Αυτό το πιάτο είναι πράγματι διαφορετικό... Η βασική του ιδέα, βέβαια, είναι απλούστατη, πανάρχαιη, καθόλου πρωτότυπη, πολυμαγειρεμένη...Απλά γεμιστά” θα έλεγε ο καθόλου μίζερος φίλος μου, ο Χαραλάμπης… “Το πιο συνηθισμένο καλοκαιρινό πιάτο” θα συμπλήρωνε η καθόλου στενόμυαλη ξαδέλφη μου, η Βαλάντω. “Μα τι μας φτιάχνεις τώρα; Γεμιστά χωρίς ντομάτες και πιπεριές γίνονται; ” θα πρόσθετε η “τα ξέρω όλα” θεία Ελπινίκη, που είναι και από τη Σμύρνη.Εγώ όμως που δεν είμαι από τη Σμύρνη (ούτε καν από την “Νέα”), όταν τη είδα τη συνταγή ενθουσιάσθηκα. Έψαξα λοιπόν για κρέας πτηνών-θηραμάτων, νωπό ή κατεψυγμένο, και βρήκα μια δυό φάρμες που διαθέτουν στην αγορά θηράματα, μεταξύ των οποίων και τα πουλιά που θέλει η συνταγή. Που μπορεί να μην είναι άγρια, αλλά είναι ελευθέρας βοσκής. Μία από αυτές, στη περιοχή της Κοζάνης, αλλά και άλλη μία στον Μπράλο, διαθέτουν τα προιόντα τους σε επιλεγμένα σημεία λιανικής πώλησης, αλλά κάνουν παραδόσεις και στο σπίτι.Εάν οι τιμές δεν είναι απαγορευτικές για εσάς (στα 15 € ανά πουλί, δεν είναι καθόλου λίγο –αν και θα χρησιμοποιήσετε ένα μικρό μόνο μέρος από το καθ’ ένα– σε κάποιες όμως περιστάσεις μπορεί να δικαιολογηθεί ! ), δοκιμάστε τη συνταγή, είναι μία ξεχωριστή εμπειρία, ένα διαφορετικό πιάτο, παραδοσιακής μεν μαγειρικής αλλά για κάποια ξεχωριστή περίσταση…Λίγα μυστικά ακόμαΗ συνταγή είναι ενός Ιταλού chef, του Errico Recanati, chef του Andreina, ενός πολύ καλού πραγματικά εστιατορίου στο Loreto, στη περιοχή της Ανκόνα (Ancona), στις Marche. Ένα πολύ κομψό εστιατόριο, με αυθεντική, τοπική, κουζίνα με κρέατα ελεύθερης βοσκής ή κυνήγι. Ανάμεσα στις διάφορες σπουδαίες συναταγές του μαγαζιού, μία από τις πιο διαλεκτές είναι αναμφίβολα η “L’Orto Nasconde la Caccia” (Ο μπαξές κρύβει το θήραμα). Ένα παιχνίδι-ανάμνηση του παλιού κήπου του εστιατορίου, με των αγαπημένων του χαρχαβατικών και του κυνηγιού που κρυβόταν ανάμεσα στα φυτά.Φυσικά και μπορούμε να ετοιμάσουμε το φαγητό και με απλό ..κοτόπουλο. Μην το ξεχνάτε όμως, “άλλα τα μάτια του λαγού κι’ άλλα της κουκουβάγιας”...Με το γρήγορο πέρασμα των κολοκυθιών από το καυτό νερό μόνο για ζεμάτισμα αλλά και με το βράσιμο της πατάτας αξεφλούδιστης και στον ατμό, επιδιώκουμε να διατηρήσουμε κατά το δυνατόν περισσότερο, πέρα από τη διατροφική τους αξία, το άρωμα αλλά και το χρώμα των λαχανικών.

Ένας συνδυασμός απλών υλικών, που όμως οδηγεί σε ένα γευστικό και ντελικάτο ταυτόχρονα πιάτο, νόστιμο και θρεπτικό.Εάν θέλετε κάτι γρήγορο και χωρίς πολύ κούραση για μία ξαφνική συνάντηση με φίλους, και θέλετε να τους ξαφνιάσετε και να τους γοητεύσετε με κάτι διαφορετικό, εμπιστευθείτε την γλυκύτητα των κολοκυθιών, τη νοστιμιά της μορταδέλας και την κρεμώδη υφή του λιωμένου emmental.Και όλα αυτά σε μία “συσκευασία” που θυμίζει τάρτα, που θυμίζει flan, που θυμίζει… μπααααα, καλύτερα να το διαπιστώσετε μόνες σας.Λίγα μυστικά ακόμαΦυσικά και μπορείτε να βάλετε τη μορταδέλα και το emmental σε μονή στρώση το κάθε ένα, ατάκτως ειρημένα μάλιστα. Μη βλέπετε που εγώ το έβαλα σε δύο στρώσεις. Έχω χρόνο για χάσιμο…Όπως επίσης και να αντικαταστήσετε τόσο τη μορταδέλα, όσο και το emmental με άλλες επιλογές της προτίμησής σας.

