Είναι μερικές γεύσεις που τις θυμάσαι από τότε που ήσουν παιδί. Μια από αυτές είναι το γαλακτομπούρεκο που έφτιαχνε η θεία Λίτσα. Πέρασαν τα χρόνια και αυτό το γαλακτομπούρεκο το είχα ως μέτρο σύγκρισης. Έπεισα τη θεία Λίτσα να μου πει τα μυστικά της και ιδού η συνταγή!Λίγα μυστικά ακόμαΕν κατακλείδι, τα μυστικά του γαλακτομπούρεκου της θείας Λίτσας είναι τα εξής1. καλό βούτυρο και γάλα. Το βούτυρο πρέπει να είναι σε βαζάκι. Το "λιγότερο" που μπορείς να χρησιμοποιήσεις είναι βούτυρο τύπου Κερκύρας, σε περίπτωση που δεν μπορεί κάποιος τη μυρωδιά του αιγοπρόβειου γάλακτος. Το γάλα που βάζει η θεία είναι κατσικίσιο αλλά ακόμα και στην περίπτωση που βάλει αγελαδινό πρέπει να είναι καλής ποιότητας και με πλήρη λιπαρά (γαλακτομπούρεκο light δεν γίνεται!)2. Αντί για βανίλια χρησιμοποιεί ξύσμα από λεμόνι ή περγαμόντο (εγώ βάζω και από τα δύο) που του δίνει άλλο άρωμα και γεύση.3. Τα αβγά τα χτυπάει απαραιτήτως σε μαρέγκα, γι'αυτό και η κρέμα γίνεται αφρώδης και ελαφριά.4. Το ταψί ζεστό κατευθείαν από το φούρνο και το σιρόπι κρύο. Ακόμα θυμάμαι τις φωνές της "άκουσα εκείνες τις χαμένες στην τηλεόραση, κι έβαλα χλιαρό το σιρόπι και μου μούσκεψαν τα φύλλα!!!" Βέβαια η θεία ξέχασε να μου πει ακριβώς τις αναλογίες αλλά ευτυχώς τις βρήκα εδώ.

«Καλό μου ημερολόγιο,Η κόρη μου μού ζήτησε σήμερα σούπα για βραδινό. Νοιώθει κάτι σαν γρατζούνισμα στο λαιμό της, κάτι σαν κόμπιασμα, κάτι σαν τσούξιμο, την γυροφέρνει, φαίνεται, κάποια ίωση. Θα της την κάνω λοιπόν τη σούπα, ασφαλώς και θα της την κάνω (ας μπορούσα να κάνω κι’ αλλιώς…)Ναι, αλλά σούπα από σούπα διαφέρει, εγώ θέλω να της ετοιμάσω κάτι που θα λειτουργήσει σαν …“σημείο αναφοράς”, που στο μέλλον θα μου ζητά “μία σούπα σαν κι’ εκείνη που…”Υπάρχει άλλο ένα θέμα, η ώρα είναι προχωρημένη, συνεπώς τα σουπερμάρκετς θα είναι στο κλείσιμο (άσε που και εγώ είμαι με τα σώβρακα…), στο ψυγείο και στα ντουλάπια μας δεν ξέρω τι θα βρω, πρέπει λοιπόν να κινηθώ με ό,τι υπάρχει διαθέσιμο. Ο καλύτερος τρόπος είναι να πάρω τη βοήθεια του κοινού, να ψάξω ανάμεσα στις αμέτρητες “φίλες” μου στο internet που –εν αγνοία τους– με έχουν βοηθήσει τόσες και τόσες φορές και να βρω κάτι που να μπορεί να υλοποιηθεί.Σε αφήνω καλό μου ημερολόγιο με την υπόσχεση ότι κάτι καλό θα βρω… Όχι βρε, όχι από εκείνα τα καυτερά, εκείνα αρέσουν σε εμένα, η κατάσταση όμως δεν τα σηκώνει σήμερα… Περίμενε, περίμενε και θα δεις…»#καλήχρονιά

