Η Carbonara, είναι μια από τις πιο διάσημες συνταγές ζυμαρικών της Ρωμαϊκής κουζίνας και φτιάχνεται μόνο με 5 απλά υλικά: ζυμαρικά, guanciale, μαύρο φρεσκοτριμμένο πιπέρι, pecorino Romano και χτυπημένα αυγά.Στην αυθεντική ιταλική συνταγή για καρμπονάρα τα υλικά είναι πολύ λίγα και εξαιρετικής ποιότητας. Η υψηλή ποιότητα των υλικών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία αυτής της συνταγής.Υπάρχουν πολλοί τρόποι παρασκευής της αλλά εδώ, πιστεύω να έχω πετύχει μια πολύ καλή και νόστιμη συνταγή!!Η μόνη διαφορά είναι ότι αντί για guanciale έβαλα καπνιστή μπριζόλα fuego Nikas για λιγότερα λιπαρά 😁👌#Ημερολόγιο2023#ΕπιλέγωΝαΜαγειρεύω#αυθεντικήΚαρμπονάρα

Ένα από τα πιο γνωστά και γευστικά πιάτα ζυμαρικών της Ιταλικής κουζίνας, με καταγωγή από την Amatrìce μια μικρή πόλη της Ιταλίας. Λέγεται ότι ήταν το γεύμα των βοσκών, που ζούσαν στα βουνά της περιοχής. Για την παρασκευή της σάλτσας χρησιμοποιούσαν 4 υλικά: το γκουαντσιάλε (guanciale) κάτι σαν το δικό μας μπέικον , το τοπικό τους τυρί Pecorino, λαρδί, πιπεριά τσίλι και αργότερα ντομάτα. Το γκουαντσιάλε είναι κρέας και λίπος, προέρχεται από τα μάγουλα του χοιρινού. Βέβαια είναι λίγο δύσκολο να το βρούμε εδώ στην Ελλάδα παρά μόνο σε εξειδικευμένα Delicatessen με Ιταλικά προϊόντα. Μπορούμε όμως αναπόφευκτα να το αντικαταστήσουμε με κομμάτι ή φέτες μπέικον. Σήμερα θα σας παρουσιάσω την Ελληνική βερσιόν της σάλτσας Amatriciana αφού θα προσθέσω λίγο κρεμμύδι, σκόρδο και λευκό κρασί. Με τα υλικά που θα χρησιμοποιήσω θέλω να πετύχω ένταση των γεύσεων, ισορροπία ανάμεσα στο καυτερό, το όξινο, το καπνιστό, αλλά και μια υπέροχη νοστιμιά που έγκειται στη γλυκύτητα του κρεμμυδιού και του κρασιού. Η πιο νόστιμη Amatriciana είθισται να γίνεται με τα ζυμαρικά Bucatini, αλλά μερικοί λένε ότι αυτό το πιάτο γίνεται με σπαγγέτι. Η επιλογή είναι δική σας.. Πάμε λοιπόν γρήγορα να την φτιάξουμε και σε 20 με 25 λεπτάκια θα είμαστε έτοιμοι να την απολαύσουμε!! 🌶🍝🍷

Μια από τις πιο αγαπημένες μακαρονάδες των Ιταλών αλλα και ιδιαίτερα αγαπητή στη χώρα μας. Αυθεντική Ιταλική συνταγή από τον Άκη Πετρετζίκη , με την πλούσια γεύση της να μαγεύει όποιον την δοκιμάζει.

