Μία φίλη μου στην Ιταλία μου έδωσε την συνταγή για αυτά τα μπισκότα που τα φτιάχνουν τις γιορτές. Στη συνταγή αυτή βάζουν μόνο αμύγδαλα ενώ εγώ εγώ έβαλα και φουντούκια και cranberries και σταφίδες.#μπισκότα#σνακ

Είναι παραλλαγή μιας τούρτας που είδα στον Παρλιάρο, αλλά επειδή δεν είχα κάποια από τα υλικά, όπως πχ φιστίκι Αιγίνης, λευκή σοκολάτα έβαλα φουντούκια κι αμύγδαλα!Λίγα μυστικά ακόμαΘα πρέπει να κάνω κάποιες σημαντικές διευκρινήσεις και διορθώσεις που θα κάνω την επόμενη φορά! Στην συνταγή του Παρλιάρου η κρέμα σοκολάτας είναι ρευστή, προφανώς η κρέμα γάλακτος που ανακατεύει στην σοκολάτα είναι χτυπημένη ελαφρά όσο για να γίνει παχύρρευστη, ενώ εγώ από λάθος, την χτύπησα σε σαντιγί με αποτέλεσμα σε μένα η κρέμα να στέκεται και να μην ρέει και να χρειάζεται να την απλώσω. Όπως και χρειάζεται περισσότερο χτύπημα για να αφομοιωθεί καλά η σαντιγί στην κρέμα σοκολάτα, για να μην έχει κομμάτια σαντιγί.Το μείγμα του μπισκότου το άπλωσα στο ταψί του φούρνου κι έγινε αρκετά λεπτό, σίγουρα την επόμενη φορά θα κάνω την διπλάσια δόση. Ο Παρλιάρος με τα υλικά αυτά έβγαλε δυο κομμάτια μπισκότο που έψησε σε τσέρκια 18εκ. στις φωτογραφίες μου μπορεί να μην φαίνεται το μπισκότο, πρώτον γιατί είναι λεπτά τα φύλλα και δεύτερον γιατί αντί για λευκή σοκολάτα έβαλα μαύρη. Επίσης να πω ότι τα 15’ ίσως να είναι πολύ για το ψήσιμο του μπισκότου, γι αυτό καλύτερα να το προσέχετε από το 10’. Τις άκρες από το μπισκότο που είχαν σκληρύνει γύρω γύρω τις έκοψα, αν και νομίζω ότι δεν θα ενοχλούσαν τόσο πολύ μέσα στο γλυκό. Επειδή δεν είχα φόρμα 22 με 24 εκ. έφτιαξα την τούρτα σε πυρέξ τετράγωνο 22εκ. πριν αρχίσω το στρώσιμο, έβαλα μεμβράνη στο πυρέξ, για να μπορώ να ξεφορμάρω άνετα το γλυκό.

Πριν από καιρό είχα δει, εδώ μέσα, μία συνταγή της Phoebe για Whoopie Pies που μου τράβηξε την προσοχή. Πολύ πρόσφατα αναρτήθηκε άλλη μία, από την ritahlias αυτή τη φορά, για whoopies . Έτσι και έγινε η πρώτη επαφή μου με αυτά τα αφράτα σοκολατένια γλυκάκια με το άρωμα βανίλιας, που θυμίζουν κεκάκια στη γεύση και... hamburger στην εμφάνιση.Πρόσφατα είδα και μία συνταγή σε ένα ξένο site στο internet που προσέθετε και μία χαρούμενη νότα στο γλυκό, “μεταμφιέζοντάς” τα σε ένα αγαπημένο ζευγάρι των παιδιών (Mickey και Minnie) και κάνοντάς τα ακόμη πιο επιθυμητά από τους μικρούς και αγαπημένους μας φίλους (όχι ότι χρειαζόταν και ιδιαίτερη προσπάθεια για αυτό) αλλά και μία ωραία και εύκολη λύση για το γλυκό του παιδικού αποκριάτικου πάρτυ.