Εύκολη, γρήγορη και κυρίως πεντανόστιμη συνταγή για συκωτάκια..Low Carb/Keto friendly/Gluten free

Τα λαχανάκια Βρυξελλών σωταρισμένα σε τηγάνι, είναι ένα πολύ νόστιμο συνοδευτικό. Πολύ εύκολο στην παρασκευή του, εάν του προσθέσεις και εκείνο το “λίγο παραπάνω” στη γεύση του, μπορεί να γίνει ένα θαυμάσιο κύριο πιάτοΔοκίμασα την τύχη μου και προχθές που θέλαμε ένα συνοδευτικό για τους ιτσλί κεφτέδες που έφτιαξε η Λουίζα, ετοίμασα μία ποσότητα από αυτά τα “μικρά πράσινα διαολάκια” αρχικά στον ατμό και στη συνέχεια στο τηγάνι, με κρεμμυδάκι, σκόρδο και ...μορταδέλα.Mamma mia, che armonia di sapori”, που λέει και η γνωστή διαφήμιση της κρέμας Adoro για ζυμαρικά. Τα λαχανάκια μαλάκωσαν εσωτερικά από το άχνισμα στον ατμό, έδεσαν πολύ ωραία με το νόστιμο αυτό αλλαντικό, έγιναν τραγανά από το σοτάρισμά τους και έφτιαξαν ένα πιάτο που δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο δίπλα του. Απολαύστε το!!Λίγα μυστικά ακόμαΣτις φωτογραφίες οι ποσότητες είναι ακριβώς οι μισές, γι’ αυτό κανονίστε το τηγάνι να είναι αρκετά ευρύχωρο, για να χωράει όλα τα υλικά.Τα λαχανάκια Βρυξελλών δεν είναι και το πιο γευστικό πράγμα στον κόσμο. Γι’ αυτό και σε πολλούς δεν αρέσουν. Με τον τρόπο όμως αυτό του μαγειρέματος, παίρνουν τόσο άρωμα και γεύση από τα τα υλικά μέσα στα οποία σοτάρονται, που γίνονται ένα πολύ νόστιμο συνοδευτικό για τα πιάτα σας. Και με το βράσιμο στον ατμό διατηρούν όλες τις διαλυτές στο νερό θρεπτικές ουσίες και βιταμίνες τους (μη ξεχνάτε ότι είναι μία πολύ καλή πηγή βιταμινών και μεταλλικών στοιχείων, έτσι;)Οι Βέλγοι (κάτι θα ξέρουν οι Βέλγοι και ας τους έχουν οι Ευρωπαίοι για κάτι σαν τους πόντιους με τους οποίους ασχολούνται κάποιοι “έξυπνοι” δικοί μας) προσθέτουν στο μαγείρεμα (στο βράσιμο) και λίγο γάλα. Με τον τρόπο αυτό (λένε ότι) παίρνουν την ελαφριά πικρίλα από τα λαχανάκια. Αυτά για το βράσιμό τους σε νερό, όχι στον ατμό.Μπορείτε, εάν θέλετε, να κόψετε τα λαχανάκια στη μέση, μαγειρεύονται πιο ομοιόμορφα και γίνονται πιο τραγανά, αλλά χάνουν (;;;) σε εμφάνιση.

Συγνώμη για το τάπερ αλλά πάει κατευθείαν για δουλειά!! Ένα σούπερ απλό πιάτο αλλά θρεπτικό, νόστιμο και γεμάτο καλά στοιχείο-πρωτεΐνη, καλούς υδατάνθρακες και τα λαχανικά μας!

#μακαρόνιαμετυρί Μέρες τώρα ήθελα να την κάνω αυτή τη δοκιμή και την τόλμησα την Κυριακή, που είχα λίγο περισσότερο χρόνο. Το αποτέλεσμα ήταν μια σούπερ γευστική και ελαφριά "τη λες και μακαρονάδα", χωρίς γλουτένη.

