Flavia Giordano... από την Iταλία και την έφτιαξε σε live μαζί με τη δική μας kimwlos. Γιατί και οι vegetarian πρέπει να απολαμβάνουν την καρμπονάρα τους! Ανάλογα με τα λαχανικά της εποχής μπορεί να φτιαχτεί και με σπαράγγια ή φρέσκα μανιτάρια.

Γι' αυτό το μελωμένο και αρωματικό κολοκυθόρυζο χρειάζομαι τρυφερά κολοκυθάκια, ρύζι, άνηθο, δυόσμο και ντομάτα.Λίγα μυστικά ακόμαΤο κολοκυθόρυζο όσο στέκεται θα τραβάει τα υγρά του γι’ αυτό αν δω ότι σφίγγει πολύ προσθέτω και πάλι λίγο βραστό νερό από τον βραστήρα.Κι αν σας άρεσε αυτή η συνταγή μπορείτε να βρείτε κι άλλες απλές και καθημερινές συνταγές στο προσωπικό μου μπλογκ Dailycious.gr!

Το risotto al mascarpone είναι ένα πολύ-πολύ κρεμώδες πρώτο πιάτο, που θα σας ανταμείψει με τη νοστιμιά και τα υπέροχα αρώματά του, πέραν από το ότι θα σας επιτρέψει να υπερηφανεύεστε ότι σε τίποτα δεν υστερείτε από τις πολύ πιο έμπειρες σε τέτοια πιάτα ιταλίδες νοικοκυρές!Δεν είναι ένα απλό risotto, είναι ένα ιδιαίτερα αρωματικό risotto (χάρη στα αρώματα που βγάζει η ζαμπάνια), με μοναδικά κρεμώδη υφή (χάρη στην παρουσία του mascarpone), και πολύ-πολύ γευστικό (χάρη κυρίως στο μπέικον αλλά και το κρεμμυδάκι. Η δε παρουσία του ροζ πιπεριού του προδίδει επιπλέον πόντους τόσο σε γεύση όσο και σε άρωμα!Λίγα μυστικά ακόμα[1] Στα risotti, η σωστή τακτική όταν φτιάχνουμε τη “βάση” του, το soffritto όπως λέγεται, θέλει χαμηλή αρχικά φωτιά, για να γίνει διάφανο και να μαλακώσει, σχεδόν να λιώσει, το κρεμμύδι, αλλά κατόπιν πρέπει να αφαιρείται από το τηγάνι/κατσαρόλα. Και αυτό επειδή οι θερμοκρασίες θα ανέβουν πολύ μέσα στην κατσαρόλα κατά το τοστάρισμα του ρυζιού και το σβήσιμο με το κρασί. (***)Γιατί γίνεται αυτό; Επειδή ΘΕΛΟΥΜΕ μεν να βγάλει στο ελαιόλαδο (και κατόπιν στο φαγητό) το άρωμά του, αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να το νοιώθουμε στο δόντι όταν τρώμε το πιάτο. Ιδιαίτερα σε risotti όπως αυτό, που έχουν πολύ λεπτή γεύση. Κάποιοι μάλιστα chef φθάνουν στο σημείο το λιωμένο αυτό κρεμμύδι να το περάσουν από λεπτή σήτα και έτσι να παραμείνει στο φαγητό μόνον ένας πολτός που, αν και αρωματίζει, δεν γίνεται αντιληπτός στο μάσημα!