Ανοίξτε το link και ακούστε το “Makin’ Whoopee”  από τον Franc Sinatra, φτιάχνοντάς τα –γιατί όχι– μαζί με τα παιδιά σας. Εάν, πάλι, “τα παιδιά... έχουν βγει”, προτιμήστε αυτή την εκτέλεση, με την Ruby Valentine, είναι πολύ πιο κοντά στο χαρούμενο κλίμα του καρναβαλιούΛίγα μυστικά ακόμα[1] Στη συνταγή της, η Phoebe προτείνει αυτή η “εναλλάξ” προσθήκη στερεών και ρευστών υλικών στο μπολ με το βούτυρο να γίνει σε τρεις δόσεις, αρχίζοντας και τελειώνοντας με τα στερεά υλικά. Δεν ξέρω εάν έχει πράγματι σημασία, εμείς “δυστυχώς” (;;;) έπρεπε να την κάνουμε σιγά-σιγά και λίγο-λίγο αυτή τη προσθήκη και έτσι δεν μπορώ να έχω άποψη. Ή, καλύτερα, με τις (πολύ) περισσότερες προσθήκες, το μείγμα βγήκε πολύ-πολύ αφράτο και λείο. Οπότε, ..... είμαστε εντάξει.[2] Εάν χρησιμοποιήσετε χωνί ζαχαροπλαστικής, μη κάνετε το λάθος που έκανα εγώ και άφησα επάνω το εξάρτημα που κάνει σχέδια. Θέλουμε η ποσότητα να βγεί όσο πιο ομαλή γίνεται, για ομοιόμορφο σφαιρικό σχήμα στα whoopies αλλά και για να διευκολυνθούμε στη διακόσμηση (ζωγραφική) τους αργότερα.[3] Με λίγη προσοχή θα μπορέσετε να χωρέσετε –το πολύ– τέσσερις (4) σειρές των τριών (3) σε ένα φυσιολογικό ταψί κουζίνας (έχουν διαστάσεις περίπου 32 x 40 εκατ..) Αυτό σημαίνει ότι, σε κάθε περίπτωση, θα χρειασθείτε δύο φουρνίσματα, ένα με δύο ταψιά μέσα και ένα με ένα (γιατί για τα 15 γεμιστά whoopee, θα χρειασθούμε 30 μονά μπισκότα).[4] Ενδεχομένως, γεμιστά να γίνονται πιο ενδιαφέροντα με την γέμιση της Phoebe. Δοκιμάστε τα κι’ έτσι.Για γενιές ολόκληρες (στην αμερικάνικη ιστορία ΔΕΝ μπορεί κανείς εύκολα να αναφερθεί σε αιώνες, το περιορίζουμε λοιπόν σε “πολλές γενιές”) οι παραθεριστές στο Μέϊν (Maine) αλλά και οι επισκέπτες της Πενσυλβάνια (Pennsylvania) βρισκόντουσαν μπροστά σε κάτι ασπρόμαυρα, πολύ απλά, γλυκάκια, που όμως τους άρεσαν ιδιαίτερα σαν γεύση. Τα whoopie pies.Άρεσαν μάλιστα τόσο πολύ που σύντομα ξέσπασε “ιερός πόλεμος” ανάμεσα σε Maine και Pennsylvania αναφορικά με τις ρίζες του γλυκού. Το νομοθετικό σώμα της Πολιτείας του Maine αναζωπύρωσε τα πάθη στις αρχές της περσινής χρονιάς, όταν θέλησε με νόμο να ονομάσει τα whoopie pies σαν το επίσημο κέρασμα (official treat) της Πολιτείας του Maine. Μη μου πει κανείς ότι“ λάθος μας τα λες, είναι οι blueberry pies” (φτιαγμένες μάλιστα με ντόπια φρουτάκια, με blueberries του Maine)... Αυτά είναι το επίσημο γλυκό (official dessert), ενώ τα whoopie pies ανακηρύχτηκαν το επίσημο κέρασμα (official treat).”Ανοησίες”, ήταν η απάντηση από την Pennsylvania, της οποίας οι κάτοικοι ισχυρίζονται ότι αυτά τα στρογγυλά βουναλάκια από κέικ προέρχονται από τις κουζίνες των οικογενειών των Amish (Οι Amish ήσαν γερμανικής και ολλανδικής καταγωγής οπαδοί αίρεσης, των Μεννονιτών, μιάς επιμέρους ομάδας των Αναβαπτιστών, που έφθασαν και κατοίκησαν στην Πενσυλβάνια, γενιές και γενιές πίσω στον χρόνο).Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ισχυρίζονται πως οι ρίζες του των whoopie pies είναι πολύ πιο παλιές, ότι προϋπήρχαν σαν γλυκό στην Γερμανία και έφθασαν στον Νέο Κόσμο με τους Γερμανούς αποίκους, παραμένοντας σχετικά άγνωστα για πολλά χρόνια ακριβώς επειδή ήταν μέρος της διατροφής “κλειστών” θρησκευτικών ομάδων, όπως οι Αναβαπτιστές.Εκτός από αυτούς τους δύο “διεκδικητές” της πατρότητας της συνταγής και ανεξάρτητα από το ποιά από τις δύο θέσεις είναι και η σωστή, τα γλυκάκια έγιναν γνωστά σε όλες τις πολιτείες της Αμερικής και από εκεί πέρασαν στον υπόλοιπο κόσμο.Πρόκειται όμως πράγματι για μία “pie”, για μία “πίτα”; Μάλλον δεν έχει καμία σχέση, με την ιδέα τουλάχιστον που έχουμε εμείς της γηραιάς ηπείρου για τις πίτες. Κάποιοι τα χαρακτηρίζουν σαν “μπισκότα” (cookies), αλλά ούτε και αυτός ο όρος φαίνεται να ταιριάζει και πολύ. Έτσι αφράτα που είναι, μάλλον σε κεκάκια φέρνουν, σύμφωνα πάντα με τη δική μας άποψη για τα γλυκά. Ή, όπως διάβασα κάπου, μοιάζουν με “σάντουιτς με την μορφή κέικ” ή ακόμη καλύτερα με “κέικς με τη μορφή σάντουιτς”.Εγώ πάλι, προτιμώ μία άλλη περιγραφή τους, λιγότερο προσδιοριστική αλλά σαφώς πιο εύηχη“Αγνή, βρώσιμη, νοσταλγία”. Ναι, ναι, σαφώς το προτιμώ!!! Μία περιγραφή που φέρνει στο μυαλό μου την εικόνα του αγρότη που μετά από μία κουραστική ημέρα ανοίγει το δισάκι του και ανακαλύπτει μέσα την γλυκιά απόλαυση που έχει φροντίσει να του βάλει η γυναίκα του και να αναφωνεί “Whoopie!!!” στη θέα του μικρού, αφράτου, γλυκού.Υπάρχει και η εκδοχή, αυτή η κραυγή ικανοποίησης και επιδοκιμασίας να βγαίνει από το στόμα ενός ανθρακωρύχου, στα ανθρακωρυχεία του Maine και της Pennsylvania. Και ίσως από εκεί να προέρχεται και η ονομασία “Gob” με την οποία είναι επίσης γνωστό το γλυκό. Με τον όρο αυτό (“gob piles”) ονομάζονταν οι στοίβες των απορριμμάτων του κάρβουνου στα ανθρακωρυχεία.Παραδοσιακά, τα whoopie pies παρασκευάζονταν με φυτικά λίπη και όχι με βούτυρο, που έχει επικρατήσει σήμερα. Επίσης, τα παραδοσιακά whoopie pies είναι με σοκολάτα, σοκολατένια (εξωτερικά, η γέμιση είναι πάντα λευκή). Με την μανία όμως που έχουν οι μάγειροι και οι ζαχαροπλάστες όλου του κόσμου να πειραματίζονται με νέα υλικά, σήμερα μπορεί κανείς να βρεί whoopie pies και από... κολοκύθα!!! Περί ορέξεως...Στην εκτέλεση της βασικής συνταγής (πριν την διακόσμηση) φρόντισα να προσαρμόσω όσο μπορούσα τις ποσότητες σε εκείνες της συνταγής της Phoebe, αντικαθιστώντας τον στιγμιαίο καφέ με περισσότερο γάλα (και λίγο γιαούρτι) και αποφεύγοντας την γλυκόζη στη γέμιση (είπαμε, παιδική συνταγή είναι... ) ΠηγέςThe New York TimesWhoopie! Cookie, Pie, ή Cake, έφθασε η ώρα του Τα whoopie pies υποδαυλίζουν διατροφικό καυγά ανάμεσα σε Pennsylvania και MaineAmish Whoopie pies di Topolino e Minni  Whoopie Pie - History of Whoopie PiesWhoopie pie

