Σήμερα θα δούμε πως ετοιμάζεται ιδανικά ένα απλό toast με τυρί και ζαμπόν, που όμως αφήνει μία τέτοια νόστιμη καπνιστή γεύση και μία τόσο εξαιρετική τυρένια επίγευση που το κατατάσσει ανάμεσα (εάν όχι στην κορυφή) των snacks, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Θα μπορούσατε εκτός από αυτά τα δύο υλικά να του προσθέσετε και (σχεδόν) οτιδήποτε άλλο (από μουστάρδα και κέτσαπ μέχρι καραμελωμένα κρεμμύδια ή νωπά λαχανικά), το νόημα όμως αυτής της συνταγής είναι να απομονώσουμε και να απολαύσουμε ακριβώς αυτές τις δύο γεύσεις. Την καπνιστή μιάς παχιάς και ζουμερής φέτας ζαμπόν και την απολαυστικά τυρένια τριμμένου τυριού που λιώνει και δημιουργεί μία μαστιχωτή στρώση. Εάν δεν σας έκανα ήδη να το επιθυμήσετε τρελλά, φοβάμαι ότι δεν έχω αποτύχει σαν μαγείρισσα…Εδώ η συνταγή είναι με τυρί cheddar και αυτό επειδή το τυρί αυτό έχει την ιδιότητα μαλακώνει και να μαστιχώνει όμορφα χωρίς όμως να λιώνει εντελώς και να τρέχει έχω από τις φέτες του ψωμιού. Το ίδιο αποτέλεσμα μπορούμε να έχουμε και με μία καλή γραβιέρα, ή και με τυριά όπως το Emmenthal ή το Gouda, έχοντας όμως δοκιμάσει …τυριά και τυριά στα σάντουιτς που μου φτιάχνει όλα αυτά τα χρόνια ο μπαμπάς, νομίζω ότι ένα Cheddar ελαφρά ωριμασμένο (8 με 10 μήνες) είναι η καλύτερη επιλογή, έχει ένα πιο ανοικτό χρώμα και πιο λεπτή και ήπια γεύση σε σχέση με το μεγάλης ωρίμανσης πορτοκαλί, που είναι το πιο κλασσικό της οικογένειας.

Δεν ξέρω κατά πόσον γνωρίζετε την Λαίδη Μάλλοουαν, την «Βασίλισσα του Εγκλήματος» όπως την ονόμασαν, είμαι όμως σίγουρος ότι πάρα πολλοί και πολλές από εσάς έχετε περάσει ατελείωτες ώρες προσπαθώντας να ανακαλύψετε μέσα από “ενδείξεις ενοχής” στις σελίδες των ιστοριών της “ποιος είναι ο ένοχος”.Η Mary Agatha Clarissa Miller, συγγραφέας από το Τόρκι της Αγγλίας, πολύ πιο γνωστή σαν Agatha Christie, το είχε αυτό το ταλέντο. Να σε κρατάει σε αγωνία στα βιβλία της, μέχρι τις τελευταίες σελίδες τους, όπου και αποκαλύπτετο ο πραγματικός ένοχος, συχνά ανάμεσα στους πιο ευυπόληπτους υπεράνω υποψίας πρωταγωνιστές.Σαν να βλέπω ακόμη την εικόνα που είχα σχηματίσει με τη φαντασία μου (δεν υπήρχαν τηλεοράσεις τότε, όλες αυτές οι εικόνες που έχουν μείνει σε πολλούς από εμάς είναι καθαρά δημιουργήματα της φαντασίας μου, “κτισμένες”, αποκλειστικά, από τις πολύ παραστατικές περιγραφές των βιβλίων της), σαν να βλέπω, λοιπόν, τον Επιθεωρητή Πουαρώ, να στρίβει τις μουστάκες του και να αποκαλύπτει τον πραγματικό ένοχο (αφού έχει κάνει όλους τους προηγούμενους παρευρισκόμενους να κοψοχολιάσουν, πριν τους αθωώσει περνώντας στον/στην επόμενη/-η.

