Ένα σπουδαίο πιάτο, πολύ νόστιμο, εύκολο, ελαφρύ, υγιεινό, πολύ γρήγορο στην προετοιμασία του.Φιλεταρισμένο λαβράκι, ψημένο στο φούρνο μέσα σε αλουμινόχαρτο, εξαιρετικά αρωματισμένο με φρέσκα μυρωδικά, με λεμόνι και νοστιμισμένο με ντοματούλες, ελιές, κάπαρη και σκορδάκι. Και, βέβαια, καλό, παρθένο ελαιόλαδο.Έτοιμο στο φούρνο σε μόλις 20 λεπτά, χωρίς να χρειασθεί να λερώσουμε κατσαρόλες και τηγάνια, ακόμη και αυτό το ταψί που θα χρησιμοποιήσουμε δεν λερώνεται καθόλου, χάρη στο στεγανό κλείσιμο του αλουμινόχαρτου. Α, και καμία μυρωδιά στην κουζίνα. Μόνο όταν στο τέλος ανοίξετε τα “πακετάκια”, μία συμφωνία αρωμάτων και ευωδιών θα απλωθεί σε όλο το χώρο της!#Hμερολόγιο2023

Ένα πολύ νόστιμο πιάτο, Ένας εξαιρετικός τρόπος να απολαύσετε αυτό το πολύ υγιεινό ψάρι (όχι μόνον εσείς αλλά ιδιαίτερα ένα παιδί. Θα το απολαύσει και ...θα πει και ένα τραγούδι!).Εάν δεν σας αρέσουν τα μπρόκολα, μπορείτε να φτιάξετε το πιάτο και με κολοκυθάκια. Όπως και τον σολομό, μπορεί να αντικατασταθεί και με ξιφία.Υυσκολία πιάτου: Έυκολο. Κόστος πιάτου: Μέτριο. Χρόνος ετοιμασίας: 10 λεπτά. Χρόνος μαγειρέματος; 20 λεπτά

Η σχέση μου με τα χταπόδια είναι πολύ ιδιαίτερη. Και ας μη το ξέρουν τα χταπόδια... Τα αναζητώ παντού. Σε μικρά, ταπεινά, ταβερνάκια, στα πιο μακρινά, ξεχασμένα, νησιά. Σε παραδοσιακά... θαλασσινο - στέκια, Αττικής και περιχώρων. Σε μεσαία έως και μεγάλα βάθη (εκεί, γύρω στα... δυόμιση μέτρα κάτω από την επιφάνεια (τι “ποιαν επιφάνεια ;”, τι “ποιαν επιφάνεια ;”, μωρέ!!!) με το ψαροντούφεκο στο χέρι. Σε σπίτια συναδέλφων με νησιώτισσες μητέρες. Στο κτήμα της θείας Θοδώρας, στην Ερμιόνη, όπου “γνωρίστηκα” με το –με διαφορά– νοστιμότερο χταπόδι στα κάρβουνα. Παντού. Το χταπόδι, όμως, που βρήκα στο site της Antonella, δεν έχει όμοιό του. Όχι επειδή τάχα είναι το πιο νόστιμο που έχω δοκιμάσει. Όχι. Έχω φάει και άλλα, σπουδαία χταπόδια. Αλλά επειδή είναι, πράγματι, πολύ νόστιμο, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό!!! Ο τρόπος με τον οποίο καραμελώνουν οι χορταστικές μπουκιές του χταποδιού, ο τρόπος με τον οποίο “δένουν” μαζί του οι...”μεταλλαγμένες” πατατούλες, οι τόσο διαφορετικές και νόστιμες, τα αρώματα του δενδρολίβανου και της μαντζουράνας που αναδύονται από το ταψί, η διακριτική αλλά συνάμα διακριτή γεύση του κρασιού, συνθέτουν ένα εξαιρετικό πιάτο, όχι μόνο για να φάτε αλλά για να απολαύσετε τρώγοντας!!! Είναι μία ακόμη επιλογή, για κάποιον που θα θελήσει κάτι διαφορετικό από το γνωστό (και, ασφαλώς, πολύ νόστιμο) “χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι” στη κατσαρόλα. Αλλά μία πολύ-πολύ-πολύ νόστιμη επιλογή. Την αρχική μου επιφυλακτικότητα “μα δεν θα παραμείνει σκληρό, εάν δεν βράσει προηγούμενα;” διαδέχθηκε η ικανοποίηση και ο θαυμασμός για ένα πιάτο που τα αξίζει και με το παραπάνω. Δοκιμάστε το και θα το διαπιστώσετε. Και θα πείτε μαζί μου“Ευχαριστώ, Antonella”Λίγα μυστικά ακόμα[1] Όπως είδατε, το χταπόδι δεν βράζει καθόλου προηγουμένως, μαγειρεύεται εξ’ ολοκλήρου στον φούρνο. Ο χρόνος ψησίματος και τα υγρά (κρασί+λάδι+υγρά χταποδιού) είναι αρκετά για να μαλακώσει, να