“Μπαμπά μου, μπαμπά μου, αύριο έχει τα γεννέθλιά του ο Ευθύμης”“Και τι θέλεις να κάνω εγώ αγάπη μου. Πηγαίνετε με τη μαμά να του πάρετε ένα δώρο” Το κεφάλι γέρνει προς τα κάτω, με μία ελαφριά κλίση στα αριστερά. Αναγνωρίζω την κίνηση και περιμένω τα λόγια ... “Μπορείς σε παρακαλώ να φτιάξεις να του πάω τα γλυκάκια που είχες κάνει πέρισυ στη γιορτή μου; θυμάσαι; Εκείνα τα φιλάκια .....”. Ετούτη εδώ, ή βρήκε ένα πολιτικάντικο τρόπο να μου θυμίσει ότι πλησιάζει η γιορτή της, ή πράγματι της είχαν αρέσει τα “Baci di Alassio” ή αλλιώς “Φιλιά του Αλάσιο”, τυπικό γλυκάκι της μικρής αυτής κωμόπολης της Λιγουρίας (Liguria) που τους είχα φτιάξει πέρισυ. Είναι γλυκάκια με γέμιση σοκολάτας, πολύ εύκολα στην ετοιμασία τους αλλά με ξεχωριστή γεύση. Που μπορεί να την κάνει κανείς ακόμη πιο ξεχωριστή, προσθέτοντας και λίγο λικέρ (αλλά όχι σε αυτή την εκδοχή για μικρά παιδιά).Λίγα μυστικά ακόμαΦυλάσσουμε τα “Baci di Alassio” εκτός ψυγείου, μέσα σε μεταλλικό κουτί και σε δροσερό και στεγνό μέρος. Πρέπει να φαγωθούν εντός 15-20 ημερών (ανάλογα με τις συνθήκες διατήρησης), αλλιώς σκληραίνουν. Και τότε όμως κάνουν για...“βούτες”.Μία άλλη δυνατότητα (φαντάζομαι, δεν είχα την ευκαιρία να το δοκιμάσω αυτή τη φορά) είναι να αλέσει κάνείς μόνα τους τα φουντούκια με τη ζάχαρη και μόνο μετά να ανακατέψει το κακάο με το χέρι.[1] Με αυτόν τον αριθμό, των 40 περίπου μπισκότων, η ganache μου έφτασε ακριβώς (περίσσεψε μάλιστα και λίγη. Τα τελικά μπισκότα (20 τον αριθμό) βγήκαν μεγάλα, χορταστικότατα, δύσκολα τρως περισσότερα από ένα (εξαρτάται και από την ganache).Μπορείτε (θα το δοκιμάσω την επόμενη φορά) με τις ίδιες ποσότητες για τα μπισκότα να σχηματίσω περισσότερα (κατά 50%, γύρω στα 60 κομμάτια, για τριάντα ολόκληρα γλυκάκια, δηλαδή), και να αυξήσω (λιγότερο αυτές, κατά 25%) και τις ποσότητες στα υλικά της ganache (για να μου φθάσει για τα περισσότερα (αν και πιο μικρά) κομμάτια.[2] Η συνταγή θέλει να αφήνουμε την φουντουκο-ζύμη (άλλος αδόκιμος όρος αυτός!!!), τυλιγμένη σε μεμβράνη, για μία νύκτα στο ψυγείο. Την επόμενη, πριν την χρησιμοποιήσουμε, την βγάζουμε από το ψυγείο για ένα 2ωρο σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Η αμαρτία μου; εγώ αυτό το βήμα το παρακάμπτω και αγνοώ / αδιαφορώ για τις συνέπειες.