Περίεργο πιάτο, με ιδιαίτερα επιτυχημένη γεύση, λόγω του συνδυασμού των υλικών. Η γλυκόξινη γεύση των σταφυλιών, πραγματικά απογειώνει την ουδέτερη γεύση του κοτόπουλου. Το δοκίμασα σε ένα μικρό bistrot, που σέρβιρε λίγα πιάτα, στην Ν. Ιταλία και μου πρότειναν για συνοδευτικό ποικιλία λαχανικών στον ατμό. Ταίριαζαν μεταξύ τους όλα τέλεια. Είναι μια καλή επιλογή για ένα ελαφρύ δείπνο. Προτείνω να το συνοδεύσετε με ένα κρασί demi sec ροζέ.

«Μα τι κολοκύθας είσαι εσύ…» Δεν ξέρω εσείς, εγώ όμως την έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές την φράση αυτή. Τέτοιο ήταν τα πειράγματα της εποχής μου… Το bullying μισού αιώνα πριν…Πάλι καλά, δεν λέτε… Σκέψου να σε λένε «γιδοτάγαρο» (βλάχο) ή «κατσικαννιάρη» (στραβοπόδαρο) ή ακόμη και «καθεπερσία» (μεμψίμοιρο, από το “κάθε πέρσι και καλύτερα”)… Τουλάχιστον η κολοκύθα τρώγεται.Αν τρώγεται μάλιστα… Η συνταγή που ακολουθεί είναι ένα εξαιρετικό risotto που μπορεί να μας κάνει παρέα από τον φθινόπωρο μέχρι και όλο το χειμώνα και που για βασικό συστατικό έχει την κίτρινη κολοκύθα. Ένα από τα κλασσικά risotti της ιταλικής κουζίνας, πολύ συχνά συνοδεύεται με το ονειρικό κρεμώδες και πλούσιο σε γεύση τυρί gorgonzola και που, ειδικά για την περίσταση, του πρόσθεσα άλλο ένα κηπευτικό που θα του δώσει επιπλέον γεύση έτσι σοταρισμένο σε φρέσκο βουτυράκι, το κουνουπίδι.Οι φίλοι αυτού του πιάτου ξέρουν ήδη ότι η κρεμώδης υφή ενός πετυχημένου risotto, με το τοσταρισμένο ρύζι, το σβήσιμο με το κρασί και το ακροτελεύτιο χύλωμά του με φρέσκο βούτυρο έχει μία ανυπέρβλητη νοστιμιά. Ε, σας διαβεβαιώ ότι η προσθήκη της gorgonzola δίνει μία επιπλέον νοστιμιά και μία ακόμη πιο βελούδινη υφή στο τελικό αποτέλεσμα.Δοκιμάστε το!

Νεαρός φοιτητής τότε, είχα ακούσει από έναν φίλο, προφανώς πιο έμπειρο από εμένα (όλοι ήταν πιο έμπειροι από εμένα τότε…) κάτι που καθόρισε σημαντικά την μετέπειτα στάση μου απέναντι στο ωραίο φύλο και μου έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό μέχρι και σήμερα. Σας το παρουσιάζω παραλλαγμένο μεν, αλλά να αποδίδει το νόημα:«Τις γυναίκες πρέπει πάντα να τις ξαφνιάζεις. Και αν δεν έχεις άλλο τρόπο να τις ξαφνιάσεις, ρίξε τους, εκεί που δεν το περιμένουν, μία απρόσμενη συνταγή».Αυτή λοιπόν σήμερα είναι μία …απρόσμενη συνταγή. Απρόσμενος ο τρόπος μαγειρέματος, απρόσμενα νόστιμο και το αποτέλεσμα.Τα σοταρισμένα αγγουράκια με δυόσμο είναι σίγουρα μία απρόσμενη ιδέα, ένα διαφορετικό συνοδευτικό, με τη δροσερή γεύση του δυόσμου μέντας να συνδυάζεται εξαιρετικά με την ασυνήθιστη γεύση των μαγειρεμένων αγγουριών, για ένα τέλειο συνοδευτικό.Πείτε μου λοιπόν, κατάφερα να σας ξαφνιάσω;#ΧρυσήΠοδιά23

