Μου αρέσουν τα χούμους για πολλούς λόγους: θρέφουν πλούσια σε απαιτητικές περιόδους, είναι ένας τρόπος να φάνε όσπρια οι δύσκολοι, μπορούν να αλειφθούν σε δύο φέτες ψωμί και, μαζί με λίγο τυράκι και λίγες πίκλες να κάνουν ένα χορταστικότατο κολατσιό για την σχολή ή τη δουλειά, είναι η τέλεια αλοιφή για τα οικογενειακά τραπέζια. Και είναι και εύκολα να τα φτιάξει κανείς!Πολύ καιρό είχα απωθημένο να κάνω χούμους κόκκινης φακής και δεν απογοητεύτηκα καθόλου από το αποτέλεσμα. Το αντίθετο μάλιστα! Πέτυχα ένα πλούσιο αποτέλεσμα με βελούδινη υφή! Και, επειδή η γεύση του οσπρίου δε διακρίνεται και τόσο, οι δύσκολοι δε θα καταλάβουν καν τί τρώνε!#Παρασκευή #όσπρια

Άλλη γεύση, πιό ελαφριά σ΄αυτόν τον νόστιμο πουρέ... Εαν βάλετε περισσότερο νερό στο βράσιμο θα γίνει μιά τέλεια βελουτέ κόκκινης φακής..

Παρακολουθώντας ένα βίντεο με βίγκαν κάρυ μου ήρθε να φτιάξω και εγώ ένα.Άνοιξα το ντουλάπι και είχα μισή συσκευασία κόκκινες φακές και μισή συσκευασία βιολογικό ρύζι. Και ιδού ! Σούπερ αντιοξειδωτικό γιατί είμαστε και λίγο αρρωστούλιδες. Μας άρεσε και είπαμε «να γραφτεί» . Έτσι λέμε όταν αποφασίζουμε να γράψουμε κάτι που φτιάξαμε τυχαία αλλά μας άρεσε και θέλουμε να μπορούμε να το επαναλάβουμε.

Είχα πάρει πριν μήνες για πρώτη φορά τις πένες κόκκινης φακής, αλλά δεν τις είχα φτιάξει. Της είχα παρατήσει στο ντουλάπι, ίσως επειδή ήτανε ένα υλικό που δεν το γνώριζα; ίσως από το φόβο ότι δεν θα αρέσει σε κανέναν; Δεν ξέρω! Καθαρίζοντας τα ντουλάπια τώρα που #μένουμεσπίτι, τα βρήκα και είπα να το τολμήσω να φτιάξω μία συνταγή. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα πολλές. Δεν έκανα καμία από αυτές, συνδύασα κάποιες με τα δικά μου υλικά. Και το αποτέλεσμα..... Μου ζήτησαν να τους τα ξανά μαγειρέψω. Τελικά ο φόβος μου ήταν ...... αδικαιολόγητος.#ζυμαρικά #θαλασσινά #κυρίωςγεύμα#6Ε2

Λατρεύω τις κόκκινες φακές γιατί είναι πιο εύπεπτες από τις κλασσικές, γίνονται σε χρόνο dt και χυλώνουν. Αυτή η συνταγή δεν έχει ντομάτα αλλά ανατολίτικα μπαχαρικά με αποτέλεσμα η γεύση της να έχει πολύ ενδιαφέρον. Δοκιμάστε την και θα με θυμηθείτε.

Λατρεύω τις σούπες αυτήν την εποχή.Είχα και λοιπόν αυτό το γάλα καρύδας και λίγες φακές που καθόντουσαν παραπονεμένες.Το πείραμα πέτυχε και μάλιστα θα επαναλαμβάνεται συστηματικά.Φουλ αντιοξειδωτικό το φαγάκι ! #νηστίσιμο #vegan

Μου αρέσει να πειραματίζομαι και να μαθαίνω νέα πράματα γενικώς!Είδα τις κόκκινες φακές στο σούπερ μάρκετ αρκετές φορές, κάποια στιγμή τις πήρα, επειδή δεν έχουν φλούδι σκέφτηκα πως θα είναι πιο εύπεπτες και ακολούθησα την συνταγή στο σακουλάκι, αλλά χωρίς τσιγάρισμα, γενικά δεν μου αρέσει στις σούπες το τσιγάρισμα.