Το αφαιρούμε, δε, από την πηγή θερμότητας διότι, με τη διαδικασία του “τοσταρίσματος” του ρυζιού που ακολουθεί, όπου και πάλι οι θερμοκρασίες είναι πολύ-πολύ υψηλές, θα καταλήγαμε να κάψουμε το soffritto μας, οπότε θα άλλαζε η γεύση του, θα πίκριζε. Το αφαιρούμε λοιπόν και ξενοιάζουμε, και το προσθέτουμε κάπου προς τη μέση του χρόνου μαγειρέματος, όπου οι θερμοκρασία έχει πέσει πάρα πολύ μέσα στην κατσαρόλα (επειδή έχουμε μειώσει την ένταση στο μάτι αλλά ΚΑΙ επειδή τώρα πια υπάρχουν και τα υγρά, ο ζωμός που προσθέτουμε).Και γιατί, τότε, εδώ δεν το αφαίρεσα; Πράγματι, η αλήθεια είναι ότι… βαριόμουν και βιαζόμουν. Για το λόγο αυτό, μείωσα τον χρόνο που τοστάρισα το κρεμμύδι σε μόλις 1 λεπτό, ακολούθησαν ακόμη 2 λεπτά πολύ υψηλής θερμοκρασίας, όταν έριξα το ρύζι για να τοσταρισθεί και κατόπιν …ηρεμία! Έπεσε η σαμπάνια για να το σβήσει και μαζί της έπεσε και η θερμοκρασία στην κατσαρόλα. Χαμήλωσα την ένταση στο μάτι στο χαμηλό (στο 3,5 περίπου) και άρχισα τη διαδικασία του ”καταβρέγματος” του ρυζιού με το ζωμό. Η θερμοκρασία δεν επανήλθε ποτέ σε υψηλά επίπεδα, τέτοια που να κινδυνέψει να αρπάξει το κρεμμύδι και να καεί… Είναι αλήθεια ότι το νοιώθαμε στο στόμα τρώγοντας το risotto μας, και αυτό είναι λάθος, αλλά αυτά έχουν οι …συμβιβασμοί. Κάτι παίρνεις, κάτι δίνεις. Βαριόμουν βλέπετε…[2] Έκανα άλλο ένα λάθος, τοστάρισα τους κόκκους του ροζ πιπεριού (που στην πραγματικότητα δεν είναι καν πιπέρι, θα το γνωρίζετε αυτό, έτσι;) σε δυνατή φωτιά και μου άρπαξαν. Το αποτέλεσμα ήταν να πικρίσουν ελαφρά και να μην είναι ιδιαίτερα πετυχημένη η προσθήκη τους στο σερβιρισμένο πιάτο. Αντίθετα, στα υπόλοιπα πιάτα πρόσθεσα λίγους φρέσκους κόκκους, άψητους, και το άρωμα που έδιναν έστω και έτσι, ήταν υπέροχο!!! Αναρωτιέμαι πως θα ήσαν ελαφρά μόνο τοσταρισμένοι… Την επόμενη φορά…Ανάλογα μεε το πόσο κρεμώδες το προτιμάτε, αφήνετε το risotto λιγότερο ή περισσότερο να μαγειρευθεί μετά την προσθήκη του mascarpone. Λίγα δευτερόλεπτα, πολύ κρεμώδες, ένα ολόκληρο λεπτό, αισθητά πιο σφικτό.

Ένα πολύ δυναμωτικό άλλα και γευστικό φαγητό!