Ελαφρώς χρονοβόρα συνταγή η οποία όμως αξίζει τον χρόνο σας καθώς ο συνδιασμός τον σοτε λαχανικών με το κάρυ και την γλυκιά πάπρικα την μπεσαμέλ από κρέμα γάλακτος και το τυρί που λιωνει πάνω από την τάρτα μας θα φέρει απίστευτη ικανοποίηση σε κάθε ουρανίσκο.

Ένας απλός και γρήγορος τρόπος για να μετατρέψετε ένα όχι πολύ αγαπησιάρικο αλλά με “σπουδαίο βιογραφικό” λαχανικό, σε πολύ πολύ εύγεστο συνοδευτικό ψητών (κυρίως) κρεατικών.Είναι τόσο σπουδαίες οι ιδιότητες του μπρόκολου, που θα πρέπει να βρείτε, πάση θυσία, τρόπο να το καθιερώσετε στο τραπέζι σας. Σε πείσμα όσων (όπως και εγώ) δεν αρνούνται πεισματικά να το φάνε.Και αφού το καταφέρετε, θα μπορέσετε πιο εύκολα να “το γυρίσετε”, να “το πλασάρετε”, σε πιο υγιεινές εκδοχές μαγειρέματος.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Χρησιμοποιήστε το φρέσκο βούτυρο εάν το πιάτο προορίζεται για τραπέζι ενηλίκων. Για τα παιδάκια, αποφύγετέ το, δεν υπάρχει λόγος να τα επιβαρύνετε ...

Τα καρότα στο βούτυρο είναι ένα απλό πιάτο, ίσως η πιο εύκολη και γρήγορη συνταγή για να μαγειρέψουμε τα καρότα ως συνοδευτικό, που μπορεί ικανοποιήσει ακόμα και εκείνους που τα καρότα δεν τους αρέσουν και ιδιαίτερα. Ίσως επειδή με αυτόν τον τρόπο καρότα μαγειρεύονται στο βούτυρο και παραμένουν τραγανά και όχι μουσκεμένα και μαλακά, όπως συμβαίνει όταν βράζονται ή μαγειρεύονται σε λίγο νερό.Κόβουμε τα καρότα σε ροδέλες μέτριου πάχους, ούτε πολύ λεπτές γιατί θα καίγονταν εύκολα, ούτε πολύ χοντρές, γιατί θα δυσκόλευαν το μαγείρεμα. Το ιδανικό είναι, εάν υπάρχει, να χρησιμοποιήσουμε ένα μαντολίνο ή έναν κοφτή λαχανικών, που μας επιτρέψει να κόβουμε τα καρότα στο ίδιο πάχος –γύρω στα 8 χιλιοστά– και γρήγορα. Μπορούν να γίνουν χρησιμοποιώντας μόνο βούτυρο ή –όπως θα δείτε πιο κάτω– ανακατεύοντας βούτυρο και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, για να έχουμε ένα ελαφρώς πιο ελαφρύ πιάτο αλλά και για να ανεβάσουμε το “σημείο καπνού” του βουτύρου (από τους 163-190 βαθμούς στους 193-210), για να μη μας καεί και μαυρίσει τα καρότα.#ΧρυσήΠοδιά23