Μία σούπα φτιαγμένη με βάση τις φακές, αυτό το με γεμάτη γεύση πιάτο γίνεται με την προσθήκη ρυζιού αλλά και (όπως συνηθίζεται στις αγροτικές περιοχές της Τουρκίας) με πλιγούρι, σαν τρίτο συστατικό. Μπορεί επίσης να γίνει και με φάβα. Το πιάτο που, κατά την παράδοση, οι νύφες το ετοιμάζουν για να κερδίσουν την έγκριση της πεθεράς τους, έχει μία ωραία (όσο και άτυχη) ιστορία από πίσω του, αλλά αυτήν θα την πούμε στο τέλος.Για την ώρα απολαύστε ένα πλήρες πιάτο που μπορεί να σας ζεστάνει και να σας χορτάσει τις κρύες χειμωνιάτικες ημέρες (εάν έρθουν, γιατί έτσι όπως πάμε, μάλλον για μπάνια μας βλέπω…)Το ρύζι, μαζί με το στάρι, δίνουν σε αυτό το πιάτο με φακές μία ξεχωριστή γεύση που το κάνει πραγματικά “ακαταμάχητο”, σε κάνει να μη μπορείς να αντισταθείς να περάσεις από τη μία κουταλιά στην άλλη.Α, και δεν υπάρχει υποκατάστατο για τις κόκκινες φακές, μη δοκιμάσετε να το φτιάξετε με τις γνωστές, απλές φακές… Οι κόκκινες φακές είναι ο πρωταγωνιστής, ο “ήρωας” αυτής της σούπας, αυτές που δίνουν την ξεχωριστή τους γεύση στο πιάτο.Η σούπα αυτή (έχει και πολύ ιστορία πίσω της, αλλά και πολύ μυστήριο, θα τα βρείτε στα “Μυστικά”) είναι μαζί με την mercimek, την απλή σούπα με κόκκινες φακές, τα δύο πιο δημοφιλή πιάτα με σούπα στην Τουρκία. Η συνταγή είναι από το βιβλίο “Secrets of the Turkish Kitchen”, της Angie MitchellΛίγα μυστικά ακόμαΜε αυτή τη συνταγή ήθελα αρχικά να συμμετάσχω στο διαγωνισμό για τα όσπρια, είπα όμως να την αφήσω για το διαγωνισμό για το ρύζι. Αλλά και τότε την μετέθεσα για τον επόμενο διαγωνισμό, για ζυμαρικά. Μήπως όμως να την αφήσω καλύτερα για τον μεθεπόμενο, για σούπες; Πάω να τρελλαθώ, έχω μπλέξει με μία συνταγή με “κρίση ταυτότητας”…Η “ταυτότητα” της συνταγής, όσον αφορά στην προέλευση, λέει ότι είναι “τούρκικη” και το όνομά της είναι “Ezogelin Çorbası”, “Φακές Σούπα”, δηλαδή. Πολύ πεζό για όνομα για ένα πιάτο που ενώνει τόσες πολλές και τόσο ωραίες γεύσεις. Δεν νομίζετε;Μέχρι που, ψάχνοντας λίγο περισσότερο ανακάλυψα και άλλα, πιο όμορφα, πράγματα. Όπως το ότι η Ezo υπήρξε ένα πραγματικό πρόσωπο, μία όμορφη κοπέλα που έζησε στο νοτιοανατολικό τμήμα της Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, στις αρχές του 20ου αιώνα, μόλις 100 χρόνια πριν. Είχε δύο δυστυχισμένους γάμους, και η ίδια πέθανε στη Συρία (όπου “την πήγε” ο δεύτερος γάμος της), από βαθιά νοσταλγία για την πατρίδα και το σπίτι της. Και ότι το όνομα το πιάτου είναι “Ezo gelin Çorbası”, δηλαδή οι “Φακές της Ezo, της νύφης”.Της νύφης ποιανής; Μα, μίας στριμμένης πεθεράς, την οποία για να την γλυκάνει λίγο η Ezo, επιχείρησε να της φτιάξει τη σούπα αυτή. Η οποία όμως, παρά τη νοστιμιά της σούπας, παρέμεινε …στριμμένο άντερο!Ποιητική τη αδεία, είδα αυτό το πιάτο σαν τις φακές της “Ezo της παντρεμένης”... Και από εκεί το μυαλό μου πήγε σε πιάτα ελληνικά, φαγητά που τα αποκαλούμε και αυτά “παντρεμένα”… Δηλαδή φαγητά που το βασικό υλικό τους είναι συνδυασμένο με άλλα συστατικάΦάβα παντρεμένη με κρεμμύδια, Φακές παντρεμένες με ρύζι, ρύζι σε …γάμο με φασόλια, ρεβύθια με ζυμαρικά, πλιγούρι με πιλάφι…. Ένας κακός χαμός από πιάτα “παντρεμένα”!Όποια πάντως και αν είναι η ιστορία που κρύβεται πίσω από το όνομα της συνταγής, τώρα που μπαίνουμε σε μία πιο “γκρίζα”, φθινοπωρινο-χειμωνιάτικη εποχή, ας τη δούμε με ένα πιο αισιόδοξο μάτι, σαν μία υπενθύμιση της ομορφιάς, των αρωμάτων, και των γεύσεων της ευρύτερης περιοχής μας, της Μεσογείου, αφήνοντας το μυαλό να τρέξει πίσω, σε περιπέτειες από το παρελθόν, αλλά και μπροστά, σε άλλες, μελλοντικές, που όλοι (ενδόμυχα) ελπίζουμε. Αυτός είναι και ο συμβολισμός του πιάτουΗ όμορφη εμφάνιση, θρεπτική, ζεστή και καυτερή. Διαβάζω πως στα τουρκικά η ζέστη και ο πόνος μπορούν να ειπωθούν με την ίδια λέξη, “aci”. “Καυτή”, λοιπόν, σαν την “πονεμένη” ζωή της Ezo από το μακρινό Dokuzyol...Η αρχική συνταγή μιλούσε για ηλιέλαιο, ή κάποιο άλλο ελαφρύ σπορέλαιο, τονίζοντας μάλιστα ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ελαιόλαδο, σαν πιο βαρύ, που θα επηρέαζε τη γεύση. Εγώ, παρ’ όλα αυτά, “έκανα του κεφαλιού μου” και έβαλα ελαιόλαδο, άλλωστε αυτό χρησιμοποιούμε γενικά στα πιάτα με φακές στο σπίτι.Σκεφθείτε μόνο τις ποσότητες πρωτεϊνών, φυτικών ινών, σιδήρου, καλίου και βιταμινών που περιέχει κάθε κουταλιά αυτού του πιάτου!!!

