Τα χ τ έ ν ι α μπορούν να παινεύονται ότι αποτελούν ταυτόχρονα ένα θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ό σ ύ μ β ο λ ο (είναι το σύμβολο του “Δρόμου”, του “El Camino de Santiago”, ενός από τα σπουδαιότερα (μαζί με την Ιερουσαλήν και τη Λούρδη) χριστιανικά προσκυνήματα, (δείτε “Μυστικά” [1]) και ταυτόχρονα είναι συνδεδεμένα άμεσα και με την ο μ ο ρ φ ι ά και τη γ ο ν ι μ ό τ η τ α (εάν δεν θυμάστε τον μύθο της Αφροδίτης που γεννήθηκε μέσα από τον αφρό της θάλασσας, “μέσα από ένα όστρακο χτενιού”, ο περίφημος πίνακας “Η γέννηση της Αφροδίτης”  (The Birth of Venus) του Μποτιτσέλι θα είναι πάντα τριγύρω να το θυμίζει. (δείτε “Μυστικά” [2]).Τα σ τ ρ ε ί δ ι α πάλι, όχι άδικα, θεωρούνται ότι είναι οι “β α σ ί λ ι σ σ ε ς των θ α λ α σ σ ώ ν”. Τα μαργαριτάρια τους, άξια για βασιλικά διαδήματα ή για αλαβάστρινους γυναικίους λαιμούς, είναι από τα πολυτιμότερα γυναικεία στολίδια, ακόμη και για ομορφιές που τα στολίδια δεν τα χρειάζονται !!! Εάν δεν είχαν προλάβει να τον καπαρώσουν τα διαμάντια, η αμίμητη ρήση θα ήταν δική τους υπόθεση; “τα μαργαριτάρια είναι παντοτινά”. Εγώ πάλι θεωρώ τα στρείδια τους πραγματικούς, τους χωρίς ανταγωνισμό, τους μακράν πιο επιτυχείς, αλχημιστές. Από ένα ψήγμα άμμου (συχνά και από ένα κομματάκι φύκι) μπορούν να δημιουργήσουν μία πολύτιμη πέρλα, ένα μαργαριτάρι (δείτε “Μυστικά” [3]).Εάν τα στρείδια είναι οι “βασίλισσες των θαλασσών” (άλλωστε το σχήμα τους παραπέμπει σε γυναικεία .....ύπαρξη), οι “βασιλείς” ή, καλύτερα, οι “Α υ τ ο κ ρ ά τ ο ρ ε ς της θ ά λ α σ σ α ς” είναι ένα άλλο κοχύλι, η π ο ρ φ ύ ρ α. Γνωστό από πολύ-πολύ αρχαίους χρόνους για τις χρωστικές του ιδιότητες, έγινε συνώνυμο του ευγενούς ενδύματος βασιλειάδων αλλά και Θεών. Τόσο που, για αιώνες, το όνομά του να σημαίνει το βαθυκόκκινο χρώμα, χαρακτηριστικό της βασιλικής / αυτοκρατορικής οικογένειας. Ιδοαίτερα στο Βυζάντιο! “Πορφυρογέννητος” (πω πω πόσο με ταξείδευε σαν ήμουν παιδί αυτή η λέξη) ήταν το παιδί που γεννήθηκε όταν ο πατέρας του ήταν αυτοκράτορας. Σύμφωνα, μάλιστα, με την συνήθεια της εποχής, τα παιδιά των αυτοκρατόρων γεννιόντουσαν σε ένα ειδικό δωμάτιο, με πορφυρούς τοίχους και, νεογέννητα, τα ακουμπούσαν σε ύφασμα πορφυρού χρώματος (δείτε “Μυστικά” [4])Μετά από όλα αυτά (και κυρίως όσα ακόμη μπορείτε να βρείτε στα “Μυστικά”), άντε να βρεις κάτι ωραίο για τα μ ύ δ ι α. Ωραία δεν τα λες με τίποτα, με εκείνο το μαύρο όστρακο, το γεμάτο ασβεστολιθικές εκφύσεις, κολλημένα πετραδάκια (δυστυχώς όχι πολύτιμα), και σπασμένα “αδελφάκια” τους που κάποιο χταπόδι τα “περιποιήθηκε” κατάλληλα. Έπειτα, ρίναι και εκείνο το γενάκι που έχουν, που φέρνει κάπως σε λιγδιάρη και παρηκμασμένο ισπανό ζωγράφο. Τίποτα πολύτιμο δεν έχουν να μας προσφέρουν, τίποτα αξιόλογο δεν συμβολίζουν... Μα, τελικά, τι να κάνουμε με δαύτα;Ε, λοιπόν, σκέφθηκα να τα χρησιμοποιήσω στη “κηπουρική”. Να τα μεταμορφώσω σε “ζαρντινιέρες” και μέσα τους να “φυτέψω” κατακόκκινες ντομάτες, πορτοκαλί καρότα, σέλινο σε ζωντανό πράσινο χρώμα, πορφυρόχρωμες πιπεριές, και “πρασινάδα”, στη πιο σκούρα πράσινη απόχρωση του pesto βασιλικού. Ειλικρινά, πιστέψτε με, εκτός από την απαράμιλλη νοστιμιά του, το πιάτο ήταν μία απόλαυση για τα μάτια. Απολαύστε το!Λίγα μυστικά ακόμαΟ χρόνος προετοιμασίας αναφέρεται σχεδόν στο σύνολό του στο πλύσιμο των μυδιών. Εάν αγοράσετε καθαρά μύδια, ο χρόνος αυτό μειώνεται στο 5λεπτο Αντίστοιχα, βέβαια, θα μειωθεί και και ο βαθμός δυσκολίας του πιάτου, σε "εύκολο".Μύδια που θα βρείτε ανοικτά, ή με σπασμένα κελύφη που να αποκαλύπτουν το εσωτερικό τους, ή όσα από τα ανοικτά δεν κλείνουν μόλις τα κτυπήσετε ελαφριά με το χέρι, ή τα πάρετε στο χέρι κατά τη διαδικασία του καθαρισμού τους, δεν είναι χρησιμοποιήσιμα. Πετάξτε τα, ούτε στη γάτα σας. Το ίδιο και μύδια που θα παραμείνουν κλειστά μετά το 10λεπτο μαγείρεμα.Θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε το pesto του βασιλικού με pesto λιαστής ντομάτας.Το ανακάτεμα των μυδιών στο μέσον του μαγειρέματος, εκτός από το να βοηθήσετε τη σάλτσα να απλωθεί ομοιόμορφα σε όλα, θα επιτρέψει στα μύδια να ανοίξουν ομοιόμορφα, σε κοντινούς χρόνους (να μη χρειασθούν άλλα 8 και άλλα ...12 λεπτά).Σερβίρουμε τα μύδια μας πάντα πολύ ζεστά. Αυτός είναι και ο λόγος που προθερμαίνουμε τα πιάτα. Ή τα σερβίρουμε σε μεταλλικά μπολ που, σαν καλοί αγωγοί της θερμότητας, θα κρατήσουν θερμότητα και θα την αποδίδουν σιγά-σιγά πίσω στο πιάτο. Να γιατί οι “μετρ του μυδιού” Βέλγοι τα σερβίρουν στην –καπακωμένη πάντα– κατσαρόλα μέσα στην οποία μαγειρεύθηκαν. Δεν είναι (μόνο) φολκλόρ. Το δε καπάκι, χρησιμεύει στο να ρίχνουμε εκεί τα κελύφη από τα αδειασμένα μύδια.ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, Α Σ Χ Ε Τ Α ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ1] Το χτένι, πράγματι, έχει αποκτήσει ένα θρισκευτικό σύμβολισμό. Είναι το σύμβολο του “Δρόμου”, του “El Camino de Santiago” ("Way of Saint James"), του προσκυνήματος, του πνευματικού ταξειδιού, που ακολούθούν προσκυνητές, ήδη από τον Μεσαίωνα, από τα γαλλοισπανικά σύνορα μέχρι τον Καθεδρικό Ναό στο Santiago de Compostela της βόρειοδυτικής Ισπανίας (Γαλικίας). Σύμφωνα με τη παράδοση, εκεί είναι θαμμένα τα λείψανα του Αγίου Ιάκωβου (δείτε μία ενδιαφέρουσα αναφορά εδώ), από εκεί δε πήραν τα χτένια την ονομασία που έχουν στα Γαλλικά (coquilles Saint Jacques – κοχύλια του Αγίου Ιακώβου). Πράγματι, ο Άγιος Ιάκωβος, είναι Santiago (Σαντιάγο) στα ισπανικά και Saint Jacques (Σεν Ζακ) στα Γαλλικά.2] Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πολύ πριν από τον Δία, κουμάντο στους ουρανούς έκανε ο ...Ουρανός. Ο Πρώτος, ο Μέγας, ο πανίερος και Θεοπάτωρ Θεός. Που όμως είχε ένα γιο ...”ο Ουρανός να σε φυλάει”, τον Κρόνο. Ο Κρόνος, λοιπόν, του έκλεψε όχι μόνο την βασιλεία αλλά και ... τον ανδρισμό του. Του έκοψε (με ένα δρεπάνι φτιαγμένο από τα δάκρυα της μητέρας του, και συζύγου του Ουρανού, τη Γαία) τα γεννητικά του όργανα, και τα πέταξε στη θάλασσα. “Πλααααφ” τα όργανα πέφτοντας στη θάλασσα, σήκωσαν κυματισμό και από τους αφρούς της θάλασσας, αποτέλεσμα του σπέρματος του Ουρανού που “διέφυγε” μέσα στη θάλασσα, αναδύθηκε κοντά στην Κύπρο, η Αφροδίτη.Το θέμα, λοιπόν, του πίνακα του Botticelli, είναι η θεά Αφροδίτη που αναδύεται από το νερό, ακριβώς μέσα σε ένα όστρακο που ο Ζέφυρος και η Αύρα το φυσούν προς την ακτή της Κύπρου (ή μήπως είναι των Κυθήρων;), όπου την υποδέχεται μια από τις Ώρες, που της προσφέρει έναν μανδύα.Ο Κρόνος μπορεί να τον ξέκανε τον πατέρα του, τον Ουρανό (στη συνέχεια είχε και αυτός άσχημο τέλος, όταν ο γιός του ο Δίας και η παρέα του τον καθαίρεσαν και τον φυλάκισαν στα Τάρταρα), αλλά η “αιώνια ομοφριά” της Αφροδίτης επέζησε μέχρι σήμερα. Και όχι μόνο μέσα από αυτόν τον πίνακα του Botticelli...3] Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα τέτοιο πλούσιο και όμορφο στολίδι όπως το φυσικό μαργαριτάρι έχει μία τόσο ταπεινή καταγωγή. Και όμως, τα φυσικά μαργαριτάρια στη “γέννησή” τους, αρχικά, ήσαν ένας κόκκος άμμου που μπήκε μέσα σε ένα στρείδι και εκείνο δεν μπόρεσε να το αποβάλει. Και μη μπορόντας να απαλλαγεί από αυτό, για να προστατεύσει το μαλακό σώμα του, το στρείδι απελευθέρωσε μια σκληρή κρυσταλλική ουσία που ονομάζεται μάργαρο. Τα διαδοχικά στρώματα μάργαρου καλύπτουν το ξένο αντικείμενο σκληραίνουν, και τελικά δημιουργείτε ένα μαργαριτάρι. Όσο πιο παχύ είναι το στρώμα του μάργαρου, τόσο πλουσιότερη είναι και η λάμψη του μαργαριταριού, κάτι που ενισχύει σημαντικά την αξία της.