Τα ρεβύθια, είτε είναι σούπα λιγότερο ή περισσότερο χυλωμένη, είτε είναι φτιαγμένα στο φούρνο, σε ταψάκι ή σε γάστρα, είναι ένα φτωχικό πιάτο. Εάν όμως είναι φτιαγμένα με μία ωραία συνταγή και είναι και σωστά μαγειρεμένα, νοιώθεις πραγματικός βασιλιάς τρώγοντάς τα.Για να μπορούμε, λοιπόν, να έχουμε αυτήν την απόλαυση, είναι πολύ σημαντικό να βρούμε μία καλή συνταγή. Και ευτυχώς, υπάρχουν αρκετές καλές συνταγές, μερικές από αυτές από παραδοσιακά μαγειρέματα.Επίσης σημαντικό, όμως, είναι και το σωστό μαγείρεμα. Τα ρεβύθια (όπως και όλα τα όσπρια) είναι ένα υλικό, ένα τρόφιμο, που για να το μαγειρέψεις σωστά είτε μαθαίνεις μία σωστή συνταγή και την εκτελείς τυφλά (ακόμη και αν δεν καταλαβαίνεις γιατί κάνεις το κάθε τι), είτε γνωρίζεις το υλικό σου, μαθαίνεις τα σημεία που θέλουν προσοχή, τι να αποφεύγεις και τι να επιδιώκεις, και έτσι κάθε φορά, συνειδητά, το φαγητό θα σούπερ!Η συνταγή που ακολουθεί επιχειρεί να συνταιριάξει και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά. Να συνδυάσει μία παραδοσιακή και καλή συνταγή με ρεβύθια (από την Απουλία της Ιταλίας), με πληροφορίες βήμα βήμα για το τι πρέπει να κάνουμε (αλλά και ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ που το κάνουμε) για να έχουμε επιτυχία στο φαγητό.Υπάρχει και ένα τρίτο στοιχείο. Η συνταγή, εκτός από ρεβύθια, έχει και ζυμαρικά. Γίνεται έτσι ακόμη πιο πλήρες πιάτο και αποκτά έναν πιο …“gourmet” χαρακτήρα. Είναι έτσι στημένη, όμως, που μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε και χωρίς αυτά, έχοντας στο τέλος ένα πραγματικά πολύ νόστιμο πιάτο με ρεβύθια σε κόκκινη πηκτή σούπα. Απλά θα φθάσετε ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΗΜΑ 17 και θα σερβίρετε.Δοκιμάστε τα έτσι (ΜΕ τα ζυμαρικά), ή αλλιώς (ΧΩΡΙΣ αυτά) και θα …νοιώσετε “βασιλιάδες” απολαμβάνοντας ένα “φτωχικό φαγάκι” !!!Λίγα μυστικά ακόμα[1] Στο βήμα 1 αναφέρθηκα σε μία σειρά από “συμβουλές”, τις οποίες για τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν θεωρώ και πολύ σωστές. Σας παραθέτω τους λόγους, ανά περίπτωση, για να μπορέσετε να κρίνετε και εσείς. Όποια από αυτές δεν τη θεωρήσετε άλλον ένα “μύθο” από τους τόσους και τόσους που κυκλοφορούν ανάμεσα στους πάγκους της κουζίνας, δεν έχετε παρά να την συμπεριλάβετε στη ροή της συνταγής. Πάμε λοιπόν,,)[2] Διαβάζω από ’δω κι’ από ’κει ότι το νερό όπου μουλιάζουν τα ρεβύθια, θα πρέπει να είναι χλιαρό. Δεν καταλαβαίνω σε τι θα χρησίμευε κάτι τέτοιο, αφού μετά από μόλις ένα τέταρτο, το νερό θα έχει κρυώσει και τα υπόλοιπα …47 (τουλάχιστον) τέταρτα (τόσα έχουν οι 12 ώρες), θα μουλιάζουν σε κρύο νερό. Εάν αυξήσουμε τη θερμοκρασία του νερού σε …καυτό, το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να αυξήσουμε τον χρόνο στα τρία τέταρτα, θα έχουμε όμως καταστρέψει τα ρεβύθια…Ο απαραίτητος χρόνος για να μαλακώσουν μουλιάζοντας εξαρτάται από την “φρεσκάδα τους”, από την εποχή, άρα από το πόσο καιρός έχει περάσει από τη συλλογή τους, συνεπώς πόσο έχουν ξεραθεί. Τα ρεβύθια μαζεύονται ανάμεσα στον Σεπτέμβριο και τον Ιούνιο. Το φθινόπωρο χρειάζονται ανάμεσα στις 8 και 10 ώρες μούλιασμα, τον χειμώνα 12 με 14, την άνοιξη 18 και το καλοκαίρι 24 ώρες Εάν έχετε εμπιστοσύνη στον προμηθευτή σας και αποδεδειγμένα όταν σας λέει ότι είναι “νέας εσοδείας”, το εννοεί, ακολουθείτε αυτούς τους χρόνους. Εάν όχι, ή εάν ψωνίζετε από το σουπερμάρκετ, αφήστε τα κατευθείαν 24 ώρες και έχετε το κεφάλι σας ήσυχο.[3] Επίσης, διαβάζω ότι η προσθήκη σόδας στο νερό που μουλιάζουν τα ρεβύθια, τα βοηθάει να βράσουν πιο γρήγορα στη συνέχεια. Ενδεχομένως να είναι και έτσι, επειδή η σόδα είναι αλκαλική και, όπως θα δούμε πιο κάτω, το αλκαλικό (βασικό) περιβάλλον βοηθάει στο γρήγορο μαλάκωμα των φυτικών ινών. Παράλληλα, όμως, αλλοιώνει τη γεύση των ρεβυθιών, συμβάλλει στο να αποκολλάται η φλούδα από το σώμα τους και μειώνει την θρεπτική αξία των βιταμινών και των πρωτεϊνών τους. Δεν είναι κρίμα; Γιατί να μην τα μουλιάσουμε σε …coca cola τότε. Μπαααα, προτιμώ να τα αφήσω να μουλιάσουν περισσότερες ώρες και να μαγειρευθούν σε σιγανή φωτιά και περισσότερη ώρα, παρά να βάλω ένα χημικό στο φαγητό που θα μειώσει τις θρεπτικές τους ουσίες.