Χειμερινή σούπα με ποικιλία χρωμάτων, αρωμάτων και αλεσμένων λαχανικών όπως καρότο, κρεμμύδι, πράσο, φλοιό λεμονιού, κύμινο, μαϊντανό αλλά και κόκκινες φακές.  Λίγα μυστικά ακόμαΑν θέλω να κάνω νηστίσιμη την σούπα μπορώ να αντικαταστήσω τον ζωμό κοτόπουλου με ζωμό λαχανικών. Η συνταγή είναι από το eatlikeagirl.com προσαρμοσμένη από τον Άκη Πετρετζίκη και θα την βρείτε στο προσωπικό μου blog dailycious.gr.

Τώρα που τα μακαρόνια με κιμά είναι απαγορευμένα (ένεκα η νηστεία), και τα νερόβραστα χορταράκια τα έχετε μισήσει (ένεκα η ανοστιά τους), αλλά κάτι νόστιμο το ...θέλετε (ένεκα η λιγούρα), μπορείτε και πάλι να απολαύσετε πολύ νόστιμα πιάτα, αρκεί να γίνετε λίγο πιο δημιουργικές.Οι ταλιατέλες με σάλτσα (ραγού) σουπιάς είναι ένα από εκείνα τα πολύ νόστιμα και ταυτόχρονα χορταστικά πιάτα, που κάνουν τη διάρκεια της νηστείας να φαίνεται πιο μικρή απ’ ότι είναι πραγματικά. Δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει μια πιατάρα μακαρόνια με κιμά, αφήστε που θα σας αναδείξει σε σπουδαίες δημιουργούς έξοχων πιάτων!!!Είναι ένα πιάτο πλούσιο και ταυτόχρονο πολύ λεπτό στη γεύση. Εάν η κλασσική του εκδοχή, με κοφτό μακαρονάκι, σας αρέσει, ο συνδυασμός του με ταλιατέλες ή χυλοπίτες (ή, ακόμη καλύτερα, με maltagliati –δείτε στα “Μυστικά” το ...”μυστικό” τους) θα σας ξετρελάνει. Ομνύομαι στους Ολύμπιους Θεούς!!!Θέλετε το σπουδαιότεροΕίναι ένα πιάτο που διακρίνεις όλες τις γεύσεις το, κάθε τι που υπάρχει μέσα. Και δεν έχει και λίγα... Και όμως, αντιλαμβάνεσαι τη γεύση της σουπιάς, καταλαβαίνεις τον μαϊντανό, ξεχωρίζεις τη ευωδιά του κρασιού και των αρωματικών, νοιώθεις το “ τσίμπημα” από την καυτερή πιπερίτσα, ξεχωρίζεις τη σόγια, απολαμβάνεις τη ζουμερή και συνάμα μαστιχωτή (ας όψεται η “θαυματουργή” επίδραση του μελανιού) αίσθηση των al dente ζυμαρικών. Εάν υπήρχε “ορχήστρα γεύσεων”, ήμουν μπροστά σε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της !!!Λίγα μυστικά ακόμα1] Καθάρισμα σουπιάςΜε ένα κοφτερό μαχαίρι, κόβουμε τη σάρκα της σουπιάς κατά μήκος της μίας άκρης του κόκκαλου στη ράχη. Όπως είναι πλακέ το σώμα της σουπιάς, είναι αυτό που θα λέγαμε οι “πλευρές” του. Από αυτή τη τομή, σπρώχνοντας απαλά από την άλλη μεριά (την άλλη “πλευρά”), αφαιρούμε το κόκκαλο-“σανίδα του serf”. Περνάμε τη μύτη του μαχαιριού προσεκτικά μέσα στη κοιλιά και κόβουμε κατά μήκος, επιδιώκοντας να κόψουμε μόνο τη σάρκα, χωρίς να ακουμπήσουμε τα εντόσθια. Από την ανοικτή κοιλιά τραβάμε προσεκτικά τα εντόσθια, μαζί με το κεφάλι πάνω στο οποίο είναι κολλημένα. Κάποιοι πετούν όλο το κεφάλι, μαζί με τα εντόσθια κόβοντας και κρατώντας μόνο τα πλοκάμια. Δεν είναι απαραίτητο, ούτε καν λογικό. Πετούμε τα εντόσθια και από το κεφάλι αφαιρούμε και πετούμε το στόμα, όπως κάνουμε και με το χταπόδι. Τα μάτια μπορούμε εύκολα να τα “κόψουμε” (κυριολεκτικά) με ένα ψαλίδι. ΔΕΝ πετάμε ούτε τον μικρό ιριδίζοντα σάκο (κύστη) με το μελάνι, αλλά τον αφαιρούμε –με προσοχή να μη μας ανοίξει, και τον φυλάμε σε ένα μπολάκι. Θα αποδειχθεί πολύ χρήσιμος, είτε σε αυτή τη συνταγή (δείτε βήμα 11), είτε σε άλλες (για παράδειγμα, risotto με μελάνι σουπιάς, spaghetti “μαύρες χήρες”, κ.