Από πιάτα με μελιτζάνες άλλο τίποτα. Και όταν είναι στην εποχή τους αυτά τα υπέροχα κηπευτικά, τα πιάτα αυτά είναι εξαιρετικής νοστιμιάς. Η σημερινή συνταγή είναι ένα τέτοιο πιάτο που αξίζει να το δοκιμάσετε.Το αστείο του όνομα, "a funghetto", προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο κόβονται οι μελιτζάνες. Όχι ακριβώς σε κυβάκια, είναι λίγο επιμήκη τα κομμάτια τους και εκείνα που έχουν στη μία πλευρά τους φλούδα του λαχανικού, θυμίζουν μικρά μανιτάρια.Πρόκειται για ένα πιάτο εύκολο και σούπερ γρήγορο, αποτέλεσμα της “αυθεντίας” της κουζίνας της Napoli. Ένα πιάτο “sciuè sciuè” με λίγα λόγια (θα πούμε κάποια στιγμή –σύντομα– για τη φιλοσοφία που κρύβεται πίσω από αυτές τις δύο αστείες λεξούλες), που είναι παράλληλα και σούπερ νόστιμο, χρησιμεύοντας τόσο σαν συνοδευτικό άλλων πιάτων όσο και σαν σάλτσα, για παράδειγμα ζυμαρικών.Λίγα μυστικά ακόμη:Το πιάτο γίνεται εξαιρετικό, ίσως και πιο νόστιμο, εάν οι μελιτζάνες τηγανισθούν σε μπόλικο λάδι (ένα ελαφρύ σπορέλαιο σε αυτή την περίπτωση) χωριστά από τις ντομάτες, οι οποίες με τη σειρά τους τηγανίζονται μόνο με τα μυρωδικά. Και ενώνονται “εις πιάτο ένα” στο τέλος. Έτσι όμως είναι πολύ πιο βαρύ.Εάν η φλούδα της ντομάτας σας φαίνεται υπερβολικά χοντρή, καλύτρα να την αφαιρέσετε (ζεματίζοντάς την για 1 λεπτό) πριν την κόψετε σε ροδέλες.Να σας πω και μία δυσάρεστη αλήθεια: Το φαγητό μπορεί να έγινε πολύ-πολύ νόστιμο σαν εμφάνιση όμως “ξέφυγε από τις προδιαγραφές”. Οι μελιτζάνες θα έπρεπε να διατηρήσουν το σχήμα τους μέχρι το τέλος, κάτι που εγώ δεν το κατάφερα. Και ο αποκλειστικός λόγος είναι ότι με το σοτάρισμα, με τις περίφημες “κινήσεις chef” (δείτε στο βήμα 7 τί εννοώ), δεν τα πάω και πολύ καλά (ιδιαίτερα όταν είναι τόοοοσο γεμάτο τη τηγάνι! Αποτέλεσμα; Χρησιμοποίησα ξύλινο κουτάλι για το ανακάτεμα, με καταστροφικά αποτελέσματα όπως αποδείχθηκε….Δυσκολία πιάτου: εύκολο αλλά ελαφρά μπελαλίδικο. Το κόστος του: χαμηλό. Χρόνοι προετοιμασίας: 20 λεπτά και μαγειρέματος: 20 λεπτά.

Εύκολα και νόστιμα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα ντομάτας! Η σάλτσα ναπολιτάνα είναι ιδανική και για κεφτέδες πίτσα και ό,τι άλλο αγαπάτεΜια συνταγή από την Αργυρώ#ΧρυσόΠιρούνι

