Αυτό είναι, πραγματικά, πιάτο βγαλμένο από την κουζίνα μιας “ιταλικής trattoria”!!! Και μάλιστα ρωμάνικης, από τα στενά του Trastevere, στο κέντρο της παλιάς Ρώμης!!!Ένα πιάτο που είμαι περήφανος που έφτιαξα. Δυνατή γεύση, υπέροχα αρώματα, ζυμαρικά που κρατούν υπέροχα στο δόντι. Το διακριτικό άρωμα του σκόρδου, το “αδιάκριτο” κάψιμο του pepperoncino, μία εξαιρετική σάλτσα ντομάτας που δένει υπέροχα με τα ονειρικά ζυμαρικά.Πιάτο που, αν θέλετε να με ακούσετε, πρέπει να το φτιάξετε κάποια φορά!!! Οι επόμενες θα έρθουν από μόνες τους…Λίγα μυστικά ακόμα1] Θέλουμε το τηγάνι να είναι μεγάλης χωρητικότητας επειδή εκεί μέσα, εκτός από τη σάλτσα των καλαμαριών, θα τελειώσουμε και το μαγείρεμα των ζυμαρικών μας. Εάν όμως δεν σας πειράζει να λερώσετε την (άδεια) κατσαρόλα όπου θα βράσουν τα ζυμαρικά, μπορείτε να τελειώσετε εκεί μέσα το φαγητό.Επειδή οι ντοματούλες που βρήκα δεν είναι ακριβώς “κεράσια”, αλλά αρκετά μεγαλύτερες, τις έκοψα στα τέσσερα.Είναι μία εξαιρετική σάλτσα ντομάτας, εμπλουτισμένη με τα “δακτυλίδια” των καλαμαριών, που θα μπορούσε να σας βγάλει από πολλές δύσκολες καταστάσεις του τύπου “επισκέψεις της τελευταίας στιγμής”, αφού είναι πολύ εύκολη στην ετοιμασία της, πολύ γρήγορη και θα κάνει, πραγματικά, μεγάλη εντύπωση!!!