α.). Πιάνοντας με δύο δάκτυλα το δέρμα στο πίσω μέρος του σώματός της, αφαιρούμε τραβώντας το δέρμα και τα πτερύγια.Το πιάτο, είπαμε, σερβίρεται ζεστό ζεστό. Το ραγού της σουπιάς όμως μπορούμε κάλλιστα να το ετοιμάσουμε από την προηγούμενη και να το κρατήσουμε στο ψυγείο (σκεπασμένο με μεμβράνη) έως την ώρα που θα πλησιάζουν τα ζυμαρικά στο τέλος του βρασμού τους. Το ρίχνουμε τότε στο τηγάνι, να προλάβει να ζεσταθεί ξανά η σάλτσα καλά, πριν της ρίξουμε τα ζυμαρικά και ολοκληρώσουμε το πιάτο.Αλλά και τα ζυμαρικά, σε περίπτωση που τα φτιάξετε εσείς, μπορείτε να τα ετοιμάσετε από την προηγούμενη και να τα αφήσετε, καλυμμένα με μία καθαρή πετσέτα να στεγνώσουν όλο το βράδυ.Θέλετε το πιάτο σας να μείνει αξέχαστο στους συνδαιτυμόνες σας; Χρησιμοποιήστε, είτε σε αντικατάσταση της ντομάτας (διαλυμένο σε αρκετό νερό), είτε παράλληλα με αυτή (όπως στο βήμα 11, διαλυμένο σε ελάχιστο νεράκι) το μελάνι των σουπιών. Καθαρίζοντάς τες, κρατούμε τους σάκους τους με το μελάνι και, αφού τους σπάσουμε, μαζεύουμε το μελάνι σε ένα μπολ. Στη συνέχεια, το αραιώνουμε και το προσθέτουμε στο τηγάνι, μαζί με τις σουπιές, Για πιο πηκτό αποτέλεσμα, αντί για νερό χρησιμοποιούμε κανα δυό κουταλιές πελτέ ντομάτας στο αραίωμά του.Εάν μάλιστα, θέλετε ένα αποτέλεσμα ... κατάμαυρο, προσθέστε στη σάλτσα ατόφιο και χωρίς καμία αραίωση το μελάνι των σουπιών. Έχοντας φάει ένα παρόμοιο πιάτο στη Βαρκελώνη, ήμουν σίγουρος ότι θα έβγαινε απολαυστικό. Ε, λοιπόν, σας διαβεβαιώ ότι ήταν... ε-ξαί-σι-ο !!!Όταν βρήκα τη συνταγή αυτή, προτεινόταν με κάτι μετρίου μεγέθους, πλατιά και στραβοχυμένα, ”κακοκομμένα”, ζυμαρικά που οι Ιταλοί τα λένε “maltagliati” που σημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα, τα “κομμένα άσχημα” ζυμαρικά, με το ακανόνιστο, και διαφορετικό το καθένα τους, σχήμα. Και αυτό διότι φτιάχνονται από τα περισσεύματα της ζύμης που ανοίγουμε για να ετοιμάσουμε ταλιατέλες (tagliatelle).Είναι ένα πιάτο τυπικό της περιοχής της Εμίλια Ρομάνια (Emilia Romagna), πατρίδας μερικών από τα καλύτερα φρέσκα ζυμαρικά των γειτόνων μας. Εκεί, λοιπόν, σαν φτιάχνουν ταλιατέλες, τα ακανόνιστου σχήματος κομμάτια που απομένουν από το ανοιγμένο φύλλο, όταν κοπούν τα παραλληλόγραμμα κομμάτια που θα γίνουν στη συνέχεια ταλιατέλες, τα κόβουν σαν πολύ μεγάλες χυλοπίτες ακανόνιστου σχήματος και τα λένε (ακριβώς για αυτό το λόγο) “maltagliati”, ”κακοκομμένα” όνομα και πράημα.