Επίσης, είναι καλό να αφήσετε την ganache για λίγο στο ψυγείο πριν την απλώσετε με το χωνί πάνω στα μπισκότα. Θα μπορέσετε έτσι να βάλετε περισσότερη γιατί, όταν είναι κατευθείαν από το μίξερ και το δούλεμα, είναι πιο ρευστή και κυλάει. Δώστε της λίγο χρόνο στο ψυγείο (5 μόλις λεπτά) και θα “στέκεται” καλύτερα.[3] Η ganache με μόνο κουβερτούρα (εγώ μάλιστα έβαλα με μεγάλη περιεκτικότητα (74%) σε κακάο) είναι πολύ χορταστική. Μπορείτε να την ισομοιράσετε και με σοκολάτα γάλακτος (δείτε οδηγίες στο site)[4] Επίσης μπορείτε να προσθέσετε και λίγο λικέρ στα υλικά της, πριν από το κτύπημα της σοκολάτας με την κρέμα γάλακτος. Δίνει μία ιδιαίτερη και μεθυστική γεύση και άρωμα.Θα γνωρίζετε, ασφαλώς, τα “φιλιά της Περούτζια” τα περίφημα “Baci Perugina” με το ασημένιο περιτύλιγμα και τα σκούρα μπλε γράμματα. Χωρίς περιτύλιγμα αυτά, αλλά επίσης νοστιμότατα, τα “Baci di Alassio” (τα “φιλιά του Αλάσιο”, δηλαδή) δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά έναν αιώνα πριν (το 1919) σε μία μικρή πόλη στην περιφέρεια της Λιγουρίας (Liguria), στην ιταλική Riviera, κάπου ανάμεσα σε Γένοβα (Genova) και Σαν Ρέμο (San Remo), κάνοντάς την διάσημη για αυτά της τα μπισκότα. Αυτές οι μικρές λιχουδιές κατάφεραν να βάλουν την μικρή επαρχιακή πόλη στο “Club της σοκολάτας“ και τώρα είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο ακριβώς για αυτά τα μικρά “καφέ μαργαριτάρια” της. Μη μπερδευθείτε εάν τα ακούσετε και σαν “bacio della Riviera”, πρόκειται για το ίδιο ακριβώς γλυκό.Εκτός από αυτά τα δύο διάσημα “φιλιά” της ιταλικής ζαχαροπλαστικής, υπάρχουν και τα “Baci di dama” (ή “φιλιά της ντάμας”), της (σχετικά) γειτονικής με το Alassio πόλης της Tortona (αλλά, πλέον, είμαστε στην επαρχία της Alessandria (Αλεξάνδρεια), στο Piemonte (Πιεμόντε), λίγο πιο βόρεια), που είναι και τα “αρχαιότερα” του είδους. Εάν ανακαλύψει την νοστιμιά τους η κόρη μου, ίσως τα δούμε και αυτά να ανεβαίνουν στο site.....

“Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά” Λαϊκή παροιμία φτιαγμένη.... στα μέτρα μου. Θέλετε να μάθετε το γιατί;Δεν έχετε ξαναδεί πιο άσχημα μπισκότα από αυτά που θα σας περιγράψω. Τίποτα πιο άμορφο, πιο ακανόνιστο, πιο απωθητικό. Σε γλυκό τουλάχιστον. Οι “Κουασιμόδοι της ζαχαροπλαστικής”, αναμφίβολα!!! Έχω τον τίτλο της “πιο παραμορφωμένης δημιουργίας” στο τσεπάκι μου, στα “βραβεία της παρέας” για το 2011.Και αυτό γιατί θέλησα μέσα στα άγρια μεσάνυκτα (και με ελάχιστα περιθώρια φασαρίας, ο υπόλοιπος άμαχος πληθυσμός κοιμόταν), να φτιάξω ένα γλυκό να κεράσει η Έρρικα τους συμμαθητές της. Ποιος ξέρει τι θα ακούσω όταν επιστρέψει....