μελώσει και μαζί με τις πατάτες να φτιάξουν ένα “αχτύπητο δίδυμο”. [2] Υπάρχει όμως κόσμος που δεν τρώει την πέτσα (την βρίσκουν –λένε– γλιτσερή) και τις βεντούζες του (μη σας πω καλύτερα πως τις βρίσκουν αυτές...). Άλλες φορές, πάλι, εάν το χταπόδι είναι πραγματικά μεγάλο, ο χρόνος της μίας ώρας δεν είναι αρκετός για να μαγειρευθεί και αν τον αυξήσετε θα διαλυθούν οι πατάτες (που αν, πάλι, τις προσθέσετε, όχι από την αρχή αλλά αργότερα, δεν θα μελώσουν από τα υγρά του χταποδιού, που θα έχουν εξατμισθεί). Μέγα μπέρδεμα!!! Σε αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, μπορούμε να.... αφαιρέσουμε την πέτσα. Και αν όχι όλη, ειδικά από την κουκούλα, όπου είναι και πιο σκληρή. Το χταπόδι θα μαγειρευθεί πολύ πιο εύκολα/γρήγορα.[3] Να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Το χταπόδι ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ από την πέτσα του. Σε αντίθετη περίπτωση, ένα πολύ μεγάλο μέρος από την μοναδική νοστιμιά του θα χαθεί. Εάν όμως... επιμένετε να θέλετε το χταπόδι λευκό ή εάν έχετε να μαγειρέψετε κάποιο πραγματικά μεγάλο, μπορείτε να δείτε πώς θα αφαιρείτε αυτή την πέτσα του στα βήματα 15 έως 21. Δεν την αφαιρούμε, λοιπόν, την πετσούλα του. Είναι αμαρτία μεγάλη. Εάν όμως, όπως είδαμε, υπάρχουν λόγοι να αφαιρεθεί, τότε να τη χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστον. Πως θα γίνει αυτό; Την ρίχνουμε, μαζί με τα πλοκάμια στο μίξερ, μαζί και με ένα-δυό κομμάτια από το χταπόδι (από την κουκούλα ή το σώμα του, για παράδειγμα), φτιάχνουμε μία πικάντικη σαλτσούλα με λίγο σκορδάκι αλλά και θρυμματισμένη καυτερή πιπερίτσα, προσθέτουμε τα θρυμματισμένα βεντούζες και πέτσα, σβήνουμε με λίγο κρασί και προσθέτουμε και λίγο πολτό ντομάτας. Προσθέτουμε λίγο από το νερό όπου βουτήξαμε μέσα το χταπόδι, λίγο μαϊντανό, και η πολύ νόστιμη χταποδο-σαλτσούλα είναι έτοιμη. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί αμέσως, με το χταπόδι φούρνου (ή όποιο άλλο πιάτο έχουμε φτιάξει) αλλά μπορεί να διατηρηθεί κάλλιστα σε ένα βαζάκι που να κλείνει αεροστεγώς, για επόμενες συνταγές με ψάρι/ψαρικά. Και μια και είμαστε στο θέμα, έχετε σκεφθεί ποτέ ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το νερό μέσα στο οποίο βράζει (όταν το βράζετε) το χταπόδι; Λοιπόν, αυτό το πλούσιο σε γεύση και αρώματα νερό δεν πετιέται. Το αφήνουμε να κρυώσει, το περνούμε σε θήκες για παγάκια, σε μπουκάλια, σε τάπερ, σε οτιδήποτε εν πάση περιπτώσει μπορεί να μπει στη κατάψυξη, και καταψύχεται έως ότου χρειασθούμε ζωμό ψαριού. Καλύτερο και φθηνότερο (αφού θα πετιόταν...) δεν θα βρείτε. Η επιλογή δύο (ή και τριών) μικρότερων χταποδιών (στα 700-800 γραμμ.) αντί ενός μεγαλύτερου (του 1,5 κιλού) επιδρά θετικά στον χρόνο μαγειρέματος. Και το κόψιμο σε μικρότερα κομμάτια (αντί για το μαγείρεμά του ολόκληρου, ατεμάχιστου) το κάνει να δέσει καλύτερα με τις πατάτες αλλά και να αρωματισθεί καλύτερα με τα βότανα και τα καρυκεύματα που βάζουμε στο ταψί. Αφιερωμένο στη φίλη ΝΙΚΟΛ που “ταλαιπωρείται” τέτοια εποχή από τα χταπόδια που κουβαλάει στο σπίτι αυτός ο αθεόφοβος ο άνδρας της ! ! !