Τα σοταρισμένα μανιτάρια είναι μέρος της γαστρονομικής παράδοσης του Πιεμόντε (Piemonte, ή Πεδεμόντιο) στη ΒΔ Ιταλία, ένα πιάτο πολύ γευστικό και παράλληλα ελαφρύ και με πολύ εκλεπτυσμένη γεύση.Μαγειρεμένα με τον τρόπο αυτό τα μανιτάρια (funghi trifolati –φούνγκι τριφολάτι– στη γλώσσα των Πιεμοντέζων αλλά και όλων των ιταλών), συνήθως από περισσότερα του ενός είδη (champignon, portobello, pleurotus και, φυσικά, τα εξαιρετικά porcini), είναι ένα πιάτο που μπορεί να συνδυασθεί με ένα σωρό άλλα και να αποτελέσει ένα εξαιρετικό συνοδευτικό ριζότου, ιδανική παρέα για κυνήγι, να αρωματίσει θεσπέσια ένα πιάτο ζυμαρικών (συνήθως, αλλά όχι αυστηρά, μακρόσχημων) ή ακόμα και να αποτελέσει από μόνο του ένα ξεχωριστό, vegetarian αλλά με γεύση και αξία φιλέτου, πιάτο.Πράγματι, ο χαρακτηρισμός αυτών των λεπτοκομμένων και σοταρισμένων σε λάδι ελιάς μανιταριών σαν “συνοδευτικό” ή “γαρνιτούρα”, είναι μάλλον μειωτικός για αυτό το πιάτο. Πρόκειται για ένα πραγματικό πολυεργαλείο. Ιδιαίτερα για φθινοπωρινά και χειμωνιάτικα γεύματα, δεν “συνοδεύει” απλά, αλλά “προβάλει”, αναδεικνύει την νοστιμιά του φαγητού που τα καλέσαμε να κάνουν αξέχαστο. Είναι μία εξαιρετική βάση για σάλτσες, μπορεί να απογειώσει ένα ριζότο, να κάνει αξέχαστο ένα πιάτο ταλιατέλες, να κάνει το ταπεινό κοτοπουλάκι να μοιάζει φασιανός και τον φασιανό με τον “υπεσχημένο παράδεισο”. Το ίδιο και το αγριογούρουνο, ο λαγός, η φραγκόκοτα. Και αν το κυνήγι δεν είναι μέσα στο σχέδιά σας, μετατρέψτε μία μπριζόλα, δυό σκαλοπίνια, ένα φιλέτο, αλλά και ένα απλό πιάτο με πένες ή τα κεφτεδάκια από χθες, στο δικό σας “έργο τέχνης”.Σε κάθε περίπτωση, αυτή η συνταγή αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο όλη την γεύση και τι άρωμα των μανιταριών, και αυτός είναι ο λόγος που προτείνονται και χρησιμοποιούνται στη προετοιμασία τόσων και τόσων πιάτων. Και δεδομένου του αριθμού των πιάτων στα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αποδεικνύονται ένας πραγματικός “μπαλαντέρ της κουζίνας”.Λίγα μυστικά ακόμαΤο βούτυρο. Η βασική συνταγή για funghi trifolati γίνεται σοτάροντας τα μανιτάρια με μόνο το λάδι (αυστηρά ελαιόλαδο και μάλιστα καλής ποιότητας) στο τηγάνι. Η προσθήκη του φρέσκου βούτυρου, μας οδηγεί στην πιο “ραφιναρισμένη” παραλλαγή της συνταγής, με πιο έντονο γευστικό αποτέλεσμα αλλά και πιο βαρύ.Το σκόρδο. Η συνταγή αυτή θέλει πάντα και μία ή δύο σκελίδες σκόρδου. Αυτές μπορεί να είναι είτε κομμένες στη μέση (εναλλακτικά, ελαφριά πατικωμένες) και έτσι να αναδύεται πιο έντονα το άρωμα αλλά και η γεύση του, είτε καθαρισμένες και ολόκληρες, για μία πιο μέτρια εκδοχή, είτε τέλος μαζί με την φλούδα τους (en chemise), για ένα αποτέλεσμα πολύ πιο ελαφρύ. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, είναι κατανοητό ότι πρέπει να αφαιρούνται από το πιάτο πριν σερβίρουμε.