Σήμερα, κορίτσια, θα φάμε… καγιανά. “Σιγά τα ωά! Έχουμε φάει καγιανάδες εμείς….”. Δεν το ξεκίνησα καλά, ας το “πάρω αλλιώς”, λοιπόν.Πριν από λίγες ημέρες είχα ανεβάσει μία συνταγή για κτυπητά αυγά. Με κακάο ή χωρίς, ενισχυμένα με λίγο βούτυρο ή καρύδια, ήταν η γλυκιά απόλαυση μιάς άλλης εποχής “που δεν είχαμε καρπάτσο, δεν είχαμε σουπλά, είχαμε τραπεζομάντηλα, κάναμε ησυχία να κοιμηθεί ο μπαμπάς (όσο γινόταν), είχαμε τα πάντα! Και ESKIMO!”, όπως λέει και η διαφήμιση.Από τόσο παλιά, από την παιδική μας ηλικία, κρατάει αυτή η σχέση όλων μας με τα αυγά, από την περίοδο εκείνη που διαμορφώνουμε μία άποψη σχετικά με το “τι θα τρώμε και τι όχι από εδώ και πέρα, τι μας αρέσει και τι όχι”.Από το μελάτο αυγουλάκι περάσαμε κατόπιν στο πιο σφικτό, μετά στα αυγά μάτια τηγανισμένα σε ελαιόλαδο, ύστερα στις ομελέτες σε φρέσκο βούτυρο, κατόπιν στις “ενισχυμένες” ομελέτες με αλλαντικά ή άλλες προσθήκες. Πιο μεγάλοι τα φάγαμε ποσέ, τα φάγαμε καγιανά, ακόμη και… “σε μάρσιπο”, όπως τα φτιάχνουν στη μακρινή Κίνα. Μύριοι όσοι, οι “τρόποι μαγειρέματος αυγών”.Η σημερινή συνταγή είναι ένας καγιανάς, μία στραπατσάδα δηλαδή που έχει και ντομάτα μέσα. Στο Ισραήλ, όμως, αλλά και στην Τυνησία, την Αλγερία και το Μαρόκο όπου επίσης είναι πολύ διαδεδομένος αυτός ο τρόπος μαγειρέματος, τα λένε “Shakshuka” (Σακσούκα) και έχω την εντύπωση πως έτσι μαγειρεμένα δεν τα έχετε ξαναδοκιμάσει. Είναι ένα πιάτο όλο χρώμα, γεύση και αρώματα που αξίζει να του δώσετε την προσοχή σας.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Στο πιάτο, καθαρά για λόγους έντασης της γεύσης, θα χρησιμοποιήσουμε ντομάτες συσκευασμένες, όχι φρέσκες (οι πρώτες έχουν πολύ λιγότερα υγρά και πιο “μεστή” γεύση). Εάν χρησιμοποιηθούν ολόκληρα ντοματάκια κονσέρβας, θα πρέπει να τα τσακίσουμε με το χέρι (πιρούνι) πρώτα. Εάν χρησιμοποιηθούν αποφλοιωμένες ντομάτες σε κομματάκια, τις αφήνουμε να στραγγίσουν ελαφρά (όχι εντελώς) από τον χυμό τους. Θα τον χρησιμοποιήσουμε και αυτόν, αλλά το βάρος τους (800 γραμμάρια) είναι υπολογισμένο για ελαφρά στραγγισμένες ντομάτες.Ασφαλώς και μπορεί να γίνει και με φρέσκες ντομάτες (ζεματισμένες και ξεφλουδισμένες), αυτές όμως θα πρέπει να είναι πολύ ώριμες, σαρκώδεις (χωρίς πολλά υγρά) και χοντροκομμένες, ώστε να διαλυθούν εντελώς στη σάλτσα.[2] Θα έχετε σίγουρα πιο αρωματικό αποτέλεσμα εάν με ακούσετε και αντικαταστήσετε το κύμινο σε σκόνη (αυτό προτείνει η συνταγή) με σπόρους κύμινου (1 κουταλάκι), ξεκινώντας τη διαδικασία τοστάροντάς τους σε καυτό τηγάνι. Εάν όχι, την σκόνη του κύμινου θα την προσθέσετε αργότερα, στο βήμα 9, μαζί με τα υπόλοιπα μπαχαρικά.[3] Και με την ευκαιρίαΗ συνταγή χρησιμοποιεί δύο πολύ κοντινούς μεταξύ τους (σε εμφάνιση, όχι τόσο σε γεύση) σπόρους. Το cumin και το caraway. Στη Ελλάδα (έχω όμως την εντύπωση και στον υπόλοιπο κόσμο) αυτά τα δύο αρωματικά τα θεωρούμε ίδια, φαίνεται όμως ότι είναι μόνον …εμφανισιακά! Το caraway μοιάζει να έχει ένα πιο κοντινό στον άνηθο ή την μέντα άρωμα και κάπως πιο πικρή γεύση. Εάν θέλετε, δείτε στο Regency Spices για τις διαφορές. Για ευκολία, μπορείτε να το αντικαταστήσετε με κύμινο.Εάν θέλετε, μπορείτε να παραλείψετε το σέσκουλο ή σπανάκι και να αντικαταστήσετε τους τόνους του πράσινού τους στο πιάτο με χοντροκομμένο μαϊντανό που θα πασπαλίσετε προς το τέλος-τέλος του μαγειρέματος. Αυτό έκανα και εγώ, λόγω… έλλειψης στα συρτάρια των λαχανικών.