Αγοράσαμε πεντανόστιμες πατάτες και είπαμε να τις δοκιμάσουμε σε διάφορες εκδοχές!!!! Αν αφαιρέσουμε το αυγό μπορεί να γίνει και νηστίσιμη συνταγή!!!!#Ημερολόγιο2025

Η Αρετούλα ήταν ένα αεικίνητο κοριτσάκι με σγουρά ξανθά μαλάκια, που τρελαινόταν για σκαφάλωμα, ποδήλατο, κολύμπι και ζωγραφική. Να μην ξεχνάμε, ότι η Αρετούλα μεγάλωσε την δεκαετία του '70. Τότε δεν είχε ούτε τάμπλετ, ούτε κινητά, ούτε τίποτα. Η μοναδική διασκέδαση με οθόνη, ήταν η τηλεόραση. Μαυρόασπρη, μόνο με δύο κανάλια, που το πρόγραμμα άρχιζε στις 6 το απόγευμα. Η πιο συναρπαστική σειρά, το μικρό σπίτι στο λιβάδι!!!Μόνο ένα πράγμα δεν άντεχε το κοριτσάκι της ιστορίας μας. Να τρώει. Ειδικά κρέας. Η μανούλα της, (ηρωίδα) προσπαθούσε να την κάνει να φάει με κάθε τρόπο. Το κρέας λοιπόν που δεν έτρωγε, της το έκανε κροκέτες την επόμενη μέρα, ανακατεύοντάς το με μια σφιχτή μπεσαμέλ και με ο,τι λαχανικά είχε και το τηγάνιζε πανάροντάς το. Το αποτέλεσμα... απίστευτο! #παιδί #ΜηνΤοΠετας

#ανάμνηση . Αγαπημένη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι έβλεπα αμερικανικά έργα στην τηλεόραση και ρωτούσα τη μαμά μου γιατί δεν μου τα έφτιαχνε...τελικά δεν μου χάλασε το χατίρι και βρήκε συνταγή (δεκαετία ‘80s μιλάμε τώρα). Περιττό να σας πω ότι τώρα τη φτιάχνω και εγώ, αρκετά συχνά, για τα δικά μου παιδιά!!!

Αυτή είναι η δεύτερη Ισπανική συνταγή που δοκίμασα για το Valira Food Festival. Ορεκτικό και αυτό, είναι κροκετούλες μαλακές που περιέχουν κοτόπουλο και μπέικον, αν και δε το καταλαβαίνεις, νομίζεις πως περιέχουν τυρί. Είναι σα να φτιάχνεις μια σφιχτή μπεσαμέλ βάζοντας και πράγματα μέσα. Η συνταγή είναι και πάλι από το Ισπανικό Cookpad, και είναι του/της julianrufete. Στη δική του συνταγή είχε Jamon serrano αντί για μπέικον, αλλά εκείνη την ώρα που το αποφάσισα δεν είχα, οπότε έβαλα μπέικον. Δε νομίζω πως άλλαξε και πολύ τη συνταγή...Σε ισπανικό εστιατόριο που είχα πάει, ο Ισπανός σεφ εκεί μας είχε φέρει τέτοιες κροκέτες, αλλά με μπακαλιάρο, και έλεγε πως ήταν συνταγή της μαμάς του. Μου είχαν αρέσει πάρα πολύ και να που τώρα βρήκα τη συνταγή!!!

Ένα πρώτο πιάτο πολύ εύκολο και γρήγορο, που μπορείτε να το κάνετε και με δική σας ζύμη τάρτας.. Επίσης και για μπουφέ είναι εντυπωσιακότατο.Λίγα μυστικά ακόμαΦτιάχνετε σε θήκες για μάφιν, αλλά μπορεί και να γίνει και τάρτα για τραπέζι. Η συνταγή είναι από το site Μαγειρικές Διαδρομές έχω κάνει κάποιες αλλαγές. Η συνταγή δίνει μπέικον, έβαλα ζάμπον για αποφυγεί του λίπους που έχει το μπέικον και έβαλα καπνιστό για να δώσει περισσότερο νοστιμιά. Επίσης τα μανιτάρια πλευρώτους νομίζω ότι είναι πιο νόστιμα.

