Σήμερα θα κάνουμε μία συνταγή με ...ένα “λάθος" μέσα της! Ζυμαρικά φούρνου με μελιτζάνα και τυριά. Θα το συναντήσουμε και θα δούμε στη συνέχεια ποιο ήταν το λάθος, εδώ να σας πω ότι είναι μία από εκείνες τις συνταγές που “ευφραίνει καρδίας”. Ένα μεστό φαγητό, με πληθωρική υφή, κορυφαία γεύση και υπέροχο άρωμα, ένα πιάτο όλο ζεστασιά, με εντυπωσιακή αποδοχή από όποιον και αν το δοκιμάσει.Τα τυριά μέσα στο σώμα του φαγητού είναι κάτι που όλοι τα περιμένουμε. Δεν υπάρχει συνταγή ζυμαρικών φούρνου χωρίς την ύπαρξη τυριών μέσα της. Η παρουσία όμως της ψημένης μελιτζάνας στο φαγητό, του προσδίδει μία ξεχωριστή, μελωμένη υφή, βασικό στοιχείο μία ιδιαίτερης απόλαυσης που παίρνουμε από αυτό το ταψί τραγανών και ταυτόχρονα ζουμερών ζυμαρικών.Δυσκολία φαγητού: Εύκολο. Κόστος φαγητού: Μέτριο(-). Χρόνο ετοιμασίας: 10 λεπτά. Χρόνος μαγειρέματος: 30 λεπτά (7-8 βράσιμο, 20-22 λεπτά στο φούρνο)

Lumaconi στα ιταλικά σημαίνει μεγάλα σαλιγκάρια. Εδώ βέβαια πρόκειται για ένα είδος ζυμαρικών με σχήμα που θυμίζει, τί άλλο; σαλίγκαρους. Που όταν βράσουν μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο, σαν τους προϊστορικούς προγόνους τους, θαρρείς και είμαστε στο Jurassic Park ένα πράγμα!Που όμως φτιάχνουν πιάτα εξαιρετικής νοστιμιάς! Όπως ετούτο εδώ, παραγεμισμένα με ragù, και ψημένα στο φούρνο με μία ωραία στρώση μπεσαμέλ και τυρί από πάνω τους. Πολύ-πολύ νόστιμο φαγητό, από αυτά που συνηθίζουμε να τα λέμε “κυριακάτικα”, ικανό να ενθουσιάσει και να χορτάσει παράλληλα όλους στο τραπέζι.

Οι λιαστές ντομάτες προσθέτουν τόνους γλυκύτητας αλλά και εκείνην την “τόσο όσο πρέπει” οξύτητα που θα ισορροπήσουν την πικάντικη παρουσία του καυτερού λουκάνικου και την ευχάριστη πικράδα του radicchio, σε αυτήν την πολύ-πολύ απλή συνταγή ζυμαρικών.Αφαιρείτε το λουκάνικο και έχετε ένα χορτοφαγικό πιάτο. Προσθέτετε κρέμες γάλακτος ή αντικαταστείστε το radicchio με σπανάκι, σέσκουλο ή δεν ξέρω τι και …καταστρέφετε το πιάτο φτιάχνοντας κάτι άλλο!Λίγα μυστικά ακόμαΜια και δεν υπάρχει σάλτσα ντομάτας σε αυτό το πιάτο, θα πρέπει να προσέξετε να μην ξεμείνει από υγρασία η σάλτσα. Για τον λόγο αυτό και κρατήσαμε αρκετό από το νερό του βρασμού (μπορείτε να κρατήσετε και ακόμη περισσότερο), για να διατηρήσουμε μία ικανοποιητική (και απαραίτητη) υγρασία στα ζυμαρικά μας!Εάν προτείνω για αυτό το πιάτο τον τύπο ζυμαρικών, είναι επειδή είναι ένα πολύ καλό είδος pasta για τέτοιες σάλτσες. Δένει πολύ καλά μαζί τους, οι πιρουνιές είναι “γεμάτες”, και κοντά σε όλα είναι και ένας τύπος που δεν πολυσυχνάζει στα ελληνικά τραπέζια, έτσι θα …“κάνετε και το κομμάτι σας” στους φιλοξενούμενούς σας.