Και δεν είναι μόνο η οικονομική αξία του που κάνει πολύτιμα τα μαργαριτάρια. Πάντα ήσαν συνδεδεμένα με τη σοφία, τον πλούτο, την καθαρότητα, τον ρομαντισμό και το μυστήριο.. Οι αρχαίοι Έλληνες τα εκτιμούσαν για την ομορφιά τους και τα θεωρούσαν σύμβολα της αγάπης και του γάμου. Στη Ρώμη, τα μαργαριτάρια θεωρήθηκαν το απόλυτο σύμβολο του πλούτου και του καθεστώτος. Οι Μεσαιωνικοί ιππότες φορούσαν το μαργαριτάρι στη μάχη ως φυλαχτό από τον τραυματισμό. Και κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες απαγόρευαν σε όλους εκτός των ευγενών το δικαίωμα να τα φορούν.4] Πορφύρα, η βασιλική βαφή της αρχαιότητας Η ωραιό¬τερη και ακριβότερη βαφή για πολλούς πολλούς αιώνες, από την “ανατολή των πολιτισμών”, στην Ανατολή, μέχρι και τη ...”δύση” τους, τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα.Γεγονός είναι ότι αυτή, η πλέον ακριβή βαφή της αρχαιότητας (κατά τον Αισχύλο ισάξια του χρυσού και του ασημιού) προερχόταν από την επεξεργασία ενός αδένα που βρίσκεται στο σώμα του ομώνυμου κοχυλιού, της “πορφύρας”. Ιδιαιτερότητα; Οι ποσότητες χρώματος στον κάθε αδένα του κάθε κοχυλιού, είναι ελάχιστες και χρειάζονταν δεκάδες χιλιάδες κοχύλια για να βαφεί ένας και μόνο χιτώνας (υπολογίσθηκε ότι απαιτούνταν π’ανω από 17.000 όστρακα για την παραγωγή μόλις 2 γραμμαρίων βαφής!). Πώς να μην είναι πανάκριβη, λοιπόν, και πώς να μη γράψουν για αυτήν ο Αριστοτέλης, ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφώντας, ο Πλούταρχος και, φυσικά, ο ένας και μοναδικός Όμηρος...Πολλά τα εργαστήρια παρασκευής της πολύτιμης βαφής στο Αιγαίο, σε παραλιακές τοποθεσίες και νησιά, φυσικά, όπως τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, η Φώκαια, η Λυδία και η Φρυγία, οι αντικρινές τους Ρόδος, Κως, Χίος και Νίσυρος, η Αμοργός, η Κρήτη, (που είχε και το αρχαίο όνο-μα Πορφυρίς), στις δε αμνατολικές ακτές, στη Πελοπόννησο, η Λακωνία, η Κόρινθος και η Ερμιόνη. Θα σας δώσω και μία διεύθυνση όπου μπορείτε να βρείτε κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την ερμιονική πορφύρα. Εάν αναρωτιέστε πως και κατάφεραν να διασωθούν κοχύλια πορφύρες μέχρι τις ημέρες μας, η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι, “όταν την χρησιμοποιούσαν, ήταν τόσο ακριβή και ελεζητημένη, που προοριζόταν αποκλειστικά για βασιλικά χρήση, και σήμερα που ο καθ’ ένας μας θέλει (και μπορεί) να έχει πρόσβαση σε ...χλιδάτα, αυτοκρατορικά, πράγματα (αρκεί να έχει το απαραίτητο χρήμα), έχει χαθεί η μέθοδος παρασκευής της (και έχουν βγει άλλες πολύ πιο απλές και γρήγορες)” Γιατί όμως χάθηκε η μέθοδος παρασκευής; Για δείτε κάτι πλάκες που παίζει η ζωή… Για να μπορέσει η βαφή που έπαιρναν από τα κοχύλια, να “πιάσει” πάνω στα ρούχα και να τα βάψει, χρειαζόταν, μεταξύ άλλων, α μ μ ω ν ί α. Για τη δημιουργία α μ μ ω ν ί α ς, εκείνες τις εποχές, χρησιμοποιούνταν ...πα¬λιά ούρα. Έλα όμως που με την πτώση του Βυζαντίου, οι Τούρκοι, σαν καλοί Μωαμεθανοί, θεωρούσαν τα ούρα α κ ά θ α ρ τ ο πράγμα και απαγόρευσαν ολοκληρωτικά τη χρήση τους, με συνέπεια να τελειώσει και η βασιλεία της πορφύρας. Πέραν δηλαδή από το γεγονός ότι “οικιοποιήθηκαν” τον μουσακά και τον μπακλαβά μας και τα γεμιστά κληματόφυλλα τα κάναν ...γιαλαντζί ντολμάδες, πέρα από το ότι ισχυρίζονται πως οι ...πρόγονοί τους Εφέσιοι έφτιαξαν τον ναό της Αρτέμιδος, το ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου (κάποιοι “βάζουν χέρι” και σε ένα δεύτερο, το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, μας “εξαφάνισαν” και την τεχνολογία παρασκευής πορφυρού χρώματος...