Εάν θέλει κανείς να …ψειρίσει τα πράγματα, θα εύρισκε όξινο (περισσότερο ή λιγότερο) περιβάλλον και στο νερό της βρύσης, λόγω της παρουσίας σε αυτό χλωρίου, που είναι όξινο σαν ιχνοστοιχείο. “Ε, τότε να βάλουμε λίγη σόδα στο νερό όπου μουλιάζουν ή και στο νερό όπου θα τα βράσουμε”, θα μου πείτε. Η χρησιμοποίηση εμφιαλωμένου νερού είναι μία καλή λύση, αλλά θα έρθει να στοιχίσει το νερό περισσότερο από τα ρεβύθια… Εάν πάλι επιμένετε, μία μικρή ποσότητα σόδας, στην άκρη της μύτης του μικρού κουταλιού ή περίπου 3 γραμμάρια για κάθε λίτρο νερό που θα χρησιμοποιήσετε στο μούλιασμα, μπορεί και να μη προξενήσει πολλές απώλειες χρήσιμων ουσιών.[4] Εξ’ ίσου κακή είναι η συμβουλή να ρίχνουμε λεμόνι στα ρεβύθια (αλλά και σε ΟΛΑ τα όσπρια), κατά τη διάρκεια του μαγειρέματός τους, ή να τα μαγειρεύουμε με ντομάτα,. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούμε όξινο περιβάλλον στην κατσαρόλα, την ώρα που οι φυτικές ίνες έχουν την ιδιότητα να μαλακώνουν πιο εύκολα και γρήγορα σε αλκαλικό περιβάλλον, και να παραμένουν σκληρές σε όξινο. Αντίθετα, είναι πολύ χρήσιμη η προσθήκη του λεμονιού, ή της ντομάτας ή ακόμη και γιαουρτιού ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ του μαγειρέματος, επειδή θα σταματήσουν το περαιτέρω μαλάκωμα των φυτικών ινών της φλούδας των ρεβυθιών (και των οσπρίων, γενικότερα) και έτσι αυτά δεν θα διαλυθούν, δεν θα λιώσουν από το μαγείρεμα και θα παραμείνουν μαλακά μεν αλλά ακέραια![5] Αμ το άλλο… Ότι πρέπει να αφαιρούμε την φλούδα από τα ρεβύθια αφού τα μουλιάσουμε και πριν τα μαγειρέψουμε; Όπως είδαμε, οι βιταμίνες, το άμυλο, το φολικό οξύ, κλπ, βρίσκονται στο εσωτερικό του ρεβυθιού, οι δε φυτικές ίνες (οι περισσότερες) στην φλούδα του. Εάν θέλετε ακόμη να την αφαιρέσετε (κερδίζοντας έτσι χρόνο στο μαγείρεμα, αλλά και στερούμενοι τις ευεργετικές φυτικές ίνες), …be my guest!!! Θα χάσετε ένα πολύ καλό ανάχωμα στη χοληστερόλη, στο ζάχαρο, στη δυσπεψία, στον καρκίνο του εντέρου, αλλά …εσείς αποφασίζετε.Εγώ μόνο να σας πω ότι τα ρεβύθια είναι μία ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΗΓΗ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΑΣΒΕΣΤΙΟΥ, εξαιρετική λύση για όλους μας, κυρίως όμως για άτομα που έχουν δυσανεξία στην λακτόζη και το γάλα το βλέπουν μόνο στα ράφια των σουπερμάρκετς. Τρία φλυτζάνια ρεβύθια έχουν τόσο ασβέστιο όσο ένα γεμάτο φλυτζάνι γάλα. Στο μαγνήσιο, η σχέση είναι ακόμη καλύτερη, 11. (***)Έλα όμως που η συντριπτικά μεγαλύτερη ποσότητα ασβεστίου, το 70%, βρίσκεται συγκεντρωμένη στην φλούδα τους….Τι τα θέλετε, λοιπόν, τα ρεβύθια πρέπει να μαγειρεύονται (και να τρώγονται) ΜΕ ΤΗΝ ΦΛΟΥΔΑ ΤΟΥΣ και όχι να αποφλοιώνονται.[6] Μήπως, όμως, και αυτό το ίδιο το μούλιασμα είναι μύθος ότι βοηθάει στο μαγείρεμα των ρεβυθιών; Όχι, αυτή ειδικά η συμβουλή είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΩΣΤΗ. Τα ρεβύθια, όπως και τα υπόλοιπα όσπρια, όπου και να γυρίσεις το βλέμμα το διαβάζεις; είναι πλούσια σε πρωτεΐνες (μεγάλης μάλιστα βιολογικής αξίας), σε φυτικές ίνες, σε υδατάνθρακες, σε βιταμίνες, σε άμυλο, σε άλατα, σε φολικό οξύ και πάει λέγοντας. Πρωτεΐνες, άμυλο, υδατάνθρακες, βιταμίνες & Σία, βρίσκονται στο σώμα του ρεβυθιού, καλυμμένα από μία φλούδα που αποτελείται κυρίως από φυτικές ίνες. Το άμυλο μέσα στο σώμα του ρεβυθιού βρίσκεται με τη μορφή συμπαγών κόκκων. Όταν τα ρεβύθια μείνουν επί μακρόν σε νερό, η φλούδα τους φουσκώνει και ίδιο γίνεται και με τους κόκκους του άμυλουΚατά η διάρκεια του βρασμού, οι κόκκοι του άμυλου εξακολουθούν να φουσκώνουν και να “ζελατινοποιούνται”, μετατρεπόμενοι σε μία μαλακή μάζα, σαν πάσταΕάν οι κόκκοι αυτοί του άμυλου δεν έχουν απορροφήσει αρκετό νερό και ΕΑΝ Η ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΑΝΕΒΕΙ ΑΠΟΤΟΜΑ (μαγείρεμα σε υψηλές θερμοκρασίες), οι κόκκοι θα μαγειρευθούν όσο είναι ακόμη στεγνοί, συμπιεζόμενοι όλο και περισσότερο μεταξύ τους και εμποδίζοντας το νερό να εισχωρήσει μέσα τους και να τους μαλακώσει. ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΠΑΤΡΙΩΤΗ… Πέρα από αυτά, το μούλιασμα σε ΚΡΥΟ νερό, "ξυπνάει" τα ρεβύθια για να προετοιμασθούν για να φυτρώσουν, αυξάνει τη θρεπτική τους αξία και μειώνει τους αντι-θρεπτικούς παράγοντες.. ΠΟΛΥΩΡΟ ΜΟΥΛΙΑΣΜΑ, λοιπόν, σε μεγάλη ποσότητα ΚΡΥΟΥ νερού (απορροφώντας το νερό διπλασιάζουν τον όγκο τους. Όταν τα ζύγισα, μετά από 12 ώρες, τα 500 γραμμάρια ρεβύθια είχαν βάρος …1.275 ολόκληρα γραμμάρια!!!) και μαγείρεμα σε χαμηλές θερμοκρασίες. Ίσα να αναδεύεται η επιφάνεια του νερού στην κατσαρόλα.[7] Είδαμε ήδη πόσο σημαντικό είναι να διατηρείται η θερμοκρασία στο μάτι σε χαμηλό επίπεδο. Εξ’ ίσου σημαντικό είναι να διατηρείται σταθερή.. Ιδανική, συνεπώς, για το μαγείρεμα των ρεβυθιών (των οσπρίων, γενικότερα) είναι μία πήλινη κατσαρόλα, ή έστω μία ανοξείδωτη με χοντρό πάτο. Και οι δύο μπορούν να διατηρήσουν τη θερμοκρασία στο εσωτερικό τους σταθερή κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος. Αντίθετα, μία κατσαρόλα από αλουμίνιο, όταν το μάτι καίει, “φουντώνει” και ζεσταίνει το εσωτερικό της και όταν ο θερμοστάτης σβήσει, η θερμοκρασία στο εσωτερικό της πέφτει κι αυτή. Να την αποφεύγετε.[8] Γενικά, ήδη από την αρχή του μαγειρέματος μπορούμε να προσθέσουμε στο φαγητό τα λαχανικά καθώς και τα καρυκεύματα (πιπέρι, δάφνη) και τα αρωματικά (ελαιόλαδο) που δεν είναι όξινα. Αντίθετα, την ντομάτα, τυχόν λεμόνι ή ξύδι που θέλουμε να προσθέσουμε και, βέβαια, αλάτι, τα προσθέτουμε προς το τέλος, όταν τα ρεβύθια (και τα όσπρια γενικότερα) είναι σχεδόν έτοιμα. Ο όξινος παράγοντας είδαμε ότι σκληραίνει την φλούδα τους. Τα ρεβύθια, όμως, συνεχίζουν να απορροφούν νερό και να φουσκώνουν και όσο σιγο-μαγειρεύονται. Η φλούδα τους όμως που έχει σκληρύνει, δεν ακολουθεί αυτό το φούσκωμα και έτσι σπάνε. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η προσθήκη αλατιού στην αρχή.[9] Καλό το μούλιασμα των οσπρίων από βραδίς, καλή η σωστή κατσαρόλα, απαραίτητο και το σιγο-βράσιμο, χρήσιμο να ξέρετε και για τα όξινα και αλκαλικά υλικά και πότε μπαίνουν, αλλά ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ εάν τα ρεβύθια που θα χρησιμοποιήσετε δεν λένε να βράσουν με τίποτα. Προσοχή, λοιπόν, στην επιλογή τους. Γενικά δεν πρέπει να είναι πάνω από ενός έτους. (δείτε και πιο πάνω, στα “Μυστικά” [1] για τη σημασία του να είναι “φρέσκα” τα ρεβύθια (τα όσπρια, γενικότερα), που χρησιμοποιούμε). (***)ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΡΙΕΣΘα μπορούσε οι πρώτη πρόταση στα βήματα 1, 4, 9, 10, 13, και 24, οι οποίες ακριβώς περιγράφουν το διακριτό μέρος εκείνο της συνταγής στο οποίο αναφέρονται, να εμφανίζεται με έντονη γραφή; Ευχαριστώ πολύ!

Τα γεμιστά ζυμαρικά είναι πάντα ένα πιάτο γευστικό, πολύ πλούσιο και χορταστικό, ανεξάρτητα από το είδος των ζυμαρικών αλλά και της γέμισης που χρησιμοποιούμε.Σε αυτή τη συνταγή το σχήμα των ζυμαρικών, που θυμίζει μεγάλα κοχύλια των τροπικών θαλασσών, δένει υπέροχα με μία κόκκινη σάλτσα κιμά, ένα νόστιμο ragù που, εμπλουτισμένο με δύο τύπους τυριών, mozzarella και ricotta, γίνεται μία ζουμερή και μαστιχωτή γέμιση που έτσι κι’ αλλιώς θα μας ενθουσίαζε, όταν όμως περάσει από τον φούρνο πραγματικά θα …συναρπάσει τον ουρανίσκο μας!Πέραν του ότι η συνταγή είναι εύκολη, μπορεί να προ-ετοιμασθεί και από προηγούμενη/-ες ημέρα/-ες και να τη “συναρμολογήσουμε” ή και μόνο να την ψήσουμε την τελευταία στιγμή.Έχει ένα και μόνο μυστικό, τα ζυμαρικά θα πρέπει να βράσουν “τόσο όσο”. Πρέπει να έχουν μαλακώσει διότι διαφορετικά δεν πρόκειται να ψηθούν μέσα στο φούρνο, αλλά και να διατηρούνται αρκετά σφικτά, έτσι που να μη χάσουν το σχήμα τους πριν τα γεμίσουμε και τα βάλουμε στο φούρνο. Για να γίνει αυτό αρκεί να βράσουν τον μισό από τον απαιτούμενο χρόνο βρασμού τους.Δοκιμάστε τα και, να το θυμηθείτε, θα τα ξαναφτιάξετε και με άλλους τύπους γέμισης: σπανάκι και τυριά, με κολοκύθα και λουκάνικο, με αρακά και γαριδούλες ή ροδελίτσες καλαμαριού και ό,τι άλλο σας υποδείξει η φαντασία σας.