Την Κατίνα την ξέρετε. Και να μη ξέρετε την ίδια, ξέρετε το κοκορέτσι της, ξέρετε το κοντοσούβλι της. Ξέρετε και το κοτόπουλο τσερέπα της.Εκείνο που δεν ξέρετε είναι ότι είναι .....αγωνίστρια της Αντίστασης. Της σύγχρονης, των ημερών μας. Και μαζί της, πήρε μαθήματα .....σαμποτάζ και η αφεντιά μου. ΕξηγούμαιΜεσημέρι, νωρίς, της Πρωτομαγιάς και μία μεγάλη παρέα Γερμανών περιπατητών εμφανίσθηκαν μπαϊλντισμένοι από το πουθενά στη βεράντα, έξω από το μαγαζί της Κατίνας. Εκεί που είχαμε στρώσει δυό τραπέζια στη β ε ρ ά ν τ α του Ι ό ν ι ο υ, όπως μου αρέσει να την λέω, με την ανυπέρβλητη θέα. Εκεί, λοιπόν, που απολαμβάναμε την απόλυτη ησυχία (ούτε τζιτζίκια δεν έχει αυτή την εποχή, μόνο κάτι υπερπροστατευτικά χελιδόνια, που προσπαθούσαν να κάνουν καλά τα φλύαρα μικρά τους) και χαιρόμασταν την υπέροχη θέα προς την θάλασσα, κάτω, μακριά, έφθασαν κάθιδροι μια μεγάλη ομάδα, από καμιά εικοσαριά ταλαίπωρους Βόλφγκανγκ και Αγγέλες, όλοι της “σειράς” των ορίτζιναλ συνονόματών τους, περασμένα τα δεύτερα “-ήντα” δηλαδή, και .....έκαναν κατάληψη του χώρου. Στο γνωστό φ ι λ ι κ ό βησιγοτθικό στυλ. Ακροβολίσθηκαν στα γύρω τραπέζια, άνοιξαν τα σακίδιά τους βγάζοντας έξω από ντομάτες μέχρι κασέρια και ψωμιά, τραγάνισαν και καναδυό αγγουράκια, με τη φλούδα τους (πλυμένα, φαντάζομαι) και παρήγγειλαν και δύο τρία μπουκαλάκια νερό. Μικρά. Και δύο κουτάκια πορτοκαλάδα. Χωρίς ανθρακικό. (και σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, όπως καμάρωναν !!) Αυτό ήταν όλο. Η Κατίνα, έξω φρενών. Να τους πει να τσακισθούν να φύγουν, δεν το ήθελε γιατί ο ξεναγός που ήταν μαζί τους δεν θα ξαναπερνούσε γκρουπ από τα μέρη της και, σε τέτοιες εποχές, και τα νεράκια ακόμη δεν τα απαρνιέσαι εύκολα… Της κάθεται όμως στο στομάχι, κάθε φορά που εισβάλουν πάντσερ στο μαγαζί. Έλα όμως που αυτή τη φορά η εκδίκηση ήρθε άμεσα, σχεδόν αυθόρμητα, και είχε όνομα ελληνικότατο, γεύση χωριού και μυρωδιές ελληνικής υπαίθρου. Την “ψήναμε” (στην κυριολεξία) κοντά δυό ώρες και συνέπεσε να είναι έτοιμη πάνω που απολάμβαναν τα κατοχικά τους σύνδρομα. Ε, ρε γέλια..... Κουτί μας ήρθε..... Μόνο να τους βλέπατε πώς γούρλωσαν τα μάτια σαν εμφανίσθηκε η πιατέλα με το κοκορέτσι. Πως ανοιγόκλειναν τα ρουθούνια (δυό ντουζίνες ζευγάρια ρουθούνια θα βρίσκονταν γύρω-τριγύρω εκείνη την ώρα), ακολουθώντας τη μυρωδιά που το ελαφρύ αεράκι την πήγαινε πότε δεξιά και πότε αριστερά. Πως παρακολουθούσαν τα μάτια την ιεροτελεστία της κοπής του, πως υγραίνονταν οι ουρανίσκοι κάθε φορά που τα πιρούνια ανέβαιναν προς το στόμα κάποιου από εμάς... Και ας έβλεπαν ότι ήταν φτιαγμένο από “μιαρά” εντόσθια ζώου. Άλλο πράγμα οι ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και άλλο η εμπειρία που ζούσαν εκείνη τη στιγμή... Και τότε….. ήρθε και το αρνί..... Δεν μπορώ να σας το περιγράψω... Ούτε ο Γοργοπόταμος δεν τους είχε στοιχίσει τόσο...Λίγα μυστικά ακόμα[1] Η Κατίνα επιμένει ότι για 6 άτομα το αρνί πρέπει να είναι κοντά στα 7 κιλά. Και αυτό διότι με το μαγείρεμα θα χάσει το 30%-40% του βάρους του. Εγώ πάλι νομίζω ότι, ακόμη και έτσι, ένα μικρότερο αρνί, των 5 κιλών, θα μείνει μεν μόλις 3,5 με 4 κιλά, αλλά και πάλι είναι ικανοποιητικά αρκετή η ποσότητα για 4 με 6 άτομα, ειδικά εάν πρόκειται για οικογένεια, με γυναίκες και παιδιά ανάμεσά τους. Εσείς δείτε τι θα κάνετε, ανάλογα με τις .....δυνάμεις σας. [2] Ζητήστε από τον χασάπη να σας δώσει μία μεγάλη πλαστική σακούλα για να βάλετε μέσα το καρυκευμένο αρνί. Μη χρησιμοποιήσετε μαύρη σακούλα σκουπιδιών, δεν είναι καλής ποιότητας, είναι φτιαγμένες από ποιος ξέρει τι παράγωγα πετρελαίου, και αφήνει στο αρνί μία άσχημα, βαριά μυρωδιά. Εάν δεν μπορέσετε να βρείτε μεγάλη σακούλα, τυλίξτε το με περισσότερες μικρές, από σουπερμάρκετ, αυτές επειδή προορίζονται για τρόφιμα δεν μυρίζουν. Τα πρώτα τέσσερα βήματα της συνταγής δεν έχουν αποτυπωθεί σε φωτογραφίες, δεν είχα συμμετοχή στην “από βραδύς” προετοιμασία του αρνιού. Ευτυχώς περιγράφονται ικανοποιητικά και μόνο με τα λόγια, συνεπώς δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. ”Κράτησα” λίγες ημέρες αυτή τη συνταγή για να την ανεβάσω σαν “επετειακή”. (ποιός μαντεύει γιατί ; ). Και νομίζω ότι ο βασικός συντελεστής της, η “πολυτάλαντη” Κατίνα, το αξίζει. Και με το παραπάνω. Ευχαριστώ Κατίνα !!!