Έχουμε μπει εδώ και καιρό στον αστερισμό των “ισχνών αγελάδων” Αυτοί που δεν έχουν αισθανθεί την κρίση, σε μία ή περισσότερες από τις μορφές της, είναι ελάχιστοι. Ακόμη και αυτοί όμως θα έπρεπε να αρχίσουν να προετοιμάζονται. “Τώρα, λοιπόν, που πρέπει να προσέχουμε τα πάντα, δεν θα ‘ταν άσχημα ιδέα να το ρίξουμε σε "οικονομικά" πιάτα”, έλεγα προχθές σε μία φίλη εδώ μέσα. Δεν με πολυπίστεψεΝα όμως που ήρθε η ώρα για απλές, φθηνές, “τραγανές φτερούγες κοτόπουλου”. Ή μήπως είναι η απίστευτη μανία μου να.... αντιγράφω; Ζήλεψα τάχα τις “τηγανιτές πατάτες χωρίς τύψεις!!!” της CHRISTEN35 και αναζήτησα το ανάλογό τους σε πουλερικό; Ή μήπως έχω παραμαζέψει διάφορες μεξικανο-κινεζο-γιαπωνέζικες περίεργες σάλτσες στο ψυγείο που ψάχνουν να βρουν “λόγο ύπαρξης” πριν λήξουν;Όποιος και αν είναι ο λόγος, η συνταγή που ακολουθεί είναι οικονομική, νόστιμη και –σχετικά– πιο υγιεινή από τις τραγανές τηγανιτές φτερούγες κοτόπουλου.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Η πρωτότυπη συνταγή χρησιμοποιούσε 1/2 φλυτζάνι rice vinegar, ένα κινέζικο παρασκεύασμα, ένα ξύδι από ρύζι το οποίο έχει υποστεί ζύμωση (κάποιες φορές γίνεται και από sake και τότε είναι πιο κοντά στο δικό μας ξύδι από λευκό κρασί). Εάν σας αρέσει το sushi, ίσως έχετε αντιληφθεί την ύπαρξή του, είναι πολύ συνηθισμένο στα πιάτα του. Διαβάζω πως είναι πιο ήπιο στη γεύση και πιο γλυκό από το ξύδι που συνήθως χρησιμοποιούμε, γι’ αυτό και δεν συνιστάται μια τέτοια αντικατάσταση. Είπαμε, όμως, είναι μία οικονομική συνταγή, γι’ αυτό και εγώ το αντικατέστησα με μικρότερη ποσότητα από –επίσης γλυκό και ήπιο– βαλσαμικό ξύδι που υπήρχε στο σπίτι.[2] Για να μην υπάρξουν θρύμματα από κοκαλάκια, καλό είναι να τα κόψετε εσείς, με μαχαίρι και όχι ο χασάπης σας με τον μπαλτά. Με τα χέρια ανοίγουμε την κάθε φτερούγα έτσι ώστε να “τεντώσει” το δέρμα που υπάρχει μπόλικο στη περιοχή της κάθε άρθρωσης και με ένα κοφτερό μαχαίρι, λοιπόν, σχίζουμε αρχικά το δέρμα, στη συνέχεια κόβουμε το κρέας για να φανεί η άρθρωση και, τέλος, κόβουμε την ίδια την άρθρωση (την οποία μπορούμε για ευκολία, να έχουμε “ξεχαρβαλώσει” με μερικά δυνατά μπρος-πίσω με τα χέρια μας). Το ζητούμενο είναι η τομή να γίνει στον χόνδρο και όχι να σπάσει κόκαλο, αλλιώς μας έκανε και ο χασάπης με τον μπαλτά του. Προχωρούμε με τον ίδιο τρόπο στην... τριχοτόμηση και των υπόλοιπων φτερούγων.[3] Για την ποσότητα των φτερούγων που έχουμε (1.800 γρ), καλό θα ήταν η διαδικασία αυτή να μη γίνει για όλες μαζί αλλά για ένα μέρος τους τη φορά. Ας πούμε σε τρεις δόσεις (οι ποσότητες προσφέρονται για το εύκολο μοίρασμά τους), για να πάνε παντού τα καρυκεύματα, το λάδι και η sauce.[4] Πώς να τις αλευρώσω όλες αυτές τις φτερούγες; Θα μου πάρει ώρα και όταν θα τελειώνω με τις τελευταίες, στις πρώτες θα έχει νοτίσει το αλεύρι... Παραδόξως, ένα γλυκό μου έδειξε τον δρόμο. Ξέρετε πως πασπαλίζουμε το χριστουγεννιάτικο pandoro με την άχνη ζάχαρη που συνοδεύει την συσκευασία; Ανοίγουμε την εσωτερική, πλαστική, συσκευασία του γλυκού, ρίχνουμε μέσα την άχνη, χωρίς καμία ιδιαίτερη φροντίδα που θα πάει, ξανακλείνουμε την συσκευασία και.... φύγαμε!!! Κρατώντας καλά κλεισμένο με το χέρι το άνοιγμα της συσκευασίας, την αναταράσσουμε έντονα, προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν ένα υπερμεγέθες shaker όπου κτυπάμε κάποιο κοκτέιλ. Με τον τρόπο αυτό, η άχνη πηγαίνει παντού μέσα στη σακούλα και κατακάθεται πάνω σε όλες τις επιφάνειες του pandoro.Tipτόσο πριν καν ρίξουμε την άχνη, όσο και μετά το ταρακούνημα, βάζουμε την σακούλα με το γλυκό μέσα πάνω σε μία ζεστή επιφάνεια (για παράδειγμα ένα καλοριφέρ). Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να ζεσταθεί ελαφριά το γλυκό (και το βούτυρο που περιέχει) και να κολλάει πιο εύκολα η άχνη επάνω του. Ε, το ίδιο ακριβώς (χωρίς να χρειασθεί να τις ζεστάνουμε, αυτές είναι υγρές και θα “αρπάξουν” αμέσως το αλεύρι) κάνουμε και με τις φτερούγες του κοτόπουλου. Σε μία πλαστική σακούλα ρίχνουμε όσο αλεύρι υπολογίζουμε ότι θα χρειασθεί για να αλευρωθούνε (σίγουρα πολύ λιγότερο από την παραδοσιακή μέθοδο “πιατέλα-αλεύρι-κολοτούμπες”), ρίχνουμε και τις φτερούγες μας (φροντίζουμε να τις έχουμε στεγνώσει με λίγο χαρτί κουζίνας, μη φτιάξουμε ..... κονίαμα για σοβάτισμα), κλείνουμε το σακούλα με το χέρι μας και αρχίζουμε ένα έντονο ταρακούνημα, για ένα λεπτό, δεν χρειάζεται παραπάνω. Το αλεύρι θα έχει απλωθεί ομοιόμορφα σε όλες τις επιφάνειες των φτερούγων, που θα είναι έτοιμες για το... πυρ το εξώτερον. Για ένα ταξείδι στη κόλαση.[5] Το ηλιέλαιο κέρδισε στο νήμα το –σαφώς πιο υγιεινό– ελαιόλαδο γιατί θεώρησα ότι, σαν πιο ελαφρύ και χωρίς γεύση, δεν θα επηρέαζε την γεύση των φτερούγων.[6] Στα μισά του χρόνου ψησίματος των 25 λεπτών, καλό είναι να εναλλάσσουμε πάνω-κάτω τα ταψιά, για να ψηθούν με τον ίδιο τρόπο. Δύο τα 25λεπτα, δύο και οι αλλαγές θέσης στα ταψιά.[7] Θα έλεγε κανείς ότι σχεδόν μία ώρα στους 200 βαθμούς είναι πολύ για τις δύσμοιρες φτερούγες και ότι θα στεγνώσουν εντελώς. Και όμως, η επικάλυψη με την αρχική σάλτσα τις μονώνει κάπως, και το δέρμα τους τις προστατεύει ικανοποιητικά από τις μεγάλες θερμοκρασίες. Η δε διακοπή του ψησίματος για να τις γυρίσουμε και από την άλλη πλευρά είναι ευεργετική. Τα αποτέλεσμα λοιπόν, είναι τραγανές εξωτερικά και ζουμερές εσωτερικά.[8] Η ιστορία, τελικά, είναι πάντα η ίδια. έλεγα; Και όμως, κάτι έχει αλλάξει.. Πού 'ναι εκείνα τα ωραία χρόνια που τρώγαμε και κανένα στηθάκι... Τουλάχιστο λύθηκε εκ των πραγμάτων το δίλλημα"Μπούτι ή στήθος" Κάτι είναι και αυτό....[9] Με τον όρο “φλυτζάνι” αναφέρομαι σε φλυτζάνι τσαγιού, όχι στην –αρκετά μεγαλύτερη– κούπα καφέ.[10] Αν και πολύ κοντά στις φημισμένες “Buffalo Wings”, αυτές εδώ οι φτερούγες ευελπιστούν να προκαλέσουν πολύ λιγότερες τύψεις αφού ψήνονται στον φούρνο αντί του τηγανίσματος σε καυτό λάδι. Εάν, πάντως, κάποιος θέλει να “κινηθεί παραδοσιακά” μπορεί να βρεί παραλλαγές της παραδοσιακής συνταγής τους εδώ και εδώ.[11] Είναι τόσο νόστιμες που δεν χρειάζεται να τις συνοδέψετε με κάποιο dip. Έχουν άλλωστε “κολλημένο” πάνω τους ένα από τα καλύτερα. Εάν επιμείνετε, σώνει και καλά, συνοδέψτε τες με μπλέ τυρί. Εάν, όμως, θέλετε να δοκιμάσετε κάτι εντελώς διαφορετικό, ρίξτε μια ματιά εδώ.[12] Η ποσότητα που φαίνεται στις φωτογραφίες είναι 1,2 κιλά. Αντιστοιχεί σε 12 φτερούγες (δηλαδή 36 κομμάτια φτερούγας). Εάν δεν είστε πάνω από 4 άτομα στο τραπέζι ΔΕΝ υπάρχει λόγος να κάνετε περισσότερες. Πρέπει να φαγωθούν αμέσως μετά το ξεφούρνισμα.[13] Με ένα κόστος κάπου στα 3,5 ευρώ για τις φτερούγες (τα υπόλοιπα υλικά ή τα έχεις στο σπίτι ή δεν τα έχεις) θα συμφωνήσετε ότι είναι ένα εξαιρετικά οικονομικό πιάτο. Αφού τις δοκιμάσετε, θα συμφωνήσετε ότι είναι και ένα εξαιρετικά γευστικό πιάτο. Ακόμη και πριν το τελευταίο “πέρασμα” με την sauce του ginger και του σκόρδου. Με εκείνη.... απογειώνεται.[14] Παρ’ ότι την φοβήθηκα την καυτερή chili sauce (υπάρχει και μικρό παιδί στο σπίτι ...), παρ’ ότι έβαλα και στην σάλτσα του ginger, το αποτέλεσμα δεν ήταν παρά ελάχιστα καυτερό. Την επόμενη φορά θα βάλω από εκείνη την... καυτερή “ανάσα του διαβόλου” που σερβίρουν στα κινέζικα εστιατόρια. Θα έχουμε στείλει, βέβαια, την μικρή στη γιαγιά της από την προηγούμενη...[15] Τελευταίο αλλά σημαντικό. Για το αλεύρωμα χρησιμοποιήστε διπλή, ανθεκτική, σακούλα. Για να μη κινδυνέψετε να σας σχισθεί την ώρα του “ταρακουνήματος” και βρεθείτε με... χιονισμένη την κουζίνα. Σε ποιόν συνέβη; “Shake it but don’t break it, baby”.