Οι μπουκίτσες κοτόπουλου σε μία κρούστα φτιαγμένη από τυρί parmigiano, είναι μαλακά και τραγανά κομματάκια κοτόπουλου, παναρισμένα διαδοχικά σε αυγό, σε τυρί parmigiano και σε ψιχουλάκια μπαγιάτικου ψωμιού, που σερβίρονται μέσα σε μία τραγανή θήκη από τυρί parmigiano και αυτή. Είναι ένα κυρίως πιάτο που κάνει πραγματικά εντύπωση. Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε και σαν ορεκτικό ή ακόμη και μεζεδάκια σε κάποιο μπουφέ σας ή –γιατί όχι– και σαν ένα νόστιμο πιάτο που θα ξετρελάνει τα παιδιά σας και τους φίλους τους σε ένα παιδικό πάρτυ ((όχι όμως για πολύ μικρά παιδιά, το τυρί είναι σε αρκετά μεγάλη ποσότητα). Για να φτιάξετε την κρούστα του τυριού αρκούν λίγα και απλά βήματα που αν τα ακολουθήσετε η επιτυχία είναι εγγυημένη !!Λίγα μυστικά ακόμα[1] Το τυρί με το οποίο θα φτιάξουμε τα “μαντηλάκια” πρέπει να είναι, εάν όχι parmigiano, από κάποιο τύπο που να λιώνει. Στη φωτογραφία στο βήμα 19, φαίνεται μία αποτυχημένη προσπάθεια να πετύχω να φτιάξω τον δίσκο του τυριού με κεφαλοτύρι. Αντίθετα, το ένα από τα μαντηλάκια που φαίνονται στις φωτογραφίες, το έφτιαξα με regato και δεν είχα κανένα πρόβλημα. [2] Όσες έχετε (και επιμένετε να χρησιμοποιείτε) φούρνο μικροκυμάτων, μπορείτε να ετοιμάσετε το τυρένιο “μαντιλάκι” πολύ πιο εύκολα. Σε αυτή τη περίπτωση, τοποθετείτε το κυκλικό κομμάτι της λαδόκολλας σε ένα κεραμικό πιάτο και το θερμαίνετε στα μικροκύματα, στη μέγιστη ένταση, για καμιά δεκαριά δευτερόλεπτα. Αυτό είναι!! Ο δίσκος του τυριού μπορεί, επίσης, να γίνει και σε θερμασμένο ήδη φούρνο, αφήνοντας το τυρί να λιώσει για ένα λεπτό. Νομίζω όμως ότι είναι η πιο δαπανηρή (από πλευράς κόστους αλλά και σπατάλης ενέργειας) επιλογή. [3] Αντί να “σπρώξουμε” τον κύκλο που έχουμε φτιάξει με το parmigiano μέσα σε φόρμα, μπορούμε, έτσι όμως είναι ακόμη μαλακός και εύπλαστος, να το “τουμπάρουμε” πάνω σε ένα αναποδογυρισμένο ποτήρι, φροντίζοντας το κέντρο του να συμπέσει με την στρογγυλή βάση του ποτηριού. Αφήνουμε τον “τυρένιο κύκλο” να γύρει προς τα κάτω, να “κρεμάσει” (θα το αναλάβει αυτό η βαρύτητα) ή τον οδηγούμε με τα χέρια μας, δημιουργώντας μάλιστα τις πτυχές και δίνοντάς του το σχήμα που θέλουμε. Μπορούμε, αφού τηγανισθούν οι μπουκίτσες, να τις καταψύξουμε για κάποια επόμενη φορά. Όταν τις βγάλουμε από τη κατάψυξη, τις τηγανίζουμε για κάποια λεπτά σε λίγο λάδι και είναι ένα νόστιμο και γρήγορο πιάτο που μπορεί να λειτουργήσει “πυροσβεστικά” σε κάποια στιγμή ανάγκης. Εμείς στο τηγάνισμα χρησιμοποιούμε (σχεδόν) πάντα ελαιόλαδο. Η συνταγή ήθελε ηλιέλαιο, ίσως για πιο ελαφρύ αποτέλεσμα. Μπορείτε να επιλέξετε τον τρόπο εκείνο που είναι πιο κοντά στις συνήθειές σας.

Πιάτο των φτωχών, κάποτε (οι ρίζες του χωριάτικου πιάτου φαίνεται να είναι πολύ παλιές, η δε “εξευγένισή” του, αν και πολύ αργότερα, χάνεται πίσω στο μακρινό 1800), φτιαχνόταν με τα περισσεύματα των προηγούμενων ημερών. Με τον καιρό (και με το άνοιγμα νέων δρόμων, με την βελτίωση των συγκοινωνιών, την τηλεόραση –ναι, με όλα αυτά και με αυτή τη σειρά) άρχισε να βγαίνει και παραέξω από τον τόπο καταγωγής του, την Περιφέρεια Marche (Μάρκε) και πιο συγκεκριμένα στην πόλη του Άσκολι (Ascoli Piceno), στην ανατολική ακτή της Ιταλίας. Και σήμερα, με το Internet, έχει γίνει γνωστό και.... σε όλο τον κόσμο.Το πιάτο αποτελείται από βρώσιμες πράσινες, γλυκές και σαρκώδεις ελιές σε άλμη (δείτε “Μυστικά” [3]), που γεμίζονται εσωτερικά (αφού αφαιρεθεί το κουκούτσι τους) με ένα μαλακό μείγμα με βάση το κρέας.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Το πιάτο φτιάχνεται με μία ποικιλία ελιών της περιοχής, ("ascolane tenere"). Τις βρίσκει κανείς διατηρημένες σε άλμη, είναι πράσινες και σαρκώδεις, με λεπτή φλούδα, μαλακό εσωτερικό και κουκούτσι που χωρίζεται εύκολα από την σάρκα της. Αν και μπορεί κανείς να τις βρει και σε καταστήματα ντελικατέσεν, σιγά μη σκάσουμε. Κάνει και οποιαδήποτε δική μας ελιά με αυτά τα χαρακτηριστικάμεγάλη, γλυκιά, σαρκώδης (για να μπορεί να κοπεί με τον τρόπο που δείχνεται στα βήματα 15 έως 17). Εγώ τις έφτιαξα με κάτι... ευμεγέθεις Χαλκιδικής που βρήκα στη λαϊκή. Κάνουν όμως και κάτι μεγάλες, “μαμούθ”, Αγρινίου και ας είναι πιο μαλακή η σάρκα τους (άρα θέλει πιο μεγάλη προσοχή στο ξεκουκούτσιασμα για να μη σπάσει το σπιράλ κόψιμο). Είναι όμως πολύ γευστικές.[2] Όσον αφορά στον αριθμό των ελιών που γεμίζουν με αυτές τις ποσότητες υλικών, αυτός εξαρτάται, φυσικά, από το μέγεθός τους. Για τις ελιές που χρησιμοποίησα, γέμισαν 50 κομμάτια, που ζύγιζαν κάτι περισσότερο από μισό κιλό (530 γραμμάρια). Μη σας μπερδέψουν οι φωτογραφίες, δείχνουν περισσότερες από 95 ελιές, αλλά και τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήσαν σε μεγαλύτερες ποσότητες.[3] ΠΡΟΣΟΧΗΤο χαρακτηριστικό να είναι γλυκές οι ελιές είναι πολύ σημαντικό. Με τον τρόπο αυτό αναδεικνύεται η γεύση του κρέατος και δεν “σκεπάζεται” από την έντονη γεύση (ενδεχομένως) μιας πιο αλμυρής ελιάς. Και σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση (έτσι μου βγήκαν όσες έφτιαξα με “μαμούθ” Αγρινίου), το αποτέλεσμα είναι πού νόστιμο αλλά είναι περισσότερο για μεζές σε τσίπουρο ή ούζο. Ένας εξαιρετικός, πικάντικος μεζές, που το τραβάει το άτιμο....