Είναι μια ωραία παραλλαγή φακής που τρώγεται πολύ πιο ευχάριστα απ' τις γνωστές φακές. Είναι πανεύκολη και σχετικά γρήγορη.Λίγα μυστικά ακόμαΤις κόκκινες φακές θα τις βρείτε σίγουρα σε ειδικά καταστήματα στην Αθήνα, αλλά υπάρχουν και μερικά μεγάλα σουπερμάρκετ, όχι όμως σε όλα.Το φαγητό βγαίνει πιο νόστιμο αν βάλετε λίγη μαργαρίνη αντί για λάδι, αλλά πιο υγειινό γίνεται με λάδι φυσικά. Μην βάλετε πολύ μεγάλη ποσότητα νερού εξ αρχής. Καλύτερα να χρειαστεί να προσθέσετε κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος, παρά να γίνουν πολύ νερουλές οι φακές. Η σούπα αυτή γίνεται κατά κανόνα πηχτή. Αλλά αν την προτιμάτε πιο αραιή θα προσθέσετε ανάλογο νερό.Η συνταγή είναι πολίτικη. Η πεθερά μου την έφτιαχνε πολύ συχνά όταν ήταν στην Πόλη, αλλά και εδώ.Οι κόκκινες φακές είναι πολύ οφέλιμες για τα μάτια, ενώ οι καφέ έχουν σίδηρο.