Τα γεμιστά ζυμαρικά είναι πάντα ένα πιάτο γευστικό, πολύ πλούσιο και χορταστικό, ανεξάρτητα από το είδος των ζυμαρικών αλλά και της γέμισης που χρησιμοποιούμε.Σε αυτή τη συνταγή το σχήμα των ζυμαρικών, που θυμίζει μεγάλα κοχύλια των τροπικών θαλασσών, δένει υπέροχα με μία κόκκινη σάλτσα κιμά, ένα νόστιμο ragù που, εμπλουτισμένο με δύο τύπους τυριών, mozzarella και ricotta, γίνεται μία ζουμερή και μαστιχωτή γέμιση που έτσι κι’ αλλιώς θα μας ενθουσίαζε, όταν όμως περάσει από τον φούρνο πραγματικά θα …συναρπάσει τον ουρανίσκο μας!Πέραν του ότι η συνταγή είναι εύκολη, μπορεί να προ-ετοιμασθεί και από προηγούμενη/-ες ημέρα/-ες και να τη “συναρμολογήσουμε” ή και μόνο να την ψήσουμε την τελευταία στιγμή.Έχει ένα και μόνο μυστικό, τα ζυμαρικά θα πρέπει να βράσουν “τόσο όσο”. Πρέπει να έχουν μαλακώσει διότι διαφορετικά δεν πρόκειται να ψηθούν μέσα στο φούρνο, αλλά και να διατηρούνται αρκετά σφικτά, έτσι που να μη χάσουν το σχήμα τους πριν τα γεμίσουμε και τα βάλουμε στο φούρνο. Για να γίνει αυτό αρκεί να βράσουν τον μισό από τον απαιτούμενο χρόνο βρασμού τους.Δοκιμάστε τα και, να το θυμηθείτε, θα τα ξαναφτιάξετε και με άλλους τύπους γέμισης: σπανάκι και τυριά, με κολοκύθα και λουκάνικο, με αρακά και γαριδούλες ή ροδελίτσες καλαμαριού και ό,τι άλλο σας υποδείξει η φαντασία σας.

Μιάς και με τα “spaghetti alla vesuviana” είδαμε μία “διαφορετική” εκδοχή της putanesca, μήπως να κάναμε σήμερα και κάτι που να φέρνει μεν σε amatriciana αλλά με ένα “άγγιγμα παραπάνω”, να την πάμε λίγο “πιο πέρα”;Και επειδή θα το γνωρίζετε ήδη ότι εγώ έχω ένα κάποιο “κόλλημα” με τα ονόματα των παραδοσιακών συνταγών, θεωρώ υποχρέωσή μου να της αλλάξω (εκτός από τα …φώτα) και το όνομα.Η κύρια διαφορά, λοιπόν, έγκειται στο ότι τα ντοματάκια της παραδοσιακής συνταγής της amatriciana εδώ περνούν από το φούρνο, πράγμα που τα κάνει να χάσουν τα υγρά τους, να καραμελώσουν και, φυσικά, να γίνουν ξεκάθαρα πιο νόστιμα, η νοστιμιά και η γλυκύτητά τους γίνονται πολύ πιο συμπυκνωμένες, πολύ πιο έντονες, νοστιμεύοντας ακόμη περισσότερο ένα ήδη εξαιρετικά νόστιμο πιάτο. Η προσθήκη της παντσέτας (ή του μπέικον) έρχεται να κάνει τα πράγματα σχεδόν ανυπόφορα νόστιμα.Λίγα μυστικά ακόμα[1] Η συνταγή που είδα, χρησιμοποιούσε μία ποικιλία ντοματάκια μικρά σε μέγεθος αλλά όχι όσο οι ποικιλίες “βελανίδι” ή “κεράσι” που βρίσκουμε στα μέρη μας, λίγο μεγαλύτερα. Εγώ χρησιμοποίησα μικρούλες μεν ντομάτες (δείτε φωτογραφίες), αλλά όχι τόσο όσο εκείνες της αρχικής συνταγής. Μικρό το κακό, απλά είχα να αντιμετωπίσω το θέμα που περιγράφω αμέσως πιο κάτω.[2] Επίσης, η συνταγή πουθενά δεν μιλούσε για ξεφλούδισμa των ντοματιών. Ίσως επειδή τα μικρότερα ντοματάκια να μην έχουν θέμα, να διαλύεται η φλούδα τους με το μαγείρεμα. Με τα λίγο μεγαλύτερα όμως που χρησιμοποίησα εγώ, μετά από 10 λεπτά μαγειρέματος οι φλούδες άρχισαν να ξεκολλούν και θεώρησα καλό να τις αφαιρέσω, μέσα από το καυτό τηγάνι, προσεκτικά επειδή ζεματούσαν. Διαδικασία όχι και τίποτα το ιδιαίτερο, μου πήρε όμως ένα 5λεπτο για να την κάνω προσεκτικά και ακίνδυναTIP(Φωτογραφία 17) Πιστεύω ότι δεν θα ήταν εύκολο να ξεφλουδίσει κανείς τις ντομάτες μετά το ψήσιμο (για να μη χαλάσει το σχήμα τους), ούτε βέβαια να τις ζεματίσει και ξεφλουδίσει πριν μπουν στο φούρνο (γιατί προφανώς θα διαλύονταν εκεί μέσα). Έτσι, είτε βρίσκει και χρησιμοποιεί κανείς μικρά ντοματάκια (γιατί όχι και τύπου “κεράσι” ή “βελανίδι” ή κάτι άλλο τόσο μικρό), είτε περνάει από τη διαδικασία που περιγράφω, ξεφλουδίζοντας τις ντομάτες όταν είναι στο τηγάνι. Με προσοχή δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, απλά θα σας πάρει (λίγο) χρόνο. Σε αυτή την περίπτωση, αλάτι και πιπέρι θα το προσθέσετε αμέσως μετά, δεν έχει νόημα να τα απομακρύνετε μαζί με τις φλούδες…