Όποια κι αν είναι η προτίμησή σας σχετικά με τα μέρη του κοτόπουλου, εγώ θα σας κάνω να σας είναι αδιάφορη από εδώ και μπρος!Η συνταγή που ακολουθεί, πέρα από το ότι είναι πανεύκολη και πολύ-πολύ γρήγορη, σας ετοιμάζει ένα εξαιρετικά νόστιμο πιάτο, ανεξάρτητα από το μέρος του κοτόπουλου που θα χρησιμοποιήσετε! “Κουρελάκια” κοτόπουλου με μανιτάρια. Και τίποτα άλλο!!! Δύο υλικά μόνο!Και όμως, το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ ελαφρύ πιάτο, ξεχωριστής νοστιμιάς, που σε καμία στιγμή δεν σε κάνει να ενδιαφερθείς για το ποιο κομμάτι του κοτόπουλου είναι. Τα μανιτάρια βοηθούν το κρέας του κοτόπουλου, από τα πιο άπαχα που υπάρχουν, να μη στεγνώσει, να διατηρηθεί τρυφερό και να νοστιμέψει.Δυσκολία πιάτου: χαμηλή. Κόστος πιάτου: χαμηλό προς μέτριο. Χρόνος ετοιμασίας: 8-10 λεπτά (εάν καθαρίσετε τα μανιτάρια, προσθέστε άλλα 15 με 20). Χρόνος μαγειρέματος: 15 λεπτά (6-7 λεπτά τα μανιτάρια, 6-7 λεπτά το κοτόπουλο (σε παράλληλο όμως μαγείρεμα), 3-4 λεπτά όλα μαζί).