[4] Συνήθως, δεν χρησιμοποιείται αγνό παρθένο ελαιόλαδο στο τηγάνισμα, γιατί κάνει το φαγητό βαρύ. Στις γεμιστές “olive ascolane”, όμως, ακριβώς επειδή το λάδι στο τηγάνι δεν είναι πολύ (φθάνει μέχρι τη μέση του ύψους των παναρισμένων ελιών), οι ντόπιοι χρησιμοποιούν παρθένο ελαιόλαδο. Όχι "deep fry", συνεπώς. Άλλωστε , το μυστικό στο τηγάνισμα τους είναι η θερμοκρασία του λαδιού, που πρέπει να είναι (αλλά και να διατηρείται σε όλη τη διάρκεια του τηγανίσματος) πολύ υψηλή. Γι’ αυτό δεν ρίχνουμε πολλές ελιές μαζί, αλλά μία-μία με μια μικρή καθυστέρηση κάθε φορά.Η αναλογία ποσοτήτων στα τρία είδη κρέατος, έτσι όπως κάποιοι την δίνουν, είναι 60% μοσχαρίσιο, 30% χοιρινό, 10% κοτόπουλο. Προσωπική μου άποψη; Δεν πρέπει να έχει και πολύ σημασία.Δεν πιστεύω ότι η πρωτότυπη, φτωχική συνταγή άντεχε την πολυτέλεια του τυριού parmigiano. Πιο πιθανό είναι να έβαζαν pecorino (αν και σήμερα, θεωρείται ότι η ένταση της γεύσης αυτού του δεύτερου “σκεπάζει” τις άλλες γεύσεις (ό,τι συμβαίνει και με τις ξιδάτες, με έντονη γεύση, ελιές). Ίσως ούτε και το μοσχαρίσιο κρέας να το “άντεχαν”, περιοριζόμενοι στο χοιρινό και πουλερικά.Υπάρχει διάσταση και ως προς την χρησιμοποίηση ή όχι ντομάτας στη γέμιση (κάτι σαν σάλτσα ραγού, δηλαδή) Μετά από ώρες αναζήτησης, στο πιο ενδιαφέρον μέρος των συνταγών, τα σχόλια που τις συνοδεύουν, η συντριπτική πλειοψηφία τους, το σύνολό τους σχεδόν, την ξέρουν ΧΩΡΙΣ ντομάτα, φρέσκια ή πελτέ.Και η πολεμική συνεχίζεται. “Όχι κρασί στις “olive ascolane”, ποτέ των ποτών”, “απαγορεύεται η ψίχα του ψωμιού σε ψίχουλα” (πολλοί προσθέτουν στη γέμιση και λίγη ψίχα ψωμιού, θρυμματισμένη σε ψίχουλα, δίνει όγκο, μειώνει τα “ακριβά” υλικά, κάνει τη γέμιση πιο αφράτη), “μη τυχόν και βάλετε προσούτο”, και διάφορα άλλα … Γνωστή η αγάπη των φίλων και γειτόνων μας για τέτοιου είδους... debates, κάθε νοικοκυρά και “αυθεντική συνταγή”. Δεν βαριέσαι, αυτή που έχετε στα χέρια σας, ακόμη και αν δεν είναι η πρωτότυπη, είναι πολύ-πολύ νόστιμη.Η μορταδέλα τώρα. Είναι “εκτός θέματος”, χρησιμοποιείται όμως από κάποιους για να “γλυκάνει” το μείγμα.Υπάρχουν και παραλλαγές και μία από αυτές έχει γέμιση με βάση το ψάρι. Ή με τόνο. Ή μία τρίτη μόνο με τυριά. Δεν είναι όμως, και δεν έχουν καμία σχέση, με την πρωτότυπη.Οι ελιές σερβίρονται πολύ - πολύ ζεστές, μόλις βγούν από το τηγάνι και στραγγίσουν λίγο πάνω στο απορροφητικό χαρτί.[5] Οι γεμιστές ελιές εύκολα διατηρούνται τόσο στο ψυγείο (για κάποιες ημέρες) όσο και στην κατάψυξη. Φυσικά καταψύχονται Μ Ε Τ Α το πανάρισμα και Π Ρ Ι Ν το τηγάνισμα, ωμές. Μπορούν μάλιστα να πάνε κατευθείαν από την κατάψυξη στο τηγάνι, χωρίς προηγουμένως να αποψυχθούν, αρκεί το λάδι να είναι πολύ καυτό. Έτσι, εάν υπολογίσουμε μία ποσότητα 4 ελιών ανά άτομο (μία χορταστική μερίδα ορεκτικού), τα υλικά που δίνονται, προσφέρονται για να φτιάξουμε δύο γεύματα των έξι ατόμων. Ή τρία των τεσσάρων. Εάν βέβαια το ετοιμάσουμε για κύριο πιάτο αρκούν αντίστοιχα για δυό φορές των τεσσάρων ατόμων (από 6 στη μερίδα). Δεν θέλω ούτε να με φαντασθώ μπροστά σε ένα ενδιαφέροντα αγώνα στην TV, με μια γαβάθα τέτοιες ελιές. Δεν θα μείνει ψιχουλάκι...Όπως είπαμε, αρχικά ήταν ένα πιάτο των φτωχών, και φτιαχνόταν με τα περισσεύματα των προηγούμενων ημερών (εξ’ ου και τα διαφορετικά κρέατα, “ό,τι βρισκόταν στο σπίτι” έμπαινε στη γέμιση). Στη συνέχεια, οι μάγειροι των ευγενών οικογενειών “εξευγένισαν” το πιάτο, γεμίζοντας ελιές από τα οικογενειακά κτήματα με μία πιο “ευγενή” γέμιση, γι’ αυτό και η προσθήκη του μοσχαρίσιου και του χοιρινού κρέατος και αργότερα του parmigiano. Λέγεται ότι ήρθαν σε συμφωνία μεταξύ τους (οι μάγειροι) όσον αφορά σε αυτή τη γέμιση, για να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τις σημαντικές ποσότητες και ποικιλίες κρέατος που είχαν στη διάθεσή τους από τα “δώρα” των χωρικών προς τους αφεντάδες τους. Έγινε έτσι ένα ακριβό πιάτο και επειδή απαιτούσε και αρκετή προετοιμασία, το έφτιαχναν σε ιδιαίτερες περιστάσεις και για σημαντικούς προσκεκλημένους. Και σήμερα, καλό είναι να αξιοποιούνται κάποια περισσεύματα από προηγούμενα πιάτα ή και τα λαχανικά που πολυκαιριάζουν στο ψυγείο, αλλιώς κινδυνεύει κανείς να βρεθεί με γεμιστές ελιές που θα κοστίζουν μισό ευρώ η μία.Πηγέςhttp//www.agrario-ulpiani.it/Ricetta.htmlhttp//www.youtube.com/watch?v=wG-rWBJ9-58&feature=relatedhttp//it.wikipedia.org/wiki/Olive_ascolaneΚαι σε αυτό το σύντομο (1 λεπτού) βίντεο (http//www.youtube.com/watch?v=wG-rWBJ9-58&feature=related ) μπορείτε να δείτε πως η βιομηχανία έχει απλοποιήσει τα πράγματαΓρήγορο άδειασμα της ελιάς με το ειδικό εργαλείο (η ελιά δεν “ξεφλουδίζεται” με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά ξεκουκουτσιάζεται), γέμισμα (με μικρότερη φυσικά ποσότητα γέμισης, όση χωράει το περιορισμένο κενό που δημιουργείται), μαζικό αλεύρωμα, γρήγορο πέρασμα από μεγάλη ποσότητα κυπημένων αυγών (που όμως δεν πάει χαμένη, δείτε το κόλπο με την συνεχή εναλλαγή λεκανών), και πάλι μαζικό πανάρισμα και.... βουρ για την φριτέζα. Και στο σακουλάκι σας!!! Πολύ μου άρεσε ο αυτοματισμός!!!