Εδώ στη βόρειο Ελλάδα τα μύδια έχουν την τιμητική τους σε πολλές συνταγές. Σε μαγαζιά αλλά και στα σπίτια μας.

Εύκολη συνταγή σε 15 λεπτά με #ζυμαρικά #κοχύλια με #μύδια σε σως από λευκό #κρασί #σκόρδο #μαϊντανό και σάλτσα ντοματας!

Τα μύδια αποτελούν μία σημαντική πηγή αντιοξειδωτικών, βιταμινών και καλής ποιότητας πρωτεϊνών, με χαμηλή περιεκτικότητα σε λίπος, θερμίδες και χοληστερίνη. Τη γονιμοποίηση των αυγών την αναλαμβάνει το αρσενικό. Από τα αβγά βγαίνουν προνύμφες, οι οποίες επί έναν μήνα πλέουν στη θάλασσα και έπειτα προσκολλώνται σε κάποια επιφάνεια. Τα μύδια τρέφονται με μικροοργανισμούς της θάλασσας. Καθώς το νερό περνά μέσα από το όστρακο, το μύδι κατακρατεί τους οργανισμούς αυτούς. Επικρατεί η άποψη είναι ότι τα μύδια έχουν χοληστερίνη. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική: Τα 100 γραμμάρια καθαρισμένου μυδιού (ψίχας) περιέχουν 58 mg χοληστερόλης, την στιγμή που ο κρόκος του αυγού έχει 1120 mg, ενώ τα 100 gr λευκό τυρί φέτα, έχουν 70 mg χοληστερόλης!