Όπως καλύτερα γνωρίζετε από μένα όλες σας, κοτομπουκιές μπορούμε να φτιάξουμε με πολλούς και διάφορους τρόπους. Διαφορετικά υλικά παναρίσματος, αρωματικά που ...παρεισφρέουν, τηγάνια ή φούρνοι, θερμοκρασίες και χρόνοι. Τα πάντα όλα!Εδώ λοιπόν δεν θα πρωτοτυπήσουμε, όλα έχουν ...“εφευρεθεί” εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Ακόμη και αυτό το μαρινάρισμα του κρέατος του κοτόπουλου στο γάλα, το γνωρίζετε και το έχετε χρησιμοποιήσει πολλές φορές, σε διάφορα φαγητά.Η “ιδιαιτερότητα” αυτής της συνταγής είναι ότι οι μπουκιές δεν είναι και τόσο μπουκιές αλλά ολόκληρες μερίδες. Ή σχεδόν. Είναι μεγάλα κομμάτια κοτόπουλου, το ψαχνό από ολόκληρο το μπουτάκι, χορταστικά και νόστιμα. Θα συμφωνήσετε ότι αυτό, συνδυασμένο με το μαρινάρισμα στο γάλα, αλλά και το τριπλό πανάρισμα, όλα μαζί συνδυαστικά, τις κάνουν κάπως ξεχωριστές, ιδιαίτερες. Αλλά ακόμη και αν δεν συμφωνείτε σε αυτό, θα συμφωνήσετε σίγουρα ότι είναι ένα απίθανα γευστικό, υγιεινό και χορταστικό πιάτο! Δεν έχετε παρά να τα δοκιμάσετε!

Η συνταγή για γεμιστά κοχύλια στο φούρνο με σπανάκι και τυριά είναι ένα πιάτο κλασσικό στο είδος του. Και σαν όλα τα κλασσικά πιάτα κρύβει μέσα του μια τέλεια νοστιμιά, μία σπιτική, μαμαδίστικη γεύση, μία απολαυστική που σε πάει χρόνια πίσω…Αλλά και από άποψη πρακτικότητας είναι μία πολύ καλή επιλογή. Είναι ένα πιάτο χορταστικό, υγιεινό, που μπορεί να φτιαχθεί από πριν και να σας καλύψει στην περίπτωση ενός γεύματος που δεν υπάρχει πολύς χρόνος για την αυθημερόν ετοιμασία του.Σε αυτή τη συνταγή εδώ η γέμισή τους είναι φτιαγμένη με ricotta, parmigiano, σπανάκι, σάλτσα “marinara” και αποξηραμένα μυρωδικά. Δεν έχετε όμως κανένα πρόβλημα εάν χρησιμοποιήσετε και άλλα τυριά (για παράδειγμα ένα καπνιστό και μία κεφαλογραβιέρα), τη δική σας αγαπημένη σάλτσα ντομάτας, ή εάν χρησιμοποιήσετε φρέσκα μυρωδικά από τον κήπο σας. Κανένα απολύτως…

#ψάρι .Μπακαλιάρος για τα παιδιά