Τώρα που τα μακαρόνια με κιμά είναι απαγορευμένα (ένεκα η νηστεία), και τα νερόβραστα χορταράκια τα έχετε μισήσει (ένεκα η ανοστιά τους), αλλά κάτι νόστιμο το ...θέλετε (ένεκα η λιγούρα), μπορείτε και πάλι να απολαύσετε πολύ νόστιμα πιάτα, αρκεί να γίνετε λίγο πιο δημιουργικές.Οι ταλιατέλες με σάλτσα (ραγού) σουπιάς είναι ένα από εκείνα τα πολύ νόστιμα και ταυτόχρονα χορταστικά πιάτα, που κάνουν τη διάρκεια της νηστείας να φαίνεται πιο μικρή απ’ ότι είναι πραγματικά. Δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει μια πιατάρα μακαρόνια με κιμά, αφήστε που θα σας αναδείξει σε σπουδαίες δημιουργούς έξοχων πιάτων!!!Είναι ένα πιάτο πλούσιο και ταυτόχρονο πολύ λεπτό στη γεύση. Εάν η κλασσική του εκδοχή, με κοφτό μακαρονάκι, σας αρέσει, ο συνδυασμός του με ταλιατέλες ή χυλοπίτες (ή, ακόμη καλύτερα, με maltagliati –δείτε στα “Μυστικά” το ...”μυστικό” τους) θα σας ξετρελάνει. Ομνύομαι στους Ολύμπιους Θεούς!!!Θέλετε το σπουδαιότεροΕίναι ένα πιάτο που διακρίνεις όλες τις γεύσεις το, κάθε τι που υπάρχει μέσα. Και δεν έχει και λίγα... Και όμως, αντιλαμβάνεσαι τη γεύση της σουπιάς, καταλαβαίνεις τον μαϊντανό, ξεχωρίζεις τη ευωδιά του κρασιού και των αρωματικών, νοιώθεις το “ τσίμπημα” από την καυτερή πιπερίτσα, ξεχωρίζεις τη σόγια, απολαμβάνεις τη ζουμερή και συνάμα μαστιχωτή (ας όψεται η “θαυματουργή” επίδραση του μελανιού) αίσθηση των al dente ζυμαρικών. Εάν υπήρχε “ορχήστρα γεύσεων”, ήμουν μπροστά σε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της !!!Λίγα μυστικά ακόμα1] Καθάρισμα σουπιάςΜε ένα κοφτερό μαχαίρι, κόβουμε τη σάρκα της σουπιάς κατά μήκος της μίας άκρης του κόκκαλου στη ράχη. Όπως είναι πλακέ το σώμα της σουπιάς, είναι αυτό που θα λέγαμε οι “πλευρές” του. Από αυτή τη τομή, σπρώχνοντας απαλά από την άλλη μεριά (την άλλη “πλευρά”), αφαιρούμε το κόκκαλο-“σανίδα του serf”. Περνάμε τη μύτη του μαχαιριού προσεκτικά μέσα στη κοιλιά και κόβουμε κατά μήκος, επιδιώκοντας να κόψουμε μόνο τη σάρκα, χωρίς να ακουμπήσουμε τα εντόσθια. Από την ανοικτή κοιλιά τραβάμε προσεκτικά τα εντόσθια, μαζί με το κεφάλι πάνω στο οποίο είναι κολλημένα. Κάποιοι πετούν όλο το κεφάλι, μαζί με τα εντόσθια κόβοντας και κρατώντας μόνο τα πλοκάμια. Δεν είναι απαραίτητο, ούτε καν λογικό. Πετούμε τα εντόσθια και από το κεφάλι αφαιρούμε και πετούμε το στόμα, όπως κάνουμε και με το χταπόδι. Τα μάτια μπορούμε εύκολα να τα “κόψουμε” (κυριολεκτικά) με ένα ψαλίδι. ΔΕΝ πετάμε ούτε τον μικρό ιριδίζοντα σάκο (κύστη) με το μελάνι, αλλά τον αφαιρούμε –με προσοχή να μη μας ανοίξει, και τον φυλάμε σε ένα μπολάκι. Θα αποδειχθεί πολύ χρήσιμος, είτε σε αυτή τη συνταγή (δείτε βήμα 11), είτε σε άλλες (για παράδειγμα, risotto με μελάνι σουπιάς, spaghetti “μαύρες χήρες”, κ.α.). Πιάνοντας με δύο δάκτυλα το δέρμα στο πίσω μέρος του σώματός της, αφαιρούμε τραβώντας το δέρμα και τα πτερύγια.Το πιάτο, είπαμε, σερβίρεται ζεστό ζεστό. Το ραγού της σουπιάς όμως μπορούμε κάλλιστα να το ετοιμάσουμε από την προηγούμενη και να το κρατήσουμε στο ψυγείο (σκεπασμένο με μεμβράνη) έως την ώρα που θα πλησιάζουν τα ζυμαρικά στο τέλος του βρασμού τους. Το ρίχνουμε τότε στο τηγάνι, να προλάβει να ζεσταθεί ξανά η σάλτσα καλά, πριν της ρίξουμε τα ζυμαρικά και ολοκληρώσουμε το πιάτο.Αλλά και τα ζυμαρικά, σε περίπτωση που τα φτιάξετε εσείς, μπορείτε να τα ετοιμάσετε από την προηγούμενη και να τα αφήσετε, καλυμμένα με μία καθαρή πετσέτα να στεγνώσουν όλο το βράδυ.Θέλετε το πιάτο σας να μείνει αξέχαστο στους συνδαιτυμόνες σας; Χρησιμοποιήστε, είτε σε αντικατάσταση της ντομάτας (διαλυμένο σε αρκετό νερό), είτε παράλληλα με αυτή (όπως στο βήμα 11, διαλυμένο σε ελάχιστο νεράκι) το μελάνι των σουπιών. Καθαρίζοντάς τες, κρατούμε τους σάκους τους με το μελάνι και, αφού τους σπάσουμε, μαζεύουμε το μελάνι σε ένα μπολ. Στη συνέχεια, το αραιώνουμε και το προσθέτουμε στο τηγάνι, μαζί με τις σουπιές, Για πιο πηκτό αποτέλεσμα, αντί για νερό χρησιμοποιούμε κανα δυό κουταλιές πελτέ ντομάτας στο αραίωμά του.Εάν μάλιστα, θέλετε ένα αποτέλεσμα ... κατάμαυρο, προσθέστε στη σάλτσα ατόφιο και χωρίς καμία αραίωση το μελάνι των σουπιών. Έχοντας φάει ένα παρόμοιο πιάτο στη Βαρκελώνη, ήμουν σίγουρος ότι θα έβγαινε απολαυστικό. Ε, λοιπόν, σας διαβεβαιώ ότι ήταν... ε-ξαί-σι-ο !!!Όταν βρήκα τη συνταγή αυτή, προτεινόταν με κάτι μετρίου μεγέθους, πλατιά και στραβοχυμένα, ”κακοκομμένα”, ζυμαρικά που οι Ιταλοί τα λένε “maltagliati” που σημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα, τα “κομμένα άσχημα” ζυμαρικά, με το ακανόνιστο, και διαφορετικό το καθένα τους, σχήμα. Και αυτό διότι φτιάχνονται από τα περισσεύματα της ζύμης που ανοίγουμε για να ετοιμάσουμε ταλιατέλες (tagliatelle).Είναι ένα πιάτο τυπικό της περιοχής της Εμίλια Ρομάνια (Emilia Romagna), πατρίδας μερικών από τα καλύτερα φρέσκα ζυμαρικά των γειτόνων μας. Εκεί, λοιπόν, σαν φτιάχνουν ταλιατέλες, τα ακανόνιστου σχήματος κομμάτια που απομένουν από το ανοιγμένο φύλλο, όταν κοπούν τα παραλληλόγραμμα κομμάτια που θα γίνουν στη συνέχεια ταλιατέλες, τα κόβουν σαν πολύ μεγάλες χυλοπίτες ακανόνιστου σχήματος και τα λένε (ακριβώς για αυτό το λόγο) “maltagliati”, ”κακοκομμένα” όνομα και πράημα.