Έμπνευση γι’ αυτήν τη συνταγή είναι η κα Georgia @apogeo και την ευχαριστώ πολύ 🤗❤️🤗Είναι πανεύκολη και η γεύση τους πολύ ικανοποιητική αφού είναι τόσο απλά και τόσο υγιεινά μαγειρεμένα. Τα μύδια που χρησιμοποιήθηκαν εδώ είναι κατεψυγμένα.Καλό υπόλοιπο Σαρακοστής σε όλους ❣️#σαρακοστινά#μύδια#νηστίσιμα

Ο μαριναρισμένος γαύρος (με διάφορους τρόπους και υλικά) είναι μία συνταγή που τη συναντά κανείς σε όλες τις περιοχές της χώρας μας που γειτνιάζουν με θάλασσα.Η ευκολία της παρασκευής του, το πολύ χαμηλό κόστος, το πλήθος των ψαριών στις ελληνικές θάλασσες, η δυνατότητα εύκολης συντήρησης για μεγάλα χρονικά διαστήματα μαζί με την ευκολία στη μεταφορά αλλά, κυρίως, η υπέροχη γεύση του και η συμβατότητά του με “όλες τις ουσίες και τα οινοπνεύματα” (στην πραγματικότητα με ...“ό,τι πίνεται και ευθυμεί”), έκαναν τον μαριναρισμένο γαύρο ένα από τα πιάτα που ήσαν πάντοτε παρόντα στα τραπέζια αρχικά των ψαράδων, στη συνέχεια των ταβερνείων και των ουζερί και, τέλος, να “χωθεί” στα σπίτια όλων μας.Το αξίζουν όμως! Όπως και άλλα ψάρια επιφανείας (σαρδέλες, αθερίνα, κλπ), τα “φτωχά ψάρια” όπως είναι γνωστά, είναι ψάρια πολύ νόστιμα, πολύ οικονομικά και γεμάτα θρεπτικές ουσίες (φώσφορο, ιώδιο, ωφέλιμα λιπαρά ω-3 και πολλά άλλα) και προσφέρονται για πολλούς και διαφορετικούς τρόπους μαγειρέματος.Αυτός είναι "ο γαύρος του μπαμπά μου", του αρέσει, τον ευχαριστιέται, κάποια μέρα θα του τον φτιάξω και εγώ... Απλά, να ξεπεράσω εκείνο το πρώτο βήμα... Με τα εντεράκια, τα κεφάλια, τα κοκκαλάκια...