Από το κουνέλι της Πρωτοχρονιάς κράτησα το ζωμό με τα μυρωδικά ,τα καρότα και το ψαχνό που δεν γινόταν μπουκιά . Σήμερα πρόσθεσα μακαρονάκι κοφτό και έγινε μία νόστιμη απολαυστική σουπίτσα.#περισσεύματα#μηντοπετάς.

Δεν πρόκειται να ξανακάνω ρύζι με άλλο τρόπο!!!Ευχαριστώ την άγνωστη που με τη συνταγή της μου έμαθε αυτόν τον τόσο έξυπνο όσο και απλό τρόπο, δεν έχω λόγια να περιγράψω την ικανοποίηση όλης της οικογένειας, ούτε και λόγους να το μαγειρεύω από εδώ και μπρος διαφορετικά.Τελικά, μετά από μπόλικα χρόνια στην κουζίνα ξαφνιάζεσαι με το πόσα πράγματα κάποιες κοινωνίες ξέρουν να τα κάνουν τόσο διαφορετικά και τόσο νόστιμα και εσύ δεν έχεις πάρει χαμπάρι τίποτα…Ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη αυτή προσθήκη στο ρεπερτόριό μου! Σαν ελάχιστο φόρο τιμής, αν και την έφτιαξα εβδομάδες πριν για τις δύο Βαλεντίνες μου, την άφησα να την ανεβάσω σαν τη “συνταγή No 1001”, παραπέμποντας έτσι στο ονειρικό ανατολίτικο παραμύθι “1000 και 1 νύκτες” που δεν είναι άλλο από μία συλλογή από Περσικές και Αραβικές ιστορίες!!! Μία από τις οποίες θα μπορούσε να είναι και αυτή... Η “1000'η και 1η συνταγή” !!!

Ένα πολύ νόστιμο πιάτο, Ένας εξαιρετικός τρόπος να απολαύσετε αυτό το πολύ υγιεινό ψάρι (όχι μόνον εσείς αλλά ιδιαίτερα ένα παιδί. Θα το απολαύσει και ...θα πει και ένα τραγούδι!).Εάν δεν σας αρέσουν τα μπρόκολα, μπορείτε να φτιάξετε το πιάτο και με κολοκυθάκια. Όπως και τον σολομό, μπορεί να αντικατασταθεί και με ξιφία.Υυσκολία πιάτου: Έυκολο. Κόστος πιάτου: Μέτριο. Χρόνος ετοιμασίας: 10 λεπτά. Χρόνος μαγειρέματος; 20 λεπτά

Πάμε λοιπόν στην Σάμο και ο ξάδερφος ο Λευτέρης που ό,τι καταπιάνεται το κάνει τέλεια, μας σερβίρει μαζί με πολλά ψαρικά και ρεγγοσαλάτα. Εντάξει τέλεια. Η γυναίκα μου ενθουσιάστηκε. Βουαλά λοιπόν η ρεγγοσαλάτα του Λευτέρη. Καταπληκτικός μεζές