Πάντα με τραγούδι η ζωή μας ξεκινάδιώξε κάθε λύπη και το κέφι αρχινάόσο έχουμε τα νιάτα, νιάτα, νιάταμ' ένα εύθυμο τραγούδι μένουμε πάντα παιδιά Την αγάπη μου για τον αξέχαστο Δαλιανίδη, τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και πολλούς από τους πρωταγωνιστές του ΔΕΝ την ξέρετε, είναι όμως δεδομένη. Αυτό όμως δεν θα με εμποδίσει να έχω (και να εκθέσω) τις αντιρρήσεις μου σε ότι αφορά, για παράδειγμα, κάποιους από τους παραπάνω στίχους.Τι θα πει, δηλαδή, ”όσο έχουμε τα νιάτα”, μένουμε πάντα παιδιά ; Και οι υπόλοιποι; Οι λίγο ή περισσότερο “προχωρημένης” ηλικίας; Εμείς.. εεεε, αυτοί, ήθελα να πω, δεν μπορούν να νοιώθουν και αυτοί παιδιά; Τίλιο θα παραγγέλνουν κάθε φορά; Και καλά στα Καλάβρυτα τον χειμώνα, στις ξαπλώστρες στη Μύκονο, τίλιο θα παραγγέλνουν καλοκαιριάτικα; “για μένα ένα tilio freddo παρακαλώ” θα λέμε; Και το κορμί από δίπλα τί θα σκεφθεί; Όχι, όχι, παιδί μπορεί να νοιώσει κανείς ακόμη και με κάτασπρα (ή και καθόλου) μαλλιά, φίλε Γιάννη, ακόμη και με ρυτιδιασμένο πρόσωπο, ακόμη και με το πιεσόμετρο μόνιμο συνοδό του (της).Έπεσε στα χέρια μου το ημερολόγιο που τύπωσε το “Το γαϊτανάκι”, ένα συμπαθέστατο κατάστημα (αλυσίδα καταστημάτων) παιχνιδιών, για το 2014. Δύο παιδιά, με χειμωνιάτικα, ζεστά πανωφόρια, χαζεύουν μία βιτρίνα με παιχνίδια, στολισμένη και φωτισμένη έτσι που να σε προσκαλεί να τα αγοράσεις όλα!Και ξαναγύρισα πολλές δεκαετίες πίσω, χώθηκα μέσα στο μοντγκόμερί μου με τα τρομερά κουμπιά (ακόμη τα θυμούμαι εκείνα τα περίεργα, μακρόστενα, σε φουντουκί χρώμα κουμπιά), με το ένα χέρι να κρατώ το μικρό χεράκι της αδελφής μου (τι μικρούλι που ήταν μέσα στην τεράστια χούφτα των οκτώ μου χρόνων!!) και με το άλλο να δείχνω στη μητέρα μου (ή μήπως στον πατέρα μου;) ένα παιχνίδι που είχε τραβήξει τη προσοχή μου, σε κάποια βιτρίνα της Τσιμισκή. Κάποιο στρατιωτάκι, ίσως κάποια ξυλοκατασκευή, ή ένα κουρδιστό τανκ. Δεν υπήρχαν τηλεκατευθυνόμενα, 3D οθόνες και ipad εκείνα τα χρόνια... Το top of the top ήταν ένα ηλεκτρικό τραινάκι, με ράγες επεκτεινόμενες όσο αντέχει η τσέπη σου, με σταθμούς, σπιτάκια, γέφυρες, άντε και κανένα αλσύλλιο για να ονειρεύεσαι ότι θα μπορέσεις να πας ένα σούρουπο εκεί, με την Αννούλα του Γ3...Δύο παιδιά μπροστά σε μιά μία βιτρίνα με παιχνίδια...Τότε και τώρα. Το αποφάσισα, σήμερα θα φτιάξουμε μία σάλτσα για παιδιά κάθε ηλικίας!!! Προς τιμήν όλων των “παιδιών” του κόσμου. Ένα αγαπημένο παιδικό πιάτο, κόκκινη σάλτσα τόνου, στην οποία με μία δύο παρεμβάσεις θα την κάνουμε για κάθε ηλικία. Ο τόνος που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι καπνιστός και, πέρα από τη ντομάτα, θα βάλουμε και ψητή πιπεριά. Από τις γεύσεις που δεν πρέπει να χάσει κανείς!!!Λίγα μυστικά ακόμαΟ πολτός της ψητής κόκκινης πιπεριάς (φλωρίνης) έδωσε μία υπέροχη γεύση στη σάλτσα, την έπηξε δίνοντάς της μία βελούδινη υφή και τη χρωμάτισε με ένα βαθύ κόκκινο, στις αποχρώσεις της πορφύρας, χρώμαΕίναι πολύ εύκολο να τον ετοιμάσετε. Ακολουθείτε όλη τη διαδικασία για ψητές πιπεριές και πάτε και ένα βήμα παρακάτωΡίχνετε τις ψημένες πιπεριές με λίγο ελαιόλαδο στο blender και πολτοποιείτε. Διατηρείται είτε βάζοντάς τον σε αποστειρωμένα βάζα είτε στη κατάψυξη, όπως και η σάλτσα ντομάτας.