Ένα χρώμα πολύ ασυνήθιστο! Μία γεύση πραγματικά ξεχωριστή, διαφορετική, ωραία. Μία συνταγή που δεν την περιμένατε, με ένα “κακομούτσουνο” υλικό που περιμένει ξεχασμένο στο συρτάρι των λαχανικών του ψυγείου σας…Γίνονται τέτοια πράγματα; Ασφαλώς και γίνονται και θα σας γεμίσουν με ικανοποίηση αλλά και έκπληξη για την πρωτοτυπία των παρασκευασμάτων που μπορείτε να κάνετε από εδώ και πέρα.Διότι πρόκειται για ένα μαγειρικό υλικό που στη συνέχεια μπορεί να σας φανεί πολύ-πολύ χρήσιμο σε διάφορα πιάτα. Αναφέρομαι στο “pesto de betterave”, ένα κατακόκκινο pesto από παντζάρι, αυτόν τον …“Κουασιμόδο των ριζών” (εάν δεν υπήρχε το ginger, αυτό θα ήταν ο απόλυτος άσχημος των βολβών…).Θα σας ξαφνιάσει ευχάριστα με την ξεχωριστή υφή του, το υπέροχο χρώμα του, την ευχάριστα γλυκιά γεύση του. Δοκιμάστε το κατ’ αρχήν σε ένα πρώτο πιάτο ζυμαρικών (“fusilli με pesto παντζαριού”, πολύ σύντομα στις ...οθόνες σας) ή σε μία κρύα σαλάτα ζυμαρικών (Σαλάτα με πένες και pesto παντζαριού: Κόκκινη σαν αμαρτία!) και στη συνέχεια σκεφθείτε, επινοήστε ή αναζητήσετε στο διαδίκτυο σειρά από άλλες εφαρμογές.VIVE LA FRANCE!!!Δυσκολία πιάτου: Πολύ εύκολο. Κόστος πιάτου: Χαμηλό. Χρόνος προετοιμασίας: 10 λεπτά. Χρόνος μαγειρέματος: 3-4 λεπτά (το κουκουνάρι)

Μία από εκείνες τις συνταγές που μοιάζουν …σαχλαμαρίτσες, τόσο απλά πράγματα που κανείς δεν σκέφτεται να ετοιμάσει (πόσο μάλλον να αναρτήσει σε ένα site), αλλά που είναι πραγματικά πολύ-πολύ νόστιμη!Δροσιστική, φτιαγμένη με τόσο απλά πράγματα που σε ξαφνιάζει, είναι μία πολύ καλή λύση εάν βρεθείτε στην ανάγκη να ετοιμάσετε κάτι καθαρά χορτοφαγικό για μία επισκέπτη σας (“ΜΙΑ επισκέπτη”, οι άνδρες δεν έχουν συνήθως τέτοια θέματα). Αλλά και για το καθημερινό τραπέζι, μία αλλαγή στις συνηθισμένες σαλάτες και μία ευκαιρία να φάνε και τα παιδιά όσπρια (ιδιαίτερα τα ρεβύθια που δεν είναι και ό,τι καλύτερο για αυτά (ούτε και για τις μανάδες τους, εδώ που τα λέμε…)Λίγα μυστικά ακόμαΗ συνταγή, για λόγους ευκολίας και ταχύτητας, χρησιμοποιεί προβρασμένα παντζάρια και ρεβύθια (τα βρίσκετε αμφότερα σε όλα τα σουπερμάρκετ). Ασφαλώς όμως και μπορείτε να τα βράσετε εσείς, θα είναι και πολύ καλύτερα, όπως και να χρησιμοποιήσετε κάποια που έχουν περισσέψει από άλλο φαγητό που έχετε ετοιμάσει.Όπως σημειώνεται και μέσα στη συνταγή, είναι πολύ σημαντικό το ελαιόλαδο να είναι πολύ καλής ποιότητας. Όπως και το ξύδι, να είναι ήπιο και γευστικό, γι’ αυτό και έχει επιλεγεί μηλόξυδο.