Αυτό είναι, πραγματικά, πιάτο βγαλμένο από την κουζίνα μιας “ιταλικής trattoria”!!! Και μάλιστα ρωμάνικης, από τα στενά του Trastevere, στο κέντρο της παλιάς Ρώμης!!!Ένα πιάτο που είμαι περήφανος που έφτιαξα. Δυνατή γεύση, υπέροχα αρώματα, ζυμαρικά που κρατούν υπέροχα στο δόντι. Το διακριτικό άρωμα του σκόρδου, το “αδιάκριτο” κάψιμο του pepperoncino, μία εξαιρετική σάλτσα ντομάτας που δένει υπέροχα με τα ονειρικά ζυμαρικά.Πιάτο που, αν θέλετε να με ακούσετε, πρέπει να το φτιάξετε κάποια φορά!!! Οι επόμενες θα έρθουν από μόνες τους…Λίγα μυστικά ακόμα1] Θέλουμε το τηγάνι να είναι μεγάλης χωρητικότητας επειδή εκεί μέσα, εκτός από τη σάλτσα των καλαμαριών, θα τελειώσουμε και το μαγείρεμα των ζυμαρικών μας. Εάν όμως δεν σας πειράζει να λερώσετε την (άδεια) κατσαρόλα όπου θα βράσουν τα ζυμαρικά, μπορείτε να τελειώσετε εκεί μέσα το φαγητό.Επειδή οι ντοματούλες που βρήκα δεν είναι ακριβώς “κεράσια”, αλλά αρκετά μεγαλύτερες, τις έκοψα στα τέσσερα.Είναι μία εξαιρετική σάλτσα ντομάτας, εμπλουτισμένη με τα “δακτυλίδια” των καλαμαριών, που θα μπορούσε να σας βγάλει από πολλές δύσκολες καταστάσεις του τύπου “επισκέψεις της τελευταίας στιγμής”, αφού είναι πολύ εύκολη στην ετοιμασία της, πολύ γρήγορη και θα κάνει, πραγματικά, μεγάλη εντύπωση!!!

Χθες θυμήθηκα πως είχαμε στην κατάψυξη αρκετό ζωμό λαχανικών από μία πρόσφατη σουπίτσα που μας βγήκε σε πολύ μεγάλη ποσότητα. (είχαμε προσκαλέσει το 4ο σύνταγμα πεζικού, ο Διοικητής όμως τους έδωσε άδεια να πάνε στα σπίτια τους και έτσι μας έμεινε ένα καζάνι σούπα. Ας είναι, μία χύτρα... Καλά, γύρω στο μισό λίτρο, ίσως και παραπάνω.Το θέμα είναι, τι τον κάνεις τον ζωμό ; “- Risotto”, φώναξε η φωνή της λογικής. “- Ζυμαρικά φτιάξε”, αντιγύρισε η φωνή της καρδιάς. Άσχετο, αλλά αυτή ξέρει πως να κερδίζει.....Και, αν με την “Κική και την Κοκό” η επιλογή είναι μία φορά δύσκολη, σας πληροφορώ ότι εγώ πάντα πελάγωνα στο δίλημμα “απ’ τη καρδιά και το μυαλό ποιο να διαλέξω”...Αυτή τη φορά όμως τη βρήκα τη λύσηΈφτιαξα ένα πολύ νόστιμο πιάτο ζυμαρικών, βράζοντάς τα όμως με τον τρόπο που φτιάχνεται το risottoΤα έβρασα μέσα στο ζωμό, τον οποίο τον προσέθετα λίγο-λίγο ακριβώς όπως κάνουμε με το risotto και το αποτέλεσμα ήταν ένα πιάτο πάστας ονειρεμένα κρεμώδους, σχεδόν ζουμερής, και πολύ-πολύ γευστικής!!! Για δείτε...Λίγα μυστικά ακόμαΟ ζωμός στην κατσαρόλα είναι πολύ λιγότερος από την ποσότητα του νερού στην οποία συνήθως βράζουμε ζυμαρικά, αλλά με το ανακάτεμα διαρκώς εναλλάσσονται εκείνα που περνούν μέσα από το ζωμό με εκείνα που δεν καλύπτονται. Δεν αφήνουμε όμως ποτέ το φαγητό στεγνό, έτσι; Με τον τρόπο αυτό, τα ζυμαρικά θα χρειασθούν περισσότερο χρόνο από αυτόν που αναγράφεται στη συσκευασία τους (εγώ από τα 12 λεπτά τα άφησα 17 με 18)Η γυναίκα μου δεν πολύ-ενθουσιάσθηκε, όχι από τη γεύση (εκεί δεν θα μπορούσε να να έχει οποιαδήποτε αντίρρηση...) αλλά επειδή η ύπαρξη των λαχανικών ...”μου θυμίζει σούπα, βρε ggr”. Εάν έχετε και εσείς το ίδιο θέμα, μπορείτε τα καρότα και το σέλινο να τα χοντροκόψετε, να μπουν στο μαγείρεμα για να δώσουν τη γεύση τους αλλά να τα αφαιρέσουμε στο τέλος, να μη τα σερβίρουμε. Εμένα μου άρεσε να τα βλέπω και στο πιάτο μου, μικρά-μικρά και πολύ νόστιμα