Η καυτερή πιπερίτσα. Άλλο ένα ατού στο μανίκι σας. Του πηγαίνει θαυμάσια, χωρίς να είναι και απαραίτητη. Προαιρετικά, λοιπόν, στο βήμα 8, όταν θα χαμηλώσουμε την ένταση και ανεξάρτητα από το φρέσκο πιπέρι που μπαίνει για το άρωμά του, μπορούμε να προσθέσουμε και μία καυτερή πιπερίτσα για όσο σιγο-μαγειρεύται, τα επόμενα 5 λεπτά. Ολόκληρη, και θα την αφαιρέσουμε στο τέλος του μαγειρέματος. Μπορούμε, όμως, να βάλουμε και λίγη αποξηραμένη τριμμένη, μπούκοβο δηλαδή, στην άκρη της μύτης ενός κουταλιού του γλυκού. Πόση; Εσείς ξέρετε πόσο.... φονικά είναι τα όπλα που διαθέτετε. Θυμηθείτε μόνο στο τέλος να αφαιρέσετε την καυτερή πιπερίτσα (δεν παίζουμε... “ρώσικη ρουλέτα”, σε ποιανού το κανελόνι θα πέσει, έτσι;  ). Ντοματούλα; Δεν μπαίνει; Στο βήμα 7, μαζί με τον μαϊντανό, μπορούμε να προσθέσουμε και λίγη φρέσκια ντομάτα, τριμμένη στον τρίφτη (ή λίγο πολτό ντομάτας) και να αφήσουμε να σιγοβράσει και αυτή για το υπόλοιπο διάστημα. Τα έχω δοκιμάσει έτσι μέσα, σαν γέμιση (για παράδειγμα στα «Λαζάνια με funghi trifolati»), ποτέ όμως δίπλα ή επάνω σε κάποιο φαγητό. Και δεν νομίζω ότι θα το κάνω.Το καθάρισμα. Τα μανιτάρια δεν τα πλένουμε ποτέ. Συμπεριφέρονται σαν πραγματικά σφουγγάρια, νερουλιάζουν και χάνουν τόσο την γεύση και το άρωμά τους, όσο και τις όποιες θρεπτικές ουσίες τους (που δεν ξέρω εάν είναι και πολλές, ούτως ή άλλως). Πως τα καθαρίζουμε τότε; Αφαιρούμε, αρχικά, το κοτσανάκι τους, σε όσα έχουν τέτοιο. Από αυτό, κόβουμε το κάτω μέρος του, αυτό που είναι προς το χώμα (όχι επειδή θα είναι λερωμένο με χώμα, με τα τυποποιημένα μανιτάρια καλλιέργειας των σουπερμάρκετ, αυτό έχει μείνει.... εκτός συσκευασίας, αλλά για να αφαιρέσουμε το στεγνωμένο από την συντήρηση άκρο του). Το υπόλοιπο κοτσανάκι το καθαρίζουμε με ένα μαχαιράκι, απλά “γδέρνοντάς το”, για να απομακρυνθεί το επιφανειακό στρώμα τους. Για το υπόλοιπο μανιτάρι, το “καπελάκι” τους, χρησιμοποιούμε και πάλι ένα μαχαιράκι, με το οποίο αφαιρούμε την επιφανειακή (και πολύ λεπτή) φλούδα τους, τραβώντας την προσεκτικά από την άκρη της που βρίσκεται μέσα στην κοιλότητα του μανιταριού (εκεί μπορούμε να την πιάσουμε εύκολα), προς την κορυφή του “θόλου” τους. Τα pleurotus, τώρα, (όπως και τα υπόλοιπα εάν βαριόμαστε να ακολουθήσουμε την “μέθοδο γδυσίματος”) τα καθαρίζουμε περνώντας την επιφάνειά τους με ένα νοτισμένο πανί. Τώρα, σε εκείνες τις περιπτώσεις που έχουμε μαζέψει τα μανιτάρια μόνοι μας και κουβαλούν πάνω τους ολόκληρο χωράφι χώμα, τότε αναγκαστικά (;;;) θα τα περάσουμε από νερό. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει το πέρασμα να είναι γρήγορο και το νερό υπό πίεση, για να απομακρυνθούν γρήγορα οι όποιες βρωμιές.Εάν σκοπεύουμε να φυλάξουμε τα μανιτάρια για να τα χρησιμοποιήσουμε αργότερα, σε κάποιο άλλο φαγητό, διακόπτουμε το μαγείρεμα στο βήμα 6, πριν από την προσθήκη του μαϊντανού και το αλάτισμα. Όταν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσουμε, τα βάζουμε πάνω σε χαμηλή φωτιά με πολύ λίγο λαδάκι, αλατίζουμε, “μαϊντανώνουμε” (!!!) και μαγειρεύουμε για 5 λεπτά αφ’ ότου ζεσταθεί καλά το λάδι.Μη σας “τρομάξει” η ποσότητα των κομμένων μανιταριών (την έχει αυτή την τάση) και πιστέψετε ότι δεν θα χωρέσουν στο τηγάνι. Χωρούν και παραχωρούν (το τηγάνι μου είναι 29 εκ.). Στο 3-λεπτο επάνω έχουν χάσει το μισό από τον όγκο τους. Επίσης, μη τρομάξετε από την ποσότητα του μαϊντανού, μόλις τον δείτε κομμένο. Σας είπα, υπάρχει “χημεία”