Τα καρότα στο βούτυρο είναι ένα απλό πιάτο, ίσως η πιο εύκολη και γρήγορη συνταγή για να μαγειρέψουμε τα καρότα ως συνοδευτικό, που μπορεί ικανοποιήσει ακόμα και εκείνους που τα καρότα δεν τους αρέσουν και ιδιαίτερα. Ίσως επειδή με αυτόν τον τρόπο καρότα μαγειρεύονται στο βούτυρο και παραμένουν τραγανά και όχι μουσκεμένα και μαλακά, όπως συμβαίνει όταν βράζονται ή μαγειρεύονται σε λίγο νερό.Κόβουμε τα καρότα σε ροδέλες μέτριου πάχους, ούτε πολύ λεπτές γιατί θα καίγονταν εύκολα, ούτε πολύ χοντρές, γιατί θα δυσκόλευαν το μαγείρεμα. Το ιδανικό είναι, εάν υπάρχει, να χρησιμοποιήσουμε ένα μαντολίνο ή έναν κοφτή λαχανικών, που μας επιτρέψει να κόβουμε τα καρότα στο ίδιο πάχος –γύρω στα 8 χιλιοστά– και γρήγορα. Μπορούν να γίνουν χρησιμοποιώντας μόνο βούτυρο ή –όπως θα δείτε πιο κάτω– ανακατεύοντας βούτυρο και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, για να έχουμε ένα ελαφρώς πιο ελαφρύ πιάτο αλλά και για να ανεβάσουμε το “σημείο καπνού” του βουτύρου (από τους 163-190 βαθμούς στους 193-210), για να μη μας καεί και μαυρίσει τα καρότα.#ΧρυσήΠοδιά23

Είπα να ανεβάσω τα μακαρόνια μου με τη σάλτσα όπως τα κάνω εγώ!!!! Καλή όρεξη εύχομαι να σας αρέσει!

Πριν μια-δυό ημέρες έφτιαξα ένα πιάτο ορεκτικού (ή συνοδευτικού άλλων, κυρίως, πιάτων) που αρχικά με είχε αρχικά εντυπωσιάσει με την προοπτική να ετοιμασθεί ένα τόσο νόστιμο πιάτο παρά την απλότητά των υλικών που χρησιμοποιούνται. Πράγματι, με ένα σέλερυ, λίγα φρέσκα κρεμμυδάκια και μερικές ελιές, όπως και ένα-δύο κομμάτια ψωμί, μπορείς να έχεις πολύ γρήγορα στο τραπέζι σου ένα εξαιρετικό πιάτο.Την ίδια τη συνταγή («“Sedano alla molisana”. Σέλερυ ογκρατέν, με κρεμμυδάκια και ελιές!») μπορείτε να τη βρείτε στο site.Η σημερινή συνταγή είναι βασισμένη στην ανάγκη να αξιοποιηθούν τα περισσεύματα, τα leftovers της συνταγής για το ογκρατέν. Από το σέλερυ είχα χρησιμοποιήσει μόνο τα πόδια, τα στερεά στελέχη του, αφήνοντας στην άκρη τα φύλλα του. Αυτά τα φύλλα, λοιπόν, μαζί με δυο καρότα, ένα κρεμμύδι και μερικές πατάτες, τα έκανα σούπα, μία βελούδινη, παχύρρευστη, αρωματική σούπα.Πολύ απλή σαν συνταγή, δεν διεκδικεί κάποιον ιδιαίτερο έπαινο. Είναι όμως μία σούπα-βάλσαμο για αυτά τα τελευταία βράδια που έσφιξαν τα κρύα.