Αυτή είναι μία συνταγή για έναν ακόμη διαφορετικό τρόπο να φάτε τα φρέσκα φασολάκια σας, πέρα από το παραδοσιακό (και αναμφίβολα, εξαιρετικό, το είπαμε) μαγείρεμά τους σαν λαδερό φαγητό. Και μη μου πείτε “τι ψάχνεις τώρα μωρέ…”. Αυτό είναι ένα πιάτο ελαφρύ, χωρίς σάλτσες, με λίγες λιπαρές ουσίες (μόνο στο τσιγάρισμα του κρέατος), αρκετά πρωτότυπο σε εμφάνιση, που θα σας επιτρέψει (εάν μάλιστα χρησιμοποιήσετε και τα –προαιρετικά– ψητά αμυγδαλάκια), να φέρετε στο τραπέζι ένα νόστιμο, διαφορετικό πιάτο, που είμαι σίγουρος ότι θα ικανοποιήσει τους συνδαιτυμόνες σας!!!Λίγα μυστικά ακόμαΕάν θέλετε (έτσι έλεγε στη συνταγή), μπορείτε να προσθέσετε στο φαγητό και μία ποσότητα αμύγδαλα (γύρω στα 90 γραμμάρια), τα οποία θα τοστάρετε προηγουμένως σε ένα τηγανάκι μέχρι να ξανθύνουν (και αυτά ; τι μανία επιτέλους με το “ξανθό”, γιατί δεν ασχολείται κανείς και με το “μελαχροινό” ή το “πυρρόχρωμο”, που είναι και φωτιά και λαύρα…) και τα μοιράσετε κατόπιν στα πουγκάκια, να ανακατευθούν με τα υπόλοιπα υλικά.Στις φωτογραφίες φαίνονται να είναι περισσότερα τα φασολάκια από το κρέας, επειδή …ήσαν πράγματι! Με 990 γρ κρέας μαγειρέψαμε 1,5 κιλό φασολάκια (υπερδιπλάσια ποσότητα), αλλά δεν το μετανοιώσαμε… Βέβαια, αλλάζει η μορφή του πιάτου και γίνεται φασολάκια με κρέας και όχι κρέας με φασολάκια.Το πιάτο κρύο, την επομένη ημέρα, θυμίζει φασολάκια σαλάτα. Συμβάλλει σε αυτό και το γεγονός ότι δεν έχει σάλτσα και τα φασολάκια είναι πραγματικά “al dente”, τραγανά.

Το έφτιαξα πρώτη φορά στη γάστρα στα μάτια της κουζίνας. Μπορεί να γίνει κάλλιστα και στο φούρνο (όλες τις άλλες φορές κι εγώ εκεί το έφτιαχνα).

Δεν υπάρχει ωραιότερη μπουκιά από έναη χυλωμένο κριθαράκι σε ένα πήλινο σκεύος που να στέκει τόσο ώστε να νιώθεις το κάθε σπυρί στο στόμα σου, μέσα σε μια πηχτή σάλτσα ντομάτας και κρέατος. Αλλά δυστυχώς αυτό είναι σπάνιο.Γιουβέτσι είναι το πήλινο σκεύος που έδωσε το όνομά του σε ένα απ’ τα νοστιμότερα φαγητά της Ελληνικής κουζίνας.#ΧρυσόΠιρούνιΔυσκολία 3/5Προετοιμασία 25'Μαγειρέμα ,2:20’Κύριο σκεύος ατομικά πήλιναΜερίδες 6 μερίδες

Έχω να θυμάμαι όμορφα παιδικά χρόνια στο χωριό με τη γιαγιά. Να χτυπάει τη ζάχαρη με τ΄ αυγά να αφρατέψουν, να φτιάχνει σπιτική ντομάτα, τραχανά, χυλοπίτες και λαζάνια το καλοκαίρι κ.ο.κ. Μου άρεσε πολύ να την βλέπω να καθαρίζει φακές. Τις τοποθετούσε στο δίσκο και έπιανε δουλειά. Θαύμαζα την υπομονή της. Να τις κοιτάζει σπυρί – σπυρί, κόκκο - κόκκο και, σαν το ψαρά που αλιεύει το ψάρι, να βάζει στην άκρη πετρούλες, κ.λπ. Πού τώρα πια εμείς, οι πιο σύγχρονες, τόση υπομονή ; Ένα γρήγορο πέρασμα και στην κατσαρόλα…#ντομάτα