Εάν θέλετε ένα πιάτο που θα κάνει το πιάτο σας να έχει άρωμα Μεσογείου, η συνταγή αυτή νομίζω ότι θα σας ικανοποιήσει απόλυτα.Ένα …θεσπέσιο πιάτο, μία βόμβα νοστιμιάς” που μπορεί να σας βγάλει ασπροπρόσωπες σε γεύματα “ειδικών περιστάσεων”, που θα θέλετε να εντυπωσιάσετε οικογένεια, γνωστούς, φίλους, επίσημους καλεσμένους.Η τρυφεράδα του κρέατος, βυθισμένου σε μια κρεμώδη σάλτσα, κάνει αυτό το πιάτο εξαιρετικά επιθυμητό που θα είναι δύσκολο να πει κανείς όχι στην ερώτηση “να σου/σας σερβίρω λίγο ακόμη;”.Οποιοσδήποτε, ακόμη και οι πιο επιφυλακτικοί με το κρέας του κοτόπουλου, θα νοιώσουν πραγματικά πολύ άνετα από την πρώτη μπουκιά. Δεν έχετε δοκιμάσει σας λέω κάτι τέτοιο…#ΧρυσήΠοδιά23#Ημερολόγιο2024

Spaghetti του …καροτσέρη (“spaghetti alla carrettiera”). Αυτό είναι ένα πιάτο πραγματικά (μα, πραγ-μα-τι-κά) πανεύκολο. Χαρακτηριστικό του ότι έχει όλα τα υλικά του (πέραν, φυσικά, των spaghetti) αμαγείρευτα, ωμά, όπως είναι στα ντουλάπια μας. Η αποφλοιωμένη ντομάτα, ο ψιλοκομμένος μαϊντανός, το μυρωδάτο σκόρδο, όλα. Και μη μου πει καμία σας ότι δεν αντέχει το ωμό σκόρδο… Δεν το μπορείτε, δεν το αντέχετε ωμό; Ε, τότε μην κάνετε αυτήν τη συνταγή!Η συνταγή είναι σιτσιλιάνικη και το όνομά της παραπέμπει στους παλιούς καροτσέρηδες, τους αμαξάδες μιάς άλλης εποχής, που κάποτε εκτελούσαν με τα μικρά τους κάρα που τα έσερναν άλογα ή και γαϊδουράκια, όλο το …μεταφορικό έργο της εποχής. Δουλειά δύσκολη, κουραστική, που τους είχε –κυριολεκτικά– στο δρόμο όλη τη μέρα για μια δεκάρα από εδώ, δύο από εκεί, τρεις αν μετέφεραν ανθρώπους. Όταν πια εύρισκαν λίγο χρόνο να φάνε, το φαγητό έπρεπε να είναι πολύ εύκολο, πολύ γρήγορο και να τους κρατήσει για πολλές ώρες, μιας και δεν ήξεραν πότε θα ξαναμπορέσουν να φάνε. Βλέπετε, δεν είχαν αυτοκινητόδρομους και “rest areas” εκείνα τα χρόνια…Και, βέβαια, μιας και τα λίγα χρήματα που είχαν βγάλει (πολλές φορές πληρώνονταν σε είδος, λίγες πατάτες ή καρότα, καμία αντσούγια) δεν έφθαναν για να αγοράσουν τις πρώτες ύλες, έπρεπε να ετοιμάσουν το φαγητό τους με υλικά που μπορούσαν να έχουν και να κουβαλούν εύκολα μαζί τους από το σπίτι. Κανένα spaghetto (που γεμίζει την κοιλιά και είναι ζεστό), ένα μικρό ματσάκι μαϊντανό, λίγο σκόρδο, λίγο ελαιόλαδο, απαραίτητη και η καυτερή πιπερίτσα (με το σκόρδο φτιάχνουν ένα δίδυμο που το λατρεύουν σε εκείνα τα μέρη ίσα με σήμερα), λίγο μπαγιάτικο ψωμί, ένα κατσαρόλι, έναν τρίφτη.Όπως επίσης, είναι σίγουρο ότι δεν είχαν ξεχωριστά μπολ για να φτιάζουν τη σάλτσα. Αυτή η δουλειά γινόταν απευθείας μέσα στο πιάτο τους. Στο κατσαρολάκι έβραζαν λίγα spaghetti, με τον τρίφτη έτριβαν το μπαγιάτικο ψωμί και έστρωναν ένα λεπτό στρώμα ψίχουλων στον πάτο του πιάτου, έριχναν από πάνω τα αρωματικά, έτοιμο! Σήμερα το μπαγιάτικο ψωμί έχει αντικατασταθεί από τριμμένο πικάντικο τυρί, pecorino στα μέρη τους, κάποια αλμυρή μυζήθρα εμείς.