Τα είναι γλυκάκια που έφτιαξα είναι μπισκοτάκια με βάση το φουντούκι. Ψημένο και αλεσμένο (ένα μέρος του ή ολόκληρη η ποσότητα) Και όσο “άσχημα” είναι στην όψη, άλλο τόσο νόστιμα αποδεικνύονται στη γεύση. Εξ’ ου και το όνομά τους“Brutti ma buoni”, (μπρούτι μα μπουόνι δηλαδή“άσχημα αλλά νόστιμα”).Λίγα μυστικά ακόμαΟι παραλλαγές που μπορεί να κάνει κανείς είναι... όσα τ’ αστέρια του ουρανούΑντί για φουντούκια μπορεί να χρησιμοποιήσει αμύγδαλα, καρύδια, ακόμη και κουκουνάρι. Μπορεί να προσθέσει λίγο λικέρ για να τους δώσει ένα πιο μεθυστικό τόνο. Μπορεί να “σφηνώσει” μέσα σε κάθε μπισκοτάκι λίγη σοκολάτα. Μπορεί να τους προσθέσει λίγο ξύσμα λεμονιού ή ένα κουταλάκι σκόνη κανέλλας (μέσα στη μαρέγκα, όσο την κτυπάμε), για να τα αρωματίσει. Ή λίγο αλεύρι για να τα κάνει πιο μαστιχωτά, να μη λιώνουν απλώς στο στόμα. Εγώ, σε μία μικρή δόση, κοσκίνισα μέσα στο μίγμα λίγο κακάο. Η σοκολατένια εκδοχή μας άρεσε εξ’ ίσου. Την επόμενη θα δοκιμάσω μία “μεθυσμένη”, με λικέρ amaretto. Όπως και να τα κάνει κανείς, αυτά θα εξακολουθούν, πάντα, να είναι άσχημα αλλά νόστιμα.Όταν θα έχουν κρυώσει, μπορούμε να τα φυλάξουμε σε κουτί που να κλείνει ερμητικά. Θυμάμαι τη μητέρα μου να φυλάει τα κουλούρια της σε μεταλλικά κουτιά, που όταν τα ανοίγαμε –ακόμη και μετά από μέρες– μοσχοβολούσε όλο το σπίτι.Όταν βγουν από τον φούρνο, πρέπει οπωσδήποτε να μείνουν να κρυώσουν (όχι για πολύ, αρκούν 5 λεπτά). Ζεστά, υποχωρεί η επιφάνειά τους και θρυμματίζονται εύκολα. Μόλις κρυώσουν, μπορεί να τα διαχειρισθεί κανείς πολύ-πολύ εύκολα. Δεν κολλούν στη λαδόκολλα, είναι πανάλαφρα (στα 15 γρ. περίπου), και βγαίνουν γύρω στα 70 κομμάτια.Τα μπισκότα που φαίνονται στις φωτογραφίες είναι περισσότερο “brutti”, χωρίς να χάσουν έστω και λίγο από το “buoni”. ΕξηγούμαιΘα έπρεπε να είναι πιο “μπισκότα”, λιγότερο πεπλατυσμένα. Το λάθος ήταν δικό μου, και ήταν διπλόέβαλα περισσότερη ποσότητα ανά μπισκότο (μία “φουσκωτή” κουταλιά του γλυκού) και είχα ξεχάσει και να προθερμάνω τον φούρνο, συνεπώς έμειναν τουλάχιστον ένα 10λεπτο μέχρι να αρχίσουν να ψήνονται σε κανονική θερμοκρασία και... μου άπλωσαν. Στη γεύση, όμως, παρέμειναν πολύ νόστιμα. Επίσης, ο αριθμός τους είναι ο μισός, γιατί και οι ποσότητες των υλικών που χρησιμοποίησα ήταν οι μισές. 

Ο τίτλος μου μάλλον αποτελεί την περιγραφή!Αυτό που δεν περιγράφεται είναι η φοβερή αίσθηση να λιώνουν στο στόμα και να κατακλύζεται αυτός που το τρώει από το συναίσθημα της απόλυτης απόλαυσης!Δοκιμάστε τα για καταλάβετε ότι δεν υπερβάλλω!