#2020

Τί κάνεις όταν, πηγαίνοντας στο ιχθυοπωλείο της γειτονιάς για μπακαλιάρο, δεις εκεί παραδίπλα, πάνω στο πάγκο με τον πάγο, ένα μικρό (λέμε τώρα…, του κιλού περίπου) χταπόδι, αλλά άλλο τόσο ωραίο, με υγρό και σφριγηλό δέρμα, με το άρωμα της θάλασσας ακόμη επάνω του, εν πάση περιπτώσει, α-κα-τα-μά-χη-το. Η απάντηση είναι, φυσικά, το αγοράζεις επί τόπου.Και το μαγειρεύεις αμέσως. Σωστά; Λ Α Θ Ο Σ!!! Το ξεπλένεις καλά να φύγουν πετρούλες, άμμος, κλπ, το καθαρίζεις (μάτια, ράμφος, εσωτερικό κουκούλας, το βάζεις στην κατάψυξή σου και …για δυό ‘βδομάδες ζεις με το όνειρο του πότε θα περάσει αυτός ο χρόνος για να το βγάλεις, να το ξεπαγώσεις και Τ Ο Τ Ε να το μαγειρέψεις. (δείτε “Μυστικά” [1])Το χταπόδι, για τον περισσότερο κόσμο τουλάχιστον, είναι μία αγαπημένη γεύση, συνδεδεμένη άρρηκτα με το καλοκαίρι, τη ζέστη, την αλμύρα, τις διακοπές. Προσωπικά μου αρέσει όσο λίγα πράγματα σε ένα τραπέζι. Βραστό, ψημένο στα κάρβουμα, με κόκκινη σάλτσα, ξυδάτο, μαγειρεμένο με πατάτες ή με κοφτό μακαρόνι, με κάθε τρόπο. Η συνταγή που ακολουθεί είναι κάπως πιο απαιτητικό στην ετοιμασία του, αλλά τόσο νόστιμο, μα τόσο νόστιμο, που θα γλύφετε τα μουστ…. τις μύτες από τις αφέλιές σας.Μαγειρεμένο σε κόκκινο κρασί, σε πολύ κόκκινο κρασί, είναι πράγματι αυτό που λέει το όνομά τουΈνα χταπόδι “μεθυσμένο” ή, πιο σωστά, ένα χταπόδι “briao”, όπως είναι το όνομα του στην τοπική διάλεκτο της Τοσκάνης (χταπόδι “ubriaco” για την υπόλοιπη Ιταλία). Ένα χταπόδι πολύ μαλακό, που συνοδευμένο από τοσταρισμένες και μουσκεμένες από τη σάλτσα του φέτες ζυμωτού ψωμιού γίνεται μία λιχουδιά που θα σας μείνει αξέχαστη!Λίγα μυστικά ακόμα[1] Για να μαγειρευτούν εύκολα τα φρέσκα χταπόδια, δεν τα μαγειρεύουμε αμέσως μόλις τα αγοράσουμε. Τα αφήνουμε ένα ικανό χρονικό διάστημα στην κατάψυξη και το βγάζουμε μετά από αυτόν τον χρόνο και το μαγειρεύουμε. Έτσι, φέρνοντάς το στο σπίτι το ξεπλένουμε καλά να φύγουν πετρούλες, άμμος, κλπ, το καθαρίζουμε (μάτια, ράμφος, εσωτερικό κουκούλας, το βάζουμε στην κατάψυξή μας και …για δυό ‘βδομάδες ζούμε με το όνειρο του πότε θα περάσει αυτός ο χρόνος για να το βγάλουμε, να το ξεπαγώσουμε και Τ Ο Τ Ε μόνο να το μαγειρέψουμε.