Κάτι απλό και γρήγορο σήμερα. Για εκείνους τους συζύγους που έχουν επιστρέψει, μέσα στο κατακαλόκαιρο, ενώ τα “γυναικόπαιδα” είναι ακόμη στις παραλίες και στα ζαχαροπλαστεία. Για εκείνους που νοιώθουν σαν “χαμένα κορμιά” μόνοι μέσα στο σπίτι (ναι, εκεί όπου όλον τον υπόλοιπο χρόνο “και τι δεν θα ‘διναν να μείνουν λίγο μόνοι”. Οι ανόητοι…). Αλλά και δεν θέλουν να ξαναβγούν στους δρόμους, σε μέρη σκοτεινά και περίεργα και να “ξαναπέσουν στα σουβλάκια”. Σπουδαίο πιάτο μέσα στην απλότητά του, και με δυνατές γεύσεις. Ο τόνος έχει τη δική του, ξεχωριστή, σχεδόν πρωτόγονη γεύση, το κρεμμύδι την γλυκύτητά του, οι ντομάτες την ελαφρά οξύτητά τους (είδατε ; απουσιάζει η προσθήκη της λίγης ζάχαρης που θα την εξαφάνιζε...) και η “γεμάτη” γεύση στο μάσημα των χοντρών spaghetti, θα σας ικανοποιήσουν απόλυτα. Τα δε σημάδια από αυτό το μάσημα που θα γεμίζει το στόμα σας, με λίγη ...τύχη (και καθόλου προσοχή), θα μείνουν ανεξίτηλα πάνω στα ρούχα σας. Αυτή θα είναι η δική σας “εκδίκηση” !!! Τα ίχνη από κραγιόν στα πουκάμισα δεν είναι τα μόνα κόκκινα σημάδια που μπορούν να κάνουν έξαλλες τις “άκαρδες συζύγους” που ηλιοθεραπιάζονται στη παραλία !!!Λίγα μυστικά ακόμαΕάν μας αρέσουν οι πιο πικάντικες γεύσεις, μπορούμε να προσθέσουμε λίγο τριμμένη καυτερή πιπερίτσα (ή μπούκοβο), στην αρχή της παρασκευής της σάλτσας, ήδη από το 1ο βήμα. Επίσης, του πηγαίνει και μία ανεπαίσθητη παρουσία σκόρδου (λίγο, όχι πάνω από μία σκελίδα).Τα Spaghettoni (Νο 7) που χρησιμοποίησα απέχουν αρκετά από το είδος της pasta της πρωτότυπης συνταγής, ήταν όμως ότι πιο κοντινό μπόρεσα να βρω εδώ (τα μακαρόνια παστίτσιου πλησιάζουν ίσως ακόμη περισσότερο αν και είναι πολύ πιο χοντρά, αλλά έχουν πολύ μεγάλη τρύπα στο κέντρο και δεν με ...ενέπνευσαν ιδιαίτερα. Η πρωτότυπη συνταγή χρησιμοποιεί ένα είδος μακρόσχημου ζυμαρικού, σε διάμετρο σαν και αυτά που χρησιμοποίησα εδώ, αλλά χωρίς τρύπα στο κέντρο. Είναι όλο ένας συμπαγής κύλινδρος που “κρατάει” πιο πολύ στο μάσημα, αναδεικνύοντας τη σάλτσα του τόνου. Για την ιστορία, πρόκειται για ένα παλιό τύπο ζυμαρικού που πλέον τα βρίσκει κανείς μόνον χειροποίητα (αν και διάβασα ότι θα ξαναέβγαιναν σε παραγωγή, από καμία μικρή εταιρεία), γνωστά παλιότερα με το όνομα “ pasta del carrettiere” η “πάστα του καροτσέρη”, γιατί τα προσέφεραν σαν ανταμοιβή στους καροτσέρηδες που παρέδιδαν το σιμιγδάλι στους παρασκευαστές ζυμαρικών (της pasta) μία συγκεκριμένης περιοχής, του Gragnano, λίγο παραέξω από τη Νάπολη (είναι τυπική φόρμα ζυμαρικού αυτής της περιοχής) Ο δε τόνος που χρησιμοποιείται στη συνταγή είναι εκείνο το μέρος του ψαριού που βρίσκεται πιο κοντά στο κεντρικό κόκκαλο. Το λένε “buzzonaglia”, και είναι το μέρος του ψαριού με τη μικρότερη αξία, λόγω του πολύ σκούρου χρώματός του (επειδή, λόγω της θέσης του κοντά στο κόκκαλο, αιματώνεται πολύ περισσότερο από το υπόλοιπο κρέας). Οι νοικοκυρές, λοιπόν, που συντηρούσαν το κρέας του ψαριού, κρατούσαν αυτό το μέρος (από τα πιο νόστιμα, παρά την αντι-marketing εμφάνισή του) για τέτοιες περιστάσεις. Εδώ έχει γίνει με κομματάκια τόνου, αφού αυτά είναι δυνατόν (έστω, πιο απλό) να βρει κανείς.