Εύκολα, πανεύκολα ταρτάκια, με μία ιδιαίτερη, αφράτη ζύμη φτιαγμένη με αλεύρι, γάλα και τυρί ricotta, τυλιγμένα γύρω από μία νόστιμη γέμιση με ζαμπόν και κίτρινο τυρί. Χωρίς αυγά, χωρίς βούτυρο και όμως τόσο μα τόσο γευστική.Τα στριφτάρια αυτά (“girelle” στην πρωτότυπη συνταγή) είναι ένα γρήγορο snack, μία εμφανίσιμη λύση για μπουφέ, παιδικό αλλά και μεγάλων και, κάποτε-κάποτε, ένα ωραίο βραδινό μπροστά στην τηλεόραση, με την αγαπημένη ομάδα του συζύγου να προσπαθεί –μάταια– να ...σπάσει την παντοκρατορία του Ολυμπιακού!Λίγα μυστικά ακόμαΗ συνταγή είναι από το συμπαθέστατο site “Fatto in casa da Benedetta” και, για να έχετε μία πιο εποπτική εικόνα, σας δίνω και το link όπου μπορείτε να παρακολουθήσετε και ένα video με την εκτέλεση της συνταγής, απείρως καλύτερο από τις ερασιτεχνικές φωτογραφίες μου.

Τη συνταγή μου την έκανε η μανούλα μου απο μικρό παιδάκι! Μοσχοβόλαγε όλη η γειτονιά! Όταν λοιπόν έβγαινε από τον φούρνο, αφήναμε την μπάλα και πηγαίναμε όλα τα παιδάκια για φαγητό! Την βρήκα ξεφυλίζοντας τις συνταγές της και σας την προσφέρω με αγάπη!Λίγα μυστικά ακόμαΕγώ την μπεσαμέλ την κάνω ως εξήςβάζω όλα τα υλικά από την αρχή και ανακατεύω μέχρι να πήξει4 φλ. τσ. γάλα, 8 κ.σ αλεύρι, 3 κ.σ βούτυρο, αλάτι. Σε μια κατσαρόλα βάζω γάλα και προσθέτω αλεύρι. Το ανακατεύω καλά να μην έχει σβώλους και το ανακατεύω μέχρι να πήξει. Την κατεβάζω από τη φωτιά και προσθέτω αλάτι και βούτυρο. Μετά ρίχνω σιγά - σιγά τα αυγά (χτυπημένα, βάζς 2 αυγά) και μοσχοκάρυδο!Όταν κάνω μακαρόνια που δεν τα βάζω φούρνο και ρίχνω μπεσαμέλ δεν βάζω αυγά.