Με τον τρόπο αυτό το κρέας του σιτεύει, μαλακώνει, με αποτέλεσμα να μαγειρεύεται πολύ πιο εύκολα. Πράγματι, το κρύο έχει την ίδια επίδραση στο κρέας του με αυτήν του παραδοσιακού κτυπήματος στα βράχια. Δηλαδή σπάει τις ίνες του κάνοντας τη σάρκα του χταποδιού πιο τρυφερή (όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα άλλα μαλάκια). Τώρα, εάν εμπιστεύεστε με κλειστά μάτια τον ιχθυοπώλη σας και σας διαβεβαιώνει ότι το χταπόδι που σας δίνει είναι καλά κτυπημένο και σβουρνισμένο, ε, μην την κάνετε αυτήν την προετοιμασία.Εάν κόψετε το χταπόδι σε μεγάλα κομμάτια, αλλά όχι μεγαλύτερα από ένα μεγάλο καρύδι, το μεν σερβίρισμα θα είναι λιγότερο εφετζίδικο, οι χρόνοι όμως μαγειρέματος θα μειωθούν στα 40 με 50 λεπτά, συνολικά, πάντα ανάλογα με το πόσο σκληρό ή πόσο σιτεμένο είναι το χταπόδι. Βέβαια, σε αυτήν την περίπτωση, θα μειώσετε και την ποσότητα του κρασιού που θα χρησιμοποιήσετε, αλλιώς δεν θα δέσει η σάλτσα ποτέ.Σε κάθε περίπτωση, εάν σας αρέσει η σάλτσα αυτή να είναι περισσότερο σφικτή, αφήστε το χταπόδι να χλιαρύνει μέσα στο τηγάνι, μετά το μαγείρεμα, για ένα πεντάλεπτο. Κρυώνοντας, η σάλτσα έχει την τάση να σφίγγει, χάρις στη ζελατίνα που ελευθερώνει το χταπόδι.Υπάρχουν κάποιες συνταγές στο site, από τα “χρόνια τα παλιά” μάλιστα, (όπως το «Μεθυσμένο Χταπόδι» της flora, το «Χταπόδι κρασάτο» της Sitronella, το «Χταπόδι κρασάτο 2» της xristina33, ή το «Χταπόδι κρασάτο της Σουλτάνας» της kourkoumpinaki, έτσι για να σταχυολογήσω μερικές). Η συνταγή αυτή, όμως, έχει σημαντικές διαφορές (δεν μπαίνει στο φούρνο αλλά στην κατσαρόλα, από κρασί έχει μπόλικο από ντομάτα όμως καθόλου, δεν έχει ξύδι ούτε και λαχανικά, ακολουθεί μία ιδιαίτερη τακτική στο σιγανομαγείρεμά του, εν πάση περιπτώσει, είναι μία άλλη συνταγή.Το να χαρακτηρίσουμε το “μεθυσμένο” χταπόδι σαν κυρίως πιάτο, είναι μάλλον περιοριστικό, τόσο πολλές και διαφορετικές είναι οι δυνατότητες να το χρησιμοποιήσουμε σε ένα γεύμα ή ένα δείπνο. Μπορούμε λοιπόν να το βγάλουμε σαν κυρίως πιάτο, αλλά, κόβοντάς το σε πιο μικρά κομμάτια, μπορούμε να το απολαύσουμε και σαν μεζεδάκι (για φαντασθείτε το πάνω σε μπρουσκέτες) ή και κρύο, την επομένη. Αλλά και σαν σαλάτα, ή σαν γαρνιτούρα (είναι και αυτή η υπέροχη σαλτσούλα του) σε ένα πιάτο spaghetti ή και σε ρύζι.Και μια και μιλάμε για μεθύσια χταποδιών να δούμε και τις αρνητικές συνέπειες που έχουν. Δείτε το πώς κατάντησε ένα τέτοιο …φέτες, σε μία άλλη, πολύ ωραία και εφετζίδικη συνταγή που υπάρχει στο site«Χταπόδι σε μέθη. Λεπτοκομμένο σε φέτες (carpaccio)».