Όπως μπορείτε να διακρίνετε στην πρώτη φωτογραφία, με τα κομμένα λαχανικά, πέραν της καυτερής πράσινης πιπεριάς, χρησιμοποίησα και δύο κόκκινες καυτερές πιπερίτσες. Έδωσαν ακόμη περισσότερη ένταση στη γεύση. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτό, εσείς μπορείτε και να τις αποφύγετε. Τις επιπλέον κόκκινες μόνο, όχι και την πράσινη, έτσι; Είναι απαραίτητη!!Η λέξη “shakshuka” είναι νομαδική, Βερβέρικη, και σημαίνει “μείγμα”. Η συνταγή, πράγματι, έχει ρίζες στην κουζίνα των νομάδων βερβέρων αρχικά και της Τυνησίας και της Αλγερίας στη συνέχεια. Έφθασε στο Ισραήλ μέσω των εμιγκρέδων εβραίων που επέστρεψαν μόλις ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ και σήμερα είναι ένα πολύ διαδεδομένο πιάτο με το οποίο ξεκινούν την ημέρα τους. Και αυτό επειδή για τους Ισραηλίτες το πρωινό δεν είναι απλά “ένας καφές στα γρήγορα”, αλλά ένα πολύ σημαντικό γεύμα της ημέρας.Δείτε τις φωτογραφίες στο τέλος της συνταγής. Είναι καθημερινές εικόνες από τα δρομάκια στα Ιεροσόλυμα, με τη shakshuka να έχει την τιμητική της, μία από τις εικόνες της γαστρονομίας του Ισραήλ.Από τη στιγμή που το πιάτο έρχεται στο τραπέζι, είναι ξεκάθαρο ότι η λέξη-κλειδί είναιχρώμα, χρώμα, χρώμα!!! Το έντονο, βαθύ, κόκκινο της ντομάτας είναι η βάση, ο “καμβάς”, πάνω στο οποίο “ζωγραφίζεται” το πιάτο με το κίτρινο και λευκό των αυγών, το πράσινο του μαϊντανού, το πορτοκαλί και φωτεινό κόκκινο των πιπεριών, κάποτε-κάποτε και το μωβ της μελιτζάνας!!! Και όλα αυτά για να πλαισιώσουν και να τονίσουν τη λευκότητα της φέτας!Θέλετε και το …παρασύνθημα; Γεύση, γεύση, γεύση!!! Η ντομάτα, κομμένη σε μεγάλα κομμάτια, δεν “χάνεται”, παραμένει σημαντική στο στόμα, με εκείνη την ωραία οξύτητά της. Στο τέλος, σαν επίγευση, αφήνει στο στόμα και έναν “υπαινιγμό” μπαχαρικού, αλλά χωρίς ιδιαίτερα πικάντικη γεύση. Οι πιπεριές (αλλά και οι μελιτζάνες, γιατί υπάρχει και αυτή η εκδοχή, μη μου πείτε ότι δεν το σκεφθήκατε ήδη…) είναι τηγανισμένες, μαλακομένες και υγρές, συμμετέχουν με την ευχάριστη λιπαρότητά τους χάρις στο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, και μαζί της και μία ανεπαίσθητα πικρή αίσθηση (ε, αυτό είναι το ελαιόλαδο!). Η φέτα πάλι, με την αλμύρα της και τη γεύση του πρόβειου γάλακτος, από τη μία τονίζει την οξύτητα της ντομάτας και από την άλλη την απλώνει σε όλα το στόμα όταν διαλύεται. Αυτήν την οξύτητα έρχεται να αραιώσει, να “σπάσει”, το αυγό, με τον μαλακό, ελαφρά μελωμένο κρόκο του και το πιο σφικτό, έως τραγανό στη βάση του, ασπράδι.ΣυμβουλήΓια να απολαύσετε στα μέγιστα τη γεύση του πιάτου, να δοκιμάζετε μπουκιές που αποτελούνται από όλα τα υλικά που περιέχει, συνεπώς να προσφέρουν όλα μαζί με τη γεύση τους!ΣημαντικόΤο αυγό πρέπει να μαγειρευθεί κατευθείαν μέσα στη σάλτσα της ντομάτας και όχι να προστεθεί εκ των υστέρων, ώστε το ασπράδι να απορροφήσει όλες τις γεύσεις, αλλά και το φωτεινό κόκκινο χρώμα της ντομάτας. Παρ’ ότι λοιπόν θα δείτε ίσως να σας προτείνουν ότι η σάλτσα μπορεί να μαγειρευθεί από την προηγούμενη και, αφού την ξαναζεστάνετε, να προσθέσετε τελευταία στιγμή μόνον τα αυγά, η γεύση του πιάτου είναι πολύ καλύτερη εάν μαγειρευθούν όλα τα υλικά μαζί!Προσφέρεται για πολλούς (μερικούς μάλιστα πολύ ευφάνταστους) αυτοσχεδιασμούς και παραλλαγές (μέχρι και με αντζούγιες έχω βρει ή και με… foie gras), οπότε μη διστάσετε να πειραματιστείτε όχι μόνο με υλικά, αλλά και με φρέσκα μυρωδικά ή μπαχαρικά!