Μακαρονάδα με τόνο; Όχι πάλι! Να μια συνταγή για ζυμαρικά με τόνο, αλλά με διαφορετικό τρόπο!Λίγα μυστικά ακόμαΑντί για τις ψιλοκομμένες ντομάτες στη σάλτσα, μπορείτε να βάλετε μισή κονσέρβα ντοματάκια. Αν δεν κάνετε δίαιτα, μπορείτε να προσθέσετε λίγη κρέμα γάλακτος ή επιπλέον τριμμένο τυρί πάνω από τη σάλτσα πριν βάλετε το φαγητό στο φούρνο. Προσέξτε το μέγεθος του πυρέξ σας, πρέπει να είναι τέτοιο ώστε τα κανελόνια να είναι τοποθετημένα δίπλα δίπλα κολλητά και η σάλτσα να τα σκεπάζει για να ψηθούν. Η συνταγή γεννήθηκε μια μέρα που δεν ήθελα να φτιάξω πάλι τη γνωστή μακαρονάδα με τόνο. Αν σας περισσέψει γέμιση, μπορείτε να τη ρίξετε πάνω από τα κανελόνια στο πυρέξ ή να φτιάξετε τα καταπληκτικά Καναπεδάκια με τόνο  , που σε ένα βαθμό αποτέλεσαν την έμπνευση για τη συνταγή αυτή!