Ο άντρας μου δεν έτρωγε αρακά ποτέ! Ένα βράδυ γυρνάει από την δουλειά και μου λέει αύριο θα κάνεις αρακά με κρέας! Αρχικά τον κοιτάω σαν εξωγήινο! Μόλις βλέπει την αντίδραση μου συνεχίζει: είχε ένας συνάδελφος στην δουλειά και δοκίμασα και ήταν τέλειο! Το πρώτο στο σκέφτηκα ήταν ότι η γυναίκα του συναδέλφου μαγειρεύει καλύτερα από μένα γιατί πόσο αλλάζει η γεύση του αρακά αν προσθέσεις κρεατάκι οεο???? Την επόμενη μέρα όμως που έφαγε 2 πιάτα και πήρε και μαζί του στην δουλειά κατάλαβα ότι δεν φταίει η μαγειρική μου!!! Όλα είναι στο μυαλό!! #ΧρυσόΠιρούνι

Μία υπέροχη, αναζωογονητική και χορταστική σούπα, από το tastyday και τη Λαρισαία food blogger Μαρία Πατσιά. Που τυχαίνει να ‘ναι και ...“φίλη φίλης”. Ευχαριστώ!

Γιατί τα φασολάκια μπορούν να γίνουν και πολύ hot μάλιστα 😉#ΧρυσόΠιρούνι

Αγαπημένο, οικογενειακό φαγητό, το μοσχαράκι στην κατσαρόλα μπορεί να γίνει με ένα σωρό τρόπους.Η σημερινή συνταγή είναι από τον “γαστρονόμο” και τη Νένα Ισμυρνόγλου, με μία μικρή δική μου προσθήκη (τις λιαστές ντομάτες και το σπιτικό ζωμό) στην προσπάθεια να νοστιμίσει περισσότερο η σάλτσα (αφού τα μανιτάρια περισσότερο παίρνουν παρά δίνουν γεύση στο φαγητό).Η μόνη "δυσκολία" του φαγητού ήταν το καθάρισμα ενός κιλού μανιταριών από την εξωτερική τους μεμβράνη. Καλά, δεν το λες και δυσκολία, αλλά ένα τεταρτάκι το ήθελε...Α, και η δεύτερη δυσκολία (χωρίς εισαγωγικά αυτή) ήταν να πείσω το ταίρι μου να προσθέσω τρεις ολόκληρες σκελίδες σκόρδου στο φαγητό. "Μέρα που είναι", μάλιστα...Αυτά παθαίνεις εάν μπαίνεις #μετοταίρι στην κουζίνα!!!

#2020

Τι λέτε να κάνουμε παστίτσιο σήμερα; Ένα διαφορετικό παστίτσιο, όμως. Που, ναι, θα έχει ζυμαρικά, αλλά αυτά δεν θα είναι ούτε μακρυά, ούτε χοντρά μακαρόνια. Θα είναι κάτι τοσοδούλια ζυμαρικά, λίγο μεγαλύτερα από κουμπιά. Και, ναι, θα έχουν κιμά αλλά αυτό δεν θα βρίσκεται πάνω από τα ζυμαρικά, ούτε ανάμεσα στα ζυμαρικά. Θα βρίσκεται μέσα στα ζυμαρικά.Που, ναι, θα έχει μία κρούστα από πάνω, αλλά αυτή δεν θα είναι ούτε παχιά, ούτε από μπεσαμέλ. Θα είναι πιο λεπτή και από τυρί.Με λίγα λόγια, …“ένα διαφορετικό παστίτσιο”!!!Ένα εύκολο, γρήγορο και πολύ νόστιμο φαγητό, μία πολύ καλή επιλογή για πρώτο πιάτο στο τραπέζι της Κυριακής. Τα νοστιμισμένα με τη σάλτσα ντομάτας tortellini, το τριμμένο parmigiano που έχει εισχωρήσει βαθειά ανάμεσά τους και η μαστιχωτή mozzarella, συνθέτουν ένα εξαιρετικό πιάτο που θα το τιμήσουν μικροί και μεγάλοι. Δοκιμάστε το!Δυσκολία πιάτου: πολύ μικρή. Κόστος: μέτριο προς τσιμπημένο (για πιάτο ζυμαρικών). Χρόνος προετοιμασίας 3-4 λεπτά. Χρόνος μαγειρέματος: 20 λεπτά η σάλτσα, 6 λεπτά το βράσιμο των tortellini (την ίδια ώρα με τη σάλτσα), 15 λεπτά στο φούρνο