Κοτόπουλο με curry; Ναι, αλλά ποια συνταγή ακριβώς; Γιατί ετούτη εδώ είναι μία από εκείνες τις συνταγές που μπορεί κανείς να βρει χιλιάδες παραλλαγές τους, κάθε οικογένεια στην Ινδία έχει και τη δική της, καταλαβαίνετε τι γίνεται….Ετούτη εδώ λοιπόν είναι μία από τις πολλές, η οποία πιστεύω ότι παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον. Σαν την πρωτοδοκιμάσαμε μας άρεσε πολύ και από τότε επανέρχεται κατά καιρούς στο τραπέζι μας. Και έχει και ένα άλλο, αδιαφιλονίκητο προσόνΣου επιτρέπει κάτι στιγμές που θέλεις να φέρεις “στα γρήγορα” στο τραπέζι κάτι νόστιμο, κάποιες φορές μάλιστα και εφετζίδικο, να έχεις μία αξιόπιστη λύση. Για δείτε τηνΛίγα μυστικά ακόμαΕάν το φαγητό έχει βγάλει υγρά και δεν έχετε μπροστά αρκετό χρόνο για να προλάβουν να εξατμισθούν (βλέπετε ότι το κοτόπουλο είναι σχεδόν έτοιμο) μπορείτε να επιταγχύνετε το δέσιμο της σάλτσας με ένα κουταλάκι κορνφλάουρ.Η σάλτσα δεν πρέπει να είναι πολύ δεμένη, όσο περνάει η ώρα και κυώνει, θα τη δείτε να σφίγγει και άλλο. Και επειδή, συνήθως συνοδεύουμε το πιάτο με ρύζι, ε, λίγη σαλτσούλα τη θέλουμε, έτσι δεν είναι;

Όχι ότι μας έχει γίνει και συνήθεια (πριν από λίγο μόλις διάστημα είχαμε ετοιμάσει άλλο ένα φαγητό με συκωτάκια πουλιών, αλλά αυτά τα τελευταία είναι μία πρώτη ύλη πολύ πολύ θρεπτική, πολύ υγιεινή, πανεύκολη να μαγειρευθεί με ένα σωρό τρόπους και δίνει πιάτα πολύ νόστιμα.Ένα τέτοιο είναι και το σημερινό. Συκωτάκια πουλιών, μαγειρεμένα μαζί με λεπτοκομμένες φέτες κρεμμυδιού, αρωματισμένα με ένα καλό ξύδι (μηλόξυδο, αλλά νομίζω ότι και ένα ελαφρύ λευκό θα του ταίριαζε πολύ καλά, όπως βέβαια και ένα καλό balsamico).Και για να γίνει πιο χορταστικό το φαγητό και, βέβαια, ακόμη πιο νόστιμο, προσθέτουμε και κυβάκια πατάτας που την έχουμε σιγανο-τηγανίσει προηγουμένως για λίγα λεπτά και που ολοκληρώνουμε το μαγείρεμά της μέσα στη σάλτσα του φαγητού.Λίγα μυστικά ακόμαΤα συκωτάκια μαγειρεύθηκαν, μαλάκωσαν και νοστίμεψαν, με έναν υπέροχο, μοναδικό, τρόπο. Το κρεμμύδι γλύκανε και γλύκανε ολόκληρο το τηγάνι... Οι δε πατάτες... αααα οι πατάτες!!! Χύλωσαν, πήραν ένα υπέροχο καραμελωμένο χρώμα και μία ακόμη πιο υπέροχη γεύση. Και όλα αυτά με μία υγρασία όνειρο, μέσα σε μία σαλτσούλα πυκνόρρευστη, που διέθετε κάτι από όλες τις γεύσεις των επιμέρους υλικών!!! Απόλαυση. Τύφλα να 'χει το foie gras!!![1] Είχα σκεφθεί αρχικά ότι θα ήταν καλύτερα εάν είχα ετοιμάσει το φαγητό με "καθαρά" συκωτάκια, χωρίς καρδιές, και σίγουρα χωρίς στομάχια, κλπ. Όταν δοκίμασα όμως και τις καρδιές που τελικά χρησιμοποίησα (δεν σκέφθηκα τι μπορούσα να τις κάνω σύντομα και, βέβαια δεν μου πέρασε καν να τις πετάξω), η νοστιμιά τους ήταν τέτοια που τις απόλαυσα όσο και τα συκωτάκια. Απλά, τις είχα κόψει στη μέση πριν τις ρίξω στο τηγάνι.Εάν κάνετε το φαγητό χωρίς τις πατατούλες (κακό του κεφαλιού σας!), ΔΕΝ χρειάζεστε το 1/3 ποτήρι νερό.Αυτή είναι η πρώτη συνταγή που ανέβασε εξ' ολοκλήρου η κόρη μου. Έρρικα, και στις επόμενες!!!