Jumbo ζυμαρικά σε σχήμα που θυμίζουν … “σαλιγκάρι”, παραγεμίζονται με δύο ειδών γέμιση, βασισμένων σε ένα μείγμα τυριών αρωματισμένων με βασιλικό και σε ένα γευστικό κιμά, που ψήνονται στο φούρνο.Μία συνταγή εμπνευσμένη από τα κλασσικά λαζάνια (με ricotta (εδώ ανθότυρο), mozzarella, σπανάκι και μοσχαρίσιο κιμά) σε μία family-friendly, λίγο διαφορετική, παρουσίαση, που θα αρέσει ιδιαίτερα στους μικρούς μας φίλους!

Το αβοκάντο είναι ενα λαχανικό που η μεταξένια υφή του και το φρέσκο πράσινο χρώμα του,σε συνδυασμό με την κάπως ουδέτερη γεύση του το καθιστούν ιδανικό τόσο για αλμυρά όσο και γλυκά πιάτα. Εδώ σε μια συνταγή η οποία αναδεικνύει την κρεμώδη υφή του που συνδυάζεται άψογα με σπαγγέτι #2020

Όποιος φάει αυτό το μικρό αριστούργημα, παραδοσιακό της κουζίνας της Σικελίας, θα αναρωτηθεί “πως είναι δυνατόν να βγει μία γεύση τόσο σπάνια, με τόσο λίγα και τόσο απλά υλικά”.?Πριν την δοκιμάσω για πρώτη φορά, είχα τις επιφυλάξεις μου. Εύλογα, αφού στα υλικά δεν υπάρχει κρέας, ή αλλαντικό. Για καιρό το έβλεπα σε διάφορα menu και προσπερνούσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάτι ξέρουν όμως οι Σικελοί (το πιάτο έχει καταγωγή από την περιοχή της Catania, στην ανατο0λική ακτή της Σικελίας) που το θεωρούν ένα από τα καλύτερα πιάτα ζυμαρικών τους..Όταν για κάποιο λόγο τα δοκίμασα, κατάλαβα ότι δεν είχα δίκιο όταν σκεπτόμουν “Μακαρόνια με μελιτζάνες, άσε καλύτερα .....”. Έτσι αρχίσαμε να τα φτιάχνουμε και εμείς Τις προάλλες, όταν η απάντηση της μικρής μου κόρης“είναι σπέσιαλ”, σαν την ρώτησε η μητέρα της πως της φαίνονται, έδωσε για άλλη μία φορά δίκιο στους Σικελούς και εξέθεσε και πάλι την διορατικότητά μου. Στη μαγειρική τουλάχιστον .....Λίγα μυστικά ακόμα[1] Η “pasta alla Norma” γίνεται παραδοσιακά με κοντόσχημα ζυμαρικά, συνήθως δε με maccheroni (με το όρο αυτό χαρακτηρίζεται μια ολόκληρη κατηγορία μικρών ζυμαρικών, βρείτε αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες για αυτήν την κατηγορία στο σχετικό με την pasta alla Norma άρθρο που υπάρχει στο site). Σαν λάτρης κάθε μεγάλου σχήματος ζυμαρικού, προτιμώ (“εντός” και παραγγέλνω έξω) το πιάτο με spaghetti, και ευτυχώς μου τα φτιάχνουν, χωρίς εκείνο το υποτιμητικό βλέμμα προς τον “άσχετο τουρίστα” που τόσες φορές έχω αντικρύσει (με άλλες ευκαιρίες). Όταν, δε, τα φτιάχνουμε σπίτι ..... ααα, για τότε έχω καλύτερη επιλογήΛαζανάκι. Ή, ακόμη καλύτερα, Ματσάτα. Όσοι την έχουν δοκιμάσει, ξέρουν ..... Κρατάει πολύ καλά στο βράσιμο, κρατάει ακόμη καλύτερα την σάλτσα, και είναι και ..... ναι, σε κάποια πιάτα “το μέγεθος κάνει τη διαφορά”.