Έτσι, βέβαια, γίνεται σαφές ότι οι αποφλοιωμένες ντομάτες που υπάρχουν στη σύγχρονη εκδοχή της συνταγής δεν πρέπει να υπήρχαν στην αυθεντική, την αρχική συνταγή. Δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι αμαξάδες κουβαλούσαν μαζί τους και κονσέρβες ντομάτας (ακόμη και αν υπήρχαν τα χρόνια εκείνα!!!). Όχι, είναι προσθήκη των επόμενων χρόνων, ακόμη και στις ημέρες μας τις βρίσκουμε σε κάποιες μόνο από τις περιοχές της Σικελίας, σε άλλες τις εξορκίζουν ακόμη και σήμερα.Ε, αυτές τις δύο “παρεκτροπές” (τριμμένο τυρί και προσθήκη ντομάτας) θα μου τις επιτρέψετε… Ας πούμε ότι, ακόμη και αν δεν τις είχαν, θα τις …ονειρευόντουσαν, θα τις επιθυμούσαν σφόδρα, τις ντομάτες. Και το τυρί, ε, αυτό είναι παράδοση στις φτωχικές συνταγές εκείνης εποχής, δεν ήταν κάτι ξένο από τις συνήθειές τους.Δεν θα παρασυρθώ και θα αποφύγω πολλές άλλες παραλλαγές, που βάζουν μανιτάρια(!!!), τόνο(!!!), αντσούγιες(!!!), δεν μπορώ να φαντασθώ τους ανθρώπους αυτούς να κουβαλούν τέτοια πράγματα μαζί τους, δεν ταιριάζουν με την ανάγκη για χωρίς προβλήματα διατήρηση των υλικών που είχαν μαζί τους στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπιζαν. Οι ντομάτες όμως που θα χρησιμοποιήσω θα είναι φρέσκες (μπορεί και να είχαν καμία τέτοια στα δισάκια τους, ποιος ξέρει…) Όσο για το τυρί, που ξέρετε; μπορεί και να τους έδινε κανένα κομμάτι κάποιος τσομπάνος που θα εξυπηρετούσαν…Δυσκολία πιάτου: πολύ-πολύ χαμηλή. Το κόστος του: πολύ-πολύ χαμηλό. Χρόνοι προετοιμασίας: 8-10 λεπτά και μαγειρέματος: 7-8 λεπτά.Δείτε εδώ https://cookpad.wasmer.app/gr/sintages/3072829-pos-ksephloudizoume-mia-ntomata πώς ξεφλουδίζουμε την ντομάτα, θα σας χρειαστεί!

Το τι γέλιο ρίχνουμε παρακολουθώντας στην τηλεόραση τη σειρά του ALPHA “Το σόι σου”, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Καθ’ ένας τους εκεί μέσα είναι και μία ιστορία!!! Τί τρελόσογα είναι ετούτα!Επειδή δεν την παρακολουθούσαμε όταν την έπαιζε το κανάλι στο κανονικό του πρόγραμμα, την “ανακαλύψαμε” μετά από κάποια χρόνια μέσα από το YouTube και ήταν μία πραγματική α πο κά λυ ψη!Όλοι τους είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, ακόμη και αυτή η εκνευριστική Αλεξάνδρα που καταφέρνει και με κάνει να ξεχνώ ότι είναι απλά ένας ρόλος και θέλω να την πνίξω μέσα στην ίδια της τη …sauce από καραμελωμένο ιπποφαές! Ο Βαγγέλης; Εξαιρετικός σαν “ακατέργαστος” χασάπης, η Λουϊζίδου μια Χαρά να την χαίρεσαι με τα απίθανα που προλαβαίνει και ετοιμάζει στην κουζίνα της, ένας Βαγγέλης απολαυστικός στο ρόλο του “δενκάνωτίποταποτέ”… Και όλοι οι άλλοι, και από τα δύο σόγια, σε πολύ πετυχημένες ερμηνείες…Και αν την Αλεξάνδρα μου έρχεται να την πνίξω, υπάρχει και εκείνος ο απίστευτος Διονύσης, ο μικρός Χαμπέας, που με τον τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής και τις διατροφικές του προτιμήσεις με κάνει να προσεύχομαι τα βράδια να τον δω, από κάποιο επεισόδιο και μετά, δίπλα σε μία “φυσιολογική” κοπέλα, που το όνειρο της ζωής της να είναι να παντρευτεί και να πάρει το όνομα