Ένα υπέροχο, μαμαδίστικο, φαγητό!!!Η λεμονάτη σάλτσα βούτυρου μπαίνει βαθιά μέσα στο κρέας του κοτόπουλου και στις πατάτες και τους δίνει μία απίστευτα πλούσια γεύση χωρίς ταυτόχρονα να είναι υπερβολικό.Η σάλτσα στον πάτο του τηγανιού, οι χυμοί από το διπλό μαγείρεμα στο μάτι της κουζίνας και κατόπιν στο φούρνο, συγκεντρώνουν όλη τη νοστιμιά του φαγητού και απολαμβάνεις να βουτάς σε αυτό το …“υγρό χρυσάφι” κάθε μπουκιά κοτόπουλου και κάθε κομμάτι πατάτες, για να απολαύσεις κατόπιν, πιρουνιά-πιρουνιά, ένα εξαιρετικό φαγητό.Ένα φαγητό πολύ ελαφρύ και ταυτόχρονα χορταστικό, που θα σας ενθουσιάσει με το ζουμερό του κρέας, τις χυλωμένες πατατούλες και την ονειρεμένη, λεμονάτη σάλτσα βουτύρου.Συνήθως δεν συνηθίζεται να σοτάρουμε τόσο χοντρά κομμάτια κοτόπουλου γιατί θέλουν αρκετό χρόνο για να μαγειρευθούν σωστά. Στην περίπτωσή μας είναι ακριβώς αυτό που επιζητούμε διότι οι πατάτες θα πάρουν αρκετό χρόνο να μαγειρευθούν τόσο στο τηγάνι όσο και στον φούρνο. Πιο μικρά λοιπόν κομμάτια κοτόπουλου θα στέγνωναν και θα ξεραίνονταν πριν είναι έτοιμες οι πατάτες. Ενώ τώρα το timing είναι το κατάλληλο για να πάρουμε ένα σωστά μαγειρεμένο, ζουμερό φαγητό. Καλή απόλαυση!!!

Ένα ήσυχο πιάτο με ξεχωριστή όμως γεύση, λόγω της παρουσίας του κρασιού, εύκολη επιλογή για οποιαδήποτε περίπτωση, επειδή ταιριάζει με όλες τις εποχές του χρόνου. Δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στην ποιότητα του κρασιού που θα χρησιμοποιήσουμε, μιας και κάθε τι που γευόμαστε μέσα σε ένα ποτήρι κρασί, θα περάσει οπωσδήποτε και στο τελικό μας πιάτο.

«Ή του ύψους ή του βάθους σας βρίσκω αγαπητέ. Μήτε πρόταση σερβιρίσματος? να βοηθήσουμε του άπειρους λιγάκι δε βλάπτει θαρρώ» Όταν διαβάζεις μία τέτοια παρατήρηση από μία κυρία, το πρώτο που σκέπτεσαι είναι ότι, είτε “του ύψους” είσαι, είτε “του βάθους”, κάτι δεν της αρέσει…Και όταν αντιλαμβάνεται κανείς ότι “κάτι δεν αρέσει σε μια κυρία”, ακόμη και όταν αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένη μία συνταγή, κάτι πρέπει να κάνει, δεν συμφωνείτε;Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, λοιπόν, ήταν να αναζητήσω, δοκιμάσω και ανεβάσω μία διαφορετική συνταγή, πολύ πιο αναλυτικά γραμμένη αυτή. Και ο Θεός βοηθός (γιατί με εσάς, τις γυναίκες, μόνον εκείνος μπορεί να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια…)Λίγα μυστικά ακόμαΕίναι ένα τέλειο συμπλήρωμα για κρεατικά, ιδιαιτέρως για βραστά αλλά και στα κάρβουνα). Έχει πολύ ιδιαίτερο άρωμα και γεύση που κάπως φέρνει σε αυτή του γλυκάνισου.. Πάει τρελλά με το αρνί.Επίσης, πηγαίνει θαυμάσια με κοτόπουλο στο φούρνο αλλά και με ψάρια-ψαρικά ψημένα στη σχάρα. Όπως έγραφα και στην άλλη εκδοχή της σάλτσας που έχω ανεβάσει, μιά φορά γνώρισα μία καραβίδα “ντυμένη” μόνο με μία σάλτσα εστραγκόν (εκείνη, βέβαια, είχε και τους χυμούς από το μαγείρεμά της και σίγουρα και κάποιο αλκοολούχο, ίσως brandy…), Πιστέψτε με, δεν μπόρεσα ποτέ να την βγάλω από το μυαλό μου...Με λαχανικά πηγαίνει; Βεβαίως !! Μπορείτε να συνοδεύσετε εξαιρετικά τα ψητά λαχανικά σας.Με ζυμαρικά ; Ω, μα και βέβαια, με ζυμαρικά που έχουν κάποιο κρεατικό (φιλετάκια κοτόπουλου, μοσχαρίσια “κουρελάκια”, χοιρινή τηγανιά) ή ψαρικό (ψητές γαρίδες, καραβιδόψιχα, τόνο ή σολομό) παρέα.Συνδυασμοί υπάρχουν πάρα πολλοί. Το σημαντικό είναι η δοσολογία, ο τρόπος μαγειρέματος αλλά και τα επιπλέον υλικά που μπορούν να προστεθούν στη σάλτσα για να δένει καλύτερα με το κάθε φαγητό που συνοδεύει.