Το “Not-Hummus” από άσπρα φασόλια, με ψημένο σκόρδο και αρωματικά είναι μία εξαιρετική σάλτσα, μία “αλοιφή”, που μπορεί να είναι έτοιμη σε 35 με 40 λεπτά, του χρόνου ψησίματος του σκόρδου συμπεριλαμβανομένου!Η ιδέα να προσθέσω ένα ολόκληρο κεφάλι σκόρδου δεν είναι δική μου αλλά της Fran (https://beautyfoodblog.com/hummus-di-fagioli-bianchi-e-aglio-arrostito-roasted-garlic-and-white-bean-dip/). Και μπορεί να σας τρομάζει, αλλά θέλω να σας καθησυχάσω πάραυτα. Το ψημένο σκόρδο είναι γλυκό, απαλό και κρεμώδες, με λίγα λόγια ...τρελλά νόστιμο!!!Μία πολύ γευστική και κρεμώδης vegan “αλοιφή”, που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σαν ορεκτκό όχι μόνο στο καθημερινό τραπέζι σας αλλά και σε πάρτυ και γιορτές. Εάν μάλιστα χρησιμοποιηθούν ήδη προβρασμένα φασόλια, είναι και πολύ-πολύ γρήγορη.Και γιατί αυτό το dip φασολιών είναι ένα …“not-hummus”; Λοιπόν, η λέξη hummus, θα το γνωρίζετε ήδη, σημαίνει “ρεβύθια”. Συνεπώς, ότι δεν γίνεται με ρεβύθια δεν μπορεί να λέγεται “hummus”. Κανείς όμως δεν εμποδίζει να το ονομάσουμε …“όχι-hummus”, ονομασία που και παραπέμπει στο γνωστό dip ρεβυθιών αλλά και ...κρατάει τις αποστάσεις! “Ποιητική τη αδεία” λοιπόν σας το παρουσιάζω με αυτό το όνομα. Άλλωστε, not-hummus υπάρχουν πολλά, για δείτε εδώ (https://food52.com/blog/17234-all-the-non-hummus-dips-we-ve-called-hummus) για ιδέες!Γιατί η κουζίνα, όπως και η ζωή, είναι φτιαγμένη από ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ, και όχι από περιορισμούς!#2020