Όταν άρχιζα να πιάνω κάποια χρήματα στα χέρια μου, εκεί στα τέλη του ’80 και στο ’90 (ναι, ναι, μιλάμε για τον περασμένο αιώνα...) ήταν ένα από τα πιο διάσημα πιάτα στα καλά εστιατόρια, για τις κάπως πιο …“φροντισμένες” εξόδους μας. Ακόμη και σήμερα, αυτό το υπέροχο πιάτο εξακολουθεί να είναι μία εξαιρετική επιλογή σε μία βραδινή έξοδο, αρκεί πάντα να είναι φτιαγμένο με υψηλής ποιότητας υλικά και με προσοχή σε μικρές λεπτομέρειες.Από εκεί και πέρα η εκτέλεση της συνταγής είναι απλούστατη. Το μαγείρεμα πρέπει να είναι γρήγορο και σε πολύ γλυκιά φωτιά και οι κινήσεις στο ανακάτεμα απαλές. Το αποτέλεσμα; Ένα πιάτο ραφινάτο, πολύ γευστικό, ιδανικό για κάθε περίπτωση: Ένα ρομαντικό δείπνο για δύο, ένα χαλαρό γεύμα με φίλους ή μία γευστική επιλογή για το οικογενειακό τραπέζι με τους δικούς σας ανθρώπους.Εμείς το φτιάξαμε με ζυμαρικά φερμένα από μία οικογενειακή βιοτεχνία στην Τήνο, εξαιρετικά σε γεύση και σε “κράτημα” στο μαγείρεμα. Ο σολομός είναι πολύ καλής ποιότητας καπνιστός σολομός Σκωτίας και η μόνη “παραφωνία” ήταν το αλκοολούχο ποτό που, για να μην ανοίγουμε καινούργιο μπουκάλι ουίσκι χρησιμοποίησα τσίπουρο. Κρητικό μεν, υπέροχο, αλλά χωρίς τα αρώματα ενός καλού ουίσκι. Και επειδή στο πιάτο το ένοιωθες το ποτό, παρ’ ότι και έτσι ήταν πολύ ωραία η σπιρτάδα που άφηνε, πιστεύω ότι θα είχε απογειωθεί με ένα καλό, γλυκόπιοτο ουίσκι. Next time folks!