Ας έχετε κατά νου ότι έχει μία γεύση που ακροβατεί μεταξύ αλμυρού και πιπεράτου (όταν συνταγή της δεν έχει πολλά-πολλά μέσα, ούτε μουστάρδες, ούτε βούτυρα ή κρέμα γάλακτος). Για τον λόγο αυτό και μπορεί να φανεί χρήσιμη σε όσους αποφεύγουν το αλάτι, θέλουν όμως και λίγη νοστιμιά στο πιάτο τους. Ένα πραγματικό ενισχυτικό γεύσεων, που αναδεικνύει την γεύση των τροφών που συνοδεύει, χωρίς όμως πρόσθετα που μπορεί να βλάψουν την υγεία.Το βασικό συστατικό της σάλτσας είναι –τι διάολο, θα το φαντασθήκατε– το εστραγκόν.Θέλετε και την επιστημονική ονομασία του φυτού? Εάν τρομάξετε δεν είναι δικό μου το λάθος, εσείς θελήσατε “κουβεντούλες” σε ένα site που είναι αυστηρά για συνταγές“Artemisia dracunculus” (Αρτεμισία η δρακόντια) !!! “Artemisia”, προς τιμήν της Θεάς Αρτέμιδος, η οποία είχε το χάρισμα να διορθώνει, να αποκαθιστά (σε περιπτώσεις ανάγκης) την έμμηνο ρήση. “Dracunculus” από την άλλη (που σημαίνει “μικρός δράκος”), επειδή ο θάμνος του φυτού παραπέμπει, σε μικρό δράκο, οι ρίζες του θυμίζουν ένα πλέγμα από φίδια. Αλλά και επειδή πίστευαν ότι μπορεί να θεραπεύσει από τα δηλητηριώδη τσιμπήματα και δαγκώματα.Προσέξτε μόνο. Η σάλτσα χάνει γρήγορα το πράσινο χρώμα της, γι’ αυτό πρέπει να είναι η τελευταία “πινελιά“ στο πιάτο πριν το σερβίρισμα.

Ένα πλήρες πιάτο. Ένα πιάτο με κοτόπουλο (ψαχνά, ζουμερά κομμάτια στήθους), με υπέροχα χρώματα (χάρις στις διαφορετικού χρώματος πιπεριές), με δυνατές γεύσεις (ας όψεται η …πληθωρική παρουσία του carry, αλλά και η έντονη της καυτερής πιπερίτσας), και με μία “συνοδεία-έκπληξη”. Μία …Μαύρη Αφροδίτη, όνομα και πράγμα!Ένα ρύζι διαφορετικό που, εάν αποφασίσετε να το δοκιμάσετε, θα κλέψει τις καρδιές σας.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Το ρύζι venere είναι ένα ρύζι αναποφλοίωτο (αφαιρείται μόνο η φλούδα του που δεν είναι βρώσιμη), με μία πολύ ιδιαίτερη γεύση και με ένα άρωμα που θυμίζει φρεσκο-ξεφουρνισμένο ψωμί!Το ρύζι venere (προφέρεταιΒένερε) είναι ένας τύπος ρυζιού σκούρου χρώματος (σκούρο μωβ) και πολύ πλούσιο σε θρεπτικές ουσίες. Το σκούρο χρώμα του οφείλεται στο χρώμα της εξωτερικής του στιβάδας, του περικάρπιου, ενώ εσωτερικά είναι άσπρο.Με προέλευση την Κίνα (όπου μέχρι το ‘800 καλλιεργείτο, σαν “μαύρο ρύζι”, αποκλειστικά για τον Αυτοκράτορα και την Αυλή του), το ρύζι venere έχει πάρει το όνομά του από την Θεά του έρωτα, την Αφροδίτη (Venere για τους Ρωμαίους), ακριβώς επειδή στην αρχαία Κίνα του αποδίδοντο ιδιαίτερα υψηλές αφροδισιακές ιδιότητες.Το ρύζι, λοιπόν, αυτό μπορεί να μαγειρευθεί (να βράσει) με περισσότερους από ένα τρόπουςΟ πρώτος είναι αυτός που είδαμε μόλιςΓεμίζουμε την κατσαρόλα με νερό, όταν αυτό βράσει αλατίζουμε, ρίχνουμε το ρύζι (που το έχουμε ξεπλύνει κάτω από κρύο νερό, προηγουμένως, μέσα σε ένα σουρωτήρι με λεπτή διάτρηση) και το βράζουμε για 30 λεπτά (μπορεί και 35 ή και 40, ανάλογα με την ποιότητα του ρυζιού, πρέπει ΠΑΝΤΑ να το δοκιμάζουμε).Πολύ ώρα, ε; Εάν θέλετε ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΤΕ αυτόν τον χρόνο (συνεπώς και την κατανάλωση ενέργειας), δεν έχετε παρά να αφήσετε το ρύζι να μουλιάσει, για κανένα 3ωρο, πριν αρχίσετε να το μαγειρεύετε. Ή, να αγοράσετε κάποια ποικιλία parboiled, υπάρχουν και τέτοιες. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ο χρόνος βρασμού θα μειωθεί στα 18-20 λεπτά. Μετά το βράσιμο το σουρώνουμε στο ίδιο πάντα σουρωτήρι με τη λεπτή διάτρηση (για να μη μαζεύουμε τα σπυριά του ρυζιού σε όλο το νεροχύτη μας…), περνώντας το από κρύο τρεχούμενο νερό, ενέργεια που θα διακόψει ακαριαία τον βρασμό του.