Όταν είδα για πρώτη φορά τη συνταγή της Kimwlos για την «οσπριάδα», για τα «Κρητικά Παλληκάρια», μου φάνηκε πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα. Σκέφθηκα πως κάποια στιγμή θα έπρεπε να τη δοκιμάσω!Η συνταγή που ακολουθεί δεν είναι απλά μία γευστική παραλλαγή της κρητικής «πανσπερμίας». Η προσθήκη του ρυζιού θα αυξήσει την βιολογική αξία της πρωτείνης των οσπρίων σε επίπεδα εκείνης του κρέατος, όταν μάλιστα αυτό το ρύζι είναι ακατέργαστο, καστανό, αυξάνει κατακόρυφα μάλιστα, την ποσότητα των φυτικών ινών, κάνοντας το φαγητό μας πολύ πιο χορταστικό και υγιεινό.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Το καστανό ρύζι είναι ΠΟΛΥ πιο περιεκτικό σε θρεπτικές ουσίες και βιταμίνες από το επεξεργασμένο αποφλοιωμένο λευκό ρύζι. Για παράδειγμα, αυτό το δεύτερο, μετά την επεξεργασία του και την απομάκρυνση του φλοιού του, χάνει, ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ, περίπου το 70% της βιταμίνης Β3, το 80% της βιταμίνης Β1, το 90% της βιταμίνης Β6, τη μισή ποσότητα μαγνήσιου, το μισό του φώσφορο, το 60% του σίδηρου και ΟΛΕΣ τις φυτικές του ίνες.Οι πολύ σημαντικές αυτές ουσίες είναι υδατοδιαλυτές, το βράσιμο συνεπώς του ρυζιού σε νερό τις απομακρύνει ούτως ή άλλως. Το παραδοσιακά βρασμένο λοιπόν καστανό ρύζι έχει χάσει, μέσα στο νερό που θα πετάξουμε, σουρώνοντάς το, τις περισσότερες από αυτές τις χρήσιμες ουσίες. Και αν αυτό δεν μας νοιάζει όταν μαγειρεύουμε επεξεργασμένο ρύζι (δεν περιέχει και πολλά πράγματα για να τα χάσει…), μας νοιάζει και μας κόφτει με το καστανό ρύζι!Έτσι, ο βρασμός του πρέπει να είναι διαφορετικός. Πρέπει να βράσει αργά, σε πολύ-πολύ χαμηλή φωτιά, και σε μία ποσότητα νερού υπολογισμένη έτσι που να την απορροφήσει όλη με τον βρασμό και να μη μείνει καθόλου που θα χρειασθεί να την απομακρύνουμε σουρώνοντάς το. Και αυτή είναι η διπλάσια ποσότητα σε όγκο από την ποσότητα του ρυζιού.. Ακολουθήστε αυτόν τον τρόπο και θα έχετε ένα ρύζι, όχι μόνο καλοβρασμένο, αλλά και με όλες τις θρεπτικές του ουσίες![2] Και εδώ κρύβεται το πολύ ευεργετικό “μυστικό” αυτής της συνταγής. Πολύς κόσμος δεν πολυσυμπαθεί τα όσπρια και αυτό επειδή παραπονιούνται για τα γαστρεντερικά προβλήματα που τους δημιουργούν. Κάποιοι λοιπόν αλλάζουν το νερό κατά τον βρασμό, κάποιοι απλά τα ξαφρίζουν και κάποιοι προσθέτουν σόδα στο νερό που μουσκεύουν. Αντίο βιταμίνες.