Ένα “κλασσικό” καλοκαιρινό πιάτο, αυτή τη φορά στην “κόκκινη” εκδοχή του, με σάλτσα ντομάτας.Η παρουσία της ντομάτας δεν κλέβει τίποτα από την γεύση των αχιβάδων, αντίθετα, φαίνεται να την αναδεικνύει ακόμη περισσότερο, κάνοντας το πιάτο πιο πλούσιο και πιο γευστικό.Είναι, βλέπετε, και εκείνο το ελαφρύ και εξαιρετικό άρωμα από το ροδισμένο σκορδάκι, η ευωδιά του ψιλοκομμένου μαϊντανού στα τελειώματα του πιάτου, και η ...δηκτική παρουσία της καυτερής πιπερίτσς που, όλα μαζί, συνθέτουν ένα πιάτο αντάξιο μιάς καλοκαιρινής βραδιάς !!!Εδώ το πιάτο παρουσιάζεται με πένες, αλλά το πιθανότερο είναι να το συναντήσετε με spaghetti. Προσωπικά πιστεύω (και είναι μία από τις ελάχιστες φορές που προδίδω τα λατρεμένα μου spaghetti) ότι η πιο σφικτή ζύμη αλλά και το σχήμα τους, με την τρύπα στο κέντρο που προσφέρουν οι πένες δεσμεύει καλύτερα την κόκκινη αυτή σάλτσα ντομάτας, αναδεικνύοντας περισσότερο τη γεύση της.Λίγα μυστικά ακόμαΌχι “Μυστικά” σήμερα. Πρέπει μόνο να κρατήσω μυστική την παραλία, γιατί ήδη πρόσεξα μερικές “κινήσεις μιμιτισμού” και αν πάμε έτσι, το επόμενο καλοκαίρι δεν θα υπάρχει ούτε ίχνος από αχιβαδούλες στα πέριξ…

Κοίτα να δεις, που από το... πουθενά, μπορεί να ξεπηδήσει ένα πιάτο απαράμιλλης νοστιμιάς!!! Πολύ εύκολο, πολύ γρήγορο, και πολύ-πολύ χαμηλού κόστους. Ένα πιάτο, όμως, για εστιατόριο πολλών αστέρων.Ένα μέρος της επιτυχίας ανήκει το δίχως άλλο και στο είδος των ζυμαρικών που χρησιμοποίησα. Αυτή τη φορά η επιλογή ήταν μία συσκευασία De Cecco, και αυτό διότι τα βρήκα σε προσφορά στο σουπερμάρκετ, διαφορετικά τα βλέπω και τα προσπερνώ... είναι από τις ακριβές φίρμες. Τα αξίζουν όμως τα λεπτά τους στο ακέραιο!!Λίγα μυστικά ακόμα[1] Το σωστό θα ήταν να κάνουμε το ανάποδο, τα στραγγισμένα αλλά υγρά ακόμη ζυμαρικά να πέσουν μέσα στη σάλτσα και να σοταρισθούν για 1-2 λεπτά, δεν διαθέτουμε όμως στο σπίτι τόοοοσο μεγάλο τηγάνι (ή μήπως φταίει ότι μαγειρεύουμε τόοοοοσο μεγάλες ποσότητες ζυμαρικών;)

Αν ψάχνεις μια απλή, νόστιμη και απόλυτα χορταστική μακαρονάδα, αυτή η συνταγή με ζυμαρικά και κιμά είναι ό,τι πρέπει. Συνδυάζει την κλασική γεύση του κιμά με την ευκολία ενός καθημερινού πιάτου, και με ένα μικρό tip στο τέλος μπορείς να την κάνεις και πιο κρεμώδη!🍝✨🧡

Οι φακές είναι από τα πιο αγαπημένα μου όσπρια και γι αυτό πειραματίζομαι συχνά με αυτό το υλικό. Μια μέρα μου είχαν περισσέψει νερόβραστες φακές και είπα να τις προσθέσω στη σάλτσα με μανιτάρια που έφτιαξα και να τα αποτελέσματα. #1δέντρο1συνταγή #σάλτσα #ζυμαρικά #φακές #κόκκινο #βίγκαν #βετζετέριαν #νηστεία #χωρίςλάδι #νηστίσιμημακαρονάδα #vegan #pastasauce #teamtrees