Υπάρχει και άλλος τρόπος. Αφήνοντάς το να μαγειρευθεί κατά ένα μεγάλο μέρος εκτός φωτιάς, μέσα στα υγρά του. Σε αυτήν την περίπτωση, έχει ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ η αναλογία ρυζιού-νερούΓια κάθε μέρος ρυζιού υπολογίζουμε ακριβώς το διπλάσιο (σε όγκο, όχι σε βάρος) νερό. Στην κατσαρόλα ρίχνουμε το ρύζι μαζί με ΚΡΥΟ νερό (τόσο όσο του αναλογεί), σκεπάζουμε την κατσαρόλα, φέρνουμε το νερό σε βρασμό, χαμηλώνουμε την ένταση στο μάτι, αλατίζουμε και σιγοβράζουμε σκεπασμένο για 10 λεπτά. ΜΟΝΟ!!! Κατεβάζουμε από το μάτι και αφήνουμε το ρύζι να συνεχίσει να μαγειρεύεται μέσα στο νερό όπου έβρασε, για τουλάχιστο 2 ώρες, διατηρώντας την κατσαρόλα σκεπασμένη. Το ρύζι θα συνεχίσει να βράζει με τη θερμότητα που έχει αναπτυχθεί μέσα στην κατσαρόλα από το ίδιο το νερό και τους ατμούς του, και θα απορροφήσει σιγά-σιγά όλο το νερό. Όταν πια θα το θελήσουμε να το χρησιμοποιήσουμε, ελέγχουμε εάν είναι έτοιμο και, είτε το ξαναβάζουμε για λίγα λεπτά στο μάτι για να ολοκληρωθεί ο βρασμός του, είτε απομακρύνουμε το νερό που ενδεχομένως δεν έχει απορροφηθεί, σουρώνοντάς το.Αυτό το υπέροχο ρυζάκι, όμως, μαγειρεύεται και στον φούρνο, αφού το απλώσουμε ομοιόμορφα σε ένα πυρίμαχο σκεύος, του προσθέσουμε νερό που έχουμε βράσει ξεχωριστά (όχι απλά ζεστάνει αλλά ΒΡΑΣΕΙ, και σε αναλογία και εδώ προσεκτικά υπολογισμένη, 1 μέρος ρύζι2 μέρη νερό), καλύψουμε το σκεύος με αλουμινόχαρτο (έτσι κι’ αλλιώς ΔΕΝ έρχεται σε επαφή με το φαγητό) και το ψήσουμε στους 190 βαθμούς για περίπου 50 λεπτά. Στο τέλος αυτού του χρόνου αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο, ανακατεύουμε το ρύζι μέσα στο σκεύος, δοκιμάζουμε εάν είναι έτοιμο και, σε αντίθετη περίπτωση, ξανασκεπάζουμε και συνεχίζουμε το ψήσιμο για λίγα ακόμη λεπτά.

Άλλο ένα γευστικό κυριακάτικο πιάτο.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Η ετοιμασία της σάλτσας μπεσαμέλ, αν και “έχει όνομα” σαν κάτι δύσκολο, στη πραγματικότητα είναι μία απλή δουλειά. Όλο κι’ όλο που απαιτείται είναι να ετοιμάσουμε ένα r o u x (ναι, αυτός είναι ο γαλλικός όρος για το χρυσαφί μείγμα του βούτυρου με το αλεύρι), να το αραιώσουμε στη συνέχεια με ζεστό γάλα και να το ανακατεύουμε πάνω σε σιγανή φωτιά έως ότου αποκτήσει την επιθυμητή πυκνότητα. Ποια είναι αυτή ? Πιο πηκτή όταν πρόκειται να Κάνουμε ένα ογκρατέν, λιγότερο (αλλά πάντα) πηκτή όταν προορίζεται για μουσακά ή και παστίτσιο, πιο αραιή όταν χρησιμοποιείται για την ετοιμασία μιάς άλλης σάλτσας που θα συνοδεύει το φαγητό.Σε κάθε περίπτωση, όταν ετοιμάζουμε την μπεσαμέλ μόνοι μας στο σπίτι, το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που δεν συγκρίνεται με τις έτοιμες μπεσαμέλ των σουπερμάρκετ. Διαθέστε, λοιπόν, 10 λεπτά από τον χρόνο σας, θα είναι χρόνος καλά ξοδεμένος.Στο site υπάρχουν διάφορες συνταγές για μπεσαμέλ. Ακολουθήστε λοιπόν, μία από τις συνταγές του site (ή κάποια δική σας που την εμπιστεύεστε περισσότερο, χρησιμοποιώντας όμως τα υλικά που θα σας δώσω τώρα αμέσως. Υλικά μπεσαμέλ750 ml γάλα, 75 γρ βούτυρο, 75 γρ αλεύρι, λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι, και –ίσως, εάν σας αρέσει το άρωμά του– λίγο μοσχοκάρυδο. Η συγκεκριμένη δεν έχει αυγά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μπορούσατε να προσθέσετε.