Εάν αλλάζουμε συχνά το νερό στα όσπρια, σίγουρα χάνουμε πολλές από τις υδατοδιαλυτές ουσίες τους. Εάν ξαφρίζουμε η απώλεια είναι ίσως μικρότερη αλλά και πάλι υπάρχει. Όσο για τη σόδα… αυτή καταστρέφει τη βιταμίνη Β1.Γι’ αυτό και όχι μόνο ΔΕΝ θα αλλάξουμε το νερό κατά τον βρασμό τους, αλλά και θα το κρατήσουμε, έτσι πλούσιο όπως είναι σε θρεπτικές ουσίες, για να το χρησιμοποιήσουμε στη συνέχεια για το βράσιμο του ρυζιού. Και το “φούσκωμα”; Θα ρωτήσετε Ο καλύτερος τρόπος να το αποφύγετε είναι να τα καταναλώνετε μαζί με σαλάτα, επειδή οι φυτικές της ίνες βοηθούν στη λειτουργία του εντέρου. Ε, εδώ, σε αυτή τη συνταγή, οι φυτικές ίνες δεν λείπουν. Υπάρχουν μάλιστα σε μεγάλη ποσότητα, τόσο στο καστανό ρύζι όσο και στα λαχανικά. Πράγμα που θα βοηθήσει και όσους συνήθως έχουν μία απαρέσκεια προς τα όσπρια.[3] Το βράσιμο γίνεται σε ΠΟΛΥ χαμηλή θερμοκρασία. Και στο 2 ακόμη, σε κλίμακα που φθάνει στο 9. Έτσι, ανάλογα και με την ένταση στο μάτι, θα πάρει περίπου 40 με 45 λεπτά, μπορεί και λίγο παραπάνω. Αυτός ο μεγαλύτερος χρόνος ετοιμασίας του καστανού ρυζιού είναι και ο λόγος που δεν το προτιμούν οι νοικοκυρές. Λες και πρέπει να κάθονται από πάνω και να το βλέπουν!!! Σιγοβράζει σε τόσο χαμηλή θερμοκρασία που μπορείτε να το αφήσετε, ήσυχες ότι δεν θα σας κολλήσει, και να κάνετε άλλες δουλειές, ελέγχοντας απλώς να μην σωθεί το νερό πολύ νωρίς (κάπου θα έχει γίνει λάθος (ή στην ποσότητα του νερού ή στην ένταση στο μάτι) και θα πρέπει να το διορθώσετε προσθέτοντας λίγο ακόμη νερό).Το μαγείρεμα σε χαμηλή θερμοκρασία είναι και λόγος που περιμένουμε ένα λεπτό (ίσως και λίγο περισσότερο) από τη στιγμή που θα χαμηλώσουμε τη θερμοκρασία μέχρι να ρίξουμε το ρύζι, η εστία της κουζανας θα εξακολουθήσει για λίγο ακόμη να είναι πολύ καυτή (εάν βέβαια έχετε κουζίνα αερίου, αυτή η αναμονή δεν χρειάζεται, μειώνετε στο ελάχιστο και ρίχνετε το ρύζι από την πρώτη στιγμή).Στο τέλος του βρασμού θα αφήσουμε το ρύζι να “ξεκουρασθεί”, με την κατσαρόλα σκεπασμένη για περίπου 10 λεπτά.Μπορούμε να δώσουμε περισσότερη γεύση στο ρύζι μας εάν το τοστάρουμε για λίγο πριν ρίξουμε το νερό, ή εάν αντί για νερό το βράσουμε μέσα σε ζωμό.

Τα φασολάκια δηλώνουν καλοκαίρι και σπιτική κουζίνα. Ένα από τα αγαπημένα φαγητά, που το μόνο που χρειάζονται είναι ζεστό ψωμάκι!!#χρυσόπιρούνι