Το σημερινό πιάτο είναι μία …“πρόδρομη συνταγή”, μία γρήγορη δηλαδή, και εύκολη συνταγή, φτιαγμένη απλά για να μου δείξει πως θα είναι μία επόμενη, λίγο πιο σύνθετη και απαιτητική, πριν πιάσω να τη φτιάξω. Σαν συνδυασμός υλικών μοιάζει στη συνταγή-στόχος, σαν γεύσεις δεν είναι και πολύ μακριά.Εκείνο που δεν περίμενα είναι ότι θα προέκυπτε ένα πιάτο πολύ πολύ νόστιμο από μόνο του, ένα πιάτο που ευχαρίστως θα το επαναλάβω όπως είναι. Ίσως μόνο με μία αλλαγή στο χρώμα του (δείτε μέσα στη συνταγή).Δυσκολία πιάτου: μάλλον μέτρια. Το κόστος του: μέτριο. Χρόνοι προετοιμασίας: 10 λεπτά και μαγειρέματος: 25 λεπτά.

#Περισσεύματα φαγητού σχεδόν πάντα θα υπάρχουν στα γεύματα που φτιάχνουμε, είτε επειδή δεν το μετρήσαμε σωστά, είτε κάποιος δεν έχει όρεξη να φάει πολύ ή δεν ήρθε καθόλου για φαγητό. #ΜηνΤοΠετάς όμως, το βάζουμε στο ψυγείο αν πρόκειται να το χρησιμοποιήσουμε μέσα σε δυο-τρεις μέρες ή στην κατάψυξη για μεγαλύτερο διάστημα διατήρησης. Όπου και να το έχουμε φυλάξει, το βάζουμε όπως είναι κατευθείαν στην κατσαρόλα και συνεχίζουμε το μαγείρεμα κανονικά.#WorldFoodDay #μοσχάρι #ζυμαρικά #σούπες#6Ε2 #19Ε #40Ε

Ο μπαμπάς μου μπορεί να μην ξέρει να μαγειρεύει (κάνει ωραία μακαρόνια όμως και ωραία τηγανητά αυγά, αλλά το χάνει στις πατάτες τις τηγανητές 🤣😂), αλλά ξέρει να τρώει. Και μάλιστα πολύ. Η συνταγή είναι αφιερωμένη στον μπαμπά μου, που όταν τον ρώτησα ποια είναι τα αγαπημένα του φαγητά (στην αρχή ρώτησα ποιο είναι το αγαπημένο του, μετά επεκταθήκαμε όμως) μου είπε 2-3 (Μπουρέκι με φύλλο, παστίτσιο, μουσακάς, γεμιστά και κάνα 2 άλλα) ωστόσο αν αναλογιστείς πόσο τρώει αυτά ήταν ψίχουλα. Και εδώ έχουμε ένα συνδυασμό με 2 αγαπημένα του που δεν είναι άλλα από το κοτόπουλο και τα μακαρόνια (και εγώ λατρεύω και τα 2,οπότε του χω μοιάσει). 🤣🍝Η καταγωγή των μακαρονιών είναι όλο μύθους και αντιφάσεις.Απο τον μύθο ότι τα έφερε ο Μάρκο Πόλο στην Ιταλία τον 13ο αιώνα,από την άπω Ανατολή,έως την αναφορά για ύπαρξη ζυμαρικών στα 1000 π.Χ.στην αρχαία Ελλάδα.🍝Η ανάμιξη της ζυμης τότε γινόταν με τα πόδια(όπως το πάτημα των σταφυλιών).🍝Τα μακαρόνια τότε συνδυάζονταν κυρίως με πιπέρι και τυρί και τρώγονταν με τα δάχτυλα.🍝Σπαγγέτι είναι ο πληθυντικός αριθμός της ιταλικής λέξης spaghetto , που είναι υποκοριστικό του spago , που σημαίνει "λεπτή χορδή" ή "σπάγγος".✓Πληροφοριες από την Βικιπαίδεια.-Στέλλα#μπαμπά#Ζυμαρικά

Μακαρονάδα με τη νοστιμιά της απλότητας σε ελάχιστο χρόνο χωρίς κόπο και λίγα υλικά. Εύκολα γρήγορα και οικονομικά. Με σάλτσα από ντομάτες που δεν άντεχαν για πολύ. #μηντοπετάς #WorldFoodDay