Κάτι απλό και γρήγορο σήμερα. Για εκείνους τους συζύγους που έχουν επιστρέψει, μέσα στο κατακαλόκαιρο, ενώ τα “γυναικόπαιδα” είναι ακόμη στις παραλίες και στα ζαχαροπλαστεία. Για εκείνους που νοιώθουν σαν “χαμένα κορμιά” μόνοι μέσα στο σπίτι (ναι, εκεί όπου όλον τον υπόλοιπο χρόνο “και τι δεν θα ‘διναν να μείνουν λίγο μόνοι”. Οι ανόητοι…). Αλλά και δεν θέλουν να ξαναβγούν στους δρόμους, σε μέρη σκοτεινά και περίεργα και να “ξαναπέσουν στα σουβλάκια”. Σπουδαίο πιάτο μέσα στην απλότητά του, και με δυνατές γεύσεις. Ο τόνος έχει τη δική του, ξεχωριστή, σχεδόν πρωτόγονη γεύση, το κρεμμύδι την γλυκύτητά του, οι ντομάτες την ελαφρά οξύτητά τους (είδατε ; απουσιάζει η προσθήκη της λίγης ζάχαρης που θα την εξαφάνιζε...) και η “γεμάτη” γεύση στο μάσημα των χοντρών spaghetti, θα σας ικανοποιήσουν απόλυτα. Τα δε σημάδια από αυτό το μάσημα που θα γεμίζει το στόμα σας, με λίγη ...τύχη (και καθόλου προσοχή), θα μείνουν ανεξίτηλα πάνω στα ρούχα σας. Αυτή θα είναι η δική σας “εκδίκηση” !!! Τα ίχνη από κραγιόν στα πουκάμισα δεν είναι τα μόνα κόκκινα σημάδια που μπορούν να κάνουν έξαλλες τις “άκαρδες συζύγους” που ηλιοθεραπιάζονται στη παραλία !!!Λίγα μυστικά ακόμαΕάν μας αρέσουν οι πιο πικάντικες γεύσεις, μπορούμε να προσθέσουμε λίγο τριμμένη καυτερή πιπερίτσα (ή μπούκοβο), στην αρχή της παρασκευής της σάλτσας, ήδη από το 1ο βήμα. Επίσης, του πηγαίνει και μία ανεπαίσθητη παρουσία σκόρδου (λίγο, όχι πάνω από μία σκελίδα).Τα Spaghettoni (Νο 7) που χρησιμοποίησα απέχουν αρκετά από το είδος της pasta της πρωτότυπης συνταγής, ήταν όμως ότι πιο κοντινό μπόρεσα να βρω εδώ (τα μακαρόνια παστίτσιου πλησιάζουν ίσως ακόμη περισσότερο αν και είναι πολύ πιο χοντρά, αλλά έχουν πολύ μεγάλη τρύπα στο κέντρο και δεν με ...ενέπνευσαν ιδιαίτερα. Η πρωτότυπη συνταγή χρησιμοποιεί ένα είδος μακρόσχημου ζυμαρικού, σε διάμετρο σαν και αυτά που χρησιμοποίησα εδώ, αλλά χωρίς τρύπα στο κέντρο. Είναι όλο ένας συμπαγής κύλινδρος που “κρατάει” πιο πολύ στο μάσημα, αναδεικνύοντας τη σάλτσα του τόνου. Για την ιστορία, πρόκειται για ένα παλιό τύπο ζυμαρικού που πλέον τα βρίσκει κανείς μόνον χειροποίητα (αν και διάβασα ότι θα ξαναέβγαιναν σε παραγωγή, από καμία μικρή εταιρεία), γνωστά παλιότερα με το όνομα “ pasta del carrettiere” η “πάστα του καροτσέρη”, γιατί τα προσέφεραν σαν ανταμοιβή στους καροτσέρηδες που παρέδιδαν το σιμιγδάλι στους παρασκευαστές ζυμαρικών (της pasta) μία συγκεκριμένης περιοχής, του Gragnano, λίγο παραέξω από τη Νάπολη (είναι τυπική φόρμα ζυμαρικού αυτής της περιοχής) Ο δε τόνος που χρησιμοποιείται στη συνταγή είναι εκείνο το μέρος του ψαριού που βρίσκεται πιο κοντά στο κεντρικό κόκκαλο. Το λένε “buzzonaglia”, και είναι το μέρος του ψαριού με τη μικρότερη αξία, λόγω του πολύ σκούρου χρώματός του (επειδή, λόγω της θέσης του κοντά στο κόκκαλο, αιματώνεται πολύ περισσότερο από το υπόλοιπο κρέας). Οι νοικοκυρές, λοιπόν, που συντηρούσαν το κρέας του ψαριού, κρατούσαν αυτό το μέρος (από τα πιο νόστιμα, παρά την αντι-marketing εμφάνισή του) για τέτοιες περιστάσεις. Εδώ έχει γίνει με κομματάκια τόνου, αφού αυτά είναι δυνατόν (έστω, πιο απλό) να βρει κανείς.