Κάτι απλό και γρήγορο σήμερα. Για εκείνους τους συζύγους που έχουν επιστρέψει, μέσα στο κατακαλόκαιρο, ενώ τα “γυναικόπαιδα” είναι ακόμη στις παραλίες και στα ζαχαροπλαστεία. Για εκείνους που νοιώθουν σαν “χαμένα κορμιά” μόνοι μέσα στο σπίτι (ναι, εκεί όπου όλον τον υπόλοιπο χρόνο “και τι δεν θα ‘διναν να μείνουν λίγο μόνοι”. Οι ανόητοι…). Αλλά και δεν θέλουν να ξαναβγούν στους δρόμους, σε μέρη σκοτεινά και περίεργα και να “ξαναπέσουν στα σουβλάκια”. Σπουδαίο πιάτο μέσα στην απλότητά του, και με δυνατές γεύσεις. Ο τόνος έχει τη δική του, ξεχωριστή, σχεδόν πρωτόγονη γεύση, το κρεμμύδι την γλυκύτητά του, οι ντομάτες την ελαφρά οξύτητά τους (είδατε ; απουσιάζει η προσθήκη της λίγης ζάχαρης που θα την εξαφάνιζε...) και η “γεμάτη” γεύση στο μάσημα των χοντρών spaghetti, θα σας ικανοποιήσουν απόλυτα. Τα δε σημάδια από αυτό το μάσημα που θα γεμίζει το στόμα σας, με λίγη ...τύχη (και καθόλου προσοχή), θα μείνουν ανεξίτηλα πάνω στα ρούχα σας. Αυτή θα είναι η δική σας “εκδίκηση” !!! Τα ίχνη από κραγιόν στα πουκάμισα δεν είναι τα μόνα κόκκινα σημάδια που μπορούν να κάνουν έξαλλες τις “άκαρδες συζύγους” που ηλιοθεραπιάζονται στη παραλία !!!Λίγα μυστικά ακόμαΕάν μας αρέσουν οι πιο πικάντικες γεύσεις, μπορούμε να προσθέσουμε λίγο τριμμένη καυτερή πιπερίτσα (ή μπούκοβο), στην αρχή της παρασκευής της σάλτσας, ήδη από το 1ο βήμα. Επίσης, του πηγαίνει και μία ανεπαίσθητη παρουσία σκόρδου (λίγο, όχι πάνω από μία σκελίδα).Τα Spaghettoni (Νο 7) που χρησιμοποίησα απέχουν αρκετά από το είδος της pasta της πρωτότυπης συνταγής, ήταν όμως ότι πιο κοντινό μπόρεσα να βρω εδώ (τα μακαρόνια παστίτσιου πλησιάζουν ίσως ακόμη περισσότερο αν και είναι πολύ πιο χοντρά, αλλά έχουν πολύ μεγάλη τρύπα στο κέντρο και δεν με ...ενέπνευσαν ιδιαίτερα. Η πρωτότυπη συνταγή χρησιμοποιεί ένα είδος μακρόσχημου ζυμαρικού, σε διάμετρο σαν και αυτά που χρησιμοποίησα εδώ, αλλά χωρίς τρύπα στο κέντρο. Είναι όλο ένας συμπαγής κύλινδρος που “κρατάει” πιο πολύ στο μάσημα, αναδεικνύοντας τη σάλτσα του τόνου. Για την ιστορία, πρόκειται για ένα παλιό τύπο ζυμαρικού που πλέον τα βρίσκει κανείς μόνον χειροποίητα (αν και διάβασα ότι θα ξαναέβγαιναν σε παραγωγή, από καμία μικρή εταιρεία), γνωστά παλιότερα με το όνομα “ pasta del carrettiere” η “πάστα του καροτσέρη”, γιατί τα προσέφεραν σαν ανταμοιβή στους καροτσέρηδες που παρέδιδαν το σιμιγδάλι στους παρασκευαστές ζυμαρικών (της pasta) μία συγκεκριμένης περιοχής, του Gragnano, λίγο παραέξω από τη Νάπολη (είναι τυπική φόρμα ζυμαρικού αυτής της περιοχής) Ο δε τόνος που χρησιμοποιείται στη συνταγή είναι εκείνο το μέρος του ψαριού που βρίσκεται πιο κοντά στο κεντρικό κόκκαλο. Το λένε “buzzonaglia”, και είναι το μέρος του ψαριού με τη μικρότερη αξία, λόγω του πολύ σκούρου χρώματός του (επειδή, λόγω της θέσης του κοντά στο κόκκαλο, αιματώνεται πολύ περισσότερο από το υπόλοιπο κρέας). Οι νοικοκυρές, λοιπόν, που συντηρούσαν το κρέας του ψαριού, κρατούσαν αυτό το μέρος (από τα πιο νόστιμα, παρά την αντι-marketing εμφάνισή του) για τέτοιες περιστάσεις. Εδώ έχει γίνει με κομματάκια τόνου, αφού αυτά είναι δυνατόν (έστω, πιο απλό) να βρει κανείς.