Η ζωή είναι μια ρόδα που γυρίζει. Μία στα πάνω της και μία στα κάτω της. Έτσι, υπάρχουν και εκείνες οι ’μέρες που δεν είναι και ό,τι το καλύτερο… Μην αφήνετε όμως τις καταστάσεις να “σας πάρουν από κάτω”, όσο στρυφνές κι’ ανάποδες να είναι. Υπάρχει πάντα κάτι (σε επίπεδο φαγητού) που μπορεί να σώσει ακόμη και τις χειρότερες ημέρες.Ας πιάσουμε λοιπόν την ευκαιρία πάνω που κάνει γκελ και, αντί να γυρίσουμε τον τροχό, τη ρόδα που λέγαμε, ας δοκιμάσουμε να δούμε τι θα συμβεί εάν γυρίσουμε στη θέση της, εάν “ρολάρουμε”, κάποια υλικά γύρω από τον εαυτό τους, μπας και σώσουμε την κατάσταση.Ένα πράγμα, πάντως είναι σίγουρο: Το πιάτο που ακολουθεί είναι τόσο πλούσιο που, αν δεν βάλετε φρένο και δεν αντισταθείτε στη νοστιμιά του, κινδυνεύετε και εσείς να …..κυλάτε, αντί να περπατάτε (με πιάνετε…).Αντίθετα, κρύο και κομμένο σε μικρές ροδέλες, μπορεί να γίνει ο "βασιλιάς" ενός παιδικού πάρτυ, ενθουσιάζοντας παιδιά και γονείς...Δυσκολία πιάτου: Μέτρια. Κόστος πιάτου: Μέτριο. Χρόνος προετοιμασίας: 20 λεπτά. Χρόνος μαγειρέματος: 45 λεπτά.

Μα καλά, το χαβιάρι (ακόμη και αν είναι από ζαρζαβατικά), δεν θα έπρεπε να είναι σφαιρικό; Όχι, όχι και πάλι όχι. Για σκεφθείτε το “caviar d'aubergine” των Γάλλων… Όπως και εκείνο, έτσι και αυτό με τα κολοκυθάκια μοιάζει πιο πολύ με πουρέ...Κολοκυθάκια πουρέ, λοιπόν; Ναι, κολοκυθάκια ζεματισμένα λίγα λεπτά σε βραστό νερό, λιωμένα (πατημένα) με τη βοήθεια ενός πιρουνιού, και αρωματισμένα με.... κύμινο. Ναι, αλλά και πάλι δεν είναι παρά... βραστά κολοκυθάκια!!!Έ, είναι να μη γίνει το πρώτο βήμα. Άπαξ και έβαλα κολοκυθάκια σε μακαρονοσαλάτα (δείτεΚαπνιστός Σολομός«Ύμνος στην Ελευθερία (της γεύσης)»), τώρα δεν υπάρχει τέλος στην κατάντια.Αν και κάποιοι θα μπορούσαν να την ωραιοποιήσουν την κατάσταση. Πως το λένε; “Ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις”.Εάν, πάλι, βρίσκετε τον τίτλο της συνταγής κάπως... εμφαντικό (πως αλλιώς να ονοματίσω το “έργο” μου χωρίς να το μειώσω...), δώστε στον εαυτό σας λίγο χρόνο να τη διαβάσετε. Ίσως αλλάξετε γνώμη. Όπως άλλαξα και εγώ και (ξανα)έφαγα κολοκυθάκια!!! Βραστά αυτή τη φορά!!!Λίγα μυστικά ακόμα[1] Στο σπίτι υπήρχε δενδρολίβανο σε φυλλαράκια (όπως υπήρχε και φασκόμηλο που επίσης θα του πήγαινε, αλλά σε τρίμματα). Δεν το διακινδύνεψα, μήπως και ήσαν ενοχλητικά στο τέλος, ο χρόνος μαγειρέματός τους είναι ελάχιστος για να αποσυντεθούν, ειδικά το πρώτο (και δεν θα μπορούσα να τα αφαιρέσω εύκολα). Έτσι τα αντικατέστησα με δύο φύλλα δάφνης. Καθόλου άσχημα αλλά δεν ξέρω πως θα ήταν με τα προτεινόμενα αρωματικά.[2] Αντί για ολόκληρο κομμάτι parmigiano που θα έκοβα σε μικρότερα κομματάκια, χρησιμοποίησα τριμμένο (αυτό υπήρχε στο σπίτι). Έτσι έλιωσε και πολύ εύκολα και γρήγορα. Θέλει όμως πολύ χαμηλή φωτιά (στο “3” ) και ανακάτεμα συνέχεια.Η συνταγή είναι από το βιβλίο “verrines” (μικρά ποτηράκια) του José Maréchal, που περιέχει συνταγές με παρασκευές που σερβίρονται σε μικρά ποτηράκια, αντί για πιάτα. Μία μόδα που κράτησε για κάμποσα χρόνια στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Το βιβλίο μπορεί να μην είχε και πολύ καλές κριτικές, η συνταγή δεν είναι κακιά. Καθόλου κακιά.