Πρόκειται για μία συνταγή στην οποία οι πρωταγωνιστές είναι διαφορετικά υλικά, όπως τα κυδώνια, το μπρόκολο, η ρόκα και οι ντομάτες, των οποίων οι γεύσεις είναι διαφορετικές και εύκολα αναγνωρίσιμες.Λίγα μυστικά ακόμαΕνώ σοτάρετε τα ζυμαρικά, προσθέστε λίγο νερό από το βράσιμο των μυδιών, το οποίο θα φιλτράρετε με ένα τουλουπάνι.

Η τρέλα μας για τα θαλασσινά είναι πλέον γνωστή σε όλους σας 😂Έχω δε την τύχη να μένω κοντά στη Κεντρική Λαχαναγορά και έτσι όποτε δεν έχω σκεφτεί εγκαίρως τι θα μαγειρέψω, τσουπ πάω ότι ώρα μου έρθει και προσαρμόζω το μενού μας ανάλογα με το τι θα μου "κλείσει το μάτι". Αυτή τη φορά με κέρδισαν κάτι τσαχπίνες και ολόφρεσκες καραβίδες. Ιδέα δεν είχα πως θα τις φτιάξω αλλά δεν μπορούσα και να τις αφήσω μετά από τόσο στενό κόρτε 😂Αναζητώντας συνταγές, με λίγα υλικά, γιατί κατ΄εμέ η καραβίδα είναι σταρ και δεν πρέπει να καλυφθεί από άλλες πολύπλοκες γεύσεις, βρήκα τούτη τη συνταγή, https://gastrotourismos.gr/karavides-me-kritharaki-syntagi-1925 την οποία και έφτιαξα φέρνοντάς την ελαφρώς στα μέτρα μου (βασικά μόνο την φρέσκια ντομάτα δεν έβαλα).Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχα ελαφρύ και φίνο κριθαρότο καραβίδας με την ατόφια και εκλεπτυσμένη γεύση της καραβίδας αναλλοίωτη. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.#2020 με #κρασί

Υπέροχο νηστίσιμο πιάτο με μύδια. Τα σερβίρουμε κρύα ή ζεστά - είναι το ίδιο απολαυστικά! #2020

Ο αστακός είναι ένα από τα πιο νόστιμα θαλασσινά και, σε συνδυασμό με τις αγκινάρες, κάνει αυτή τη συνταγή πραγματικά εξαιρετική.Λίγα μυστικά ακόμαΓια να στολίσετε το πιάτο, γαρνίρετε με φύλλα βασιλικού τηγανισμένα σε ελαιόλαδο.

Σε αυτή τη συνταγή ενώνονται απαλές και ευχάριστα αρωματικές γεύσεις, όπως η γεύση του κόκκινου ραντίτσιο και του σολομού, φτιάχνοντας ένα πολύχρωμο και νόστιμο πιάτο.Λίγα μυστικά ακόμαΑν προτιμάτε μία εντονότερη γεύση, ο Σεφ της Barilla προτείνει να αντικαταστήσετε το φρέσκο σολομό με ίδια ποσότητα καπνιστού σολομού. Σημειώστε επίσης ότι ο καπνιστός σολομός συχνά μπορεί να βρεθεί πιο εύκολα.

Πιστοί στις αρχές μας για απλά, γρήγορα και νόστιμα πιάτα, φτιάξαμε ένα πιάτο ζυμαρικών με τα μύδια που είχαμε διαθέσιμα. Λίγα λαχανικά, λίγα μπαχαρικά και έχουμε ένα υπέροχο πιάτο.#cg #ζυμαρικά #μύδια #γρήγορο