Στο τέλος μόνο, όταν πια είχαμε καθαρίσει τα πιάτα μας και δεν είχε μείνει ίχνος φαγητού στο ταψί ή στη κατσαρόλα για να “μας φέρει η μαμά ακόμη λίγο, λιγουλάκι, σε παρακαλώ ...” ακουγόνταν –πάντα από στόμα μικρού, της αδελφής μου ή το δικό μου– “και για γλυκό, τι έχουμε;”Τα μεσημέρια της Κυριακής. Ένας κόσμος διαφορετικός (δεν είχε διάβασμα, αυτό –εξ ορισμού– έπρεπε να έχει τελειώσει το Σάββατο), σε διαφορετικό θαρρείς περιβάλλον (με διαφορετικό σερβίτσιο, σερβιρισμένο στη τραπεζαρία), με διαφορετικές μυρωδιές (τα όσπρια, τα λαδερά και το ψάρι των άλλων ημερών –απαραίτητο στοιχείο μιας ισορροπημένης διατροφής, μιας άλλης ισορροπημένης εποχής– έδιναν τη θέση τους σε πιο “νόστιμα πιάτα”) και με σίγουρα διαφορετικές προσδοκίες από τις άλλες μέρες (ακολουθούσε βλέπετε η ραδιοφωνική μετάδοση του αγώνα της “ομαδάρας”, φθάνει να μη μας έκαιγε πάλι ο διαιτητής...).Ναι, ήταν διαφορετικά εκείνα τα μεσημέρια, αλλά αυτή η διαφορά δεν οφειλόταν σε αυτά τα ίδια. Και ας μη το καταλάβαινα καλά τότε. Και για πολλά χρόνια μετά. Οφειλόταν σε όλες τις άλλες, τις υπόλοιπες ημέρες, της εβδομάδας. Εκείνες ήσαν που έκαναν τη διαφορά. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω. Όταν πια το αρνί στο φούρνο το τρως σε κάθε ταβέρνα, όταν έβρισκα κοκκινιστό με μακαρόνια να με περιμένει επιστρέφοντας τις Δευτέρες από το γραφείο, όταν και αυτό το ρολό με πατάτες στο φούρνο ή οι κεφτέδες με χοντρό μακαρόνι έγιναν καθημερινά φαγητά, όταν αλλάζουν εκείνες, οι άλλες ημέρες, τότε διαπιστώνεις (και αναπολείς) την διαφορετικότητα των Κυριακών.Σε ανάμνηση εκείνων των ημερών, σε ανάμνηση εκείνων των κυριακάτικων τραπεζιών που είχαν πιάτα –αλλά κυρίως πρόσωπα– που δεν θα ξαναχαρούμε, σε ανάμνηση μιας νιότης που η εικόνα της επανέρχεται περιοδικά, ανυπόφορα ωραία να με παιδεύει, προχθές, Κυριακή, έφτιαξα ένα ρολό κιμά στο φούρνο με πατάτες. Ζήτησα από τη γυναίκα μου να στρώσει στην τραπεζαρία και να έχει και ένα γλυκό. Η κόρη μας πίστεψε ότι κάποιος μας γιορτάζει, και αναρωτιόταν “γιατί δεν πήρε η γιαγιά να ευχηθεί”... Μπορεί να χρησιμέψει σαν ένα καλό μάθημα για το “τι (άλλο) σημαίνει πρόοδος”....Συνεχίστε, έχοντας ανοίξει αυτό το link. Μητσιάς εκείνης της εποχής, περίπου (1973) και “Τα μεσημέρια της Κυριακής”. Οι πιο παλιοί ίσως κάτι να θυμηθούν .....Λίγα μυστικά ακόμα[1] Διάβασα (στο βιβλίο της Σκούρα) ότι στην αρχή του ψησίματος, η θερμοκρασία πρέπει να μην είναι υψηλή, για να μη σκάσει το ρολό. Αρχίζουμε δηλαδή από μία χαμηλότερη και την αυξάνουμε μετά από λίγα λεπτά. Επίσης, ο χρόνος αυτός αντιστοιχεί σε ρολό φτιαγμένο με τις ποσότητες που αναφέρονται. Αυξάνοντας, βέβαια, την ποσότητα άρα και το μέγεθος του ρολού, θα πρέπει να αυξήσουμε και τον χρόνο ψησίματος.[2] Μου άρεσε μία ιδέα της κυρίας Πατσιλινάκου στο “Ρολό της γιαγιάς Ιωάννας”  που έχει ανεβάσει η Afroditi D, και έτσι τοποθέτησα κατά μήκος του ρολού φέτες ντομάτας, καλύπτοντάς το στο πάνω μέρος και προστατεύοντάς το από το να ψηθεί πολύ και να καεί εξωτερικά. [δείτε φωτογραφία στο βήμα 19]. Δεν έριξα όμως την τριμμένη φρυγανιά από πάνω.