του συζύγου της, να κάνουν πολλά παιδιά, να έχουν το αυτοκινητάκι τους, να κάνουν και κανένα τσιγαράκι που και που και, στο οικογενειακό τραπέζι να μην αφήνει λουκάνικο για λουκάνικο…Που όμως… εκείνος εξακολουθεί σταθερά, φανατικά, αταλάντευτα, ορκισμένα “vegan”. Επειδή όμως τον συμπαθεί πολύ η κόρη μου (ε ρε πλάκες να μου φέρει κανέναν τέτοιο καμιά μέρα στο σπίτι… ε ρε πλάκες…) θα του αφιερώσω την παρακάτω συνταγή. Και θα συνεχίσω να απολαμβάνω τα δύο σόγια στις οικογενειακές τους τρελαμάρες…Λίγα μυστικά ακόμαΛοιπόν, η γεύση αυτού του pesto με άφησε άναυδο. Δεν υπερβάλω, δεν αστειεύομαι, δεν περιαυτολογώ. Άλλωστε δεν είναι δική μου η ιδέα του pesto αβοκάντο…Ή μήπως είναι, έστω μερικώς; Θα σας πω το μυστικό που δεν φαίνεται στη συνταγή και δεν ξέρω πόση σημασία μπορεί να έχει. Επειδή βρισκόμαστε στο μέσο του χειμώνα και φύλλα βασιλικού δεν βρίσκεις και τόσο εύκολα, χρησιμοποίησα φύλλα δυόσμου (καμιά 25αριά) αλλά και 3 γεμάτες-γεμάτες κουταλιές pesto βασιλικού, από το ντουλάπι της γιαγιάς, που είχαμε φτιάξει (και αυτό) το καλοκαίρι. Συνεπώς, σε ότι αφορά στην ένταση της γεύσης, πρέπει να βοήθησε αρκετά. Δείτε το σαν μία παραλλαγή και επιλέξτε ποια από τις δύο θα φτιάξετε.Η ποσότητα του pesto είναι αρκετή, η σάλτσα των spaghetti θα γίνει πολύ πλούσια. Μην πειράξετε τις ποσότητες, αφήστε την να είναι αυτή ο “βασικός πρωταγωνιστής” του πιάτου. Για 4 μερίδες, διπλασιάστε όλες τις ποσότητες των υλικών. Και απολαύστε οικογενειακά ένα πολύ νόστιμο πιάτο.

Και αν του προσθέσεις, μάλιστα, και μπέικον και τυρί…Τις προάλλες βρέθηκα μπροστά σε μία συνταγή που αρχικά με παραξένεψε (μα, γίνεται τέτοιο πιάτο με ένα τόσο απλό υλικό; Μα μόνο με σέλερυ;), μετά μου κίνησε το ενδιαφέρον (αν καταφέρω να το φτιάξω, η γυναίκα μου θα ενθουσιασθεί, οπότε …ποιος ξέρει, μπορεί και να γλυτώσουμε την κρεβατομουρμούρα για απόψε…) και, τέλος, με ενθουσίασε, (όταν βρέθηκα να απολαμβάνω το πιάτο μου και να θέλω και περίσσευμα!!!).Το σέλερυ, ζεματισμένο και στη συνέχεια ψημένο στο φούρνο με μπέικον είναι μια δική μου (μα τον Δία, κατά-δική μου σας λέω…) παραλλαγή ενός γνωστού πιάτου στη γειτονική Ιταλία, του “sedano alla molisana”.Παίρνω όμως όρκο ότι εάν το φτιάξετε θα …το ξαναφτιάξετε και θα το ξαναφτιάξετε, ακόμη και χωρίς το μπέικον, ή χωρίς το τυρί. Είναι μία γρήγορη συνταγή, πολύ εύκολη, που προσφέρεται να συνοδέψει κυρίως πιάτο οποιουδήποτε τύπου (αν και οι ντόπιοι, αναφερόμενοι στη καθαρά …πράσινη εκδοχή του, με σέλερυ και κρεμμυδάκια) ισχυρίζονται ότι είναι ιδανικό για πιάτα με ψάρι).Σέλινο (σέλερυ, καλύτερα), ελιές μαύρες, κρεμμυδάκια φρέσκα και ψωμί τριμμένο, φτιάχνουν ένα απρόσμενα νόστιμο πιάτο, πλούσιο, γευστικό, πολύ εμφανίσιμο. Η …αποκοτιά μου να του προσθέσω και λίγο μπέικον, το έκανε ένα πιάτο για γιορτινό τραπέζι. Διαφορετικά, και στη χορτοφαγική του εκδοχή (το φαντάζομαι ήδη και με σοταρισμένα μανιτάρια μέσα), είναι ένα θαυμάσιο συνοδευτικό για κυρίως πιάτα.