Όλοι έχουμε συνηθίσει τα σουτζουκάκια να τα απολαμβάνουμε με κόκκινη σάλτσα!!Όμως γιατί να μην δοκιμάσουμε και κάτι διαφορετικό? 🤔🤷‍♀️Αυτή η συνταγή, με άρωμα λεμονιού, κύμινου και θυμαριού είναι υπέροχη, πεντανόστιμη και πολύ πιο ελαφριά!#Ημερολόγιο2023#σουτζουκάκια #λεμονάτο #αρωματικό

Έχω δοκιμάσει πολλές αλλά τελικά με τις δοκιμές και το ψάξιμο κατέληξα σε μία καλή αυθεντική Ιταλική Καρμπονάρα.

Σίγουρα μεγάλη εμπειρία να κάνεις χειροποίητα μακαρόνια από μόνος σου. Χρειάζεται χρόνο διαθέσιμο και ηρεμία . Η απόλαυση είναι το αποτέλεσμα όταν δεις όλα τα πιάτα της οικογένειας άδεια. Αυτό το πιάτο το κάνουμε Σάββατο ή Κυριακή για να έχεις χρόνο. Η πρώτη αναφορά, πάντως, στην ύπαρξη των ζυμαρικών χρονολογείται γύρω στο 1000 π.Χ., στην αρχαία Ελλάδα, όπου η λέξη «λάγανον» περιέγραφε μια φαρδιά πλακέ ζύμη από νερό και αλεύρι, την οποία έκοβαν σε λωρίδες. Η ζύμη αυτή μεταφέρθηκε και στην Ιταλία από τους πρώτους Ελληνες εποίκους γύρω στον 8ο αιώνα π.Χ. και μετονομάστηκε σε «laganum» στα Λατινικά, τα σημερινά λαζάνια.

Είναι άσπρο και κρεμώδες. Όχι, δεν είναι το τζατζίκι. Αυτό που σας λέω έχει γλυκιά γεύση και δεν μυρίζει καθόλου. Ούτε ευχάριστα, ούτε …λιγότερο ευχάριστα. Στο mascarpone αναφέρομαι, ένα ιδιαίτερο τυρί, κρεμώδες και γλυκό. Από την κρέμα του αγελαδινού γάλακτος και κατ’ ευθείαν στα σουπερμάρκετς και από εκεί στην κουζίνα μας.Και εκεί, στην κουζίνα, βρίσκει μία μακριά σειρά από εφαρμογές, χάρις στην ανεπανάληπτα κρεμώδη υφή του. Ότι και να ξέρατε από άλλα τυριά αυτού του τύπου, ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΑ. Τη γεύση και την κρεμώδη υφή του mascarpone δεν την έχετε συνατήσει!Να το δούμε; Η συνταγή που ακολουθεί είναι από εκείνες τις εύκολες και πολύ μικρής προσπάθειας συνταγές, που όμως αποσπούν τις επιφημίες και τα ενθουσιώδη σχόλια όλων όσων θα τις δοκιμάσουν. Σήμερα στις 13:00 ζήτησε η μικρή πριγκίπισσα του σπιτιού μακαρόνια, για να πάρει ενέργεια για την απογευματινή προπόνηση. Στις 13:18 είχε μπροστά της ένα βαθύ πιάτο bucatini με μίαυπέροχη, κρεμώδη, σάλτσα mascarpone με λουκανικάκι και πράσα. Η συνταγή της ακολουθεί για όσες και όσους επιθυμούν να βάλουν στο “οπλοστάσιό” τους ένα πιάτο που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό συνδαιτυμόνα σας!

Μια παραλλαγή γαλλικής συνταγής για μανιτάρια με βούτυρο. Εύκολος κρασομεζές προς τιμήν των Ερωτικών Μανιταριών, φοιτητικών οικολογικών οργανώσεων που πήραν τον τίτλο τους από ένα ομώνυμο πιάτο που η συνταγή του έχει χαθεί στην ιστορία.