[3] Μπορείτε, εάν θέλετε, να “ενισχύσετε” το ρολό σας, μπορείτε να προσθέσετε στα δύο είδη του κιμά και κομματάκια μορταδέλα. Κόψτε την (100-120 γρ είναι ό,τι πρέπει για αυτές τις ποσότητες κιμά) σε πολύ μικρά κομματάκια, σαν να επρόκειτο για κιμά (όσοι διαθέτουν μηχανή του κιμά θα τους είναι πολύ πιο εύκολο) και ανακατέψτε τα με τους άλλους δύο τύπους κιμά. [δείτε φωτογραφία στο βήμα 20]. Το ρολό θα αποκτήσει μία υφή πολύ πιο αφράτη. Προσοχή. Η παρουσία της μορταδέλας μπορεί να σας μπερδέψει. ΔΕΝ θα σκουρύνει εύκολα εξωτερικά, δεν θα “αρπάξει”, και αυτό μπορεί να σας οδηγήσει (λανθασμένα) στο συμπέρασμα ότι δεν έχει ψηθεί. Δεν είναι όμως έτσι. Τα 45-50 λεπτά ψησίματος είναι αρκετά για ένα καλοψημένο, ζουμερό, ορεκτικότατο ρολό.Μπορείτε, ακόμα, να επιλέξετε και την γέμιση της αρεσκείας σας. Θέλετε ένα παράδειγμαΔεν σας αρέσει η ιδέα αλλαντικών μέσα στο φαγητό σας; Αντικαταστήσετε το ζαμπόν με ίση ποσότητα (και βάλ ...) ζεματισμένου σπανακιού. Το γεμιστό ρολό με σπανάκι και καπνιστό τυρί είναι απλά.... σούπερ.Θέλετε και ένα δεύτερο παράδειγμα; Για “εξωτερική επέμβαση” αυτό. Καλύψτε το, σχηματοποιημένο πια, ρολό με φέτες μπέικον (ή άψητο προσούτο (“prosciutto crudo”). Τυλίξτε το σε λαδόκολλα που θα κλείσετε στις δύο άκρες σαν “καραμέλα” και ψήστε το έτσι κλεισμένο, αυξάνοντας κατά τι τον χρόνο ψησίματος. Τα τελευταία 10 λεπτά αφαιρέστε την λαδόκολλα και αφήστε το ρολό στη λειτουργία grill να πάρει χρώμα και να γίνει τραγανό το μπέικον (ή το προσούτο).[4] Θέλετε και ένα τρίτο; Για τα “συνοδευτικά” αυτό. Βάλτε, διάσπαρτες μέσα στο ταψί και ανάμεσα στις πατάτες, πιπεριές κομμένες σε χοντρά κομμάτια [δείτε φωτογραφία στο βήμα 14]. Ψημένες για 25-30 λεπτά (στη συνέχεια θα πρέπει να τις αφαιρέσετε, όσο θα συνεχίζει να ψήνεται το ρολό, για να μη καούν και να τις προσθέσετε μόλις για 2-3 λεπτά στο τέλος του ψησίματος, για να ξαναζεσταθούν) είναι ένα εξαιρετικά νόστιμο συνοδευτικό του φαγητού, ανακατεμένες μαζί με τις πατάτες. Αλλά και δίνουν μία πολύ νόστιμη γευστική νότα στη σαλτσούλα του φαγητού. Εάν επιλέξετε πολύχρωμες πιπεριές (από μία πράσινη, κόκκινη, κίτρινη, πορτοκαλί) και το οπτικό αποτέλεσμα θα είναι εξ’ ίσου καλό με το γευστικό.Ακόμη όμως και εάν ξεχασθείτε ή τις αφήσετε ηθελημένα όλη την ώρα του ψησίματος, και πάλι η συνεισφορά τους στη γεύση της σάλτσας είναι σημαντική. Καραμελώνουν και δίνουν μία εξαιρετική νοστιμιά στο φαγητό. Απλά, δεν θα είναι παρουσιάσιμες οι ίδιες σε τραπέζι (αν και εξακολουθούν να είναι πεντανόστιμες, “περιλάβετέ” τες εσείς, στα “παρασκήνια”, στην κουζίνα σας). Σε αυτή τη περίπτωση, βέβαια, η πολυχρωμία δεν παίζει ρόλο.

Η φυσική γλυκύτητα των καρότων, ενισχυμένη με εκείνη της λίγης πρόσθετης ζάχαρης δημιουργούν μία εξαίσια αντίθεση με την πικάντικη γεύση της κρέμας τυριού΄, δημιουργώντας μία ιδιαίτερη “σάλτσα” με την οποία περιχύνονται τα πράσα. Όσο για αυτά, τυλιγμένα μέσα στις φέτες του ζαμπόν και του μπέικον, προσθέτουν τη δική τους νοστιμιά σε ένα πιάτο που αξίζει να δοκιμάσετε.Η συνταγή είναι από το site της Αργυρώ (μήπως -ούς;;;), την οποία και ευχαριστώ για άλλη μία φορά για τις προτάσεις της. Απλά πέρασα και από μερικά γαλλικά sites και προσθαφαίρεσα κάποια -όχι ουσιαστικά- πράγματα#2020#Κυριακή