Η συνταγή για γεμιστά κοχύλια στο φούρνο με σπανάκι και τυριά είναι ένα πιάτο κλασσικό στο είδος του. Και σαν όλα τα κλασσικά πιάτα κρύβει μέσα του μια τέλεια νοστιμιά, μία σπιτική, μαμαδίστικη γεύση, μία απολαυστική που σε πάει χρόνια πίσω…Αλλά και από άποψη πρακτικότητας είναι μία πολύ καλή επιλογή. Είναι ένα πιάτο χορταστικό, υγιεινό, που μπορεί να φτιαχθεί από πριν και να σας καλύψει στην περίπτωση ενός γεύματος που δεν υπάρχει πολύς χρόνος για την αυθημερόν ετοιμασία του.Σε αυτή τη συνταγή εδώ η γέμισή τους είναι φτιαγμένη με ricotta, parmigiano, σπανάκι, σάλτσα “marinara” και αποξηραμένα μυρωδικά. Δεν έχετε όμως κανένα πρόβλημα εάν χρησιμοποιήσετε και άλλα τυριά (για παράδειγμα ένα καπνιστό και μία κεφαλογραβιέρα), τη δική σας αγαπημένη σάλτσα ντομάτας, ή εάν χρησιμοποιήσετε φρέσκα μυρωδικά από τον κήπο σας. Κανένα απολύτως…

Και αν του προσθέσεις, μάλιστα, και μπέικον και τυρί…Τις προάλλες βρέθηκα μπροστά σε μία συνταγή που αρχικά με παραξένεψε (μα, γίνεται τέτοιο πιάτο με ένα τόσο απλό υλικό; Μα μόνο με σέλερυ;), μετά μου κίνησε το ενδιαφέρον (αν καταφέρω να το φτιάξω, η γυναίκα μου θα ενθουσιασθεί, οπότε …ποιος ξέρει, μπορεί και να γλυτώσουμε την κρεβατομουρμούρα για απόψε…) και, τέλος, με ενθουσίασε, (όταν βρέθηκα να απολαμβάνω το πιάτο μου και να θέλω και περίσσευμα!!!).Το σέλερυ, ζεματισμένο και στη συνέχεια ψημένο στο φούρνο με μπέικον είναι μια δική μου (μα τον Δία, κατά-δική μου σας λέω…) παραλλαγή ενός γνωστού πιάτου στη γειτονική Ιταλία, του “sedano alla molisana”.Παίρνω όμως όρκο ότι εάν το φτιάξετε θα …το ξαναφτιάξετε και θα το ξαναφτιάξετε, ακόμη και χωρίς το μπέικον, ή χωρίς το τυρί. Είναι μία γρήγορη συνταγή, πολύ εύκολη, που προσφέρεται να συνοδέψει κυρίως πιάτο οποιουδήποτε τύπου (αν και οι ντόπιοι, αναφερόμενοι στη καθαρά …πράσινη εκδοχή του, με σέλερυ και κρεμμυδάκια) ισχυρίζονται ότι είναι ιδανικό για πιάτα με ψάρι).Σέλινο (σέλερυ, καλύτερα), ελιές μαύρες, κρεμμυδάκια φρέσκα και ψωμί τριμμένο, φτιάχνουν ένα απρόσμενα νόστιμο πιάτο, πλούσιο, γευστικό, πολύ εμφανίσιμο. Η …αποκοτιά μου να του προσθέσω και λίγο μπέικον, το έκανε ένα πιάτο για γιορτινό τραπέζι. Διαφορετικά, και στη χορτοφαγική του εκδοχή (το φαντάζομαι ήδη και με σοταρισμένα μανιτάρια μέσα), είναι ένα θαυμάσιο συνοδευτικό για κυρίως πιάτα.

Η ιδέα ξεκίνησε από τα σκόρδα που έβαζα στο λάδι για να τα διατηρώ.

Με την ευκαιρία της “ημέρας της γυναίκας” και μια και τα πάσης φύσεως “κουρέματα” μας οδηγεί σε αναζήτηση οικονομικότερων ιδεών, είπα φέτος, αντί μπουκέτου με μιμόζες, να προσφέρω στη γυναίκα μου .....ένα πιάτο “ταλιατέλες μιμόζα” !!!Έτσι, για την πρασινάδα του μπουκέτου χρησιμοποίησα πράσινες ταλιατέλες, φτιαγμένες στο σπίτι και από –όσο γίνεται– αγνά υλικά. Πως τις έβαψα ? Δείτε εδώ («Πράσινη ζύμη για ταλιατέλες “Popeye the Sailorman”») για να το ανακαλύψετε.Όσο για ανθάκια της μιμόζας, μικρά, ολοστρόγγυλα και κατακίτρινα, έφτιαξα μικρές μπαλίτσες από φιλέτο λευκού ψαριού (αλλά κάλλιστα μόλις η οικονομία πάρει τα πάνω της θα μπορούσαν να είναι και από γαρίδες, καραβιδόψιχα, καβούρι, κ.α.), χρωματισμένες με σαφράν. Δημιουργήθηκε λοιπόν μία σύνθεση ...τουλάχιστον διαφορετική από εκείνη των προηγούμενων χρόνων.Εδώ, θα βρείτε οδηγίες για το δεύτερο μέρος, τα “άνθη” αυτής της σύνθεσης.Λίγα μυστικά ακόμαΌπως γράφω και στην αρχή, τα “άνθη της μιμόζας” θα μπορούσαν να είναι και από γαρίδες, από καβούρι, από καραβιδόψιχα, ακόμη και από καπνιστό ή φρέσκο σολομό. Δεν τόλμησα να ψωνίσω τέτοια πράγματα από το σουπερμάρκετ γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να παρακολουθείται ακόμη και το τι ψωνίζουμε … Άσε και δεν αντέχω άλλες περικοπές.....Οι ποσότητες στις φωτογραφίες είναι ακριβώς οι μισές από αυτές που αναφέρονται. Να γιορτάσουμε ήθελα, όχι να ξεσκισθούμε στο φαί …