"Zhù nǐ hǔ nián hǎo yùn" (σου εύχομαι καλή τύχη την χρονιά του τίγρη) είναι η ευχή που αύριο, Τρίτη 1η Φεβρουαρίου θα ανταλλάσσουν ενάμιση δισεκατομμύριο (!!!) Κινέζοι, που θα γιορτάζουν τη δική τους Πρωτοχρονιά, με το πέρασμα από τη χρονιά του βούβαλου (του βοδιού, ντε!) σε εκείνη του τίγρη, το τρίτο ζώο στο ζωδιακό τους κύκλο.Οι αστρολόγοι τους προβλέπουν ότι θα είναι μια περίπλοκη περίοδος, που όμως είναι γεμάτη αλλαγές και φέρνει μεγάλες ευκαιρίες. Όσοι ανήκουν σε αυτό το ζώδιο θα πρέπει να κάνουν υπομονή αλλά στο τέλος θα μπορέσουν να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες που θα προκύψουν κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς. Κάπως έτσι δεν τα παρουσιάζουν και οι δικοί μας; Στο τέλος πάντα έρχεται η …κάθαρση, που μας ανταμείβει για όλο δύσκολο διάστημα που περνούμε προηγουμένως…Το βράδυ της παραμονής της κινεζικής Πρωτοχρονιάς, όλη η οικογένεια μαζεύεται για να απολαύσει ένα δείπνο βασισμένο σε φαγητά που προοιωνίζονται καλή τύχη. Είναι κυρίως πιάτα με ψάρι και κοτόπουλο.Ένα από αυτά είναι και το νόστιμο κρύο κοτόπουλο σε πικάντικη σάλτσα που θα δούμε στη συνέχεια, τυπική συνταγή της κουζίνας του Σετσουάν. Ένα πιάτο πάντα παρόν στο δείπνο της κινεζικής Πρωτοχρονιάς, που αντιπροσωπεύει την οικογενειακή ενότητα και την αναγέννηση και υπόσχεται ότι θα φέρει υγεία, χαρά και ευημερία στα μέλη της οικογένειας. Το κρύο αυτό κοτόπουλο είναι στα μέρη τους γνωστό και σαν “το κοτόπουλο που φέρνει σάλιο στο στόμα”

Ένα “κλασσικό” καλοκαιρινό πιάτο, αυτή τη φορά στην “κόκκινη” εκδοχή του, με σάλτσα ντομάτας.Η παρουσία της ντομάτας δεν κλέβει τίποτα από την γεύση των αχιβάδων, αντίθετα, φαίνεται να την αναδεικνύει ακόμη περισσότερο, κάνοντας το πιάτο πιο πλούσιο και πιο γευστικό.Είναι, βλέπετε, και εκείνο το ελαφρύ και εξαιρετικό άρωμα από το ροδισμένο σκορδάκι, η ευωδιά του ψιλοκομμένου μαϊντανού στα τελειώματα του πιάτου, και η ...δηκτική παρουσία της καυτερής πιπερίτσς που, όλα μαζί, συνθέτουν ένα πιάτο αντάξιο μιάς καλοκαιρινής βραδιάς !!!Εδώ το πιάτο παρουσιάζεται με πένες, αλλά το πιθανότερο είναι να το συναντήσετε με spaghetti. Προσωπικά πιστεύω (και είναι μία από τις ελάχιστες φορές που προδίδω τα λατρεμένα μου spaghetti) ότι η πιο σφικτή ζύμη αλλά και το σχήμα τους, με την τρύπα στο κέντρο που προσφέρουν οι πένες δεσμεύει καλύτερα την κόκκινη αυτή σάλτσα ντομάτας, αναδεικνύοντας περισσότερο τη γεύση της.Λίγα μυστικά ακόμαΌχι “Μυστικά” σήμερα. Πρέπει μόνο να κρατήσω μυστική την παραλία, γιατί ήδη πρόσεξα μερικές “κινήσεις μιμιτισμού” και αν πάμε έτσι, το επόμενο καλοκαίρι δεν θα υπάρχει ούτε ίχνος από αχιβαδούλες στα πέριξ…

Ένα φαγητό ελαφρύ και υγιεινό και ταυτόχρονα εύκολο, γρήγορο και νόστιμο, είναι πάντα μία πολύ καλή επιλογή/λύση για κάθε οικογένεια, ιδιαίτερα εάν σε αυτήν υπάρχουν και μικρά παιδιά.Δείτε με προσοχή και αγαπήστε τη συνταγή που ακολουθεί, συνδυάζει όλα τα παραπάνω και είναι και οικονομική.Δεν έχει καμία ιδιαίτερη ιστορία, απλά είδα τα ρολάκια κοτόπουλου να με κοιτάζουν από το ψυγείο ενός σουπερμάρκετ, έλεγξα την τιμή τους και τη βρήκα πολύ καλή για 4 μερίδες φαγητού και το μόνο που έμενε ήταν να βρω και μία συνταγή που να …εμπνέει.Τούτη εδώ έχει υπογραφή “Αργυρώ Μπαρπαρήγου” (εγγύηση) και εκτέλεση ggr (αλλά πραγματική “εκτέλεση”, της άλλαξα τα φώτα!!!). Μη διστάσετε, αξίζει με το παραπάνω!