Αυτή τη συνταγή τη βρήκα στο site του David Lebovitz, o οποίος και δηλώνει ότι είναι μια από τις συνταγές για το πιο παγωτό σοκολάτας γάλακτος που έχει δοκιμάσει και μάλιστα χωρίς το αβγό που αρκετοί αποφεύγουν. Επίσης, ότι το παγωτό έχει μια ιδιαίτερη κρεμώδη υφή, με λιγότερους κρυστάλλους πάγου κι αυτό το κάνει πιο μαλακό και λιγότερο «παγωμένο». Τα επιβεβαιώνω όλα και σας συνιστώ τη συνταγή. Δε μοιάζει άλλωστε με κανένα από τα παγωτό που έχω φτιάξει. Επίσης δεν έχει τη γεύση της σαντιγύς που εγώ προσωπικά δεν πολυσυμπαθώ. Είναι και μοναδικό και εύκολο.Λίγα μυστικά ακόμαΕίμαι ΠΑΡΑ πολύ ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι «έκλεψα» λίγο, την προσάρμοσα σε αυτά που είχα σπίτι. Δε χρησιμοποίησα το σιρόπι καλαμποκιού, αλλά έβαλα στέβια αντ’ αυτού (περίπου 1/3 κούπας). Επειδή δεν είμαι γενικά φαν του εβαπορέ, έβαλα γάλα φρέσκο χωρίς λακτόζη και πρόσθεσα άλλες δυο κουταλιές κορν φλάουερ. Μου πήρε λίγο παραπάνω χρόνο για να πήξει, αλλά όχι ιδιαίτερα πολύ (2’-3’). Έκανα και ένα «γλυκό» λάθοςμπερδεύτηκα και έβαλα ολόκληρη την κουβερτούρα, δε μας χάλασε. Να πω ακόμη ότι ήταν τόσο καλή η υφή, που σκέφτηκα ότι θα πήγαινε πολύ αν τη χρησιμοποιούσα ως γέμιση σε μπισκότα, οπότε το μισό περίπου έγινε παγωτό μπισκότο (το έβαλα ανάμεσα σε πτι μπερ). Και φυσικά έγινε και ξαναέγινε…

Το πρόβλημα με αυτά τα μηλοπιτάκια που μοιάζουν μπερισσότερο με μαλακά μπισκοτάκια είναι ότι δεν μπορείς να φας μόνο ένα! Η συνταγή είναι της Μαρίας Αργύρη και τη βρήκα στο http://www.gastronomos.gr

Είναι η πρώτη φορά που κάνω τα κάστανα μαρμελάδα και μπορώ να πω ότι έχω ενθουσιαστεί με τη γεύση και το άρωμά της. Με λίγα λόγια, είναι υπέροχη!!!#μαρμελάδες #βάζο#32Ε

Ένα θρεπτικό και χορταστικό πρωινό ή #σνακ. Και γλυκό επίσης, λόγω του μελιού μεταξύ άλλων.Σε περίπτωση που αποφεύγουμε τη ζάχαρη:Το μέλι γενικά, είναι υγιεινότερο απ' τη ζάχαρη, αφού εμπεριέχει βιταμίνες και μέταλλα, ΌΜΩΣ το 80% του αποτελείται από γλυκόζη και φρουκτόζη.Η σακχαρόζη, δηλαδή η γνωστή μας ζάχαρη, δημιουργείται από αυτά τα δύο σάκχαρα. (Ενώνονται σε ίσα μέρη και σχηματίζεται.)Έτσι μπορεί να θεωρηθεί ότι ό, τι εμπεριέχει μέλι, είναι ΜΕ (επιπρόσθετη) ζάχαρη. Στη συγκεκριμένη συνταγή είναι σαν να βάζουμε γύρω στα 2 κγ ζάχαρη.

Αυτά τα νόστιμα μικρά βουτήματα, μας έρχονται από την Γαλλία!!👌 Η συνταγή είναι του Άκη Πετρετζίκη!!!🌟Το κάρδαμο και τα τριμμένα φουντούκια είναι προαιρετικά εγώ δεν έβαλα, αλλά στη συνταγή τα γράφω.

Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει! (συνταγή της γιαγιάς... για τα εγγόνια της.. που στο τέλος το έτρωγαν όλο οι κόρες της... τς τς τς)Recipe by tatiana7