[2] Η συνταγή θέλει για τυρί μία εξαιρετική αλμυρή ricotta που φτιάχνουν στη Σικελία. Και μάλιστα θέλει να είναι τριμμένη την ώρα του μαγειρέματος και με τον χοντρό τρίφτη, να είναι σε χοντρά ξύσματα, όχι ψιλοτριμμένη. Επειδή, εδώ η σκληρή (ωριμασμένη) ricotta δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθεί, η δε αλμυρή ούτε να το σκέπτεται κανείς, και επειδή –δόξα τω Θεώ– έχουμε κάτι αλμυρές μυζήθρες στην Ελλάδα που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν (αντιθέτως, μάλιστα), βρείτε μία τέτοια και ξεχάστε και ρικότες και Σικελίες και τα πάντα και απολαύστε ένα πολύ-πολύ νόστιμο πιάτο.[3] Εγώ προτίμησα να ρίξω το τριμμένο τυρί μέσα στην σάλτσα ντομάτας (για να της δώσει περισσότερη γεύση) αντί να το αφήσω για το τέλος Μπορείτε κάλλιστα να συνδυάσετε τις δύο αυτές δυνατότητες.Μην αντιμετωπίσετε το πιάτο σαν απλά “μακαρόνια με μελιτζάνες”. Και ας είναι ακριβώς αυτό. Είπαμε, τα καλά υλικά κάνουν το καλό πιάτο. Η φρέσκια ντομάτα, το αρωμάτισμα της σάλτσας με τον –μπόλικο– βασιλικό, εκείνο το αξεπέραστο άρωμα του τηγανισμένου σκόρδου και η πικάντικη ricotta (ή η μυζήθρα), φτιάχνουν ένα πιάτο ξεχωριστό, με μια νοστιμιά που μόνο η Μεσόγειος μπορεί να βγάλει.Και δεν το λένε μόνο οι ιταλοί αυτό. “one of the most elegant traditional Sicilian recipes” την χαρακτηρίζουν και αυτά ακόμα τα –αγέλαστα αγγλοσαξονικά sites. “A real cult classic !!” Μα, καταντάει λατρεία, τελικά .....

Έφτασε και η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, Τετάρτη, μια από τις πιο δύσκολες μέρες. Όταν δεν έχω χρόνο και δεν θέλω να περάσω όλη την ημέρα στη κουζίνα αλλά θέλω οπωσδήποτε να εντυπωσιάσω μαγειρεύω αυτό το εύκολο και νόστιμο πιάτο! Δεν θυμάμαι πια από που πήρα την έμπνευση αλλά έχω αλλάξει τη συνταγή πολλές φορές. Κάθε φορά προσθέτω και κάτι.

Έχω βρεθεί με πολύ φυστίκι Αιγίνης και μου αρέσει κι' όλας, οπότε έψαξα για συνταγή που να συνδυάζει τα μακαρόνια που λατρεύω με το φυστίκι.Αυτή λοιπόν είναι μια μακαρονάδα με ένα "πέστο" φυστικιού Αιγίνης. Το πέστο αυτό (που είναι περισσότερο σαν σάλτσα θα έλεγα) είναι τόσο νόστιμο που τρώγεται με το κουτάλι.Στη συνταγή από την οποία πήρα την έμπνευση δεν είχε ντοματίνια. Αλλά εγώ τα έβαλα για να δροσίσει λίγο η μακαρονάδα. Αν δε τα θέλετε (ή αν δεν έχετε) μπορείτε να τα παραλείψετε, ήταν ωραία και χωρίς αυτά.Η αρχική συνταγή είναι εδώ https://www.delallo.com/recipes/pasta-pistachio-sauce/#